Dank je. Hij heeft er zeker wel over verteld in het begin maar dan vooral de technische uitleg. Hormoon X doet zus, Hormoon Y doet zo, s ochtends heb ik minder last, s avonds wat meer.
En toen zei hij nog dat het in oktober altijd op zn ergst was maar daarna zou t steeds beter gaan.
Maarja dat bleek dus niet zo te zijn. En ik had ook niet begrepen dat hij helemaal niet buiten komt in slechte periodes.

Hij heeft zelf erg gehoopt dat het dit jaar beter zou gaan omdat hij 1 medicijn had dat aansloeg, aan het einde van de zomer.

Ik ben maar weer op Tinder aan het kijken. Gewoon beetje rondkijken.

Ach , t is wel sneu ,ook voor hem. 

Volgens mij zijn er overigens wel betere apps dan die Tinder vergaarbak. 
Maar ik ben er niet zo in thuis.

Groetjes

Ja ik vind het heel erg voor hem. Hij is echt wanhopig. Ik zou m best gezelschap willen houden af en toe maar dat wil hij geloof ik niet. Bedoel gewoon vriendschappelijk. 

Ik heb wel eens een andere site geprobeerd maar dan had je bijv iemand uit Friesland en een uit Maastricht en dat was het. Maar er zal nog wel wat beters zijn.

Wat een onwijs mooi topic is dit. Ik heb alle pagina's doorgelezen en was erg onder de indruk van jullie belevingen. Ik moet zeggen dat mijn hartslag even omhoog ging toen Joy het niet meer leek aan te durven om verder te gaan met haar inmiddels partner. Wat leuk dat je nu een relatie hebt Joy! Hoe gaat het met je relatie? Felina, wat een zoektocht heb je inmiddels afgelegd. Echt knap dat je niet gestopt bent. Dat zal vast een hoop energie hebben gekost.

Ik worstel zelf ook met de gedachte "To date or not to date" en herken een hoop dingen die jullie in dit topic hebben geschreven. Ik vraag me dan ook af wanneer het juiste moment er zou kunnen zijn om wel te gaan daten als het telkens zou uitlopen op niks. Maarja, dat is angst, leven in de toekomst. Mocht ik weer een date hebben zal ik mijn ervaring in dit topic delen. Zelf heb ik onlangs een date gehad en heb ik het wel direct uitgesproken dat ik last heb van psychische klachten. Ik had geen idee of dat nou slim was of niet. Ik wilde mezelf zijn en daarvoor is het nodig om uit te spreken wat je voelt. Ik heb er geen spijt van, maar er zal ongetwijfeld een betere manier zijn om daar mee om te gaan. We hebben erna nog wel normaal contact gehad, maar dat is uiteindelijk gestopt.

Is dit niet de eeuwige rotkwestie rond de ,'Hoe gaat het'   vraag . ? 

Ik vermoed dat dit hetzelfde werkt als bij omgaan met iemand met depressiviteit. . 
Vanuit mij gezien; Gelukkig is veel contact via app . Dan kan ik wegkomen met :geen bijzonderheden' of zo . Verder zeg ik maar goed en  snel  doorkletsen. 

Vroeger was ik eerlijk , gevolg is dat iedereen afstand nam , omdat ze het niet kunnen oplossen,   terwijl ik dat ook niet verwachtte , ik gaf slechts antwoord op de vraag  en nam aan dat  vriendschap aanleiding  gaf  tot eerlijkheid.  
Maar dat gaf ongemak en onmacht bij de ander. Zoals jij ook beschrijft.

En naar mij toe destijds uiteindelijk irritatie; het verwijtende  ' met jou gaat het toch nooit goed ' .  Ik voelde me daar niet beter van iig . Tegenwoordig ervaren mn therapeuten me zelfs als n bak ellende waar ze geen beloning van hun inspanningen uit halen. .


Misschien moet die hele vraag/ openingszin  maar gewoon worden afgeschaft. 

Ik zou ook niet weten wat je vriend zou moeten zeggen of  antwoorden  om het voor jou fijner te maken  als ie  langdurig  ellendig  is. Fysiek/ mentaal / beide .

Mocht iemand hier n oplossing voor weten , dan zou ik t echt graag lezen .  

Ps . Dit is geen kritiek of zo Feline .  
Het is wel eens goed te lezen hoe dit aan de andere kant werkt. 
Ik vraag me alleen af hoe dan anders/wel ?  .ik kom daar niet uit tot op heden.  

Nou ja , t heeft niets met dating of zo te maken . Meer met omgang algemeen. 

Groetjes

Ik denk dat men vroeger en nu nog steeds gewend is dat je maar zegt dat alles goed gaat. Een depressie is heel lastig, zo niet onmogelijk, te herkennen van de buitenkant. Als iemand deze vraag aan mij stelt, hou ik mezelf voor dat ik mijn drang om alles op tafel te gooien moet matigen. Ik probeer het tegenwoordig ruim binnen 5 minuten samen te vatten. Ik eindig dan met een relativerende uitspraak om niet teveel tot last te zijn. Ik voel me er niet echt beter door. Mensen waar je echt mee kan praten zijn heel zeldzaam. In ieder geval voor mij.

Het is mooi hoe je er destijds mee omging. Ik vind het altijd onwijs knap en mooi als ik die vraag aan iemand stel, dat ze carte blanche alles er uitgooien. Helaas gebeurd dat nog maar zelden. Net zoals mensen met een positiviteitsdrang. Gaat het dan nooit slecht met ze? Is constant relativeren wel goed voor je? Volgens mij wordt je dan behoorlijk gevoelloos. Ik stel het altijd op prijs en vat het als een compliment op als mensen het gevoel hebben dat ze met me kunnen praten. Communiceren is helemaal niet zo makkelijk.

Om antwoord te geven op je opmerking: Ik denk dat je altijd kunt luisteren, vragen kunt stellen over de betreffende situatie en afsluiten met de vraag wat je voor hem of haar kunt betekenen. Geef daar dan bij aan dat je het lastig vindt om daar zelf een invulling aan te geven. Zo heeft deze persoon zelf de ruimte om weer op te staan en is er geen irritatie doordat je iets aanbiedt waar deze persoon helemaal niet op zit te wachten.

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku

Fijn dat je dit topic hebt gevonden Jarno. 

Ik ga later antwoorden op wat jij schrijft. 

Even over mijn eigen 'date'. 
In mijn topic heb ik al geschreven dat het nu echt 'uit' is, hij weet ook dat ik weer verder aan het kijken ben. 

Hoe kan ik het noemen.... voor mij was het een beginnende relatie. We hadden elke dag veel contact, vooral via app, ook bellen. Het bellen was meer in het begin, ook echt heeeeeeeel lang. Tja zoals mannen kunnen zijn, kennelijk, de eerste twee weken word je overladen met van alles en cadeautjes en allemaal mooie plannen. En al snel is het nieuwtje er af en is er geen tijd of geen energie etc. 

Hij stuurde verontrustende berichten over zijn gezondheid en toen heb ik wel aangegeven dat ik graag een nummer wil van een vriend of familielid want allemaal losse appjes met 'misschien moet ik naar het ziekenhuis' daar kan ik niks mee. En ik voel nu hoe het me leeg gezogen heeft ook. 

Ik weet dat hij bij familie gelogeerd heeft die óók met hem bezig zijn en met zijn gezondheid dus hij wordt niet aan zijn lot overgelaten en er ligt in die zin ook niets meer bij mij. Ik ben niets meer van hem en ik hoef niets meer met hem qua gezondheid. 

Maarrrrr.... zelfs als iets maar zeer kort geduurd heeft kun je kennelijk getouwtrek krijgen over spullen. Er ligt iets van hem bij mij.... en ik vind dat het zijn verantwoordelijkheid is dat weg te halen. Het is groot, zwaar, breekbaar, duur.... Hij vindt het doodnormaal dat ik door weer en wind en over gladde wegen dat naar hem toe breng. Want hij is ziek, natuurlijk. Maar ik ben gekke henkie niet. 
Omdat ik geen relaties gewend ben, ben ik dit soort gedoetjes ook niet gewend. Ik bedoel het staat hier netjes in de berging, ik ga het niet stukmaken ofzo.... maar come on hij kan toch iets regelen.

Ik vind het rot voor je Feline dat het zo is gelopen en hoop dat je energielevel weer snel op pijl is. Het is vrij normaal vanuit mannelijk perspectief dat de eerste periode bestaat uit het veroveren met daarbij intensief contact en misschien ook wel fysiek contact. Dit was duidelijk de beginfase. Wat ik niet zo goed begrijp is waarom je zo snel voor hem ging zorgen. Het is onwijs lief, maar ging dat niet wat snel? Voor iemand die kennelijk zo met zn gezondheid worstelt had hij wel eerst mogen nadenken om die stap naar jou te zetten. Persoonlijk vind ik dat het daten een bepaalde verantwoordelijkheid met zich mee draagt. Als je niet kunt geven, zet de stap dan ook niet. Je kwetst zo wel iemand (onbedoeld). 

Ik ben het met je eens dat het zijn verantwoordelijkheid Is om zijn spullen op te halen. Wat een gedoe. Het is niet onbehoorlijk om een termijn vast te stellen waarin hij zn spullen kan komen ophalen en er consequenties aan te verbinden wanneer hij dit niet doet. Ik zou niet over me heen laten lopen.

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku

Jarno je slaat wel de spijker op zijn kop eigenlijk. 

We hebben beiden iets met onze gezondheid. Vaak is dat lastig, van wat vertel je en wat niet. Dat hebben verschillende mensen in dit topic ook geschreven. Hij vindt zelf, omdat het zijn leven flink beheerst, dat het belangrijk is om 'het' te vertellen voor een eerste date. 
In zijn geval hield het ook in dat we voor een date beperkt waren in mogelijkheden. Qua tijd/plaats/activiteit aangepast aan zijn 'welbevinden'. 

Nou en toen ging het al snel alleen nog maar daarover. Elke ochtend appje van hoe gaat het, maar elke ochtend had hij pijn. 

Proberen dates af te spreken maar hij was telkens niet lekker dus dan ging het weer daar over. 

Nouja het is voor hem, nu hij zo in de knoei zit, gewoon niet het moment om een relatie aan te gaan. En ik heb vaker meegemaakt, ook bij gewone vriendschappen, dat mensen me extreem veel gingen appen dat het niet goed ging tot aan suicideberichten aan toe dus kennelijk geef ik mensen die ruimte ook. In plaats van gewoon de telefoon in de hoek te gooien.

Welkom Jarno, schrijf gerust mee over waar jij zoal tegen aan loopt met daten.
Daten kan zoiezo denk ik al best ingewikkeld zijn maar misschien extra als je lichamelijk en/of GGZ labeltjes hebt.
Ik heb mezelf een lange tijd afgevraagd of ik wel een relatie mag willen, omdat het voor de ander ook niet makkelijk zal zijn met mij plus struggle met leven/bagage..

Welkom Jarno, schrijf gerust mee over waar jij zoal tegen aan loopt met daten.
Daten kan zoiezo denk ik al best ingewikkeld zijn maar misschien extra als je lichamelijk en/of GGZ labeltjes hebt.
Ik heb mezelf een lange tijd afgevraagd of ik wel een relatie mag willen, omdat het voor de ander ook niet makkelijk zal zijn met mij plus struggle met leven/bagage..

Dankjewel Joy. Het is vreemd om te constateren dat het beter met me gaat en vervolgens het 'gevecht' aan moet gaan met datend Nederland. Ik ben zelf wel sociaal ingesteld en maak gemakkelijk contact.

Het jammere van deze tijd is dat heel veel mensen bezig zijn met zichzelf te etaleren. Dat is het nieuwe normaal van tegenwoordig. Men denkt tegenwoordig eerder dan vroeger dat iemand er bij wel leuk is, just for fun. Daarbij behouden beide personen hun eigen hobby's en andere sociale activiteiten. Ik vind het lastig om mijzelf daar tussen te plaatsen. Op het moment dat het moeilijk wordt, trekt men gewoon de stekker uit de relatie alsof het niets is. Er is geen wet of ongeschreven regel dat omschrijft dat het niet mag. Ik denk dat een relatie pas echt ontwikkeld wordt op het moment dat men wat te verduren krijgt. Een depressie is daar één van, maar denk bijvoorbeeld ook aan een trauma of het krijgen van kinderen. In de ene relatie gebeurd dat eerder dan de andere. Bij jou en velen hier zal dat eerder gebeuren dan bij mensen die geen ervaring hebben met psychische klachten. Ik hoop dat je inmiddels weet dat jij er ook mag zijn met je struggles/leven/bagage en dat je een andere route volgt dan 'normaal'. Dat maakt jou niet minder mens. Persoonlijk vind ik dat het je mooier kan maken en er steviger door in je schoenen komt te staan. Je weet bijvoorbeeld veel eerder wat je wel of niet wilt, ondanks dat je er niet altijd aan durft toe te geven.

Als tip zou ik jou willen meegeven: Je vriend wil er graag voor je zijn. Ik snap dat dit soms tegenstrijdig voelt. Maar als jij een relatie mag willen, mag een ander jou dan ook willen? Een gezegde dat daar mooi bij past is: jij mag van mij alles, als ik maar niet moet.

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku

Ik heb trouwens ook een keer een Tinderdate gehad die een hartafwijking had. Ik kon merken dat hij echt had getwijfeld van, wanneer vertel ik het. 

Dat hij wel vóór de eerste date,, er op Tinder over begon. Omdat het enerzijds een heftige ervaring was geweest toen hij voor het eerst last kreeg. Anderzijds was alle medicatie in zijn dagelijks leven ook nog best bepalend. 

Zo kan iedereen iets hebben, een soort heet hangijzer waarvan hij niet weet wanneer hij het wil zeggen.