Hallo,

Mijn naam is Daan, 30 jaar en ben nu ongeveer 6 jaar in behandeling met vele depressieve klachten en natuurlijk ook de gevolgen die deze hebben in mijn leven. Ik ben van jongs af aan iemand die nogal een donkere kijk had op het leven en heb altijd een soort 'omarmend gevoel' richting de dood ervaren.

ongeveer tien jaar geleden leek ik mijn leven aardig op de rit te gaan krijgen. Droomvrouw aan mijn zijde, een studie om het middelbaar onderwijs in te gaan als docent levensbeschouwing (niet gelovig maar altijd enorme interesse in het 'hoe om te gaan met het leven'), natuurlijk ook ingegeven door vele dingen die ik in mijn jeugd heb ervaren en me hebben aangezet zoveel over het leven na te denken.

7 jaar geleden veranderde alles toen mijn verloofde overleed, terwijl ze voor haar studie in de VS was.dit was het moment dat het leven een draai nam waardoor iedere vorm van 'zin' zonder waarde voelde te zijn. Dit is in al die jaren niet veranderd, sterker nog, eerder verergerd.

Mijn studierichting, die ondertussen tot een baan was geleidt, werd bizar vanaf dat moment. Ik kon niet langer met enthousiasme voor een klas vol met jongeren lesgeven over zingeving noch samen met hen op zoek gaan naar hun eigen levensbeschouwing (zo heb ik het vak namelijk altijd ingevuld).

Sinds die tijd heb ik mijn baan opgegeven en heb ik de laatste jaren gewerkt als professioneel zelfstandig kunstschilder. Het kleine stukje zingeving hierin vind ik wanneer er mensen komen die overleden dierbaren op het canvas willen hebben om zo een speciale plek in hun eigen woonruimte fysiek te kunnen maken. Verder.... verder voelt het alsof ik alleen maar wat 'plaatjes aan de muur' maak, zonder dat de wereld er beter op word dat ik ermee aan de slag ben.

Ook heb ik een tijd lang als bluesmuzikant wat bijverdient, maar voor mij was dat juist belangrijk omdat ik mijn depressieve gevoelens kwijt kon, uiten kon, delen kon en wellicht nog het belangrijkste; er ook nog iets positiefs kon uithalen. Vaak was echter het gevolg dat ik mijn emoties eerder leek te bevestigen en daarmee groter te maken dan dat ik ze kwijt kon...

Naast de trieste en vaak ook suïcidale emoties zijn er vele paniekaanvallen die mijn dagen blokkeren. Medicatie in verschillende vormen geprobeerd, maar heeft helaas nooit mogen aanslaan. Door de vele bijwerkingen en herhaald mijn hoop zien vervliegen heeft mijn behandelend arts die route ook niet meer ingezet.

Ik wil me aanmelden op dit forum om te kijken of ik mensen kan helpen met mijn ervaringen, of er mensen zijn die mij wellicht kunnen helpen met eigen ervaringen.... en wellicht nog andere onvoorziene zaken die zich mogen openbaren. Ik probeer er zo open mogelijk voor te staan in ieder geval.

Tot zover voor nu. Mvg Daan1987

Welkom op het forum Daan! ik hoop (en denk) dat je hier zult vinden wat je zoekt.