Moeilijk met afwijzing kunnen omgaan maakt je nog geen narcist toch? Bovendien zou het jammer zijn om het als afwijzing te zien als mensen zich even aan een discussie onttrekken. Mensen met narcisme kunnen ook heel moeilijk tegen afwijzing en gekrenkt worden maar zullen zich niet snel kwetsbaar opstellen zoals jij hier. De hebben het nodig om grote verhalen op te hangen en zichzelf op te blazen.

Hoi Jan,

Nee, dat is ook niet wat ik bedoelde. Ik bedoel dat ik het soms/vaak best moeilijk vind om dat wat iemand als reden geeft, te geloven. Nu heb ik het niet over het onttrekken uit deze discussie, maar meer in het algemeen.

Vaak voel/zie/weet ik dingen die niet kloppen met wat iemand als reden geeft. Uit ervaring, maar ook uit het verbale en non-verbale. Noem het intuïtie, HSP, of iets anders. Voor mij hoeft het niet in zo'n hokje, maar om het een beetje duidelijk te maken noem ik het nu zo. Daardoor ben ik veel mensen verloren. Ik kwam te dichtbij. En ook al had ik de goede intenties, het was toch vaak eng kreeg ik te horen. Maar goed, dat dus over afwijzing en verlating. En het narcistische stigma wat ik dan (ten onrechte) op mezelf plakte kwam dan voort uit het feit dat ik de ander niet geloofde. Ook al bleek achteraf vaak dat mijn gevoel klopte, dan nog vond ik het moeilijk om mezelf/mijn gevoel te vertrouwen omdat ik het per 100% juist moest hebben. Dan zijn we terug bij perfectionisme en faalangst van eerder. Ik vraag me nu echt af of dit te volgen is voor jou/jullie. Dus, even tot hier (is een erg leuk programma overigens, vind ik).

Het komt er op neer dat ik nog wat mag werken aan mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen ??

Maar dank voor jouw mooie woorden J@n.

Groetjes,
Roon

---

Dan heb je het over uitgesproken narcisten Jan. Narcisme heb je in gradaties, net als alle andere eigenschappen of stoornissen. Roon zou het in lichte mate kunnen hebben, maar misschien ook niet. Ik wil hier toch even een "lans breken" voor de gematigde narcist, waaronder ikzelf.
Begin jaren 90 is mij dit etiket opgespeld en ik heb me daar zo'n 25 jaar voor geschaamd. Doodsbang dat iemand dat "vreselijke geheim" zou ontdekken. Nergens voor nodig. Ik ben geen Trump gelukkig, dat is een 100% narcist en een vreselijk nare man. Een echte narcist zal nooit toegeven dat hij een narcist is. Narcisme in de mate waarin ik het heb kan ook helpend zijn en ik moet mezelf soms ook wel eens toespreken om met beide beentjes op de grond te blijven staan. Dat zie ik Trump niet doen, ha, ha, ha......

Groetjes, Alex

Hoi Alex,

Naast gradaties zijn er nog andere typen narcisme, waarbij onder andere onzekerheid een rol speelt (introverte). Dus het zou zomaar kunnen dat ik ook (een aantal) kenmerken heb. Terwijl ik ook denk dat dit klopt, omdat iedereen van elke 'stoornis' wel iets heeft. Maar goed. Ook al heb je het wel of niet, het is iets om mee te leven. Net als met lange nagels (niet te verwarren met lange tenen hahaha), of smetvrees. Iedereen heeft zo zijn eigen obstakels in het leven, denk ik.

Ik vind het mooi dat jij er nu vrede mee hebt en dat je je er niet meer voor schaamt. Is ook niet nodig lijkt me. Volgens mij heb jij zelf ook last ervan in de omgang met de ander, als ik het goed begrijp. En probeer jij de ander te begrijpen, maar is dat andersom vaak lastiger. Wat dan weer verdrietig is.

Misschien heb jij dit laatste niet zo, dan is het projectie van mij. Ik ervaar het in ieder geval wel zo. En dat vind ik verdrietig en pijnlijk. Maar probeer er steeds meer een weg in te vinden. Dat gaat met vallen en opstaan.

En of je nu (een beetje) narcistisch bent of niet, ik vind de manier van communiceren zoals je dat hier met ons doet erg prettig.

Zoals ik dat van iedereen tot nu toe vind.

Groetjes,
Roon

---

Hoi Alex,

Naast gradaties zijn er nog andere typen narcisme, waarbij onder andere onzekerheid een rol speelt (introverte). Dus het zou zomaar kunnen dat ik ook (een aantal) kenmerken heb. Terwijl ik ook denk dat dit klopt, omdat iedereen van elke 'stoornis' wel iets heeft. Maar goed. Ook al heb je het wel of niet, het is iets om mee te leven. Net als met lange nagels (niet te verwarren met lange tenen hahaha), of smetvrees. Iedereen heeft zo zijn eigen obstakels in het leven, denk ik.

Ik vind het mooi dat jij er nu vrede mee hebt en dat je je er niet meer voor schaamt. Is ook niet nodig lijkt me. Volgens mij heb jij zelf ook last ervan in de omgang met de ander, als ik het goed begrijp. En probeer jij de ander te begrijpen, maar is dat andersom vaak lastiger. Wat dan weer verdrietig is.

Misschien heb jij dit laatste niet zo, dan is het projectie van mij. Ik ervaar het in ieder geval wel zo. En dat vind ik verdrietig en pijnlijk. Maar probeer er steeds meer een weg in te vinden. Dat gaat met vallen en opstaan.

En of je nu (een beetje) narcistisch bent of niet, ik vind de manier van communiceren zoals je dat hier met ons doet erg prettig.

Zoals ik dat van iedereen tot nu toe vind.

Groetjes,
Roon

Hoi Roon,

Dat (bijna) iedereen wel iets heeft van (bijna) elke "stoornis" geloof ik wel. Ik heb dit dan officieel, hoewel ik er geen certificaat bij gekregen heb, ha, ha, ha. Een diploma narcisme met cijferlijst, dat zou wat zijn.....

Ik heb er in die zin last van, dat ik mezelf regelmatig moet corrigeren om niet steeds gekwetst te reageren. Ben vrij snel geïrriteerd/gekwetst en ik zie dat wel mede als een gevolg van dat lichte narcisme. Dat lichte narcisme zal wel weer voortkomen uit mijn jeugd, waarin ik onvoldoende gezien ben.
Ook hier, op zo'n forum, moet ik er rekening mee houden. Als iemand niet of in mijn ogen te laat reageert op iets van mij, heb ik de neiging om gekwetst/vals te reageren. Dat wil ik niet, dus......
Vroeger had ik een korter lontje (of langere tenen....) en de alcohol speelde daarin ook een rol. Toen "ontplofte" ik regelmatig, nu nog maar zelden. Wat ik gelukkig behouden heb is mijn directheid, humor, zelfspot.
Zo proberen we allemaal onze weg te vinden in het leven, wat soms of vaak op een doolhof lijkt.

Lieve groet, Alex

Hoi Roon,

Dat (bijna) iedereen wel iets heeft van (bijna) elke "stoornis" geloof ik wel. Ik heb dit dan officieel, hoewel ik er geen certificaat bij gekregen heb, ha, ha, ha. Een diploma narcisme met cijferlijst, dat zou wat zijn.....

Ik heb er in die zin last van, dat ik mezelf regelmatig moet corrigeren om niet steeds gekwetst te reageren. Ben vrij snel geïrriteerd/gekwetst en ik zie dat wel mede als een gevolg van dat lichte narcisme. Dat lichte narcisme zal wel weer voortkomen uit mijn jeugd, waarin ik onvoldoende gezien ben.
Ook hier, op zo'n forum, moet ik er rekening mee houden. Als iemand niet of in mijn ogen te laat reageert op iets van mij, heb ik de neiging om gekwetst/vals te reageren. Dat wil ik niet, dus......
Vroeger had ik een korter lontje (of langere tenen....) en de alcohol speelde daarin ook een rol. Toen "ontplofte" ik regelmatig, nu nog maar zelden. Wat ik gelukkig behouden heb is mijn directheid, humor, zelfspot.
Zo proberen we allemaal onze weg te vinden in het leven, wat soms of vaak op een doolhof lijkt.

Lieve groet, Alex

Hoi Alex,

Ik begrijp wat je zegt en ook dit herken ik zeker wel. Ik vraag me alleen af wat hele nou precies de oorzaak is; een beetje het kip en ei verhaal. Bij mij speelt vaak het probleem dat ik (te hoge) verwachtingen heb van zowel anderen als mezelf. Terwijl ik ook denk dat het hele normale verwachtingen zijn. Wat dan het meest steekt bij mij is dat de verwachtingen van de ander naar mij vaak in onbalans is. Daarmee bedoel ik dat de ander van mij verwacht dat ik altijd wel klaar sta voor de ander, maar als het andersom is dat ik vaak teleurgesteld wordt. Dit is ook zeker door hoe ik zelf altijd voor iedereen klaar stond en dus die verwachtingen en zelfs vanzelfsprekendheid heb opgewekt. Toch raakt het mij ook regelmatig, zoals jij zei.

Maar waar ik dan mijn vraagtekens bij zet, en dat geldt voor alle diagnoses en stoornissen; zijn wij daarin zo 'gek' of hebben wij een diagnose of 'stoornis', of is de wereld ondertussen zo geworden dat wij de uitzonderingen zijn met niet zo'n gekke ideeën, maar omdat de grootste groep dat niet zo ziet dat wij dan toch maar een diagnose krijgen. 

Ik stoor me nogal eens aan therapeuten zoals ik eerder aangaf, met name omdat ik het gevoel heb dat zij vaak (niet iedereen) zelf met issues zitten en als dat dan opspeelt dan bestaat er een kans op overdracht en tegenoverdracht, projectie. En uiteindelijk verlies jij als cliënt het altijd van de therapeut. En dat maakt het gevaarlijk, vind ik. Want wij stellen ons kwetsbaar op, en zij stellen zich professioneel op. Maar daarbij speelt ook altijd de persoonlijkheid van de therapeut eren (belangrijke) rol. In mijn beleving bestaat 'professioneel gedrag' een illusie is. 

Maar goed dat dit niet het boompje is wat we opgezet hebben???

Groetjes,
Roon

Herkenning met je therapeuten Roon.
Ik meen ook vaak hun eigen issues door de therapie te zien en als ik dat probeer aan te kaarten word dat weggewuifd of aan mijn "labels" geplakt.
Alsof alles bij mij hoort en zij onschadelijk zijn ofzo..
Vind het dan ook vaak moeilijk om daarmee te therapieën.

Herkenning met je therapeuten Roon.
Ik meen ook vaak hun eigen issues door de therapie te zien en als ik dat probeer aan te kaarten word dat weggewuifd of aan mijn "labels" geplakt.
Alsof alles bij mij hoort en zij onschadelijk zijn ofzo..
Vind het dan ook vaak moeilijk om daarmee te therapieën.

Hoi Joy,

Ja, precies. En dan komen ze met het excuus van grenzen stellen; ik ben de cliënt en het gaat om mij. Maar ondertussen 'liegen' de uit schaamte of wat voor reden dan ook om dat te ontwijken. En dan ben ik/wij als cliënt het probleem en is alles inderdaad te relateren aan de diagnose.

Daarbij maken ze mij ons onzeker over mijn gevoel en dat terwijl dat is waarom ik bij hen kom. Dus eigenlijk maken zij me juist op zo'n moment 'zieker' dan ik al was. En als ik daar dan iets over zeg dan ben ik passief agressief, arrogant, of noem maar op. Terwijl ik denk dat ik gewoon eerlijk uitspreek wat ik voel en (denk te) zie(n). Maar daar mag het niet over gaan want dat komt te dicht bij de therapeut zelf. Heel frustrerend en irritant. En ook schadelijk voor mij en misschien jou/jullie?

Groetjes,
Roon

Hoi Joy,

Ja, precies. En dan komen ze met het excuus van grenzen stellen; ik ben de cliënt en het gaat om mij. Maar ondertussen 'liegen' de uit schaamte of wat voor reden dan ook om dat te ontwijken. En dan ben ik/wij als cliënt het probleem en is alles inderdaad te relateren aan de diagnose.

Daarbij maken ze mij ons onzeker over mijn gevoel en dat terwijl dat is waarom ik bij hen kom. Dus eigenlijk maken zij me juist op zo'n moment 'zieker' dan ik al was. En als ik daar dan iets over zeg dan ben ik passief agressief, arrogant, of noem maar op. Terwijl ik denk dat ik gewoon eerlijk uitspreek wat ik voel en (denk te) zie(n). Maar daar mag het niet over gaan want dat komt te dicht bij de therapeut zelf. Heel frustrerend en irritant. En ook schadelijk voor mij en misschien jou/jullie?

Groetjes,
Roon

Hallo Roon en anderen, 

Ik kom dat hier veel tegen, kritiek op hulpverleners zoals therapeuten, psychologen en psychiaters. Daar kom ik verder niet aan, maar ik moet zeggen dat ik dat niet zo heb of eigenlijk helemaal niet. Momenteel geen hulpverlening of het moet de coach op mijn werk zijn. Die laat trouwens wel dingen van zichzelf zien en geeft aan ook van mij te leren. In het verleden heb ik wel psychotherapie gedaan en veel hulpverleners meegemaakt. Daar zaten best wel mensen bij waar ik de kriebels van kreeg, maar daar kijk ik nu niet negatief tegenaan. Toen wel. Ze maakten mij niet onzeker, want dat was ik al. Dat is confronterend en niet prettig, maar daar kun je van leren. Zo zag ik dat toen niet, denk ik. Een goede hulpverlener moet niet een te "warm bad" aanbieden. Het is vaak niet verkeerd dat het ook wat schuurt en onprettig voelt. Dat is tenminste hoe ik er naar kijk met alle kennis van nu! "Geen glans zonder wrijving", zoiets dus.

Groetjes, Alex

Roon, 

Wat je zegt herken ik volkomen . Het is wat dat betreft lastig en oppassen geblazen in therapeutisch verband . 

Ik ben er qua zelfkennis wel op vooruit gegaan, heb kunnen oefenen en probeer wat te  leren wat ik nooit heb meegekregen, maar al dat diagnose denken -praten ,  hoogstens om iets mee te duiden maar als je niet oppast   doe je ook  mensen tekort ermee .  Het gaat om het  menselijk verhaal , ieder mens is uniek. 
Het is ook veel natuurlijker om van mensen te leren waar je een persoonlijke band mee hebt in plaats van mensen die zich beroepsmatig met je bezighouden, met de nodige beroepsdeformatie, en hun eigen belangen en organisatorische belangen.. Dat zou mijn voorkeur hebben,  als ik die in mijn leven had (gehad.).  

Groetjes!

Roon, 

Wat je zegt herken ik volkomen . Het is wat dat betreft lastig en oppassen geblazen in therapeutisch verband . 

Ik ben er qua zelfkennis wel op vooruit gegaan, heb kunnen oefenen en probeer wat te  leren wat ik nooit heb meegekregen, maar al dat diagnose denken -praten ,  hoogstens om iets mee te duiden maar als je niet oppast   doe je ook  mensen tekort ermee .  Het gaat om het  menselijk verhaal , ieder mens is uniek. 
Het is ook veel natuurlijker om van mensen te leren waar je een persoonlijke band mee hebt in plaats van mensen die zich beroepsmatig met je bezighouden, met de nodige beroepsdeformatie, en hun eigen belangen en organisatorische belangen.. Dat zou mijn voorkeur hebben,  als ik die in mijn leven had (gehad.).  

Groetjes!

Hoi Mabel,

Helemaal mee eens. Vooral die beroepsdeformatie en zoals ik het ook wel.gevoeld en uitgesproken heb bij de betreffende therapeuten; groepsdruk van uit het vakgebied en de invloed van zorgverzekeraars niet te vergeten. 

Ik wil ook wel even aangeven dat ik ook een aantal hele fijne en goede therapeuten heb gehad; al waren dat er weinig, maar ook met hen kon ik schuren en botsen terwijl het wederzijdse respect en vertrouwen er was. Dat geeft vertrouwen en daarbij heb ik ervaren dat een meningsverschil niet meteen het einde van een (professionele) relatie hoeft te betekenen. Dus ja, ook ik.heb wel enige positieve ervaringen gehad. Maar helaas over het algemeen toch vooral veel neerkijken en vanuit theoretische kennis en het aanvinken van hokjes tot diagnoses komen. 

Ik denk dat het gros van de therapeuten echt wel het beste voor hebben, maar dat het persoonlijke aspect van hen ook een belemmering kan zijn.

In elk geval heb ik.gemerkt dat het voor mij geen meerwaarde heeft gehad en dat de therapie vaak averechts effect heeft gehad. Een vriend van mij gaf zelfs.aan dat ik slechter uit de therapie was gekomen! Maar goed, het gaat mij er niet om de therapeuten aan te vallen, maar meer om de effecten die het kan hebben als het niet klikt. Iets wat dus duidelijk herkenbaar lijkt te zijn hier.

Groetjes,
Roon

---

Roon, 

Wat je zegt herken ik volkomen . Het is wat dat betreft lastig en oppassen geblazen in therapeutisch verband . 

Ik ben er qua zelfkennis wel op vooruit gegaan, heb kunnen oefenen en probeer wat te  leren wat ik nooit heb meegekregen, maar al dat diagnose denken -praten ,  hoogstens om iets mee te duiden maar als je niet oppast   doe je ook  mensen tekort ermee .  Het gaat om het  menselijk verhaal , ieder mens is uniek. 
Het is ook veel natuurlijker om van mensen te leren waar je een persoonlijke band mee hebt in plaats van mensen die zich beroepsmatig met je bezighouden, met de nodige beroepsdeformatie, en hun eigen belangen en organisatorische belangen.. Dat zou mijn voorkeur hebben,  als ik die in mijn leven had (gehad.).  

Groetjes!

Hoi Alex,

Zie de reactie van mij op Mabel.

Groetjes,
Roon

Hoi Roon, Mabel en anderen,

In deze "kwestie" bestaat "de waarheid" ook niet. We hebben zo allemaal onze ervaringen met hulpverleners en daar onze mening en gevoelens bij. Die zijn voor iedereen weer anders, hoewel de teneur hier op het forum vaak wel naar de negatieve kant gaat. Is volgens mij ook inherent aan het feit dat psychische klachten moeilijker te behandelen, laat staan te genezen, zijn dan lichamelijke klachten.
Ik wil hier toch een "klein lansje" breken voor de hulpverleners......

Groetjes, Alex

Alex, dat "lansje" naar hulpverlening snap ik ook wel hoor..
Zoals Roon schrijf, een hoop gaan het werk doen omdat ze wel de intentie hebben om iemand te helpen.
Dat veelal negatief word geuit hier is waarschijnlijk een punt omdàt men misschien nergens anders de ruimte heeft/voelt. Net zoals veelal omgeving moeite heeft met "labeltjes" begrijpen zo loop je er dan ook nog eens ertegenaan dat weinig hulpverleners zelf met kritiek/feedback om kunnen gaan of durven toegeven dat ook zij gewoon mens zijn, fouten maken en eigen bagage mee de therapie in kunnen nemen. 
Voor een aantal mensen zal er echt wel eerst even een "warm badje" gemaakt moeten worden willen zij verder kunnen. Daar is zo weinig vertrouwen in over dat al dat geschuur waarschijnlijk tot nóg meer beschadiging leid, en lijdt de betreffende persoon alleen maar meer door de therapie als daar niet eerst een warm badje mag zijn. 

Ik heb ook hier en daar wel eens een therapeut tegengekomen waarvan ik het idee had dat ze verder keek dan "labeltjes", mij probeerde te begrijpen, een gesprek van mens tot mens aandurfden te gaan of de nek voor me uitgestoken had tegenover andere hulpverlening. Ik denk dat dat voor mij uiteindelijk de cruciale puntjes zijn geweest waarop ik een beetje verder durfde te bouwen en verder ben gegaan. Maar blijf het toch jammer vinden (en nog veel boosheid) dat ik ook veel moet "schuren". Ik probeer het maar te zien dat dat wrs bij mijn proces zal horen dan.. 
(En hoop inmiddels een beetje dat mijn feedback/kritiek misschien ook wat tot nadenken bij hulpverlening leid)