Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Relatie met jouw ouders


#71
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 04-08-2023, 21:35 door Sander45.)

(08-06-2020, 11:17)Jorin schreef: Hoi allemaal,

Ik ben benieuwd hoe jullie relatie met je ouders is of was? 
Ik heb het idee dat veel mensen met een evt. chronische depressie een slechte band met één of beide ouders heeft.

In mijn geval valt die relatie mij erg zwaar. Als ik geen contact onderhoud of te lang geen contact zoek voel ik mij schuldig. Maar zelf haal ik geen enkel plezier uit het contact of bezoek. Het is een bron van ergernis en teleurstelling voor mij.


Hoe gaan jullie daarmee om?

(08-06-2020, 11:17)Jorin schreef: Hoi allemaal,

Ik ben benieuwd hoe jullie relatie met je ouders is of was? 
Ik heb het idee dat veel mensen met een evt. chronische depressie een slechte band met één of beide ouders heeft.

In mijn geval valt die relatie mij erg zwaar. Als ik geen contact onderhoud of te lang geen contact zoek voel ik mij schuldig. Maar zelf haal ik geen enkel plezier uit het contact of bezoek. Het is een bron van ergernis en teleurstelling voor mij.


Hoe gaan jullie daarmee om?

Hallo Jorin,

Ik ben nieuw hier, moet nog een beetje uitvinden hoe deze site werkt.
Je verhaal is erg herkenbaar voor mij.
Antwoord

#72

Dag Sander,

Welkom hier.
Je reageert op een bericht uit 2020, ik denk niet dat je hier op nog een reactie krijgt.

Groet, Bert
Antwoord

#73

Nou Sander,

Ik heb dezelfde ervaring. 

En er is een fors verband met emotionele verwaarlozing/ misbruik mishandeling en depressiviteit op latere leeftijd. 
Dat zijn je eerste hechtingsrelaties en die worden de blauwdruk voor latere. 
Kortom heel vroege schade op de verbinding met anderen, toen die hersenverbindingen zich moesten gaan aanleggen, je hebt niet ontwikkeld  veilig te kunnen  zijn in contact. 
Dat is (bij mij)  een forse handicap waar ik de rest van je leven tegenaan loopt.  

Ik heb aan de  relatie met mijn ouders  weinig  beleeft . Mijn moeder leeft nog, is 96 ,  uit  plchtgevoel ga ik daar zo nu en dan heen, en ik hou het met moeite een uur of twee vol. 

Groetjes
Antwoord

#74

Herkenning..
Antwoord

#75

Idem!
Antwoord

#76

Ik ben geadopteerd en noem mijn adoptieouders gewoon mijn ouders. Weet niet beter. Wel had en heb ik moeite met "anders" zijn door adoptie. Maar dacht toch dat wij een gelukkig gezin waren. Als kind had ik niet echt een duidelijke voorkeur voor een van mijn ouders. 

Dat veranderde nadat ze gingen scheiden op mijn 21e. Vader had al 2 jaar een affaire en hij wilde met haar verder. In die 2 jaar was de sfeer erg gespannen thuis. Hij had een kort lontje en we konden niks meer goed doen. Vloeken en schelden om de kleinste dingen. Geen interesse in ons tonen. Ook had hij veel moeite met mijn ASS. De diagnose kreeg ik op mijn 20e. Hoewel mijn ouders dat in mijn kleutertijd al vermoedden en met mij bij hulpverleners kwamen. Het werd nooit als zodanig herkend. Het ging pas echt mis tijdens mijn vervolgopleiding met stages. Dat vond hij allemaal mijn eigen schuld.

Na de scheiding ging ik bij moeder wonen. Vader had gezegd alleen te gaan wonen, maar zijn vriendin trok na 2 dagen bij hem in. Hij zou ons financieel blijven steunen, maar dat maakte hij ook niet waar en betaalde ons niks. Hij bouwde een nieuw leven op waar wij (ook ik) niet in pasten. Dat merkte ik duidelijk aan de bezoekjes die ik hem het eerste half jaar nog bracht. Hij had nooit echt tijd voor me. Zijn vriendin was er altijd bij en dat voelde vreemd voor mij. Er was geen ruimte om over mijn gevoelens te praten. Zijn bruiloft in 2007 was mijn laatste bezoek aan hem. Ons contact bestaat uit 2-3 keer per jaar chatten. Het komt altijd van mijn kant en de gesprekken zijn oppervlakkig. We komen niet bij elkaar over de vloer. Woon inmiddels 12 jaar op mezelf en hij heeft mijn huis nog nooit gezien. Met mijn moeder en stiefvader (sinds 2011 samen) heb ik wel goed contact. Ze hebben heel veel voor me gedaan. Maar ondanks dat voelt het alsof ik maar 1 ouder meer heb. Het blijft regelmatig in mijn hoofd spoken waarom het zo gelopen is met mijn vader. Voel me ook afgewezen door hem.
Antwoord

#77
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 06-08-2023, 10:12 door Speld.)

Tja….,ouders! Van mij hoeven ze niet zo. Je hebt er niet veel aan.

(05-08-2023, 18:44)summer schreef: Het blijft regelmatig in mijn hoofd spoken waarom het zo gelopen is met mijn vader. Voel me ook afgewezen door hem.

Ik kan me voorstellen dat je je afgewezen voelt door hem. Feitelijk doet hij dat ook. Iemand negeren is iemand afwijzen. Cancellen noemen we dat tegenwoordig. Dit is onvolwassen gedrag. Het ligt niet aan jou.
Antwoord

#78

Summer, 
Het is ook erg dat een ouder zich zo afkeert van zijn voormalig gezin. Je blijft toch iemand zijn ouder ,vind ik dan. Ook al ga je met een andere partner verder. 

Zelf heb ik me van jonge leeftijd af  stapsgewijs verwijderd van het gezin waar ik uit kom. 
Eigenlijk de omgekeerde versie zeg maar. Ik kon niets met de manier van bejegenen  en omgaan, zocht mijn heil overal en nergens. Niet zo erg gevonden overigens . 

Groet
Antwoord

#79

(05-08-2023, 12:37)Mabel schreef: Nou Sander,

Ik heb dezelfde ervaring. 

En er is een fors verband met emotionele verwaarlozing/ misbruik mishandeling en depressiviteit op latere leeftijd. 
Dat zijn je eerste hechtingsrelaties en die worden de blauwdruk voor latere. 
Kortom heel vroege schade op de verbinding met anderen, toen die hersenverbindingen zich moesten gaan aanleggen, je hebt niet ontwikkeld  veilig te kunnen  zijn in contact. 
Dat is (bij mij)  een forse handicap waar ik de rest van je leven tegenaan loopt.  

Ik heb aan de  relatie met mijn ouders  weinig  beleeft . Mijn moeder leeft nog, is 96 ,  uit  plchtgevoel ga ik daar zo nu en dan heen, en ik hou het met moeite een uur of twee vol. 

Groetjes
Hallo Mabel, bedankt voor je reactie.
Antwoord

#80

(05-08-2023, 12:37)Mabel schreef: Nou Sander,

Ik heb dezelfde ervaring. 

En er is een fors verband met emotionele verwaarlozing/ misbruik mishandeling en depressiviteit op latere leeftijd. 
Dat zijn je eerste hechtingsrelaties en die worden de blauwdruk voor latere. 
Kortom heel vroege schade op de verbinding met anderen, toen die hersenverbindingen zich moesten gaan aanleggen, je hebt niet ontwikkeld  veilig te kunnen  zijn in contact. 
Dat is (bij mij)  een forse handicap waar ik de rest van je leven tegenaan loopt.  

Ik heb aan de  relatie met mijn ouders  weinig  beleeft . Mijn moeder leeft nog, is 96 ,  uit  plchtgevoel ga ik daar zo nu en dan heen, en ik hou het met moeite een uur of twee vol. 

Groetjes
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
2 gast(en)