Ik weet niet of iemand dit zal lezen of dat iemand erop zal antwoorden, maar ik moet dit kwijt.
Ik ben 25 jaar, op mijn 15e had ik mijn eerste niet gediagnosticeerde depressie. Het ging zo ver dat ik pijnstillers met alcohol nam. Er was toen niks gebeurd.
Een paar jaar geleden had ik mijn eerste gediagnosticeerde depressie, ik had toen regelmatig afspraken met de psycholoog. Eerlijk gezegd heb ik haar nooit verteld hoe het echt met me ging. Ookal wou ik alles vertellen, zodra ik haar deur binnenliep kwam er alleen uit dat alles goed ging en ik vertelde alleen maar leuke en goede dingen. Uiteindelijk ben ik daar gestopt en ging het beter.
Eind 2019 kreeg ik mijn zwaarste depressie, ik deed alleen maar de dingen die ik moest doen en dat was het. Ik begon toen ook scheermesjes open te breken om het mesje eruit te pakken. Ik heb ze ook gebruikt en een paar keer heb ik ook echt een poging gedaan. In die periode kwamen er ook gedachten die altijd zijn gebleven.
Vragen zoals; wat heeft het eigenlijk voor zin? Serieus? Je wordt geboren zonder dat je erom vraagt, je werkt je kapot om te (over)leven en je gaat dood. Het maakt niet uit wat je doet, niemand komt er levend van af. Of je nou je best doet of niet. Het leven is een illusie waar bijna iedereen in gelooft.
De laatste tijd heb ik vaker discussies met mezelf erover. De oude, vrolijke ik probeert boven te blijven drijven. Maar de depressieve, pessimistische ik wint vaker. De enige reden dat ik nog blijf zijn de 3 pilaren in mijn leven. Mijn verloofde, mijn moeder en mijn kat.
Mijn vraag is; heeft iemand anders die gedachten ook? En zijn ze na de depressie altijd gebleven?

Ik weet niet of iemand dit zal lezen of dat iemand erop zal antwoorden, maar ik moet dit kwijt.
Ik ben 25 jaar, op mijn 15e had ik mijn eerste niet gediagnosticeerde depressie. Het ging zo ver dat ik pijnstillers met alcohol nam. Er was toen niks gebeurd.
Een paar jaar geleden had ik mijn eerste gediagnosticeerde depressie, ik had toen regelmatig afspraken met de psycholoog. Eerlijk gezegd heb ik haar nooit verteld hoe het echt met me ging. Ookal wou ik alles vertellen, zodra ik haar deur binnenliep kwam er alleen uit dat alles goed ging en ik vertelde alleen maar leuke en goede dingen. Uiteindelijk ben ik daar gestopt en ging het beter.
Eind 2019 kreeg ik mijn zwaarste depressie, ik deed alleen maar de dingen die ik moest doen en dat was het. Ik begon toen ook scheermesjes open te breken om het mesje eruit te pakken. Ik heb ze ook gebruikt en een paar keer heb ik ook echt een poging gedaan. In die periode kwamen er ook gedachten die altijd zijn gebleven.
Vragen zoals; wat heeft het eigenlijk voor zin? Serieus? Je wordt geboren zonder dat je erom vraagt, je werkt je kapot om te (over)leven en je gaat dood. Het maakt niet uit wat je doet, niemand komt er levend van af. Of je nou je best doet of niet. Het leven is een illusie waar bijna iedereen in gelooft.
De laatste tijd heb ik vaker discussies met mezelf erover. De oude, vrolijke ik probeert boven te blijven drijven. Maar de depressieve, pessimistische ik wint vaker. De enige reden dat ik nog blijf zijn de 3 pilaren in mijn leven. Mijn verloofde, mijn moeder en mijn kat.
Mijn vraag is; heeft iemand anders die gedachten ook? En zijn ze na de depressie altijd gebleven?

Hoi Samantha,

Wat je beschrijft aan gedachten zullen velen op dit forum gehad hebben.
Het is een gedachte die meestal voortkomt uit de depressie, die niet vaak in staat is positieve gedachten te creëren.
Ik las eens ergens zoiets van " mensen die weinig stilstaan bij de zin van het leven, hebben geen behoefte om erover na te denken omdat ze zich prima vermaken"
Denk dat dit wel klopt, want als ik me goed voelde ben ik daar ook niet mee bezig.
Heb eigenlijk vanaf  heel jong al ernstige klachten gehad, trauma's, verwaarlozing, slecht zelfbeeld, depressies, gedachten aan zelfdoding.
Probeerde altijd maar verlangens na te jagen en ook vooral negatieve dingen die me eindeloos verteld waren te ontkrachten en als de doelen soms wonderbaarlijk bereikt waren, had ik weer even rust.
Maar steeds zocht ik rust en vertrouwen in dingen buiten mezelf, prestaties, vriendinnen, dieren, materie, vrienden, mijn ouders etc...
Ik las wel eens "rust zit in jezelf" of "je moet jezelf accepteren", maar had geen idee hoe ik dat moest doen...dacht, ik ben wie ik ben en ik kan mezelf niet veranderen.
Hoe ouder ik werd hoe ernstiger de klachten werden en hoe uitzichtlozer het voelde.
Na  vele behandelingen zonder resultaat en duizenden uren praten met een vriendin die de plaats van mijn moeder op zich nam, ben ik uit wanhoop maar naar antwoorden gaan zoeken op internet.
Nu ben ik sinds 6 maanden zonder depressie en voor het eerst zonder dat mijn situatie veranderd is... en ik in mezelf gevonden heb wat ik altijd zocht...rust.

Sterkte,

Desireless

Hoi Samantha,

Wat je beschrijft aan gedachten zullen velen op dit forum gehad hebben.
Het is een gedachte die meestal voortkomt uit de depressie, die niet vaak in staat is positieve gedachten te creëren.
Ik las eens ergens zoiets van " mensen die weinig stilstaan bij de zin van het leven, hebben geen behoefte om erover na te denken omdat ze zich prima vermaken"
Denk dat dit wel klopt, want als ik me goed voelde ben ik daar ook niet mee bezig.
Heb eigenlijk vanaf  heel jong al ernstige klachten gehad, trauma's, verwaarlozing, slecht zelfbeeld, depressies, gedachten aan zelfdoding.
Probeerde altijd maar verlangens na te jagen en ook vooral negatieve dingen die me eindeloos verteld waren te ontkrachten en als de doelen soms wonderbaarlijk bereikt waren, had ik weer even rust.
Maar steeds zocht ik rust en vertrouwen in dingen buiten mezelf, prestaties, vriendinnen, dieren, materie, vrienden, mijn ouders etc...
Ik las wel eens "rust zit in jezelf" of "je moet jezelf accepteren", maar had geen idee hoe ik dat moest doen...dacht, ik ben wie ik ben en ik kan mezelf niet veranderen.
Hoe ouder ik werd hoe ernstiger de klachten werden en hoe uitzichtlozer het voelde.
Na  vele behandelingen zonder resultaat en duizenden uren praten met een vriendin die de plaats van mijn moeder op zich nam, ben ik uit wanhoop maar naar antwoorden gaan zoeken op internet.
Nu ben ik sinds 6 maanden zonder depressie en voor het eerst zonder dat mijn situatie veranderd is... en ik in mezelf gevonden heb wat ik altijd zocht...rust.

Sterkte,

Desireless

Wat heb je in hemels naam dan op internet gevonden zodat je na jaaaren strijd ineens wel rust hebt?

Wat heb je in hemels naam dan op internet gevonden zodat je na jaaaren strijd ineens wel rust hebt?

Heb wat dingen los kunnen laten en andere doelen gesteld en probeer dingen om me heen minder belangrijk te maken en minder te verlangen.


Desireless

Heb wat dingen los kunnen laten en andere doelen gesteld en probeer dingen om me heen minder belangrijk te maken en minder te verlangen.


Desireless

Desireless,

Ik weet niet hoe oud je bent maar zal dat de leeftijd dan zijn?  Ik zit er nog steeds mee te stoeien dat ik toch wat meer wil, anders wil. Accepteren staat bij mij een beetje gelijk aan opgeven. Ik leef nu een beetje een vergelijkbaar leven als m'n oma van 80 alleen zit ik nog niet eens op de helft!

Hoi Joy,

Ik denk niet dat acceptatie gebonden is aan een zekere leeftijd.
Acceptatie staat bij mij juist niet gelijk aan het opgeven of mij erbij neerleggen.
Acceptatie is voor mij vooral zelf acceptatie en jezelf niet meer tekort doen. Acceptatie is voor mij het loslaten van onmogelijke doelen die helemaal niet bij mij paste.
Het loslaten en de teugels een flink eind laten vieren, niets meer moeten, creëerde gek genoeg juist ruimte en meer innerlijke rust. 
Dit was voor mij een pittig maar ook waardevol proces dat mij verder heeft gebracht.

Groet, Bert

Hoi Joy,

Ik denk niet dat acceptatie gebonden is aan een zekere leeftijd.
Acceptatie staat bij mij juist niet gelijk aan het opgeven of mij erbij neerleggen.
Acceptatie is voor mij vooral zelf acceptatie en jezelf niet meer tekort doen. Acceptatie is voor mij het loslaten van onmogelijke doelen die helemaal niet bij mij paste.
Het loslaten en de teugels een flink eind laten vieren, niets meer moeten, creëerde gek genoeg juist ruimte en meer innerlijke rust. 
Dit was voor mij een pittig maar ook waardevol proces dat mij verder heeft gebracht.

Groet, Bert

Hoi Bert, 

Wat is voor jou dan zelf acceptatie? En hoe doe je jezelf niet meer tekort?   Niets meer moeten,  maar voor mij is het juist dat het leven móet. Doorgaan móet.  Hoe laat je dat los dan?  Bij mij ziet dat eruit dat ik dan dus ook wel voor euthanasie zou mogen kiezen. 

Liefs Joy

Veel vragen en ik heb alleen antwoorden als het over mijzelf gaat.
Zelfacceptatie is voor mij goeie maatjes met mijzelf worden.

Groet, Bert

Desireless,

Ik weet niet hoe oud je bent maar zal dat de leeftijd dan zijn?  Ik zit er nog steeds mee te stoeien dat ik toch wat meer wil, anders wil. Accepteren staat bij mij een beetje gelijk aan opgeven. Ik leef nu een beetje een vergelijkbaar leven als m'n oma van 80 alleen zit ik nog niet eens op de helft!

Hoi Joy,

Kwam er eigenlijk achter dat je bij alles wat je doet en denkt hetzelfde zoekt in verschillende vormen en dat veel dingen waar ik me druk over maakte veroorzaakt werden door de depressie en eigenlijk helemaal niet belangrijk zijn.
Ik streefde ook doelen na die eigenlijk onhaalbaar waren en me alleen maar stress gaven...dacht hoe ben ik als ik me goed of normaal voel,  best normaal en aardig voor anderen...dus moet ik dan echt iets veranderen.
Het anders gaan denken en accepteren was niet een bewust proces, na mate ik in de gaten kreeg wat mijn doel was in het leven veranderde mijn chemische balans in de hersens en ging dat automatisch.
Het is nu wat makkelijker dingen in balans te houden...ik val vaak terug op mijn naam als iets niet lukt of verkeerd loopt of als ik wordt teleurgesteld...als ik meer wil moet ik minder verlangen want rust is wat ik zoek.

Desireless

Hoi Joy,

Kwam er eigenlijk achter dat je bij alles wat je doet en denkt hetzelfde zoekt in verschillende vormen en dat veel dingen waar ik me druk over maakte veroorzaakt werden door de depressie en eigenlijk helemaal niet belangrijk zijn.
Ik streefde ook doelen na die eigenlijk onhaalbaar waren en me alleen maar stress gaven...dacht hoe ben ik als ik me goed of normaal voel,  best normaal en aardig voor anderen...dus moet ik dan echt iets veranderen.
Het anders gaan denken en accepteren was niet een bewust proces, na mate ik in de gaten kreeg wat mijn doel was in het leven veranderde mijn chemische balans in de hersens en ging dat automatisch.
Het is nu wat makkelijker dingen in balans te houden...ik val vaak terug op mijn naam als iets niet lukt of verkeerd loopt of als ik wordt teleurgesteld...als ik meer wil moet ik minder verlangen want rust is wat ik zoek.

Desireless

Hoi Desireless,

Ik vind het interessant wat je vertelt. 
Waar ik benieuwd naar ben:
Wat is dan jouw doel in het leven? 

Groetjes,
Jorin