voorgeschiedenis:
2jaar geleden zijn mijn vriendin en ik trotste eigenaar geworden van een nieuwbouwwoning, dit was op dat moment alles voor ons en het geluk kon niet op, we hebben besloten deze woning casco op te laten leveren zodat we alles samen konden opbouwen. we hadden enorm mooie ideen over onze woning en alles klopte gewoon, samen de spullen uitzoeken de inrichting plannen en alles uittekenen. we wilde alles perfect hebben en het was ook allemaal mogelijk. dit betkenden wel dat de eerste 3 jaar volledig in de ban van klussen/ werken / bouwen stond ( garage werd ook gelijktijdig gebouwd door mijzelf ) 
een jaar geleden kwam ik thuis na een weekend geweerkt te hebben, daar kwamen ineens de 3 woorden die niemand wil horen "we moeten praten " mijn vriendin brak volledig in tranen uit en gaf aan dat ze twijfelde over haar gevoel en of we nog wel verder moesten gaan!
ze had ook besloten dat ze der spullen ging pakken en weer terug bij der ouders ging wonen( wij waren op dit moment 2 jaar samenwonend en zij was 24 en ik 26 ). dit kwam voor mij volledig uit het niets en was er helemaal gesloopt van. 

na 2 dagen geen contact te hebben gehad , stond ze daar ineens weer voor de deur spulletjes onder der armen en tranen rolde over haar wangen van verdriet. ze wist dat dit niet de oplossing was en wilde zograag terugkomen omdat ze me miste. ik stond met mijn mond vol tanden aan de voordeur en wist totaal niet hoe ik moest reageren! ik zag een sprookje dat zo mooi was volledige wegvagen en daarna we langzaam terug komen. 

na een gesprek met haar te hebben gehad over wat er precies aan de hand was, bleek dat ze het moeilijk vond dat ik zoveel aan het werk was en dat alles qua huishouden op haar schouders kwam te liggen ( dit moment had ik een fulltime baan en weekend werk waardoor ik vaak hele weekenden/weeken in het buitenland zat ) ik besloot mijn weekend werk te minderen om haar te steunen in het huishouden, dit was voor haar dan ook een hele opluchting. de 4 maanden hierna zag ik haar dn ook weer stralen en gaf ze vaak aan dat ze weer echt gelukkig was. 

augustus 2019 gingen we met mijn schoonouders op vakantie omdat deze zoveel jaar getrouwd waren, dit was voor mij een vakantie waar ik enorm naar uitkeek want door ons druk leventje de laatste jaren was ik aardig toe aan rust lichamelijk en mentaal. deze vakantie werd door iedereen van de familie als fantastich beschouwd, wat hebben we enorm genoten met zijn alle. helaas kwam in november 2019 weer die 3 drie verschikkelijk woorden naar boven. "we moeten praten" dit keer was het weer haar gevoel waarme ze zat en ook dit keer kwam het weer als een duveltje uit een doosje zelf der eigen ouders zagen dit niet aankomen. het werd der allemaal teveel en ze kon die twijfel niet meer aan ! weer der spullen gepakt en weer naar de ouders . 

en ja hoor de geschiedenis herhaalt zich, 2 dagen laten kreeg mijn zus en eenorm verward berichtje en wilde mij heel graag voorbereiden op de pijn die zij mij ging doen ! ze had een berichtje naar mijn zus gestuurd hoe enorm kut ze dit voor mijn vond maar een toekomst zat er niet meer in ze zag mij niet als de man waarmee ze voor het altaar wilde staan en al helemaal niet als de vader van der kinderen, dit was voor mij een messteek in mijn rug ! dit deed zo enorm zeer omdat te lezen van iemand waar je zo enorm gek op bent. terwijl ik thuis moest bijkomen van dit berichtje ging ineens de deurbel en ja hoor daar stond ze weer en weer rolde de tranen over der wangen en wilde ze weer terugkomen.

ik vond enorm moeilijk te beseffen dat ze 1 uur geleden alls zo goed doordacht had en zeker wist dat ze niks meer wilde en nu weer ineensvolledig omgeslagen was, wat is er toch met je aan de hand vroeg ik haar? 

helaas kon ze hier alleen maar op antwoorden dat dit een twijfel was die ze niet kon onderbouwen ! ik heb toen ook gelijk aangegeven dat ik niet opdezelfde voet verder wil als de laatste keer en heb gevraagd of ze samen naar de dokter wilde, helaas kwam hier ook nog is bij dat zij 2 weken hiervoor van baan was gewisseld en enorm spijt had van die beslissing! ze kwam elke avond huilend thuis en wilde niks anders dan op de bank liggen en knuffelen. 

na een week hadden we dan eindelijk onze afspraak bij de huisarts, toen de huisarts vroeg aan der "vertel het is wat is er aan de hand " brak ze volledig in 1000 stukjes tranen liepen over de wangen alsof de kraan volledig opengedraaid was, ze vertelde heel der verhaal ook kwamen er hier dingen naar boven waarvan ik niet eens wist dat ze daar me zat zoals ( vorig jaar februari heeft haar vader kanker gehad, dit was enorme impact op haar leven dit was heel begrijpelijk natuurlijk maardit probleem hebben we samen doorstaan en veel over gepraat en ben er altijd voor der geweest! ook is mijn moeder bij ons 3-4 maanden in komen wonen door relatiebreuk met haar vriend,
ook was er een flinke financiele tegenvaller geweest door het kapot gaan van een van de auto's dit maakte het verbouwen ook niet makkelijker! ook had ze in 1,5 jaar tijd 5 verschillende baantjes gehad en gaf aan wel gelukkig te zijn maar toch zocht ze naar meer.

einde van dit gespek, zei de huisarts dat ze wel heel veel kenmerken had van overspannenheid ( vermoeidheid, nergens zin in, en twijfelen over alles ! ) maar helaas wilde ze hier geen hulp voor krijgen terwijl de huisarts dit aan der aanbood ! dit was een enorme domper voor mij. maar je kan iemand niet dwingen.

de weken hierop waren fantastisch, fysiek contact was er enorm, we communiceerde enorm goed dacht ik! alles klopte gewoon, we hadden vakantie plannen gemaakt voor wintersport en zomervakantie we onderneemde een hoop leuke dingen en konden enorm genieten van de avondjes samen knuffelen op de bank! 

toen 3 weken geleden ik een heel lief berichtje kreeg van mijn vriendin hoe enorm veel ze van me hield en hoe geweldig goed ze het wel niet vond gaan op het moment. dit berichtje betekende zo enorm veel voor me ! maar toch zat het me niet lekker, daarop reageerde ik ook met de vraag of er ook momenten waren dat het niet goed voelde want dit vond ik misschien wel net zo belangerijk. 

vanaf dit moment ging het helemaal mis, ze belde me op en ik merkte dat ze best wel emotioneel was. ze gaf aan dat ze vorige week toch weer een twijfel momentje had gehad. maar dat ze het niet wilt voelen. na een goed gesprek thuis te hebben gehad, zijn we tot de conclusie gekomen dat we er samen alles aan moeten gaan doen om die twijfel bij haar weg te halen, we hebben dan ook voor de 2x hulp ingeschakeld van de huisarts. we wilde zijn mening hebben of we hulp voor haar moesten zoeken of dat we toch hulp voor ons 2e moesten inschakelen oftewel relatie therapie. 

we konden 4 dagen later op gesprek komen bij de huisarts, de dagen ervoor waren ook gewoon weer super, veel geknuffeld en veel leuke dingen gedaan, samen lekker hand in hand gewandeld en een weekendje weg geboekt met vriendin voor over een paar weken. totdat de dag aanbrak dat zij naar de huisarts moest. ze had besloten dat ze dit alleen wilde doen. en gaf haar ook alle ruimte om dit voor haar zo makkelijk mogelijk te maken. toen ze terugkwam van de huisarts was ze helemaal overstuur en heeft ze gelijk een punt gezet achter onze relatie. 

blijkbaar had de huisarts gezegd dat ze het uit moest maken omdat zij dit van binnen voelde ( maar volgens mij zegt een huisarts zoiets niet ) sinds dat ze der spullen heeft gepakt is er een hoop onduidelijkheid tussen ons ze verteld tegen idereen dat haar gevoel weg is alleen met mij praat ze heel weinig op dat moment. tot een week later en ik de computer opende waar alles van ons samen instaat dus ook de mails die we binnen krijgen. 

daar stond ineens een herinnerings mail van de ggz in. dat ze een intake formulier voor de psycholoog nog moest invullen. dit wekte een hoop vragen bij mij op. heeft ze nou gelogen tegen mij over wat er bij de huisarts is gebeurd en heeft die huisarts haar daadwerkelijk wel doorgestuurd naar een psycholoog ? ik snapte er helemaal niks meer van. 

de dag erna heb ik haar ook gebeld om te vragen of ze wilde komen praten. 2 uur later zat ze daar dan, ik durfde de vraag niet te stellen over de huisarts omdat ik bang was dat ik haar allen maaar verder weg zou duwen. 

wel stelde ik de vraag wat er nou allemaal precies aan de hand was en waarom ze zo van super positief naar super negatief omklapte van het ene op het andere moment. ze gaf aan dat ze hier al een jaar lang meeliep en dat haar gevoel ene moment heel goed was en andere moment voelde ze niks. maar dat ze niks liever wilde dat wij 2 oud zouden worden en ze er alles aan wilde doen om dit te laten werken ook zei ze no dat ze het zelfs een jaar langer had willen proberen. dit alles stond voor mij zo haaks op elkaar en zo haaks op wat zei allemaal liet zien fysiek gezien dan. 

ook word ze super emotioneel constant als ze mij ziet en wil ze niks liever dan vrienden blijven. ondertussen liggen de papieren voor de woning klaar om getekend te worden. 

wie weet kan iemand mij meer duidelijkheid geven of een ervaring die bijna hetzelfde is. want ik kan niet begrijpen dat zoiets moois ineens zo kan omslaan in zo iets verschikkelijks.

dat is een heftig verhaal Mellie, het lijkt mij ook sterk dat een huisarts zegt het op te breken, maar jij zit er mee. IK kan je weinig advies geven, weet wel dat hier mensen op het forum zitten waar je wellicht meer aan hebt, ik wens je sterkte, goed dat je je verhaal gedeeld hebt.

groet,
Run

Hoi Mellie,

Jouw vriendin geeft heel wisselende signalen af, ik begrijp dat dit jou erg van streek maakt.
Ze vindt het blijkbaar lastig eerlijk en open te zijn over haar emoties en gedachten of ze heeft zelf totaal geen idee wat ze wil.
Ik vermoed dat ze het zelf allemaal nog op een rijtje moet zetten en zichzelf niet begrijpt. Blijkbaar is er wel iets in gang gezet voor GGZ.
Mentale problemen brengen regelmatig veel schaamte met zich mee. Ik denk dat dit hier ook gaande is.
Misschien kan je eens met haar ouders gaan praten en je bezorgdheid uiten en van gedachten wisselen?

Helaas, is heel der familie niet van de hulp. 
Alleen heeft ze de mail gehad van de ggz maar heeft ze helaas niet ingevuld en ook niet op gereageerd op de herrinerings mail ! Dus ik heb weinig hoop dat ze verder hulp gaat zoeken. Ik heb ze nu ook al 2-3 weken niet gesproken. Maar wij zijn nu bijvoorbeeld op vakantie en dan stuurt ze naar een van de oudere om ons een fijne vakantie te wensen terwijl zij in eerste instante mee zou gaan. Terwijl zij nooit contact heeft met die andere mensen. Voor mij ook allemaal beetje moeilijk te beseffen dat alles via via gaat nu. Terwijl we 4,5 jaar samen zijn en 2,5 samen hebben gewoont

Helaas, is heel der familie niet van de hulp. 
Alleen heeft ze de mail gehad van de ggz maar heeft ze helaas niet ingevuld en ook niet op gereageerd op de herrinerings mail ! Dus ik heb weinig hoop dat ze verder hulp gaat zoeken. Ik heb ze nu ook al 2-3 weken niet gesproken. Maar wij zijn nu bijvoorbeeld op vakantie en dan stuurt ze naar een van de oudere om ons een fijne vakantie te wensen terwijl zij in eerste instante mee zou gaan. Terwijl zij nooit contact heeft met die andere mensen. Voor mij ook allemaal beetje moeilijk te beseffen dat alles via via gaat nu. Terwijl we 4,5 jaar samen zijn en 2,5 samen hebben gewoont

Ik heb even moeite het te volgen. Met wie ben je op vakantie? Heb je jouw vriendin nu 2-3 weken niet gesproken?

Ik heb even moeite het te volgen. Met wie ben je op vakantie? Heb je jouw vriendin nu 2-3 weken niet gesproken?

We hadden samen een skivakantie geboekt samen met kennissen van ons. Zij zou ook meegaan. Maar omdat ze het uitgemaakt heeft  ging ze natuurlijk niet meer mee. We hebben elkaar nu 2-3 weken niet gesproken. Maar zij kent heel die mensen niet, en dan ipv dat ze mij een berichtje stuurt doet ze dat naar die vrienden die ze nooit spreekt . Zo doet ze heel veel via via en merk ik dat ze toch wil weten hoe of wat ! 

Maar ik heb er heel veel moeite mee, dat ik weet dat ze advies van de dokter heb gehad om hulp te zoeken maar dat ze er helaas helemaal niks mee doet. En alles weggooit wat wij hadden.

We hadden samen een skivakantie geboekt samen met kennissen van ons. Zij zou ook meegaan. Maar omdat ze het uitgemaakt heeft  ging ze natuurlijk niet meer mee. We hebben elkaar nu 2-3 weken niet gesproken. Maar zij kent heel die mensen niet, en dan ipv dat ze mij een berichtje stuurt doet ze dat naar die vrienden die ze nooit spreekt . Zo doet ze heel veel via via en merk ik dat ze toch wil weten hoe of wat ! 

Maar ik heb er heel veel moeite mee, dat ik weet dat ze advies van de dokter heb gehad om hulp te zoeken maar dat ze er helaas helemaal niks mee doet. En alles weggooit wat wij hadden.

Als je overspannen bent vindt je jezelf soms niet goed genoeg voor de ander, dat klot. Misschien wil ze zich verontschuldigen bij de anderen dat ze niet mee is gegaan of hoopt ze zo te horen dat t met jou goed gaat of andere info. Je kan het haar zelf vragen misschien? Ze voelt zich misschien meer alleen nu dan ze vooraf dacht en mailt daarom. Gewoon vragen hoe het gat kan toch?

Ja alleen ben nu op een punt dat ik zelf overall aan begin te twijfelen. Ze heeft het al uitgemaakt paar weken geleden. Daarna is der spullen komen halen. Maar sinds dien niet meer gesproken natuurlijk. Ik hoor wel van vrienden dat als ze gaat stappen dat ze vaak Voor 1 uur  al weer naar huis gaat. Ook nu met carnaval ligt ze blijkbaar al om 10 uur op bed. 

Ik zit gewoon op moment heel erg in 2 strijd, ene moment zie ik heel veel overeenkomsten met iemand die depressief/overspannen is. Maar ze onderneemt wel gewoon dingen op moment zoals der sport ze doet tennis. En plaatst dan soms ook een foto op insta dat ze dan wijn aan het drinken is en helemaal happy is. En zoals met stappen dan is ze ook helemaal happy en plaatst ze foto. Maar dan hoor ik dat ze daarna weer snel naar huis is. 

Ik weet dat jullie mij geen antwoord op mijn vraag kunnnen geven. Maar ik zou graag met iemand in contact willen komen die mij meer opheldering kan geven over wat iemand met een depressie/overspanning wel en niet kan. 

Ze heeft heel veel symptomen van overspanning: vaak moe, nergens zin in hebben, vaak gaat ze liever een avond op dr bank liggen dan iets ondernemen met vrienden. Ook spierpijn in der benen heeft ze laatste tijd heel veel. Wil heel veel knuffelen en kussen maar als je over de toekomst begint en gevoelens dan wist ze het niet ( ene keer had ze wel gevoel andere keer niet ) soms heel kortaf tegeb der familie. Ook kunnen ze zich enorm druk maken over hele kleine dingen op der werk . En dan moest ik haar echt beetje kalmeren, dan zei ze ook vaak naderhandje hebt gelijk gaat ook helemaal nergens over. 

Ook vertelde ze de maandag nog voor het uit ging hoe geweldig het allemaal wel niet ging tussen ons en dat het allemaal zo goed ging laatste tijd. Alleen soms was ze bang dat die twijfel weer terug kwam. 


Maar nu ze het uitgemaakt heeft, begin ik zo aan alles te twijfelen is het nu de overspannenheid ? Is het een depressie of is ze gewoon lekker gelukkig ineens? Want ze doet wel leuke dingen zoals sport en stappen maar als ik dan achteraf hoor dat ze telkens maar heel even gaat en dan weer heel vroeg naar huis gaat, denk ik altijd meisje waarom app je niet keertje hoe je je voelt. En zelf appe lijkt me geen goed plan, omdat ik weeet dat ze de waarheid op moment niet zal zeggen , stel voor ze mist me echt. Merk heel erg dat laatste tijd zij tegen iedereen zegt dat het super goed met haar gaat en afgelopen week appte ze me zus Dat hrt oke ging, maar ze het idee had dat ze in een rollercoaster zat.

Ja alleen ben nu op een punt dat ik zelf overall aan begin te twijfelen. Ze heeft het al uitgemaakt paar weken geleden. Daarna is der spullen komen halen. Maar sinds dien niet meer gesproken natuurlijk. Ik hoor wel van vrienden dat als ze gaat stappen dat ze vaak Voor 1 uur  al weer naar huis gaat. Ook nu met carnaval ligt ze blijkbaar al om 10 uur op bed. 

Ik zit gewoon op moment heel erg in 2 strijd, ene moment zie ik heel veel overeenkomsten met iemand die depressief/overspannen is. Maar ze onderneemt wel gewoon dingen op moment zoals der sport ze doet tennis. En plaatst dan soms ook een foto op insta dat ze dan wijn aan het drinken is en helemaal happy is. En zoals met stappen dan is ze ook helemaal happy en plaatst ze foto. Maar dan hoor ik dat ze daarna weer snel naar huis is. 

Ik weet dat jullie mij geen antwoord op mijn vraag kunnnen geven. Maar ik zou graag met iemand in contact willen komen die mij meer opheldering kan geven over wat iemand met een depressie/overspanning wel en niet kan. 

Ze heeft heel veel symptomen van overspanning: vaak moe, nergens zin in hebben, vaak gaat ze liever een avond op dr bank liggen dan iets ondernemen met vrienden. Ook spierpijn in der benen heeft ze laatste tijd heel veel. Wil heel veel knuffelen en kussen maar als je over de toekomst begint en gevoelens dan wist ze het niet ( ene keer had ze wel gevoel andere keer niet ) soms heel kortaf tegeb der familie. Ook kunnen ze zich enorm druk maken over hele kleine dingen op der werk . En dan moest ik haar echt beetje kalmeren, dan zei ze ook vaak naderhandje hebt gelijk gaat ook helemaal nergens over. 

Ook vertelde ze de maandag nog voor het uit ging hoe geweldig het allemaal wel niet ging tussen ons en dat het allemaal zo goed ging laatste tijd. Alleen soms was ze bang dat die twijfel weer terug kwam. 


Maar nu ze het uitgemaakt heeft, begin ik zo aan alles te twijfelen is het nu de overspannenheid ? Is het een depressie of is ze gewoon lekker gelukkig ineens? Want ze doet wel leuke dingen zoals sport en stappen maar als ik dan achteraf hoor dat ze telkens maar heel even gaat en dan weer heel vroeg naar huis gaat, denk ik altijd meisje waarom app je niet keertje hoe je je voelt. En zelf appe lijkt me geen goed plan, omdat ik weeet dat ze de waarheid op moment niet zal zeggen , stel voor ze mist me echt. Merk heel erg dat laatste tijd zij tegen iedereen zegt dat het super goed met haar gaat en afgelopen week appte ze me zus Dat hrt oke ging, maar ze het idee had dat ze in een rollercoaster zat.

Hoi Mellie, 
Of ze last heeft van depressie/overspannen is lastig te zeggen, maar het is duidelijk dat ze niet goed in haar vel zit.
Ik denk toch dat de enige oplossing is rustig met elkaar proberen te praten en eerlijk tegen elkaar te zijn. Als dat niet lukt zit er weinig anders op dan ruimte te geven.

Hoi Mellie, 
Of ze last heeft van depressie/overspannen is lastig te zeggen, maar het is duidelijk dat ze niet goed in haar vel zit.
Ik denk toch dat de enige oplossing is rustig met elkaar proberen te praten en eerlijk tegen elkaar te zijn. Als dat niet lukt zit er weinig anders op dan ruimte te geven.

Mellie
Hoe voel jij je eigenlijk? Daar schrijf je niet zo over. Dat zou toch een belangrijke basis kunnen zijn voor een eerlijk contact met haar als zij dat tenminste wil. Je bent bezorgd om haar dat is duidelijk. Bang dat het niet goed gaat met haar.
Zij houdt hulp af en houdt de schijn oo dat het goed gaat. Het lijkt meer op overspannenheid, overvraagd zijn.
Daar wordt je ook kortaf van.
Echt depri klinkt het niet maar er bestaat wel zo iets als een “geagiteerde depressie. Google daar maar eens op.
Maar goed aks ze alles af houdt moet ze eerst vastlopen voor ze open staat voor hulp. Dat geldt voor heel veel mensen he.
Je kan niet zo veel doen. Ja haar laten weten dat je graag met haar verder wikt als dat zo is. Maar vertel haar ook s wat over jouw gevoelens nu, en dan bedoel ik
Blijheid boosheid bedroefdheid en bang. Meer smaken zijn er niet. De rest zijn gedachten, dat is iets anders dan gevoelens. Als je je gedachten eerst gaat delen kom je slechts verder van huis. Dan geef je voer aan haar verdediging nu, doen alsof het goed gaat terwijl het mogelijk helemaal niet zo lekker gaat.
Gewoon vertellen wat je voelt is de kortste weg. Als ze daar niet op reageert dan kan of wil ze dat niet en kun je op dat moment weinig anders doen dan afwachten of het verandert. Of je gaat lekker wat anders doen dat je gedachten kan afleiden.
Lekker van vakantie genieten of zo.
Succes