Dat is best lastig. Ik heb eigenlijk nooit begrepen waarom mensen dan zo vreemd opkijken dat je iets hebt. We hebben allemaal toch wat? Waarom hebben we er dan zoveel moeite mee om dat toe te geven? Een vriendin heeft mij geleerd dat dit juist heel erg mooi kan zijn. Het is maar net wat voor lading je het zelf geeft.

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku

Mijn opa zei altijd, de mens is zijn eigen Schepper niet. 

En zo is het. Je kiest niet voor je kwetsbaarheid of je aandoening. Je moet het er maar mee doen. En inderdaad, iedereen krijgt vroeg of laat wel ergens last van. 

Hier is iets geks gebeurd. Een jeugdliefde heeft weer contact gezocht. Ik heb eigenlijk verschillende keren geprobeerd het contact met hem af te sluiten. En hij is juist door de jaren heen altijd blijven proberen. 

Wat zal ik zeggen, hij kent mij wel goed. Het was alsof hij mij meteen al kende, we begrepen elkaar heel snel. Maargoed in feite hebben we het al geprobeerd destijds en is het toen niet gelukt. 

Ik moet denken aan het nummer houten hart, van de Poema's.

Ouderen kunnen zo wijs zijn. Heel inspirerend om naar te luisteren. 

Jeugdliefdes, persoonlijk wel goeie herinneringen aan. Lijkt me wel irritant als iemand niet begrijpt dat er niks in zit. Laatst had je het over een nieuwe tinder match, daar was je zeer enthausiast over. Hoe is het daar mee?

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku

Dank je Jarno. Ik heb vorige week donderdag inderdaad gebeld met iemand en dat leek leuk. We zouden zondag afspreken. We hadden nog geen concrete afspraak gemaakt. Mijn ouders kregen zaterdag het ongeluk en toen heb ik aangegeven dat het even teveel was, een date. 

Daar kwam nog bij dat ik wilde schaatsen als het even kon en hij wilde graag WK kijken. 

Zij nieuwe voorstel was een week later op zondag. Maar dat is eerste kerstdag. En bij nader inzien bleek dat hij zelf dan niet kon omdat hij dan kerst viert. Hij heeft nog wel een paar keer gevraagd hoe het gaat, omdat hij begrijpt dat de familieomstandigheden nu heftig zijn (er is nog meer bij gekomen na het ongeluk). 

Ik merk dat ik het moeilijk kan opbrengen om weer een nieuw persoon helemaal te leren kennen. Via Tinder heb je totaal geen gedeeld verleden.... en als je iemand wilt leren kennen dan kost het tijd. Bij meneer ZZZ (ziek zwak misselijk) heb ik die tijd wel genomen. We hebben vele uren gebeld voordat we afspraken. En bij de afspraken hebben wel veel gepraat, heel veel. Hij heeft geen makkelijke familiegeschiedenis en hij bleef maar praten en praten. Het aparte is dat hij het idee had dat ik non stop aan het praten ben geweest en ik heb het juist andersom ervaren. 
Het voelt toch alsof dat allemaal voor niks is geweest, al die uren. Want ik was zelf wel uit op een serieuze relatie. Hij was uit op..... dat weet hij zelf denk ik niet. In ieder geval toen het dichtbij kwam toen was hij elke keer ziek en zodoende heb ik m ook nooit meer gezien en geen afscheid meer genomen. 

Ik had wel het idee dat ik er met meneer ZZZ een probleem bij had. In het begin leek het een leuk persoon maar op een gegeven moment was alles drama. Hij kon ook erg bezig zijn met dingetjes van vroeger, met vriendinnetjes van de middelbare school. Hij maakte weinig nieuwe dingen meer mee en alles ging over vroeger. 

HIj had het ook al snel over 'we zijn vriendjes' maar ik ging niet op Tinder om vriendjes te worden. 

Maargoed die nieuwe meneer die kan tot nu toe alleen op zondag. Het is een beetje gek verlopen tussen alle slecht nieuws berichten die ik kreeg. We hebben gisteren even contact gehad... en nu zien we wel.

Toch knap dat je weer opnieuw aan't proberen bent Feline

Met m'n meneer loop ik ertegenaan dat ik nu vooral denk, als je met mij samen bent heb je een heel probleem erbij.. En nog meer drama.. En ik voel op het moment ook weer mevrouwtje ziek zwak en misselijk.
Hij verteld wel eens wat over een ex, dat die best een drankprobleem had. (ik vraag er soms ook wel naar hoor, wat hij heeft meegemaakt)
En dan denk ik drank zal hier nog meevallen, maar die pillen.. pff..  Dus of hij nu zo "verbeterd" als hij met mij samen is.. misschien ga ik nog wel lastiger zijn dan ex..
Ik ben nog geen PAAZ-haasje geweest in NL maar die kans zit er toch ook redelijk in hoor (vooral de laatste dagen denk ik) en of je een relatie wil met een PAAZ-haasje..
Het idee van trouwen lijkt me zo mooi, nog steeds..
Maar op het moment vind ik mezelf totaaal níet relatie-waardig, een hoop ellende en drama waar je niet mee samen moet zijn..

Ach ja ik ben een paaz-haasje. Ik ken die term helemaal niet haha. Hier heette het Psychiatrische Voorziening Woonplaats en werd de afkorting paaz niet gebruikt. Maar t zat in algemeen ziekenhuis dus was denk ik hetzelfde.

Wel kut dat je je zo voelt. Voor de kerst is het het ergst bij de meeste mensen. Misschien red je het nog even. Maar als opname nodig is dan is dat zo. En dan kun je altijd nog beter vrijwillig gaan. 

Ik mis letterlijk iemand die even een hand op mijn schouder legt. De familie is niet lichamelijk ingesteld en bij dagbesteding hebben we ook niet die gewoonte.
Mijn hele lijf voelt stijf en stram. Allemaal spanning. Warm douchen helpt een beetje maarja die stookkosten. 

Wat pillen betreft, ik snap je. Een mens komt er moeilijk vanaf. Bij alcohol kun je tenminste verslavingshulp krijgen.

Slapen jullie ook zo lekker? (: 

@Joy ik ben heel benieuwd naar de manieren waarop jij tegen dingen aankijkt en waarom jij je zo min lijkt te voelen. Als ik lees hoe enthausiast je was toen je meneer net leerde kennen werd ik zelfs een beetje jaloers. Ik dacht: had ik maar een vrouw die zo enthausiast was en mij wilde leren kennen. Ik stel me jou voor als een spontane vrouw die veel liefde kan geven maar niet zo goed kan ontvangen. Een vrouw die zichzelf naar beneden haalt en telkens in dezelfde vicieuze cirkel beland. Een vrouw die heel veel wilt maar telkens tot stilstand komt. 

'Leuk' dat je een aantal labels hebt gekregen, heb ik ook, maar het is niet dat je, net zoals Feline in haar dagboek schrijft, echt ziek bent. Het gaat over, maar daar moet je bepaalde dingen voor veranderen. Dat is een heel erg moeilijk proces. Het heeft veel raakvlakken. 

Iedereen mag voelen wat hij voelt. Maar je moet inmiddels weten dat gevoel niet altijd klopt. Dat er een stemmetje in je hoofd is dat niet wilt dat je verder komt in het leven. Dat stemmetje is je nu van de wijs aan het brengen. Als ik tinder opengooi snap ik je gevoel heel goed. Dan denk ik ook van, tja die ziet mij al aankomen. Dat komt door je rugzak en ik heb niet het idee dat er veel mensen op tinder zijn die daar op zitten te wachten. 

Als het verschil zo groot in levenservaring, hobby's en persoonlijkheid gaat het niet werken. Dus je zal iemand moeten vinden die vergelijkbaar in het leven staat. Het is nooit de schuld van iemand dat een relatie niet werkt. Net zoals dat je niet geboren bent om jezelf vervolgens een heel traject in de GGZ toe te wensen. Dat overkomt je. Dit zijn van die dingen waar je geen absolute controle over kunt hebben en tegelijkertijd ook niet schuldig aan kunt zijn. Als ik zo lees wat je over meneer hebt geschreven, geef je mij wel het idee dat je iemand hebt gevonden die er voor je wilt zijn. 

@Feline meneer ZZZ was duidelijk nog niet klaar voor een relatie. Kan me best voorstellen dat je daar spijt van zou kunnen hebben. Ik lees ook wel vaak dat vrouwen eigenlijk zo snel mogelijk willen afspreken omdat (denk ik) ze gevoelsmatig direct willen weten waar ze aan toe zijn. Dat eindeloze gepraat via de telefoon schiet niet heel erg op als je doel is om bij elkaar te zijn. Daar is de app Breeze trouwens op ingesteld. Geen mogelijkheid tot chatten, direct een date inplannen. Voor mij is dat wel een drempel, ik merk dat ik toch een beetje probeer in te schatten met wat voor vrouw ik op date ga. Ik ben benieuwd hoe je afspraak met deze nieuwe meneer (hoe ga je hem noemen?) verloopt. 

Persoonlijk, maar misschien is dat een fase, ben ik juist op zoek naar een vrouw met de nodige levenservaring. Deze mensen huppelen niet door het leven alsof het allemaal koek en ei is. Bovendien zijn er nog veel vrouwen (op tinder) die zichzelf meisje noemen. Ze zijn op zoek naar een maatje die zich kan aansluiten bij hun leven. Ik zie dan een blok hout voor me dat in elkaar schuift, maar niet versmelt. Sommigen gaan er achterkomen dat als je zo neurotisch een partner uitzoekt (hij/zij is knap, lief, sociaal, leuke interesses, goed in bed) en niet alles met elkaar kunt delen of dag en nacht bij elkaar kunt zijn, dat een relatie op de lange termijn niet gaat werken. Ik denk dat er daarom ook zoveel scheidingen zijn. 

Mannen en vrouwen met een rugzak hebben wat dat betreft misschien wel een voordeel, althans als je op zoek bent naar een langetermijnrelatie. Ze kennen zichzelf vaak redelijk goed en weten wat ze wel of niet willen. Het wispelturige is er van af. Het probleem is echter het taboe wat er op een depressie, angst of trauma zit. Dat kan men heel onzeker maken waardoor er twijfel ontstaat. Ik vind het de mooiste mensen die er zijn en zou graag met hen, die een rugzak hebben, bevriend willen zijn (de meeste vrienden van mij hebben dat niet of nauwelijks). Een relatie zie ik ook zeker zitten. Ik geloof dat je van al die ellende die je los van elkaar meemaakt onwijs kunt groeien.

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku

Dank je. 

Dat getelefoneer was inderdaad ook overdreven. Zeker omdat we bij elkaar in de buurt wonen en in dezelfde tijd gewoon een kop thee hadden kunnen doen in de stad. Maar hij was toen al ziek zwak misselijk dus wilde toen al niet van huis. 
Maar het is wel raar gelopen en ik heb/neem bijna geen tijd om verdrietig te zijn. Eerst was ik al verdrietig op de avond dat hij riep dat hij nooit wil samenwonen, met niemand. Dat is zijn goed recht maar het had subtieler gekund. Want hij zou ook misschien ergens anders gaan wonen, en ik zou geen vervoer daar naartoe hebben en hij wil nergens naartoe... maar hij nam mij helemaal niet mee in het verhaal. 

Maar ik moest weg op dat moment en ik dacht, ik zal volgende keer wel uitspreken dat ik dit vervelend vind, deze manier van praten. 

Maarja toen kwam het principe dat hij vooraf niet wist hoe hij zich zou voelen dus dat ik beter spontaan langs kon komen. Maar toen ik spontaan wilde langskomen kon het ook niet. 

Toen nog 1 x een afspraak gemaakt voor een zondagavond en op het allerlaatste moment zegde hij af. En daarna kwam bij mij meer de bezorgdheid omdat hij van die berichtjes stuurde dat hij telkens onwel werd etc. 

Hij had veel verhalen over vroeger, dat hij toen een heel ander mens was en veel mobieler en wat ie allemaal voor gave dingen had gedaan. Maarja vroeger is vroeger. Een rondje wandelen of een potje Rummikub was al teveel gevraagd. 

Maar t is wel jammer want de eerste weekenden was het we leuk. En terwijl ik het schrijf denk ik ..... wat dan eigenlijk? Hij wilde echt alleen maar thuis binnen zitten. De gesprekken waren wel leuk maar ook al heel snel heel zwaar.

Het klinkt als een wijze les.

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku

Ja zeker. Ik heb gewoon een grote sterke man nodig. 

Iemand kan altijd ziek worden. Maar als dat na langere tijd is, is dat anders. Als je 40 bent en je stapt er al in als de ander bijna bedlegerig is, dat is niet goed. Misschien wilde hij daarom ook vooral bellen, dat ik niet te snel zijn situatie zou zien.