Hoi Alais,

Ik heb n opleiding sociaal juridisch hbo gedaan. Als schuldhulpverlener vond ik de mensen wel boeiend, maar niet alle administratieve rompslomp eromheen. . Maar eigenlijk merkte ik toen al dat ik niet meer goed kon functioneren. Problemen met ritme en concentratie, verwerklng, overzicht , Ik werd er erg onzeker van.  Ook was ik gezien de reistijd 12 uur pd  weg. Terwijl ik al problemen met mijn energie had. Vervolgens ben ik minder gaan werken en uiteindelijk uitgevallen.  Ik maakte de fout te stoppen met mn ad , ik bleek een  lyme infectie te hebben, ook ooit pfeiffer te hebben gehad.   Ik werd erg ziek, kreeg ook angsten, gordelroos later, .mn hele imuunsysteem leek op zn kop te staan.  Vervolgens raakte ik mijn sociale omgeving en woonruimte kwijt, er was veel stress in de aanloop daar naar toe ( procedures). 
En dat was kort gezegd, wel het einde van het hoofdstuk werk. 

Hoi Spruit,

De band met mijn ouders verbeterde niet toen ik het huis uitging. Mijn ouders vonden het ronduit niets dat ik dat deed , omdat je zoiets pas deed als dat echt nodig was, bijv. voor werk , trouwen, huis kopen etc. Mijn woning was gekraakt en dat vonden ze maar niets. Ik denk dat ze het ook een af afwijzing vonden jegens hun, had ik het dan niet goed thuis, en ik vond het schuldgevoel erg storend. Ook maakte nog wat uit wat hun omgeving ervan vond.   Maar zoals met alles kon er ook niet over worden gesproken, dus het is mijn invulling. Wel kreeg ik hier en daar praktische hulp , hoewel ik dat ook lastig vond.  

Verplicht klussen hoefde ik niet, van mij werd iets huishoudelijks verwacht en meehelpen op het land. Ik had voor beide geen belangstelling. Ik wilde daar alleen maar weg.  Na mijn vertrek werd de situatie thuis met mijn broers steeds slechter. 


Groet, Mabel

Hoi Mabel,

Je hebt het over angsten. Heb je die nog of soms? Ik vraag het omdat ik er zelf ook veel last van heb. Dat begint al bij het wakker worden. Hoort angst bij depressie denk je? Of is het nog iets erbij? En zou je kunnen beschrijven wat het is waar je angstig voor bent? Ik probeer het voor mezelf vast te stellen. Er is niets concreets om bang voor te zijn, het is een soort allesoverheersend gevoel van het komt nooit meer goed. Dat probeer ik dan weg te redeneren, maar daarmee gaat het niet weg. Het is zo verlammend. Ben benieuwd hoe dat bij jou gaat.

Liefs,
Alais

Alais,

Wat jij beschrijft heb ik hetzelfde . Met name bij het wakker worden. Het slaat meteen aan:. Alarm, er is iets niet goed!  Het is n  zeurderig wanhopig, bedrukt en zorgelijk gevoel, het kan me t gevoel geven in paniek te kunnen raken, en de piekermolen slaat aan.... In de loop van de dag zwakt t wat af. Afleiding helpt,  maar het is nooit ver weg, even rustig alleen zitten (en ik ben echt vaak alleen)  , en daar is t weer... soms ben ik er gewoon voor op de vlucht , zo voelt dat dan.....alles maar aflopen met de ziel in de arm. 
Het is geen specifieke angst, meer iets unheimlichs of onheilspellend.  Het is ook zeker verlammend, vanuit dat gevoel  dingen ondernemen is soms te moeilijk. 

Het is niet altijd even erg aanwezig , maar wat mij betreft mag het echt weg. 

Angst kan met depressie meekomen,  dat is best vaak geloof ik,  maar van een angststoornis op zich  kun je ook flink depressief worden. 
Bij mij deed angst met de hoofdletter A zijn intrede  door ontrekking van de antidepresiva,  en heeft me niet echt meer verlaten, hoogstens tijdelijk. 
Daarvoor stond meer depressie op de voorgrond. Of Ik herkende het gevoel niet, klinkt mischien raar, een soort verdoofdheid. 

Groetjes, Mabel

Hi Mabel,

Je schreef 'kan je het gevoel geven in paniek te kunnen raken'. Raak je wel eens in paniek en zo ja, wat doe je dan? Ik onderga het maar, de laatste week elk dag weer. Ik zou er tegen kunnen vechten, door afleiding te zoeken, maar ik ben dan dus helemaal verlamd. Na een tijdje zakt het wat af en blijft de depressie over. Soms kom ik dan wel tot iets actiefs. Maandag weer eens een videogesprek met therapeut. Misschien moet ik eens andere AD gaan proberen. Maar het meest heb ik een doel nodig, iets meer dan alleen afleiding.

Groetjes,
Alais

Hoi Alais, 

Ja hoor, maar als ik daar tegen aanzit , neem ik n oxazepam , dan is het genoeg geweest en gooi ik mezelf plat.  Ik wil het gewoon niet meer  voelen. Ik weet me er geen raad mee. . Gordijnen dicht, dekentje erover, slow jazz of n podcast oid op en het liefst maar even slapen, het brein op rust zetten .
Een vriend vertelde me dat ik dan ook een " angst' blik krijg en mn ogen anders staan. 
Niet iets waarmee ik de deur nog wil uitgaan in ieder geval, concetreren lukt dan ook niet meer, dus maar rust en terugtrekken dan. En gewoon hopen dat het later weer wat beter gaat.
Hard gaan lopen schijnt ook te kunnen helpen, maar ik kan het helaas niet, jammer. 

Liefs!

---

Alais,

Als een doel helpt, wat zou het doel dan kunnen zijn? 
Als je denkt dat werken het beste medicijn is voor jou  en je dat ook lukt, alleen word je telkens door leeftijdsdiscriminatie afgewezen, , dan kijk eens of het UWV extra zijn best voor jou kan doen t, je iets aanbiedt (traject, netwerk oid)  Et zijn toch meer 50+ werkelozen, daar moeten ze toch iets mee? 
Ze kunnen daar toch  wel wat meer dan solliciteren verplicht stellen.... neem ik aan. (?)

Liefs.

Hoi Mabel,

Ik heb ook oxazepam, maar momenteel heb ik m'n kont tegen de krib gegooid en verlies me in wijn. Helemaal fout natuurlijk en ik ga er ook weer mee stoppen zodra ik mijn kladden heb gevonden. Stoppen kost me geen moeite als ik gemotiveerd ben. Die is nu echter ver te zoeken. Waarom dan geen pammetje? Dat doet niet genoeg en ik wil er niet nog een verslaving bij hebben.

Je hoeft volgens mij niet hard te lopen, gewoon lopen is ook al goed, schijnt. Ik kan het ook niet opbrengen. Soms dwing ik mezelf, maar het doet niets. Heb al eens verteld dat ik wandelen associeer met pijnlijk verleden. Inmiddels is daar de associatie depressie bij gekomen.

Werken zou een doel kunnen zijn. Ik heb in het verleden diverse reïntegratietrajecten gevolgd. Dat heeft nooit iets opgeleverd. Dat zal wel aan mij liggen, of aan mijn depressie.  Ik ben niet van deze tijd. Ik werk niet voor status, geld of ambitie, maar gewoon om lekker bezig te zijn en je gewaardeerd te voelen. Teamgeest moet je hebben. Dat heb ik wel maar in de praktijk is het ieder voor zich. Dat zijn althans mijn laatste ervaringen. En dan passie. Wanneer is dat noodzaak geworden? Het is allemaal zo gekunsteld. Je moet jezelf kunnen verkopen en dat ligt mij gewoon niet.
Van het UWV verwacht ik niets meer. Je bent daar een dossier, geen mens. Zij vragen, ik draai. Niet andersom. Misschien moet ik meer aandringen, maar het vertrouwen is weg. Zowel in hen als mezelf. Sorry, klinkt allemaal negatief, ik weet het. Het is zoals ik het beleef.

Dank voor je reactie, dat waardeer ik echt enorm.

Liefs,
Alais

Ach lieve Alais ,

Ik ben ook wel eens zo erg in paniek gegaan dat oxazepam ook niet meer hielp. 
Ik heb juist dat drank bij mij niet helpt, en als ik me angstig voel , moet ik er ook niet aan denken .
Ik merk dat ik ook niet TE lang moet wachten voor ik een oxazepam neem.,   Dat ik niet al knetterangstig ben zeg maar..En de dingen eromheen , rust creëren , accepteren dat de boel plat gaat,  stoppen met piekergedachten,  terugtrekken, helpen ook. 
Kan overigens dat t bij jou niet werkt, er zijn net als bij ad meerdere kalmeringsmiddelen, je kan iets anders proberen.  Ik ken verschillende mensen die diazepam of alprazolam fijner vinden.
Na jarenlang nu en dan, niet,  en soms dagelijks gebruik, ben ik nog steeds niet verslaafd .

Ik begrijp helemaal wat je bedoelt met dat hysterische gedoe rondom solliciteren.  Er word  n acteerprestatie verwacht, waarin je jezelf optimaal verkoopt.  Het is ook overdreven en grotesk gemaakt.  Inderdaad  is de huidige visie op werk nogal hysterisch . Het is mooi als werk en passie samenvallen, maar dat is weggelegd voor n enkeling. Zelf heb ik geen passie, wel voorkeuren en interesses hier en daar  , maar dat is niet genoeg.  Solliciteren is een opgeblazen aangelegenheid geworden. 

Liefs , Mabel

Hi Mabel,

Misschien moet ik het eens hebben over een ander pammetje inderdaad. Als ik die oxazepam slik, is het meer dat ik me voorstel dat het iets doet, dan dat het werkelijk iets doet. Drank is voor mij de wolf in schaapskleren. Het geeft snel verlichting en alles lijkt minder zwaar. Ik word er vaak zelfs actief van, ga dan schoonmaken of zo. Daar komt bij dat ik er (helaas) goed tegen kan, heb vrijwel nooit een kater. Wel de volgende dag een schuldgevoel en dat drink ik dan weer weg. Een vicieuze cirkel. Ik weet heel goed dat ik er van af moet blijven en dat lukt ook prima als ik hoop heb op verbetering. Die is nu ver te zoeken en dan wint de wolf. Ik moet mezelf weer eens hard toespreken en die kladden zien te vinden (ofwel de zin van alles). Daarover meer in het andere draadje.
Morgen gesprek met therapeut, hoog nodig. Heb jij al wat positieve effecten van emdr?

Liefs,
Alais

Hoi Alais,

Ik neig juist tot depressieve brakke katers, . En van drank word ik juist moe!  Ik heb ook  een energie probleem... toch had ik vroeger er wel lol van. Beetje jammer. Het is me zelfs tegen gaan staan. 
Nou als het werkt voor jou -  en je kan het  binnen de perken houden, dan snap ik wel dat je er nu en dan gebruik van maakt.  Dat snap ik ook van blowen,  en  andere drugs. Mensen zoeken naar verlichting van klachten. Als je dat met enig beleid kan toepassen , want anders creëer  je er een probleem bij. 
Maar een andere pam of ad kan inderdaad verschil maken.   Daar kan je arts naar kijken, als deze kam of ad  niet voor je werkt   kan  et wat gerichter worden gekeken.

Liefs!

Hi Mabel,

Het loop bij mij al gauw uit de hand. Heb nu besloten er weer mee te stoppen. Maar die vreselijke leegte blijft. Ik weet niet of ik nog hoop heb op verbetering. Weet niet wat ik met mezelf aan moet. Dit is het slechtste moment van de dag, niet vooruit te branden. Straks gesprek met therapeute, hoop dat ik daar iets positiefs uit haal.  Dank voor je reactie steeds, dat doet me goed.

Liefs,
Alais