Beste lotgenoten,
Als ik forumberichten lees ervaar ik jullie allemaal als zo positief. Iedereen is bezig met zijn/haar herstel en alle reacties zijn hierop geënt. Ook ik ben jaren op deze wijze bezig geweest met wisselend resultaat. Rond mijn 50ste veranderde dit. Waarschijnlijk onder invloed van hormoonveranderingen als gevolg van de overgang. Ik vond het genoeg geweest en wachtte tot ik dood zou gaan. Ik voel(de) mezelf terminaal en zo ging ik ook leven. Ik isoleerde me steeds verder en dat isolement werd mijn comfortzone waar ik niet meer uit wil(de).
Toen ik hier binnenkwam voelde ik me meteen zo anders.... Ik ben een echte zwartkijker, met alles. Vergelijk me voortdurend met anderen in contacten en kom daar altijd als slechtste uit. Dat veroorzaakt veel jaloezie waar ik slecht mee overweg kan en wat veel heeft kapot gemaakt in mijn leven waardoor isolatie, naast intense eenzaamheid ook rust geeft en mijn 'voorkeur' heeft.
Zijn er mensen die zich hierin herkennen of ben ik de enige? Wordt vervolgd,
groet van Marianne

Beste lotgenoten,
Als ik forumberichten lees ervaar ik jullie allemaal als zo positief. Iedereen is bezig met zijn/haar herstel en alle reacties zijn hierop geënt. Ook ik ben jaren op deze wijze bezig geweest met wisselend resultaat. Rond mijn 50ste veranderde dit. Waarschijnlijk onder invloed van hormoonveranderingen als gevolg van de overgang. Ik vond het genoeg geweest en wachtte tot ik dood zou gaan. Ik voel(de) mezelf terminaal en zo ging ik ook leven. Ik isoleerde me steeds verder en dat isolement werd mijn comfortzone waar ik niet meer uit wil(de).
Toen ik hier binnenkwam voelde ik me meteen zo anders.... Ik ben een echte zwartkijker, met alles. Vergelijk me voortdurend met anderen in contacten en kom daar altijd als slechtste uit. Dat veroorzaakt veel jaloezie waar ik slecht mee overweg kan en wat veel heeft kapot gemaakt in mijn leven waardoor isolatie, naast intense eenzaamheid ook rust geeft en mijn 'voorkeur' heeft.
Zijn er mensen die zich hierin herkennen of ben ik de enige? Wordt vervolgd,
groet van Marianne

Dag Marianne

Ja vergelijken met anderen en je minder voelen dat herken ik wel. Jalouzie kende ik nooit, de laatste tijd ineens wel. 

Ik ben een man van nu 65 jaar en ken depressie al “nu en dan” vanaf midden twintig. Maar met medicijnen pas sinds mijn 50e.  Toen was de elastiek er ineens helemaal uit en hield het niet meer vanzelf op. Net zoals bij jou lijkt het.

Dat ik nu wel soms even jalouzie voel komt omdat mijn zelfwaardering in elkaar geploft is.
Samen met boosheid die naar binnen slaat. Zo gaat het bij mij. Samen geeft dat depressie. Ik zeg niet dat ik al op weg naar een oplossing ben maar ik heb wat hoop dat ik dingen anders aan kan pakken. Ik blijf in elk geval in contact met anderen. Ondanks dat ik nog steeds naar de juiste medicatie zoek ben ik niet ge isoleerd geraakt. Ook ben ik de laatste tijd een aangenamer zachtaardiger iemand geworden volgens mensen om mij heen. Ik vertel je dit omdat dit inzicht een proces geweest is waar ik wel een heel stuk beter van geworden ben. Het is nog helemaal niet klaar, ik ben nog flink depressief. Niet super super allerdiepste meer maar ik heb er behoorlijk veel last van elke dag. Hopeloosheid, niet uit bed kunnen, niet op gang komen, regelmatig vage angst, schuldgevoel etc etc nou ja het bekende rijtje. Mijn ervaring is dat je er kennelijk tegenin kunt gaan, baat kunt hebben bij therapie. Mogelijk heb je al van alles aan therapie gedaan, je zei er niks over. Ik ben geinteresseerd in je verhaal

Hey,

Welkom hier op het forum en goed dat je je verhaal doet!


Wou even melden dat ik zelf ook een zwartkijker ben. Ik kan goed positief denken voor anderen, maar over mezelf is het een ander verhaal. Ik heb een hekel aan mezelf en zit ook in een behoorlijk isolement waar ik wel mijn best voor doe om steeds beter uit te geraken. Het is een hardnekkige strijd, dat zul je zelf ook wel ervaren. Maar laat je er absoluut niet door kisten, want het gevoel klopt niet!

Voel je vrij om te praten of om lekker mee te kijken!

Liefs van Shalin

Beste lotgenoten,
Als ik forumberichten lees ervaar ik jullie allemaal als zo positief. Iedereen is bezig met zijn/haar herstel en alle reacties zijn hierop geënt. Ook ik ben jaren op deze wijze bezig geweest met wisselend resultaat. Rond mijn 50ste veranderde dit. Waarschijnlijk onder invloed van hormoonveranderingen als gevolg van de overgang. Ik vond het genoeg geweest en wachtte tot ik dood zou gaan. Ik voel(de) mezelf terminaal en zo ging ik ook leven. Ik isoleerde me steeds verder en dat isolement werd mijn comfortzone waar ik niet meer uit wil(de).
Toen ik hier binnenkwam voelde ik me meteen zo anders.... Ik ben een echte zwartkijker, met alles. Vergelijk me voortdurend met anderen in contacten en kom daar altijd als slechtste uit. Dat veroorzaakt veel jaloezie waar ik slecht mee overweg kan en wat veel heeft kapot gemaakt in mijn leven waardoor isolatie, naast intense eenzaamheid ook rust geeft en mijn 'voorkeur' heeft.
Zijn er mensen die zich hierin herkennen of ben ik de enige? Wordt vervolgd,
groet van Marianne

Beste Marianne, bij mij was het niet allemaal zo positief hoor en is het nog steeds niet. Ik ben dertig jaar blijven doorploeteren zonder gepaste hulp en juiste diagnose. Ook toen de diagnose viel was er niet direkt hulp. Dus heb heel veel verloren in het leven. Nu ben ik ook vijftiger en ben stabieler maar heb nog veel depressieve diepe stemmingswisselingen. Ook ik denk veel aan het einde en hoeveel makkelijker alles dan zal zijn. Maar ik ben nu ook in een isolement maar wil daar absoluut niet meer in blijven zitten. Ik ga in de toekomst nieuwe dingen ontdekken en uitdagingen opzoeken al ben ik er doodsbang voor. Ik wil niet meer leven als een beschermde plant. Jaloezie is vaak een gevolg van onzekerheid en vastzitten in jezelf. Heb er zelf ook nog vaak last van maar dan probeer ik dingen te doen die echt bij me passen en niet afhankelijk te zijn van mijn partner. Ik probeer uit mijn isolement te kruipen en me te forceren dingen te gaan doen kwestie van omgekeerd handelen want dat geeft uiteindelijk nieuwe frisse energie. Het leven is veranderen is bewegen is evolueren niet stilstaan. Je mag me gerust een berichtje sturen ik begrijp veel van wat je schrijft en ik ken de emotie jaloezie heel goed. Groetjes cyranno

Beste lotgenoten,
Als ik forumberichten lees ervaar ik jullie allemaal als zo positief. Iedereen is bezig met zijn/haar herstel en alle reacties zijn hierop geënt. Ook ik ben jaren op deze wijze bezig geweest met wisselend resultaat. Rond mijn 50ste veranderde dit. Waarschijnlijk onder invloed van hormoonveranderingen als gevolg van de overgang. Ik vond het genoeg geweest en wachtte tot ik dood zou gaan. Ik voel(de) mezelf terminaal en zo ging ik ook leven. Ik isoleerde me steeds verder en dat isolement werd mijn comfortzone waar ik niet meer uit wil(de).
Toen ik hier binnenkwam voelde ik me meteen zo anders.... Ik ben een echte zwartkijker, met alles. Vergelijk me voortdurend met anderen in contacten en kom daar altijd als slechtste uit. Dat veroorzaakt veel jaloezie waar ik slecht mee overweg kan en wat veel heeft kapot gemaakt in mijn leven waardoor isolatie, naast intense eenzaamheid ook rust geeft en mijn 'voorkeur' heeft.
Zijn er mensen die zich hierin herkennen of ben ik de enige? Wordt vervolgd,
groet van Marianne

Hoi Marianne,

Ik kan mij goed voorstellen dat je na zoveel jaar moe gestreden bent. Op dit moment overheersen bij mij gelukkig de betere dagen, maar ik merk dat ik elke keer als ik de diepte ingetrokken word ontzettend moedeloos word.
Op jezelf zijn kan ook heel fijn zijn; niemand om rekening mee te houden, opladen, tijd voor bezinning etc. Kwestie van mensen zoeken die ook graag op zichzelf zijn, maar af en toe wel zin hebben in wat gezelligheid samen. Of die jou in ieder geval niet veroordelen omdat je graag op jezelf bent en niet altijd zin hebt in contact.

Waarop ben je precies jaloers? En wat is jouw reactie op die jaloezie?

Nee hoor Marianne, 

Hier ook veel dezelfde klachten en niet zo positief.  Ook geneigd tot isolatie, soms is contact heel moeilijk op te brengen. Meer een opgave dan iets prettigs.  Dat het meer moeite kost dan het oplevert.  Proberen over te brengen hoe ik me voel begin ik meestal niet  eens meer aan. Dus mensen zien me ook alleen als ik enigzins redelijk voel. Eenzaam is dat zeker, en zwaar ook. Ik geloof zelfs dat mn comfortzone gekrompen is tot mezelf,  bankstel en kat.
En zo nu en dan verzamel ik wat moed en probeer weer wat.
Je bent dus niet de enige, of heel anders.
Groet mabel.

Nee hoor Marianne, 

Hier ook veel dezelfde klachten en niet zo positief.  Ook geneigd tot isolatie, soms is contact heel moeilijk op te brengen. Meer een opgave dan iets prettigs.  Dat het meer moeite kost dan het oplevert.  Proberen over te brengen hoe ik me voel begin ik meestal niet  eens meer aan. Dus mensen zien me ook alleen als ik enigzins redelijk voel. Eenzaam is dat zeker, en zwaar ook. Ik geloof zelfs dat mn comfortzone gekrompen is tot mezelf,  bankstel en kat.
En zo nu en dan verzamel ik wat moed en probeer weer wat.
Je bent dus niet de enige, of heel anders.
Groet mabel.

---

Hoi, hoi
Dankjulliewel voor de reactie. Het doet me goed iets te horen. Natuurlijk weet ik wel dat ik niet de enige ben en echt niet zoveel anders, maar toch is het fijn om hier af en toe in bevestigd te worden.
Groet van Marianne