Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

even voorstellen


#1

Hoi allemaal! 


(Ik hoop dat dit allemaal niet een rare tekst wordt, heb nog nooit op deze manier iets op papier gezet, dit is voor mij ook een beetje uitproberen of dit voor mij werkt. Ik hoop vooral ook dat ik niks verkeerd doe..)
Ik zal me even een beetje voorstellen Smile Mijn naam is Silke, ik ben 26jaar en na jaren van stoïcijns door buffelen, alle lichamelijke tekens negeren en steeds verder in de put zakken, ben ik drie maanden geleden op mijn werk echt compleet ingestort. Het licht ging uit, ik kon niet meer staan, kreeg geen lucht en ik ben door mijn werkgever bij vrienden afgezet. Meteen erna ook door hem op non-actief gezet en ja, sindsdien is alles anders. 
Ik ben me tot dit jaar ook absoluut niet bewust geweest van hoeveel er eigenlijk gaande was, het is dat mensen mij erop begonnen te wijzen dat dingen wel een beetje extreem zijn/zijn geweest. Inmiddels ben ik het wel met ze eens haha

Even "kort" mijn ding:
Ik kamp zoals ik al een beetje aangaf al jaren met depressieve en angst gerelateerde klachten, op de een of andere manier lijkt mijn leven altijd in een stroomversnelling te zitten.. Mijn moeder heeft toen ik zes jaar oud was een beroerte gehad en sindsdien heb ik altijd een beetje extra voor haar moeten zorgen. Niet dat ze er echt iets aan over heeft gehouden, behalve een slecht concentratievermogen, een slecht kortetermijngeheugen en ze kan absoluut niet plannen. Die dingen deed ik vanaf jongs af aan een beetje extra (heb daardoor wel echt het geheugen van een olifant haha!). 
Het lijkt wel of ik sinds mijn tienerjaren een magneet ben voor problematiek van mijzelf en van anderen. 
De basisschool en middelbare school staan in mijn herinnering bol van pesterijen, ondanks dat vond ik school geweldig, ook al voelde ik me altijd minderwaardig en was ik altijd op mijn hoede, verwachtte altijd in de zeik genomen te worden. 
Dit komt ook terug in mijn relaties, tot nu toe, heb ik alleen nog vriendjes gehad die verslaafd waren, alcohol, drugs, beiden, waarbij helaas ook fysiek en seksueel geweld kwam kijken. Het gekke is, ik drink af en toe een drankje, neem weleens een hijs van een joint of doe eens gek met een ander soort drug, maar that's it.. Ik ben geen frequent gebruiker, ik snap niet wat ik te zoeken heb erbij, ik kan er niet eens goed tegen om drugs of een dronken persoon om me heen te hebben.. (saillant detail, mijn broer heeft drie zeer succesvolle cafés haha) Wat is het dan wat mij tóch aantrekt? 
Voor mijn gevoel is alles in mijn leven altijd een aflopend iets, een van de belangrijkste oorzaken hiervan is het overlijden van mijn beste vriend, die in 2013 de dag voor zijn 24e verjaardag is doodgereden. Ik ben met zijn familie bij het overlijden geweest, die dag, de week erop, de aanloop naar de begrafenis, het staat op mijn netvlies, in mijn geheugen gegrift. 
Jaren ervoor leerde ik hem en zijn toenmalig vriendin kennen en ik ging werken op hun pas opgezette paardenbedrijf. We waren als familie met elkaar en deden alles met zijn drieën. Alles liep goed, voor een jaar of twee, daarna werd alles anders. Ze moesten verhuizen, verwachtten hun eerste kind. Zodra hun zoon er was zou ik bij hen gaan wonen op de boerderij. Twee weken voor de verhuizing werd ik gebeld, hun zoon was geboren, één week later werd ik weer gebeld, de boerderij was tot de grond afgebrand, gelukkig waren zij veilig. De vier paarden (waaronder mijn vaste eigen/verzorgpaard) moesten worden verkocht en na een halfjaar zijn ze met veel ruzie uit elkaar gegaan. Zoon en moeder heb ik sindsdien niet meer gezien (hij was als een klein broertje voor me), mijn beste vriend ging er vandoor met mijn (ik was echt smoorverliefd op haar)vriendin, die ik net aan hem had voorgesteld. 

Ik wil niet klinken als een meisje dat zichzelf zielig vindt, ik vind mezelf absoluut niet zielig namelijk, ik ben meer boos op mezelf omdat ik alles altijd maar laat gebeuren en probeer elke keer weer opnieuw om open minded een nieuwe stap te zetten, zonder vooroordeel, jammer genoeg moet ik altijd leven met het stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat ik beter niks nieuws kan beginnen (vriendschap, werk, contact, relaties, op slechte dagen zelfs zoiets als de dag (uit bed) of een tekening) ik ben me er wel van bewust dat de redenen van mijn gedachten in dit soort (hierboven beschreven) gebeurtenissen schuilen.   
Er zijn nog veel meer dingen die ik graag zou willen uiten, maar dit verhaal is al zo lang en één van de dingen die ik mezelf wil leren is niet alles in één keer op tafel gooien, zoiets maakt dat ik me voel als teveel.. 

Ik ben erg op zoek naar een manier om mezelf te kunnen uiten, om even te ademen, lucht te krijgen, maar ook naar iemand waar ik gewoon bij weg mag kruipen, een schouder om af en toe tegen aan te hangen, op te huilen, iemand die me in een deken wikkelt en bij me blijft als ik in een tunnelvisie zit en ik de wereld om me heen niet meer kan hebben. Die ga ik hier op dit forum niet vinden, daar ben ik me bewust van. Ik vraag me alleen af of dat oké is om te verlangen, is t niet een verkapte vorm van afhankelijkheid die ik juist niet moet hebben? Ik moet op mijn eigen benen leren staan, mijn eigen boontjes kunnen doppen, is dat verlangen niet een duidelijk teken van afhankelijkheid?


Morgen heb ik mijn intake bij een instelling voor specialistische GGZ hier in de regio. Ik vind het erg spannend, ben me namelijk erg bewust van het feit dat ik een lange weg te gaan heb en dat t best nog weleens dieper kan gaan dan tot nu toe is gebeurd. Ik ben zelfs een beetje bang voor mezelf, dat ik in een dieptepunt de verkeerde keuzes maak, zodra ik alleen ben kán dat namelijk nog weleens gebeuren. Dat wil zeggen, een week of wat geleden stond ik onder de douche en kon ik me veel te levendig -met al mijn zintuigen- inbeelden dat ik zojuist mijn polsen had opengesneden. In mijn gedachten smeerde ik het bloed op de muren, het zat er écht, zelfs al was ik me er 100%bewust van dat het verbeelding was, dat was doodeng. 
Twee weken geleden voelde ik datzelfde gevoel weer opkomen, ik heb mijn handen voor me uit gestrekt en er een uur lang hysterisch naar zitten kijken om mezelf te blijven laten zien dat het niet gebeurde. (ik hoop ook echt dat ik nu niet veel te gedetailleerd ben, in dat geval, meld het me, ik verwijder alles!)   
Het telefoonnummer van de crisisdienst heb ik altijd bij me en ik probeer zo min mogelijk alleen te zijn als ik minder in mijn vel zit, gelukkig is het tot nu toe nooit zo ernstig geweest dat ik het nodig achtte om te bellen. 

Goed.. Ik laat het hierbij, zoals wel te lezen is, ik zou zo graag gewoon willen uiten, gewoon alles van me af mogen vertellen.. Jammer genoeg, dat gaat niet zomaar, schaamte, angst voor onbegrip, het gevoel écht niet geloofd te worden, teveel te zijn, afwijzing, denk dat we het allemaal maar al te goed kennen. 

Mocht je dit hele ellenlange stuk gelezen hebben, bravo! En dankjewel! Ik waardeer het Smile

euhh hoe sluit je zoiets af? nouja maar gewoon zo, Joehoe! groetjes! Bedankt! Pfoeh!

Silke
Antwoord

#2

(15-08-2018, 22:04)*slowlygettingthere* schreef: euhh hoe sluit je zoiets af? nouja maar gewoon zo, Joehoe! groetjes! Bedankt! Pfoeh!
Hallo Silke,

Voor een eerste keer is dit absoluut geen raar verhaal. Je kunt zelfs best goed schrijven vind ik. Je verhaal is tamelijk complex en je schrijft het prima leesbaar op.
Welkom hier.

Veel te veel hooi op je vork genomen of eigenlijk gekregen en daaraan bezweken. Veel mensen met minder 'hooi' dan jij overkomt dat. 
En dan ook gelijk helemaal terug naar af met angsten en een depressie. Naar mijn mening is het goede nieuws dat je niet dieper kunt en je vanaf nu weer naar boven kunt kijken. Mogelijk met ups en downs, maar in ieder geval met de zekerheid dat na een down altijd een up komt. Het is mijn houvast in mindere tijden, misschien kun jij het ook gebruiken?!

Goed dat je je al hebt gemeld bij de hulpverlening. Hou ons a.u.b op de hoogte van de behandeling en schrijf vooral je gevoelens neer, het helpt jou en het helpt de lezers hier evenzeer. Ik wens je veel succes en sterkte.

groet,
Ray
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Ray :   • *slowlygettingthere*
Antwoord

#3

Hoi!

Rare teksten maakt helemaal niets uit joh. Negen van de tien keer zijn de gedachtesprongen die jij maakt, ongeveer gelijk als hoe 'wij' die als 'depri's' ook ervaren, dus dan is het meteen weer logisch Smile Maak je daar dus zeker niet druk om!

Welkom op het forum Silke, je beginstukje doet me denken aan mijzelf. Ik ben nu 30, maar ook jarenlang alle seintjes genegeerd, tot ik simpelweg niet meer kon en m'n lichaam/gezondheid mij in de steek liet.
Vreemde ogen laten ze je soms dingen in zien die je zelf niet ziet he? Gek is dat toch, maar vaak wel behulpzaam Smile

Je hebt een heftige achtergrond, als ik dat zo lees (wederom wat overeenkomsten, ook ik werd zwaar gepest en ben op m'n 15e moeten stoppen met VWO). Maar dan ook nog eens gedeeltelijk de zorg voor je moeder, je maakt je als kind zijnde toch altijd druk om je ouders, ook als je ouder wordt en dan niet al te gezonde relaties (als ik het zo mag zeggen). Dat zijn een hoop dingen bij elkaar hoor. Behoorlijke zware dingen. No wonder dat je lichaam op een gegeven moment heel hard stop riep.

Het overlijden van een dierbare is ontzettend zwaar, ik kan het niet mooier maken dan het is. Ik ben vorig jaar maart mijn vader verloren en het is nog steeds elke dag een strijd met mezelf ook vooral, omdat ik hem zo mis. 
Anyhow. Dat is wel een hele hoop pech na elkaar hee... Dat heeft helemaal niks met zielig te maken. Op een gegeven moment is het gewoon te veel wat dan allemaal tegelijk op je af komt en wordt het tijd om aan jezelf te gaan denken zodat je er voor kan zorgen dat alles een plekje krijgt. En dat soort stemmetjes zijn gewoon super vervelend, maar ze klinken altijd zo hard he? 
Ondanks dat het forum misschien niet die fysieke steun kan bieden die je zoekt, kan het misschien wel een plek voor je worden waar je je gevoelens en gedachtes kan uit. Dingen misschien soms ook even op een rijtje zetten en wie weet zelfs wat opluchting krijgen als je je verhaal gedaan hebt. (het werkt verslavend, let maar op Tongue )

Wel heel goed dat je hulp bent gaan zoeken en ik zal zeker voor je duimen morgen! Sta er gewoon voor open en stel vragen als iets niet duidelijk is. Er bestaan geen domme vragen. Nooit. Dus stel ze.
Wees ook eerlijk tegen hen. Want dit soort ideeën en inbeeldingen zijn ten eerste ontzettend eng en ten tweede toch ook wel een teken dat het echt niet goed met je gaat. En weet je? Dat mag. Dat is oke. Depressie is een ziekte en jij zet morgen een geweldig grote stap om beter te worden - en je hier aanmelden en je verhaal doen is ook een mooi klein stapje Smile

Voel je vrij om te schrijven wat je wil, waarover je wil ennee, laat je mij/ons wel weten hoe het morgen is gegaan?
Heel erg veel succes!!!

Liefs,
Sanna
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Sanna :   • *slowlygettingthere*
Antwoord

#4

Hey Silke,

Was nieuwsgierig hoe het gegaan was vandaag.. Hoop alleen maar positief Smile
We horen het wel zodra je er aan toe bent om het te delen!

Groetjes, 
Sanna
Antwoord

#5

Sanna en Ray (en de anderen die dit misschien lezen), 

Het gaat goed met me, vanochtend was een fijn gesprek met een fijne psychologe. De intake was uitgebreid, duurde 2,5 uur en was ook meteen gedeeltelijk samen met de regiearts (overkoepelend psychiater). 
Ik had me veel te veel zorgen gemaakt van tevoren, een aantal maanden geleden ben ik al eens geweigerd bij een andere instelling omdat mijn problematiek te groot werd geacht. Dat maakte me onnodig gespannen voor dit gesprek.
Scheelde wel dat ik daardoor relatief emotieloos was en op een zeer zakelijke manier kon uitleggen wat er met me gebeurd als ik in bepaalde emotionele fases zit. 

Beide psychs hebben na overleg besloten dat ze mij wilden aanmelden bij deeltijdbehandeling, wat waarschijnlijk inhoudt dat ik zon 3 á 4 dagen in de week intensieve groeps- en individuele therapie ga volgen, misschien voorafgaandelijke in een groep die zich vooral richt op structuur aanleren, zodat ik vanuit een beter gestructureerde omgeving het komende intensieve traject inga. 

Helaas, zoals we allemaal waarschijnlijk al wel ervaren hebben, de wachtlijsten zijn enorm. Er zijn erg veel mensen die psychische zorg nodig hebben momenteel..
Dit betekent dat ik pas eind oktober mijn kennismakingsgesprek heb, waarin de teamleden zullen kijken in welke groep ik het beste geplaatst kan worden, hoeveel dagen per week én op welke locatie dit zal gaan plaatsvinden.
Zodra de aanmelding rond is wordt het wachten tot er in desbetreffende groep een plekje vrij komt. 

Ik heb er zin in! Ik wil graag aan de slag dus laat die twee maanden maar snel voorbij gaan!

Dankjulliewel voor de reacties en interesse, in vind het echt twee lieve antwoorden  Rolleyes

Fijne avond, nacht, middag, whatever haha! 

Joehoe! Liefs!
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen *slowlygettingthere* :   • Ray, Sanna
Antwoord

#6

(17-08-2018, 01:21)*slowlygettingthere* schreef: Het gaat goed met me, vanochtend was een fijn gesprek met een fijne psychologe. De intake was uitgebreid, duurde 2,5 uur en was ook meteen gedeeltelijk samen met de regiearts (overkoepelend psychiater). 
Hoi Silke,

Dank voor je terugkoppeling. Er zit gelukkig schot in, al moet je dan nog even wachten.

Persoonlijk heb ik heel veel gehad aan groepstherapie hoewel ik daar op voorhand best bevreesd voor was; je verhaal delen met anderen leek me eng. Het pakte zo goed uit omdat iedereen er natuurlijk met een probleem zit en de onderlinge steun en saamhorigheid enorm is. Ik merkte ook dat meer nog dan door middel van praten met één hulpverlener, ik door de groepsaanpak ik veel meer over mezelf leerde. Ik hoop dat het voor jou net zo goed werkt.

Succes en houd ons op de hoogte Silke.

groet,
Ray
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Ray :   • *slowlygettingthere*
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Even voorstellen... Started by Tinneke
3 Replies - 116 Views
05-12-2024, 20:02
Laatste bericht: lichtinhetduister
  Even voorstellen Started by Mario64
2 Replies - 105 Views
17-11-2024, 18:39
Laatste bericht: Mario64
30-10-2024, 11:21
Laatste bericht: Marnix
14-10-2024, 20:53
Laatste bericht: don't know
  Voorstellen Started by dizzy37
3 Replies - 163 Views
06-10-2024, 14:43
Laatste bericht: don't know
  Voorstellen Started by MarcSmit
5 Replies - 441 Views
05-10-2024, 22:17
Laatste bericht: Sander45
05-10-2024, 19:46
Laatste bericht: Sander45
  Voorstellen Started by Valdemar
2 Replies - 118 Views
02-10-2024, 08:38
Laatste bericht: Joy
  Voorstellen Started by Hinata
1 Replies - 69 Views
26-09-2024, 15:58
Laatste bericht: cyranno
  Voorstellen Started by Suri
1 Replies - 164 Views
26-08-2024, 20:27
Laatste bericht: don't know



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)