Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Relatie met jouw ouders


#51

Hi Spruitje,

Wat goed dat het je lukt zelf je weg te vinden, zonder medicijnen. Ik heb er ook mijn twijfels over het wel wel zo goed is en of het uberhaupt iets doen. Kan me niet voorstellen dat het nog erger zou kunnen zijn zonder, dus dan zou het toch iets moeten doen. Ik ga nu mogelijk iets anders proberen.
Ben wel met je eens dat het een deel van je is, maar ik ervaar het toch als allesoverheersend op dit moment. Probeer mezelf weer bij elkaar te rapen en ben bezig wat actitiviteiten in te plannen zodat ik redelijk op tijd moet opstaan en zo de motor voor de dag op gang krijg.

Groetjes,
Antwoord

#52

Hallo beide,

Ja ach die eeuwige pillen en middelen discussie .
Het zijn ook maar hulpmiddelen,  soms zijn ze bruikbaar. Ad bijv. , kom ik niet meer van af al heb ik er nog weinig effect van. 3 maal geprobeerd, dikke ellende. De pammen  zijn helpend in te zetten voor mij.  Het is ook zo persoonlijk allemaal.

Groetjes!
Antwoord

#53

Hi,

Waarom kom je er niet van af als het niets doet, Mabel? Ik weet dat je daar overigens heel voorzichtig mee moet zijn. Het heeft mijn beste vriendin het leven gekost.

Ik ga wellicht toch een andere AD proberen, vandaag met therapeut besproken. Erger dan dit kan het haast niet worden. Ben mezelf weer bij elkaar aan het rapen, proberen wat structuur aan te brengen (en dat vol te houden vooral). Proberen dat eeuwige denken eens te stoppen.

Liefs,
Alais
Antwoord

#54

Hallo Alais, 

Weet je al welke je gaat proberen? 
Nou , ik word dus hardstikke ziek als ik probeer te stoppen, op welke manier dan ook.  Door de ontrekking.. Dat word dan weer aangezien voor depressie maar zijn niet de klachten waarvoor ik ooit ad voor ben gaan nemen. En daar heb ik ook d ie angsten  van over gehouden. 


Groetjes, Mabel.
Antwoord

#55

Hi Mabel,

Ik heb geen idee. Heb nu Venlafaxine De psych denkt er over na en neemt dan contact op. Ik hoop dat het geen langdurig proces van ontwennen en wennen wordt, maar misschien is dat onvermijdelijk. Heb ooit om af te wennen de medicatie in vloeibare vorm moeten meten en innemen, steeds minder. Dat duurde wel enige tijd. Enfin, afwachten maar.
Ik heb mezelf vandaag overtroffen door 'vroeg' op te staan. Dat was half 10. Normaal ben ik er niet uit voor 12 uur. Het vroege wakker worden en dan meteen opstaan deed me wel goed. Geen tijd om die hersenpan zijn vernietigende werk te laten doen. Heb ook met iemand een eindje gewandeld door een mooi natuurgebied. Daarna kakte ik weer helemaal in, jammer genoeg. Ben wel tevreden over deze 'prestaties' maar word er niet een beetje blij van. Nou ja, dat zal wel zijn tijd nodig hebben dus proberen vol te houden. Heb jij nog iets 'leuks' gedaan vandaag?
Antwoord

#56

Hoi Alais, 

Nou het is toch knap dat je je patronen toch even kan onderbreken. Niet raar dat je dan daarna inkakt,  het verloopt ook niet meteen helemaal goed.
Ik hoop dat je medicatiewissrling met in en uitsluiten kan , dat schiet wat meer op en wiebelig word je er toch wel van. 
Goed dat je het wat hebt gewandeld, je hoieft er niet blij van te worden, geef je hersenen gewoon wat andere prikkels. Op n gegeven moment waarderen ze dat wel n beetje.

Gisteravond n wandeling en zwemmetje gedaan in n voor mij nieuw gebied. Dat was erg mooi en rustig  samen met 2 vrienden.  
De dag zelf was vreselijk ontmoedigend, ik was nogal ontstemt,  een aaneenschakeling v a n veelal praktische problemen.. tesamen met de warmte uiteindelijk maar gaam slapen

Groetjes Mabel
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Mabel :   • Alais
Antwoord

#57

Hi Mabel,

Ik dacht maandag: Oké, als een normaal ritme helpt, dan ga ik dat maar eens doen. Maakte plannen op vroege tijdstippen voor de 2 dagen daarna, verder kwam ik niet. Gisteren met een vriendin een paar uur op stap geweest. Op zich heel leuk, maar ik kon er niet van genieten. Moest mezelf dwingen om het niet halverwege op te geven. Eenmaal thuis ging het helemaal mis. Zie je wel, het helpt niks. Onredelijke gedachte, natuurlijk gaat dat niet zo snel. Toch verwachtte ik minimaal de 'drive' om het voort te zetten. Niet dus. Het schijnt een verschijnsel te zijn van borderline. Daar heb ik een tik van, is vorig jaar vastgesteld. Alles of niets. Zwart/wit. Ik zit mezelf compleet in de weg en begin de hoop te verliezen dat het nog goed komt. En dat is dan mijn eigen schuld.
Vandaag dus weer lang in bed gelegen en uiteindelijk mijn wanhoop uit bed meegenomen naar de bank waar ik maar zit te zitten en naar de wolken te staren. Steeds als ik denk, erger dan dit kan het niet worden, wordt het toch weer erger. Of ik denk dat alleen maar. Ik vertrouw mijn gedachten niet.

Heb je ondanks dat je ontstemd was een beetje kunnen genieten van het wandelen en zwemmen? En was je boosheid op jezelf gericht of op datgene dat de praktische problemen veroorzaakt? Ik hoop het laatste, dat is denk ik gezonde boosheid, het eerste niet. Heb jij last van boosheid op jezelf wat betreft depressie?

Lieve groet,
Alais



borderline
Antwoord

#58
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 25-06-2020, 21:34 door Jorin.)

(22-06-2020, 12:41)Alais schreef: Hi Mabel,

Het loop bij mij al gauw uit de hand. Heb nu besloten er weer mee te stoppen. Maar die vreselijke leegte blijft. Ik weet niet of ik nog hoop heb op verbetering. Weet niet wat ik met mezelf aan moet. Dit is het slechtste moment van de dag, niet vooruit te branden. Straks gesprek met therapeute, hoop dat ik daar iets positiefs uit haal.  Dank voor je reactie steeds, dat doet me goed.

Liefs,
Alais
Hoi Alais, heb je nog iets gehad aan het gesprek met de therapeut?

(17-06-2020, 15:03)spruitje schreef: Exposeren is al een aantal jaren geleden.
Het vraagt best veel werk. Soms verkoop je iets, dan weer niets. Nadat een paar werken waren vernield werd ik het zat. Maanden werk wat dan zo de kliko in gaat, au!!

Deden jullie activiteiten met jullie ouders?
Nog maar een paar jaar geleden zag ik op straat een ouder met kind tennissen op straat. Ik bedacht me dat wij met de ouders nooit iets samen deden.
Geknuffeld werd er niet. Ik kan me daardoor niet goed uiten. Een lichamelijke begroeting doet mij bevriezen.
Nog maar een paar jaar begrijp ik dat een vraag geen negatieve kritiek op me is. Als eerste reactie staan de antennes op scherp voordat ik dat kan bevatten.
Hoi Spruitje,
Wat naar dat er werk van je vernield is! Dat moet wel pijn hebben gedaan.

Wij gingen in het weekend wel eens wandelen of naar dierentuin. M'n vader deed in zomer soms badminton met ons, mijn moeder kan ik mij dat niet zo van herinneren. Knuffelen wilde ik zelf op een gegeven moment niet meer, kon het niet verdragen dat m'n moeder ene moment boos was en andere moment wilde knuffelen. M'n vader was geloof ik niet zo knuffelig. Kan mij voorstellen dat lichamelijk contact je ongemakkelijk maakt. Ik vind het zelf ook lastig inschatten bij wie ik wel of niet dichtbij kan komen, is zo wisselend wat mensen prettig vinden. De één is gewoon veel aanrakeriger dan de ander.

Antwoord

#59

Hallo mensen,

Ook ik heb me in mijn jeugd onveilig gevoeld. Wat niet wil zeggen dat de gezinssituatie onveilig was, er was geen dreiging of mishandeling of iets dergelijks.
Het is niet zo dat mijn ouders mij iets hebben aangedaan maar vooral wat zij hebben nagelaten. Zo werd er bijvoorbeeld niet geknuffeld. Er kon niet over gevoelens worden gesproken, emoties laten zien was taboe. Ik werd niet op een leuke manier ondersteund, ook niet toen het op school allemaal niet lukte.
Ik kan mij niet herinneren dat mijn vader ooit met mij heeft gespeeld. Met mijn moeder ging hoog uit twee keer per jaar naar een speeltuin. Mijn ouders hebben nooit bij het voetbalveld gestaan als ik een wedstrijd moest spelen en ga zo maar door. Daardoor ben ik onzeker geworden, nogal in mijzelf gekeerd met het gevoel dat ik anders was dan anderen. Ik heb een behoorlijk krampachtige, wat angstige identiteit ontwikkeld, met nogal wat gevolgen voor hoe ik vervolgens als volwassene in het leven stond.
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Bert :   • Alais, Jorin
Antwoord

#60

Hallo Bert,

Voor mij geldt hetzelfde. Er is me niets aangedaan, maar veel onthouden op het emotionele vlak. Bij ons thuis werd ook nooit gesproken over dingen die ertoe doen en die een kind zelfvertrouwen kunnen geven. Voelde me ook altijd anders dan anderen, minder feitelijk. Heb jij broers of zussen waarmee je daarover kunt praten? Hoe zij dat hebben ervaren? Ik zou er graag met mijn zus over praten, maar wat ons had kunnen binden heeft ons juist uiteen gedreven. Zo jammer.

Lieve groet,
Alais
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)