Hallo Allemaal, Wie herkent het volgende. Vanuit mijn burnout 4 jaar geleden in een depressie geleden en gebruik nu ongeveer 9 maanden Duloxetine 30 mg. Ik zelf voel me beter, oké het gaat langzaam maar het gaat beter....Maar een paar dagen geleden werd dit compleet weggevaagd toen mijn dochter (24 jaar) in een stevig gesprek liet weten dat ik er niet voor haar ben, zij het gevoel heeft dat niets me meer raakt, emotieloos, ongeïnteresseerd ben. 

Ik ben hier ontzettend van geschrokken, ontdaan, verwart en verdrietig. Ik heb het met mijn man gedeeld en tot mijn verbazing was hij het eens met mijn dochter. Ik weet best dat ik niet meer de persoon ben die ik voorheen was maar ik begrijp hier totaal niets van. Kan het zijn dat ik signalen/situaties anders dan voorheen registreer? 

Hopelijk ben ik een beetje duidelijk want het is moeilijk te omschrijven. Bedankt alvast ?

Hoi, 

Ik kreeg destijds dezelfde signalen van mensen,  na  verloop van tijd  na het starten met anti depressiva . 
( Zelf vond ik het  destijds fijn dat ik s niet overal zo een last van had, mee zat , had ik eens wat rust in m'n hoofd. )

En er waren  ook  weer mensen die dat nou  juist wel best vonden. Die die versie liever hadden dan n gevoelig persoon , met beschadigingen . 

Zoiets kan je verhouding met anderen dus gaan bepalen. 

Ontzettend vervelend dillema!  

Sterkte!

Ik heb een soortgelijke ervaring met een antipsychoticum, Seroquel. 

Toen ik het ging slikken heb ik dat niet echt met mensen gedeeld. Ik had een goede psychiater en had niet zo'n behoefte om met familie en vrienden de ins en outs te delen (geen partner of kinderen hier) 

Alleen na 8 jaar uiteindelijk, begon mijn moeder te zeggen dat ze niets meer uit mijn handen ziet komen, dat ik nergens zin in heb, heel vaak niet lekker ben, etc etc, dat ze de oude Feline niet meer echt ziet. Tijdens de Coronatijd is dat allemaal nog wel iets erger geworden maar kennelijk door de jaren heen ook steeds passiever en afgevlakter zonder dat ik het zelf echt door had. 

Inmiddels ben ik aan het afbouwen. Omdat ik ook traumabehandeling gehad heb en nu hulp in huis heb (voor administratie en structuur) gaat het ook een stuk beter en lukt het me om stapjes af te bouwen. 

En nu  zien mensen een enorm verschil. Ook die niet van het afbouwen weten. 

Mijn advies is om bij jezelf na te gaan wat precies je problemen zijn op dit moment. Ook als dat praktisch is zoals bij mij. En dan de voors en tegens van de medicatie opschrijven en bespreken met je behandelaar. Je kunt ook je man of dochter meemenen (hier gaat mijn familie mee sinds de zomer). 
Het is een heel verhaal geworden maar het is dus herkenbaar wat je schrijft.

Medicatie kan idd. je gedrag veranderen of je wat afgevlakter/emotielozer maken. Maar ook gedragsverandering door bv. therapie kan moeilijk zijn  voor omgeving. Je leert bv. eerder eigen grenzen aan te geven en anderen hebben dan misschien moeite ermee dat je niet meer zomaar alles doet of overal in meegaat. Ik weet niet of je therapie hebt.
Voor jezelf voor/nadelen nagaan, met je omgeving erover praten als dit lukt.