Schipper,
je kunt het tij zeker keren, je hoeft er allemaal niet in mee te gaan. Je mag gewoon net zo suïcidaal denken en fantaseren als je wilt. Niets mis mee.
Het zal ergens goed voor zijn, daar hoef je niet over te twijfelen. 
Mijn indruk is dat je hoofdprobleem angst is, en misschien is dit een afleiding. Dat is prima.

Groet

Angst ken ik absoluut goed in mijn leven. Veel doemscenario’s heb ik in mijn hoofd afgespeeld die nooit uitkwamen. Al lijkt de huidige beer op mijn weg wel heel erg echt .

Wat vond je van het boek van Chabot, Schipper?
Is het vooral praktisch of las je ook herkenning erin? 

Voor je zoontje zou het idd verdrietig zijn als je nu al deze weg zou kiezen.. Hopelijk vind je nog iets wat het leed een beetje verzacht..
Voor mij helpt het wel al als m'n suïcidaliteit er mág zijn
dat ik er dan over mag praten en me niet meteen beter hoef te voelen. Gelukkig heb ik nu wat contacten gevonden bij wie dat in bepaalde mate kan
En schrijven op het forum vind ik ook vaak helpend. 

Wat jammer dat je geen rust meer vind in de muziek, lijkt me erg verdrietig! Ikzelf heb ook gehad dat dingen die me eerst rust of troost gaven ineens juist vervelend voelde en dan maar weer zoeken naar iets anders..
(zucht!)

Toen ik het boek van Chabot las een paar dagen geleden, was dat wel degelijk om concrete informatie in te winnen. Hoe zou ik het willen, hoe niet, en welke stappen moet je in welke volgorde nemen. Als mijn klachten me niet inhalen en daarmee de wanhoop/angst/paniek, zóú ik ook heel berekenend alle spullen in huis kunnen halen. Heb ook al mailcontact met consulenten met wie ik zóú kunnen afspreken. Aan de andere kant wil ik er nog niet aan dat IK zulke stappen zet. In mijn goede momenten - die er tot nu toe steeds nog overdag zijn als ik ‘s ochtends uit het moeras klim - kan ik nog redelijk van aardse dingen genieten. Gezelschap van mijn zoon. Zelfs gezelschap van mijn ex mits we het leuk houden. En ik heb de afgelopen weken nog vaak een terrasje opgezocht voor thee of koffie met een gebakje. Al was het maar om te voelen: NU leef ik nog.
En de muziek mag qua werking op mij wat afgestompt zijn, ik ben - merk ik nu - niet álle gevoel erbij verloren. De hoop lijkt dus nog niet verloren.

---

Lastig dilemma wat jullie bespreken. Doodswens respecteren of blijven steunen in alles. Als omstaande mag je wel een mening hebben maar helpt het de ander om ertegenin te gaan?
Of om mee te gaan in wat deze toch al de of en voelt? Geen van beide misschien? Gewoon luisteren en bevestigen dat het naar en zwaar is? Is dat wat de ander wil horen? Als ik aan mezelf denk ja het is fijn als iemand je toehoort en niet gelijk gaat zitten sturen en oplossen. Maar ook weten we wel dat suïcide soort van besmettelijk is. Je kan elkaar ook binnen die gedachtenwereld houden immers. Dat is wel een bekend verschijnsel. Dus een enkele opmerking naar buiten is misschien ook wel goed. Stilstaan bij wat je achterlaat, kind partner andere naasten, die geen bijdrage leverden in jouw ongeluk. Ik weet dat zulke gedachten mij zelf wel afhielden van handelen.
Depressie kan je blik zo kleuren dat je denkt dat je gelieven beter af zijn zonder jou. Ieder die het wel eens meemaakte in zijn haar omgeving wegdenk ik wel dat dat niet zo is meestal. 
Sja ik zelf vind soms verlichting in religieuze formules terwijl ik niet echt gelovig ben. Ik bedoel het toegeven dat dit probleem groter is dan je aan kan. Het over geven zeiden ze vroeger.
Effect daarvan kan zijn een warm gevoel dat je alles hebt gedaan en geprobeerd. 
Daar kan je dan weer even mee voort en op terug grijpen als het weer tegenzit
Alle beetjes helpen denk ik

---

Ik voel met je mee schipper. Wanhoop, geen uitzicht. Ik begrijp uit reacties dat er iets speelt met antidepressiva stoppen? Ik kan niet het hele gesprek zien. Als dat speelt dan is daar wel wat aan te regelen. Terug naar voorgaande dosis en trager afbouwen. Of hebben we het over stoppen in één klap?het ligt aan je persoonlijke hormoonprofiel hoe je lijf en geest reageert. Dat kan heel individueel bepaald zijn. Maar er is know how over toegenomen hopeloosheid en suicidaliteit als bijwerkingen bij op en afbouwen medicatie. Contact opnemen met De behandelaar heeft dan zin ook al zie jijzelf die zin nu niet!

Hoi Liefde + Hoop,

Serieus genomen worden is misschien het belangrijkste, voelen dat iemand je begrijpt zonder je een kant op te willen sturen. Al ligt het in de menselijke aard om vrienden in leven te willen laten.

En over mijn medicatie: ik heb heel lang (25 jaar) anti-depressiva, waarvan de laatste ca. 12 jaar duloxetine 30 mg. Toen ik daar begin 2022 eens vanaf wilde en me dat [onder begeleiding] in één keer en zelfs zonder afkickverschijnselen lukte leek dat positief. Datzelfde jaar 2022 markeerde echter ook de verslechtering van mijn relatie, waardoor ik die met moeite uit wist te maken in de eerste maanden van dit jaar. De stress die me dat opleverde bracht me tot het gevoel dat ik het enige dat ik op deze wereld had aan het verlaten was, gevolgd door die inzinking. Daarna ben ik niet meer losgelaten door het gevoel dat ik moederziel alleen was en aan de dood overgeleverd omdat ik verder geen vrienden heb en geen kracht meer voel om een heel nieuw leven op te bouwen.
De avond van die inzinking waarbij ik als het ware mijn levensenergie voelde wegstromen ben ik na overleg met de huisartsenpost meteen weer begonnen met mijn duloxetine. Dat is nu een week of 8 geleden.

'Daarna ben ik niet meer losgelaten door het gevoel dat ik moederziel alleen was en aan de dood overgeleverd omdat ik verder geen vrienden heb en geen kracht meer voel om een heel nieuw leven op te bouwen' . 

Nou Schipper dit herken ik wel, voel me alleen niet aan de dood overgeleverd. 

En Ja dat is een rot gevoel inderdaad...

Groet 

'Daarna ben ik niet meer losgelaten door het gevoel dat ik moederziel alleen was en aan de dood overgeleverd omdat ik verder geen vrienden heb en geen kracht meer voel om een heel nieuw leven op te bouwen' . 

Nou Schipper dit herken ik wel, voel me alleen niet aan de dood overgeleverd. 

En Ja dat is een rot gevoel inderdaad...

Groet 

Hopelijk kunnen we allebei het tij nog keren. Al is het gevoel dat iets buiten mij om beslist waar het heen moet wel erg creepy. Alsof mijn leven een puzzel is waarvan de stukjes maar op één manier gelegd kunnen worden.

Nou dat heb ik dan weer niet. Wel een interessante metafoor! 

Bij mij is de puzzel een grote puinhoop, waarin ik rondscharrel,  af en toe kom ik eens een stukje tegen maar ik kan er geen puzzel van leggen.  Ook zit er een gat in de puzzel, in het midden waar ik zelf zou moeten staan, daar vind ik af en toe wat snippers van terug. 

Ik zie dan ook geen 'uitkomst' van de puzzel. Ook niet richting levenseinde. 

Wat  t ook moge gaan worden... trouwens  moet het nog iets worden in de zin van een coherente afbeelding?  Het ligt van tevoren niet vast in ieder geval. Ik weet ook niet of het nog ergens op moet gaan lijken. Dat hoeft in de kunst ook niet tenslotte. 
Geen doem scenario, helemaal geen scenario.
Positiver kan ik het niet maken. 

Mijn leven, (althans zoals ik dat kende) ging aan gort in 2009/10. Na een crisis in 2014 was mijn zelfbeeld voor zover dat nog intact was, het bleek al niet al te stevig ontwikkeld , helemaal aan  gruzelementen geslagen. Vervang gruzelementen door puzzellementen:
En voila ,mijn verhaal in een notendop .


Groet

Nou dat heb ik dan weer niet. Wel een interessante metafoor! 

Bij mij is de puzzel een grote puinhoop, waarin ik rondscharrel,  af en toe kom ik eens een stukje tegen maar ik kan er geen puzzel van leggen.  Ook zit er een gat in de puzzel, in het midden waar ik zelf zou moeten staan, daar vind ik af en toe wat snippers van terug. 

Ik zie dan ook geen 'uitkomst' van de puzzel. Ook niet richting levenseinde. 

Wat  t ook moge gaan worden... trouwens  moet het nog iets worden in de zin van een coherente afbeelding?  Het ligt van tevoren niet vast in ieder geval. Ik weet ook niet of het nog ergens op moet gaan lijken. Dat hoeft in de kunst ook niet tenslotte. 
Geen doem scenario, helemaal geen scenario.
Positiver kan ik het niet maken. 

Mijn leven, (althans zoals ik dat kende) ging aan gort in 2009/10. Na een crisis in 2014 was mijn zelfbeeld voor zover dat nog intact was, het bleek al niet al te stevig ontwikkeld , helemaal aan  gruzelementen geslagen. Vervang gruzelementen door puzzellementen:
En voila ,mijn verhaal in een notendop .


Groet

Bedankt voor je wat cryptische bericht Mabel! Welke dingen hebben je leven zo onderuit gehaald? Ook iets groots waar je je niet tegen opgewassen voelt? Vaak is het een soort David en Goliath denk ik. Een zelfbeeld zou nog een beetje bij te stellen moeten zijn, maar dat is natuurlijk moeilijk als je in een depressie zit.

De nieuwe actie tegen mijn eigen klachten zijn nu, na overleg met mijn huisarts:
- Dosis duloxetine (antidepressivum tegen depressie en angstklachten) ophogen van 30 naar 60 mg. per dag. 60 schijnt standaard te zijn, terwijl ik altijd 30 heb geslikt. Mijn klachten zijn echter wel een stuk heftiger dan vroeger.
- Oxazepam (kalmeringsmiddel) nu zoveel mogelijk laten staan. Het zou qua werking sowieso de duloxetine ook moeten overlappen,  maar oxazepam is verslavingsgevoeliger. En een probleem erbij hoef ik niet….

Nou, op papier ziet het plan er OK uit. Nog andere duloxetinegebruikers hier toevallig?

Hoi Schipper,  mijn zelf beeld is nooit stevig ontwikkelt, Ik heb een zogenaamde vroege traumatisering.,cptss. 

De definitieve klapper was een combi van uit putting ,ziekte van Lyme, stoppen met medicatie, en een gedwongen verhuizing en daarmee het uiteenvallen van mijn netwerk:  een forse depressie met angst als gevolg, baan kwijt, uiteindelijk arbeidsongeschikt. 

Maar de overtreffende trap was wederom het stoppen met medicatie, ontregeling met een opname tot gevolg. 

Duloxetine heb ik ook ooit gebruikt. Ik heb daar geen bijzondere herinneringen aan. . 

Groet

Ik heb dit laatste bericht verwijderd Schipper en ik heb al eerder uitgelegd waarom.

Bert moderator.

Ik heb dit laatste bericht verwijderd Schipper en ik heb al eerder uitgelegd waarom.

Bert moderator.

Sorry Bert, ik ga elders mijn licht opsteken!

Een gesprek bij een levenseindeconsulent komende week. Tussen het werk met collega’s door. Nogal bizar, maar ik moet dit gewoon doen.