Beste mensen, 

Als man van 50 in een crisis ben ik op het punt gekomen dat ik niet meer zie hoe ik nog langer met mijn al zware lasten en toegevoegde stress om kan gaan. Het zit te diep om nog verzacht te kunnen worden door een hulplijn, al wil ik best vanavond nog 113 proberen. Therapie is ook bez ig maar wordt te hard ingehaald door de Pijn.

Een ‘mooie’ manier om eruit te stappen is er niet, maar misschien wel een pijnloze. Iets wat het dichtste komt bij gaan slapen en niet meer wakker worden.
Wat zou die manier zijn?……

Schipper.

Hoi Schipper, 
Welkom hier. Vertel gerust iets meer voor de over de aandleidingen tot je wens. 

We wisselen 
dit soort zaken niet uit op dit forum
. Kijk op de site van de Einder, of de euthanasie vereniging, VvE, neem contact op met hun consulenten als je specifiek hier informatie over wil weten. 

Het lijkt me verstandig als je 113 belt, als je dit wil ondernemen zonder goed doordacht plan. 

We hopen meer van je te lezen ,
groet

Neem contact op met de einder is mijn advies, we wisselen dit soort informatie niet uit op dit forum.

Hoi Schipper, 
Welkom hier. Vertel gerust iets meer voor de over de aandleidingen tot je wens. 

We wisselen 
dit soort zaken niet uit op dit forum
. Kijk op de site van de Einder, of de euthanasie vereniging, VvE, neem contact op met hun consulenten als je specifiek hier informatie over wil weten. 

Het lijkt me verstandig als je 113 belt, als je dit wil ondernemen zonder goed doordacht plan. 

We hopen meer van je te lezen ,
groet
—————————————————

Dankjewel Mabel!! En al heb ik mijn leven volgens mij al behoorlijk lang volgehouden en gerekt, ik zal vanavond de tijd nemen om iets op te schrijven over mijn geschiedenis. Ik begrijp dat regelrechte hulp bij zelfdoding hier niet en public geboden wordt….

Schipper.

Welkom op het forum Schipper. De wens voor een pijnloos einde herken ik, ik heb zelf al eens euthanasie aangevraagd (waar ik toen voor ben afgewezen)

De middelen en methoden zijn om veiligheidsreden niet bespreekbaar op het forum. Wel kun je schrijven over waarom je tot dit gevoel/keus bent gekomen.
Zoals Mabel ook al aangaf, kijk eens bij stichting de Einder of NVVE. Ik heb bij NVVE een paar keer een gesprek gehad over mijn euthanasie wens. 
Of inmiddels liever "hulp bij zelfdoding" mocht het zover zijn want dat lijkt me minder belastend voor de arts.

Hallo Schipper,

Welkom hier.
Ik heb je bericht van 4 uur geleden verwijderd.
Zoals Mabel en Joy al schreven is het onderwerp wens tot zelfdoding zonder meer bespreekbaar. 
De redenen waarom je dit wil, wat er met je is gebeurd, je gevoelswereld rond dit onderwerp.
Het is hier niet toegestaan concrete middelen te bespreken om dit te realiseren. Vandaar dat ik jouw ene bericht heb verwijderd.
Verder nogmaals welkom en schrijf gerust met ons mee.

Groet Bert (moderator)

Joy, ook jij bedankt voor je reactie!
Intussen heb ik het boek van Chabot besteld en heb ik de Einder gemaild over de mogelijkheden.

Om iets te vertellen over mijn levensloop:
- Vrij eenzame jeugd, gered door eigen ‘eilandje’ van klassieke muziek
- Opgegroeid tot pianist
- Toen ik twintig was pleegde mijn broer van 15 zelfmoord
- Daarna raakte ik zelf ook langzaam maar zeker uit balans, de verwachte successen in de muziek heb ik maar matig waar kunnen maken. Ik vereenzaamde en kwam ondanks mijn talent en ondanks therapie in de marge terecht. Gebruik van antidepressiva tussen 1996-2022.
- Door een aandoening raakte ik ca. 10 jaar geleden ook geleidelijk het gebruik van mijn rechterhand kwijt, al bleef ik pianospelen en optreden.
- De liefde was me ook niet gunstig gezind: ik heb nooit de drive gehad om een vrouw te versieren. Ik had twee relaties met vrouwen due míj versierden maar voor wie ik niet echt liefde voelde. Met de tweede kreeg ik een kind. Ik had haar gezelschap zo hard nodig na vele geïsoleerde jaren dat ik ingebonden heb en de laatste tien jaar met steeds meer moeite de rol van family man speelde. Eerder dit jaar kwamen er scheuren in de relatie en nu wonen we dan eindelijk niet meer samen. Van alle stress heb ik nu wel een burnout die gepaard gaat met een diepliggend gevoel dat ik geen energie meer heb om nu nog van scratch een nieuw leven te beginnen. De eenzaamheid is keihard terug en daarnaast heb ik het leven van mijn partner en zoontje overhoop gegooid. Alleen omdat mijn gevoel niets anders kon dan afhaken.
Mijn levenslust is op, en straks sta ik er alleen voor als mijn ouders van 85 en 87 komen te overlijden. Alles brokkelt af en wordt tè pijnlijk om in mijn eentje te dragen. Zelfs mijn zoon en de muziek bieden daarbij niet veel troost.

De afgelopen anderhalve maand word ik bijna elke nacht en ochtend geplaagd door beelden die wijzen op een onoplosbare toestand, ofwel een onafwendbare dood. Steeds trek ik me - met wisselend succes - overdag weer naar het leven toe (fysiek functioneer ik). Vandaag echter voelde ik geen oplossing meer en ben ik voor het eerst op Internet naar pijnloze methoden gaan zoeken om eruit te stappen. Al vind ik het nog zó vreselijk voor mijn omgeving: vooral voor mijn zoon, en mijn oude ouders die hun andere zoon ook al verloren zijn.
Maar waar moet ik met zoveel pijn en stress dan nog zin vandaan halen om door te gaan?

Daarom dus.

Hoi Schipper,

Ik denk dat ik het wel begrijp als ik het zo lees.( Ik ben een vrouw van 52, met een achtergrond in hulp en dienstverlening als professional en cliënt. ) 

Ik vind het ook helemaal niet vreemd, ergens herken ik mezelf in je verhaal (de eenzaamheid, die isolatie) . Ik hou overigens wel van piano luisteren, (maar zeker niet alle stukken.)


Je mag suïcidale gevoelens en ideeën hebben. Je mag het leven totaal niet zien zitten. 
Voor mij is het volkomen begrijpelijk. 
Zelf heb ik het ook regelmatig , en meerdere hier. 

Nou ,dat is dan zo,
En je mag er ook over praten, fantaseren en er rust in vinden als een beschikbare exit optie. 

Dat deel van jou bestaat is er  niet voor niets, het is een uiting van lijden,  en het wil blijkbaar opties verkennen.  Doe dat. 

Maar voorkom om jezelf acuut op te heffen. Impulsieve pogingen zijn nooit n succes, niet voor jezelf noch voor je omgeving.

Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig naar je.
Ik hoop dat je ons op de hoogte wil houden met hoe het met je gaat. Je bent van harte welkom hier met je suïcidale uitingen.



Liefs!

Dankjewel Mabel! Intrigerend dat je zowel cliënt als hulpverlener en (af en toe?) suïcidaal bent (geweest).
Ik heb mezelf nooit als suïcidaal gezien, maar het water is me nogal tot de lippen gestegen. Ik kan het als een zegen zien dat suïcide als uitweg bestáát, maar zou ook blij zijn als ik toch bleef leven en later op deze periode kan terugkijken.

Ik ben benieuwd hoe jij - en jullie - door de ergste crisismomenten heen komen.

Bij mij zit de ergste trigger volgens mij in de eenzaamheid, het gevoel nergens heen te kunnen, niemand te kennen die de wanhoop begrijpt. Wat dat betreft zou dating tussen gelijkgestemden best interessant zijn….al zou ik dan niet graag de depressie van de ander nog eens bovenop mijn eigen krijgen….’gezellig’ zou het dan niet worden. 
Of misschien juist wel, als je het levensvuurtje in elkaar brandende zou kunnen houden. Al was het maar met een kopje koffie ergens in de stad zo af en toe. Iemand ervaring met zulke contacten en of ze helpen of juist somberder maken?

(Praten met mensen in het algemeen is natuurlijk ook een optie….)

Hoi Schipper,

Tja wanneer ben je suïcidaal? 
En,  is dat iets negatiefs? 

Voor mij was voor mijn tiende jaar iets dergelijks in gedachten al een exit voor achter de hand, een afspraak met mezelf, iets om alles op alles te kunnen  zetten en vol te houden, een geruststelling zelfs.
 Ik had mezelf toestemming gegeven om als het niet te doen meer was te vertrekken. Dat was de afspraak.  (Onveilige jeugd).
Heeft me toch jaren op de been gehouden, en misschien nog steeds!

Voor mij had het  leven niet zo nodig gehoeven, maar ben je dan suïcidaal? De ggz  heeft mij in verleden bestempeld als 'chronisch suïcidaal,' maar ik denk dat het mogelijk anders zit.

Ik denk dat met name het handelen , het ondernemen van pogingen, gepland of ongepland bepalen of iemand suïcidaal is te noemen.  

Er zijn speciale site voor mensen met suïcidale gedachten, intenties, gedrag. Je zou er eens naar kunnen kijken. 

Ik heb in  het verleden contact gehad met anderen via diverse zelfhulpgroepen (onder andere van depressievereniging) . Dat was (deels) heel erg fijn destijds . 

Ik kan het je aanbevelen, contact met anderen die met hetzelfde euvel kampen. 
Ik zeg deels/destijds omdat mijn depressiviteit eigenlijk geen depressiviteit op zichzelf blijkt te zijn maar onderdeel van  Cptss/ cvt .  (Daar heb ik nog niet specifiek contact voor gevonden ).

Nou dus zo. Het zou maar zo kunnen dat je hier doorheen  en  eruit komt en door kan .( Want wanneer is het 'goed' ?)  
Schipper, sluit het maar niet uit. Het leven is een doorgaand proces , men gaat door al die dingen heen. 

Eerst maar eens iets minder eenzaam worden en n wat gaan delen, lijkt me een goed idee.

Groet!