Wel leuk dat hij je weer wil zien Feline.
En kan ook even afleiding of opbeurend zijn als hij in een grappige mood is.
Ik vind het nog steeds best lastig, ik en de ander, de ander en ik.. wat als hij me wil zien en ik ff niet of andersom..
Nou ja, voor af en toe snap ik dat wel, even tijd voor bv.  vrienden/fam. dingen en noem maar op. 
Maar meer dat je qua gevoel bv. even niet "matched"
Dat ik me nu zo fragiel voel en bij wijze even schuifelend verder ga maar hij een zullen-we-op-stap gaan!- uitbarsting heeft ofzo.
Of dat ik me te lelijk voel om geaaid te worden zeg maar.
Dat óók nog een beetje op elkaar afstemmen.
Dat ik dan denk nee, laat maar..

Ik heb nu een berichtje gestuurd dat ik wel een knuffel zou willen. Afgelopen nacht over m'n heimwee terug naar US. 
Hij vroeg me terug of ik oké was.. ja, dat ben ik op zich wel, gewoon soms heeel verdrietig omdat er hier misschien al teveel leed geleden is voor mij en daar nog niet.
Voor alle traantjes heb ik nu een stoffen zakdoek van hem, wel lief. 
Eigenlijk hoop ik ergens dat ik iemand heb gevonden die op zich ook weg wil, misschien naar daar. Samen op survival zeg maar, haha

Ach Joy, ik vind die zakdoek echt heel erg lief.

Verder herken ik veel.

Hier is het ook even lastig. Date heeft een chronische ziekte en ik stond eigenlijk op het punt om naar hem toe te gaan (sinds best lange tijd) maar hij voelt zich echt niet goed, laat hij weten. Ik was echt ready-to-go en had ook even werk van mijn uiterlijk gemaakt en t was even een teleurstelling.

Aan de andere kant.... mensen krijgen van mij ook best vaak van die last minute dingen dat iets niet lukt.... eigenlijk. Zeker toen ik zo heel veel pammen in huis had, toen heb ik zo vaak dingen afgezegd. t Was Coronatijd en ik werd er best makkelijk in met zeggen dat ik in de buurt van iemand was geweest met Corona etc.

Dus ik bedoel vooral, nu voel ik die teleurstelling als iets niet doorgaat. En ik herken ook dat het soms ECHT niet lukt, echt op is. Tegelijk weet ik dat hij niet achter de andere vrouwen aan gaat omdat hij zich zo voelt. Slechte gedachte maar helaas bestaan er mannen die 'ziek' zijn en wel vanalles uitspoken. 

Hij vindt het zelf ook heel jammer. Hij heeft nieuwe medicatie en voelt zich niet oké. En dat is natuurlijk heel herkenbaar.

Ik heb er over nagedacht vanavond. Hij is eigenlijk altijd ziek zwak misselijk.

En dan is het natuurlijk de vraag of dat mij omhoog kan halen. Ik vroeg vorige week wat hij dan leuk vindt om te doen in periodes dat het beter gaat maar daar kwam ook niet zo heel veel uit. Het is een beetje lastig inschatten. Hij heeft wel een heel actief leven gehad in zijn jongere jaren maar het is nu allemaal wat minder.
En het is wel leuk om te appen.... maar het is nu alleen maar appen.

Nouja ik ben ook niet de beste versie van mezelf deze dagen. Ik denk in ieder geval dat veel appen geen zin heeft, dat we wel moeten kijken of afspreken er in zit en als hij te ziek is, dan het contact ff te laten zo. Ik heb wel aangeboden boodschappen te doen evt 'op ziekenbezoek' maar dat is natuurlijk niet hoe een evt relatie zou moeten beginnen.

Toen ik hem voor het eerst sprak zei hij dat hij altijd in oktober veel klachten heeft. En nu zegt hij dat hij altijd tot februari klachten heeft. Maar hij heeft ook verteld dat hij afgelopen voorjaar heel ziek was. En in de zomer toen t zo warm was ook.

Het wordt wel een beetje de lamme en de blinde als ik psychisch in de lappenmand lig en hij lichamelijk niks kan. Het klinkt even lullig maar er is altijd wat.

Mischien kan hij je niet omhoog helpen in wat je van iemand graag verwacht, maar jullie kunnen wel samen het pad van het leven bewandelen. We hoeven niet altijd 'die trap op'. Relax, lay back and observe. De boot van het leven blijft varen. Mischien dat je dat samen met iemand kan ervaren zonder verwachtingen. Samen achterover leunend starend naar de sterrenhemel. Observeer de schepping 

"maar dat is natuurlijk niet hoe een evt relatie zou moeten beginnen." Buiten de lijntjes kleuren kan een hele nieuwe beleving en kijk op het leven geven. 

Als er een klik is: ga ervoor!

Feline, ik denk dat ik snap wat je bedoeld.
Ik worstel ook met het verschil tussen er voor elkaar zijn of 'sh!t' van de ander oplossen. Je kan van hem denk ik niet verwachten dat hij je "omhoog haalt". Dat is niet helemaal realistisch. En jij hoeft ook niet zijn verzorger te worden. 
Je teleurstelling over jullie afspraakje en datje je moeite hebt gedaan en dan gaat het niet door.. ja dat snap ik wel, dat is heel jammer.

Als ik teveel beren op de weg haal of teveel ga 'wat-als..'-vragen dan word het ook ingewikkeld. Wat als ik hier écht weg wil en hij (nog) niet?
Dan probeer ik mezelf weer terug te halen naar nu, is het nu leuk? Wil ik nu dit doen met elkaar?
Ook met dingetjes doen voor elkaar. Heb je zin om wat boodschappen te doen en hem te zien? Oké leuk, maar er al over nadenken of je tot februari boodschappen moet doen en tot iedere februari is in jullie situatie niet handig denk ik.
Tuurlijk kun je het over de toekomst hebben ook met hem, maar die staat niet vast. 
Zelf vind ik het ook lastig, want tegelijkertijd wil ik wel een beetje kijken of we onderdeel van elkaars toekomst zouden kunnen zijn. 
 
Mooi Keepvogel hoe je het beschrijft, samen het pad bewandelen. Je stukje ga ik proberen onthouden voor als ik ook weer teveel beren op het pad haal.

Keepvogel, dank je wel voor deze waardevolle post!

Joy, dank je.
Ik kon gisteren niet zo goed schakelen. We zien elkaar al weken niet en daarom vond ik ´dat we weer moesten afspreken´. Tegelijk appen we juist heel erg veel en misschien zijn we daar ook allebei moe van. Zaterdag hadden we ook een meningsverschil en dat gaf ook onrust. Ik stond op het punt weg te gaan voor een wandeling met 2 vriendinnen. Toen we in het bos waren aangekomen heb ik de vriendinnen gezegd dat ik even ene heel stuk achter ze zou gaan lopen om even een telefoontje te doen, wat ik niet wilde laten wachten tot 18 uur. Vonden ze prima natuurlijk maar zo begon ook dat al niet zo ontspannen. Date snapte daarna wel dat ik rest van de dag niet bereikbaar was en wenste me veel plezier.

Hij is erg maatschappelijk betrokken maar ook erg overtuigd van zijn gelijk. Daarnaast kan hij soms overkomen van 'je moet dit' en 'je moet dat' en hij vindt bijvoorbeeld dat ik beter moet eten (dat gaat ook bagger). Ik weet dat dat in zijn familie een beetje normaal is dat ze zich op die manier met elkaar bemoeien en dat is ook de cultuur. En hij kan één keer iets zeggen over mijn eten maar dan weet ik het wel.
Bovendien lag de keuken overhoop en daardoor lukt dat eten niet zo goed. Dus hij heeft wel gelijk maar er was ook geen pasklare oplossing. Gelukkig gaan mijn ouders nu een monteur betalen, dat is wel heel erg fijn. Het gaat om vakwerk, met de waterleidingen en aansluitingen.

Ik wil toch vragen hoe zijn leven vanaf maart er dan uit ziet. Ik heb daar wel iets over gevraagd maar wil dat even rustig vragen, niet telefonisch. Hij houdt niet van vakantie, niet van strand, niet van festivals. Terras vindt hij wel leuk. Maar dat heb ik met een half uurtje wel gezien meestal.
Ik denk dat hij zich voor de buitenwereld ook schaamt dat hij ziek geworden is. Ik wil niet al teveel details geven en ik verdraai eea een klein beetje. Maar laten we zeggen dat hij gesport heeft op hoog niveau en dat 'men' hem allemaal kent. Behalve ik want ik woonde toen niet hier en kijk nooit naar die sport.

Hij zegt nu dat het weekend dat we gewandeld hebben zijn laatste goede weekend was. Maar ik herinner me dat anders.
Ik was toen bij hem, had even behoefte aan frisse lucht en er is een parkje bij zijn huis. Hij wide mee maar werd letterlijk op de hoek van de straat alweer niet lekker. Dus ik denk dat we 3 min gewandeld hebben.

Denk dat in ieder geval dat appen even moet stoppen. Dat we er allebei moe van geworden zijn.
Ik zit zelf best in een gekke periode want vastgelopen bij GGZ en een andere arts aangevraagd. Tegelijk thuis veel klussen tegelijk. Ik had natuurlijk zelf niet gepland dat dat in dezelfde week zou vallen. En ik snap wel dat ik nu te druk ben, ook in mijn gedrag, en dat hij daar ook moe van is geworden.

En misschien niet lekker werd omdat hij dacht dat ik ook even too much zou zijn die avond. En dat snap ik wel.

Date heeft de keren dat we elkaar zagen, best veel over zijn jeugd verteld. Niet altijd makkelijk. Daarom snap ik iets beter zijn gedrag. 

Dinsdag hebben we lang gebeld en het bleek dat hij wel iets heel liefs had geregeld. Maar het was ook een beetje dubbel want ik was onderweg naar de supermarkt toen hij belde. Toen heb ik bij een afdakje van de winkel staan bellen. Want het was een drukke dag en ik wilde na boodschappen/eten eigenlijk de telefoon niet meer aanraken. 
Alleen hij woont 200 m van het winkelcentrum en het zou zoveel makkelijker zijn even bij elkaar langs te gaan. In plaats van in kou en regen te bellen. Hij is bij mij thuis ook welkom (het is iets netter dan eerst) maar dat lukt ook niet wegens zijn gezondheid en de trappen hier. 

Hij heeft nooit echte relatie gehad en hoe hij nu doet begrijp ik dat ook wel. Dat vrouwen niet tot St Juttemis gaan wachten tot wat ie allemaal mankeert weer over is. 

We zien elkaar nu al een maand niet. Waarvan ik ook 1 of 2 weken heel moe was dus die tellen misschien niet mee. Maar het is wel lang, voor iemand die gewoon bij je in de wijk woont.

Wat is zijn reden dan dat hij het moeilijk vind jou binnen te laten Feline? Rommel? Besmettelijke ziekte? Of voelt 'ie zich zo onzeker om iemand te zien?

Ik heb met meneer date weer afgesproken en ik weet eigenlijk niet wat ik ervan moet vinden nu. Mijn gevoel met het hele leven ligt zoiezo ook overhoop dus weet al helemaal niet wat ik nu voor hem moet voelen. Nog steeds vind ik het ook naar om hem in mijn ellende mee te nemen. Misschien kan hij mij ook meenemen in dat van hem natuurlijk..  
Op het moment heb ik ook heel veel moeite met vertrouwen. Allerlei dingen uit m'n verleden liggen aan de oppervlakte bij mij en ik vraag me af of het m'n angst en verleden is die nu weer alles verpesten of dat er toch rode vlaggetjes zijn die ik daardoor juist negeer. 
Er is dan ook een tegenstrijdige ik-heb-wel-zin-om-hem-te-zien en tegelijkertijd wil ik ermee stoppen-gevoel. 
Van de week stuurde ik een berichtje dat ik me onzeker voelde of hij me wel echt leuk vond, genoeg meiden zonder zoveel 'sh*t en gesnij.. Toen stuurde 'ie terug dat hij anders niet helemaal tot bij mij zou komen telkens.  Ja, oké.. niet echt logisch inderdaad..
Maar nu ga ik helemaal tot naar hem, en weet eigenlijk niet met welke reden ik dat dus precies ga doen..
Ik heb wel al een paar keer per ongeluk zachtjes gezegd dat ik wel om hem gaf of zelfs het L-woord een keer s'nachts. 
Maar ik merkte nu dus op dat het van mij uit komt en van hem niet zo.  Nog meer reden dat het bij mij schreeuwt om te stoppen.
En angst dat het toch niet werkt, angst dat ik meer geef dan neem, angst dat ik meer neem dan geef, angst om teveel gekwetst te worden, angst om hem teveel te kwetsen.  Maar ook een beetje de angst dat het nooit voor mij zal zijn, dat relatie gebeuren.. hoe hard ik ook wil proberen, het is te ingewikkeld allemaal

Meerdere dingen Joy. Hij voelt zich echt niet goed en dat is natuurlijk naar. 
Maar toen ik hem vroeg wat hij normaal gesproken doet als hij zich wel goed voelt, kreeg ik ook niet zoveel boven tafel. Ik bedoel, ik kan wel wachten tot het beter gaat maar dan hebben we denk ik hele verschillende interesses. 

Ik kan er niet over in detail treden, hij heeft een ziekte. En ik had daar liever over willen praten als ik hem zag, maar ik zie hem nu ruim een maand niet. Ik vraag me dan af, toen hij op Tinder ging wist hij dat hij dit had. En hij heeft toen wel uitgelegd hoe het technisch werkt. Bijv als hij zijn knie gebroken zou leggen: Zeeeeeeeeeeeeeeer uitgebreid uitleggen wat er gebeurd is en wat er kapot is en hoe de operatie er uit zag en het gips en hoe het herstel eruit ziet. Hij heeft meerdere keren dat hele verhaal verteld en het kwam er een beetje uit alsof hij iedereen dit altijd vertelt, iedere verjaardag. 
(Zulke mensen ken je denk ik wel, die dan aan iedereen het verhaal over hun kwalen ophangen... zoals ik zelf dus NIET ben). 

Wat hij niet heeft verteld, is dat hij helemaal niet buiten komt met dit gedoe. Hij redt zich wel, hij bestelt alles online, hij kookt en eet wel heel gezond. Maar ik kan me er zelf niet veel bij voorstellen. Want zelfs als ik depressief ben kan ik wel gewoon lopen en fietsen enzo. 

Dus we kunnen nergens heen. En nu met mijn verbouwbende kan hij niks betekenen. Nouja hij had bijv mij kunnen uitnodigen daar te eten. Ik had afgelopen dinsdag hulp van een vriend, maar die had vooraf laten weten dat zijn beste vriend plotseling in t ziekenhuis lag dus ik wist ook niet hoe belastbaar mijn hulp-vriend was (ook GGZ). Viel gelukkig heel erg mee. Maar ik had wel stress. 

Natuurlijk is niet elke man groot en sterk en gespierd maar ik had een klein beetje gehoopt dat ik bij dit soort dingen niet meer er alleen voor zou staan. 

Hij benadrukt erg MIJN ziek zijn. Maar dat komt denk ik ook doordat ik zo druk was met GGZ en zelf ook alleen nog maar patiënt was. Hij is zelf wel onder behandeling en hij hoopt dat er iets is wat aanslaat. 

Maar we moeten realistisch zijn. Als hij de hele tijd te ziek is om af te spreken dan houdt het voor mij een beetje op. De keren dat ik er wel was, was hij ook ziek en het is ook een beetje......... ik wil niet zeggen aanstellerij maar hij etaleert het wel. 

Dus toch niet zo'n makkelijk figuur. IK haal deze post later uiteraard weg. Ik heb hem nu per app laten weten dat ik dit echt te weinig vind, elkaar een maand niet zien. Hij belooft wel steeds verbetering maarja. Overigens heeft hij wel iets heel liefs gedaan afgelopen week maarja ook weer 'op afstand'. 

Ik lees jouw verhaal later Joy, mijn hoofd zit een beetje vol.

---

Joy, bedankt voor je verhaal. Misschien gaat er bij mijn date binnenin ook zoiets om. En het resultaat is dat hij wel steeds contact zoekt maar de dates afzegt. 

Ik denk dat jouw 'meneer'  je wel heel leuk vindt hoor. Het klinkt alsof hij niet zoveel twijfelt. 
Je hebt nu niet echt goede hulp he, van GGZ ofzo? Als je een goede hulpverlener hebt kun je het er over hebben, in hoeverre je je 'shit' vertelt en wat je laat wachten en wat je misschien helemaal voor jezelf houdt. Ik vind die dingen ook lastig. 

Ik heb een vriend, S, die ik vanuit GGZ ken en voor hem blijf ik een soort van puzzel. Hoe ik destijds van Maastricht in Leeuwarden terecht gekomen ben. En van Venetie in Antwerpen. En van Rusland in Amerika.... bij wijze van spreken allemaal. 
Hij leeft zijn hele leven op dezelfde vierkante kilometer dus hoewel zijn leven heftig is, is het niet een hele grote puzzel. 
Maargoed hij blijft vragen aan mij en dat is ook vermoeiend. Het is echt mijn GGZ-vriend want het gaat er ook altijd over. Ik bedoel dat is ook niet fijn, als iemand echt van de hoed en de rand wil weten en er altijd weer op terugkomt. 

Het lijkt of jouw date niet zoveel vragen stelt en het een beetje bij jou laat. Dat is wel prettig. Gewoon blijven afspreken denk ik en niet teveel twijfelen. Hij klinkt leuk! Kennen jullie elkaar via datingsite of op andere manier? Dat ben ik even kwijt.

We kennen elkaar via een datingsite Feline.
Ik hield er maar vooral rekening mee dat het gewoon een leuke dag zou kunnen worden en verder misschien niks.

Met momenten vind ik het echt bizar dat ik nu toch officieel een relatie heb, haha. Ik ging er ergens ook maar vanuit dat ik de rest van m'n leven (of dat nu kort of lang zou zijn)  "single" zou zijn en af en toe maar wat kloten omdat ik dan toch weer een beetje behoefte aan wat aandacht heb ofzo, al is dat dan maar voor een halve dag.

Ik ben bij de meneer geweest en hij had voor me gekookt, simpel en makkelijk en ook niet echt wat ik normaal zou eten, maar dat maakt niet uit. Het ging erom dat hij voor mij gekookt had. Ik zei wat ik lekker vond en dat ik de saus erbij minder lekker vond en dat ik het lief vond dat hij weer voor mij kookte. Ik moet er echt aan wennen dat iemand dingen voor mij doet. Ik bedoel, niet dat mensen noooit wat voor mij doen ofzo.. Maar als ik in het restaurant at dan doe ik er iets voor (vrijwillig werk) of als ik bij familie ga eten dan is het een familie ding. Met m'n beste vriend had ik wel al een keer geoefend dat hij voor mij deed koken en dat vond ik toen heel ongemakkelijk.

Mijn gevoel gaat nog steeds alle kanten uit, en ik dacht dat ik al intens was maar heb het idee dat het nu allemaal nòg intenser is.
(Hoe heb ik ooit geleefd met m'n ex? Hij vond mij toen al veel te gevoelig en toen was het allemaal een stuk minder erg als nu!) Bij m'n ex deed ik eigenlijk alles, uit automatisme ofzo.. koken, boodschappen, huishouden en ik werkte er toen ook bij.. totdat ik dus ben ingestort en ALLES me teveel was.

Ik zei tegen meneer dat ik misschien ook gewoon er bang voor ben dat het echt leuk gaat zijn.
Want wat dan? 
Niet dat het m'n ex zo erg was, hij is nooit geweldadig geweest en heeft in praktische zin vanalles voor me gedaan, maar ik had het idee dat hij wel de instelling had (vooral nadat ik dus was ingestort)van  jij bent zwak en ziek en je moet gefixt. En als ik het idee heb dat iemand zo blijft denken over mij dan voelt dat uiteindelijk ook niet helpend. 

Met m'n meneer heb ik nu vaker de omgekeerde wereld. Waar ik normaal al met m'n omgeving me erop instel dat ik niet begrepen word krijg ik van hem juist de reactie dat hij het wel begrijpt. Laatst had ik dus ineens ff zo'n moment dat ik dacht; hou op met mij begrijpen! Ik wil niet dat je het begrijpt! 
Want normaal trek ik me maar terug en "lik ik m'n wondjes" of probeer ik dingen te verwerken zonder begrip. Ik kan er nu dus niks mee als iemand wel vaker zegt, ik begrijp je..  
meen je dat ook, dacht ik daarna? Of zeg je dat maar gewoon..

---

Misschien dat ik dit topic trouwens nu maar naar "relatie en depressie" moet verplaatsen. Want ik heb nu toch echt wel een relatie..  Het is eigenlijk niet gewoon daten meer.. 
Pfff! Jeetje, haha