Hoi Schipper, 

Sluit het allemaal niet uit,  ook niet meteen iets gaan aanpassen.  
Even goed nagaan hoe het in je is ontstaan,  en je ook goed  inlezen wat betreft onttrekking antidepressiva, dat eerst. 

Groet.

Ik zal het uitzoeken! Niet te snel toegeven aan een doemgevoel.

Man, net bij de therapeut geweest. Me nog nooit zo depressief gevoeld.

wil je erover schrijven ik lees het hoor groetjes Cyranno jouw verhaal raakt me diep en ik ga ook nog reageren groetjes

---

Hoi Schipper wat raakt jouw verhaal me en ik vind er veel gelijkenissen. Vooral de suïcidale gedachtes en er zachtjes uit willen gaan , ja ik herken het allemaal... Je hebt ook veel meegemaakt, wat ik ook heb gedaan, en soms is het gewoon teveel . Ik neem twee antidepressiva en een antipsychotica en denk nog dagelijks aan de dood. Door mijn persoonlijkheidsstoornis me niet kunnen ontwikkelen en veel destructie op mijn levenspad. Het me steeds moeten verantwoorden in deze maatschappij waarom ik niet kan werken gaan , aan de mensen naast me het maakt me zeer neerslachtig. Het ideale eindscenario,voor mij, is gewoon euthanasie maar ja daar moet ook een lange weg voor afgelegd worden maar gewoon er over kunnen praten en er ruimte voor hebben om het te uiten is ook al heel wat. Je schrijft je lichamelijk nog wat kan functioneren dat vind ik al positief want ikzelf heb vele klachten van spierpijnen en alles zit vast. Ik probeer gewoon de dingen te doen die ik moet doen in mijn huishouden en ben van  plan me nog wat meer bezig te houden met meditatie en yoga oefeningen thuis. Maar ja ik zoek gewoon de rust ... Je hebt nog je beide ouders maar die zijn bejaard las ik , misschien wel  een drijfveer om geen impulsiviteit uit te voeren want die mensen zouden ook verscheurd zijn en er geen vrede kunnen mee hebben denk ik. Ik weet niet wat ik allemaal moet schrijven hier maar leef met je mee en ik volg het verder groetjes CYranno

Hoi Cyranno,

Ja sommigen van ons hebben een zwaar levenspad gekozen - zoals sommige spiritueel ingestelde mensen geloven.
Op bol . com zijn veel boeken over zelfdoding te vinden, en over het voorkómen daarvan.
Over drie pijnloze manieren heeft Chabot het boek ‘uitweg’ geschreven, wat ik nu gelezen heb.
Stichting de Einder en de NVVE hebben consulenten die met mensen praten over hun wens tot een humane beëindiging van hun leven.
Een therapeut die je serieus neemt in wat je voelt is ook al waardevol. Heb jij zelf therapie naast je medicatie?

Groet, Schipper.

Hoi Schipper , ik sta al maandenlang op de wachtlijst van de GGZ. Nu hebben ze me gebeld om te starten . Dus ik hoop dat ik toch enige hulp kan verwachten. In het verleden heb ik dialectische gedragstherapie gevolgd anderhalf jaar voor persoonlijkheidsstoornis. Emotie regulatie , crisisvaardigheden , enz. Ook genoemd naar Linehan therapie. Dat heeft me enigszins gestabiliseerd. Maar ja ik wil nog verder werken aan mezelf om enigszins een beetje meer kwaliteit aan mijn leven toe te voegen. Ja het spirituele pad , ja ik voel me er wel goed bij als ik me verdiep in het spirituele. Misschien ligt daar de uitdaging om wat meer te mediteren, eventueel yoga en meditatie muziek daar kom ik van tot rust. Op de Nederlandse zender bij ons in België loopt Boeddha in de polders en ze tonen veel mensen die op die manier leven , ook mensen die vroeger burn-out outs hadden en depressies en zo hebben veel baat bij een alternatieve levensstijl. Misschien ligt daar de rust waar ik naar op zoek ben. Muziek heeft me ook veel. Jij weet er alles van , hoe mooi dat muziek een groot deel van je leven bepaalde en nog ... Met muziek kom ik tot mijn emoties.
Je schrijft je hebt veel last van eenzaamheid , en ik kan je volgen nu je alleen moet leven, maar ik heb een relatie maar het is ook heel zwaar , mijn man begrijpt moeilijk mijn overgevoeligheid en mijn emotie regulatie stoornis , hij is veel radicaler en assertiever ook en een gezonde portie optimisme. Het is moeilijk voor mij om met iemand te leven , soms wou ik alleen zijn... vele lieve groetjes Schipper en hou vol Cyranno

Jij ook Cyranno, hou vol!
En goed dat je al hulp gehad hebt die passend was. Ik heb ook de nodige therapeuten versleten in mijn leven, maar uiteindelijk blijf ik degene die mijn leven moet leven.
Lange tijd was muziek mijn eigen eilandje waar ik de energie kon opzoeken die bij mijn gevoel resoneerde. Ik had/heb veel talent maar in tegenstelling tot de muziek zelf is het podium nooit echt mijn goede vriend geworden. Vaak zenuwen, ronduit angsten en weerzin, soms ook relatieve rust omdat ik tenslotte ook veel opgetreden heb. Maar een podiumdier ben ik nooit geweest.
Sinds de ‘burn-out’ (zo noem ik het maar bij gebrek aan betere term) helpt muziek me niet zo erg meer bij mijn emoties te komen. Ben er zelfs wat van vervreemd geraakt. Al draait muziek zoals ik al zei bijna continu door in mijn hoofd. Misschien was dat altijd al een soort bescherming voor de grote boze wereld….

Wat mijn relatie betreft: mijn ex kan zich matig inleven in waar ik nu doorheen ga, maar ze probeert het wel. Daar ben ik al blij mee. Wel maken we ons allebei zorgen om ons zoontje. Net als voor mijn oude ouders zou ik voor hem toch ook moeten blijven leven…voorál voor hem.
Ik hoop dat ik het tij nog kan keren…
Schipper.

Schipper,
je kunt het tij zeker keren, je hoeft er allemaal niet in mee te gaan. Je mag gewoon net zo suïcidaal denken en fantaseren als je wilt. Niets mis mee.
Het zal ergens goed voor zijn, daar hoef je niet over te twijfelen. 
Mijn indruk is dat je hoofdprobleem angst is, en misschien is dit een afleiding. Dat is prima.

Groet

Wat vond je van het boek van Chabot, Schipper?
Is het vooral praktisch of las je ook herkenning erin? 

Voor je zoontje zou het idd verdrietig zijn als je nu al deze weg zou kiezen.. Hopelijk vind je nog iets wat het leed een beetje verzacht..
Voor mij helpt het wel al als m'n suïcidaliteit er mág zijn
dat ik er dan over mag praten en me niet meteen beter hoef te voelen. Gelukkig heb ik nu wat contacten gevonden bij wie dat in bepaalde mate kan
En schrijven op het forum vind ik ook vaak helpend. 

Wat jammer dat je geen rust meer vind in de muziek, lijkt me erg verdrietig! Ikzelf heb ook gehad dat dingen die me eerst rust of troost gaven ineens juist vervelend voelde en dan maar weer zoeken naar iets anders..
(zucht!)

Wat vond je van het boek van Chabot, Schipper?
Is het vooral praktisch of las je ook herkenning erin? 

Voor je zoontje zou het idd verdrietig zijn als je nu al deze weg zou kiezen.. Hopelijk vind je nog iets wat het leed een beetje verzacht..
Voor mij helpt het wel al als m'n suïcidaliteit er mág zijn
dat ik er dan over mag praten en me niet meteen beter hoef te voelen. Gelukkig heb ik nu wat contacten gevonden bij wie dat in bepaalde mate kan
En schrijven op het forum vind ik ook vaak helpend. 

Wat jammer dat je geen rust meer vind in de muziek, lijkt me erg verdrietig! Ikzelf heb ook gehad dat dingen die me eerst rust of troost gaven ineens juist vervelend voelde en dan maar weer zoeken naar iets anders..
(zucht!)

Lastig dilemma wat jullie bespreken. Doodswens respecteren of blijven steunen in alles. Als omstaande mag je wel een mening hebben maar helpt het de ander om ertegenin te gaan?
Of om mee te gaan in wat deze toch al de of en voelt? Geen van beide misschien? Gewoon luisteren en bevestigen dat het naar en zwaar is? Is dat wat de ander wil horen? Als ik aan mezelf denk ja het is fijn als iemand je toehoort en niet gelijk gaat zitten sturen en oplossen. Maar ook weten we wel dat suïcide soort van besmettelijk is. Je kan elkaar ook binnen die gedachtenwereld houden immers. Dat is wel een bekend verschijnsel. Dus een enkele opmerking naar buiten is misschien ook wel goed. Stilstaan bij wat je achterlaat, kind partner andere naasten, die geen bijdrage leverden in jouw ongeluk. Ik weet dat zulke gedachten mij zelf wel afhielden van handelen.
Depressie kan je blik zo kleuren dat je denkt dat je gelieven beter af zijn zonder jou. Ieder die het wel eens meemaakte in zijn haar omgeving wegdenk ik wel dat dat niet zo is meestal. 
Sja ik zelf vind soms verlichting in religieuze formules terwijl ik niet echt gelovig ben. Ik bedoel het toegeven dat dit probleem groter is dan je aan kan. Het over geven zeiden ze vroeger.
Effect daarvan kan zijn een warm gevoel dat je alles hebt gedaan en geprobeerd. 
Daar kan je dan weer even mee voort en op terug grijpen als het weer tegenzit
Alle beetjes helpen denk ik

---

Beste mensen, 

Als man van 50 in een crisis ben ik op het punt gekomen dat ik niet meer zie hoe ik nog langer met mijn al zware lasten en toegevoegde stress om kan gaan. Het zit te diep om nog verzacht te kunnen worden door een hulplijn, al wil ik best vanavond nog 113 proberen. Therapie is ook bez ig maar wordt te hard ingehaald door de Pijn.

Een ‘mooie’ manier om eruit te stappen is er niet, maar misschien wel een pijnloze. Iets wat het dichtste komt bij gaan slapen en niet meer wakker worden.
Wat zou die manier zijn?……

Schipper.

Ik voel met je mee schipper. Wanhoop, geen uitzicht. Ik begrijp uit reacties dat er iets speelt met antidepressiva stoppen? Ik kan niet het hele gesprek zien. Als dat speelt dan is daar wel wat aan te regelen. Terug naar voorgaande dosis en trager afbouwen. Of hebben we het over stoppen in één klap?het ligt aan je persoonlijke hormoonprofiel hoe je lijf en geest reageert. Dat kan heel individueel bepaald zijn. Maar er is know how over toegenomen hopeloosheid en suicidaliteit als bijwerkingen bij op en afbouwen medicatie. Contact opnemen met De behandelaar heeft dan zin ook al zie jijzelf die zin nu niet!

Liefde+Hoop, ik begrijp denk ik wat je bedoeld te zeggen met je bericht..

Mijn intentie is dat het er mág zijn zonder dat er nu meteen ook actie hoeft te zijn. Ik ervaar namelijk zelf dat als ik moet moet moet ( je moet verder, je moet aan anderen denken hoe verdrietig dat is als je eruit wil, je moet leuk doen, je moet nog meer therapieën)  dan voelt dat ZO benauwend en alsof ik linksom of rechtsom het toch niet nooit doe of oké ben zoals anderen het willen ofzo.. 

Ik snap dat het een angst kan zijn bij anderen dat als er "lucht" of ruimte aan gegeven word dat er dan ook actie móet of zal komen. Dat kan inderdaad. En dat zou dan ook jammer zijn.. Niemand ( zelf mijn daders niet) wens ik dood, maar ik begrijp het gevoel dat het leven je te zwaar voelt heel goed.

Maar vanuit mijn eigen ervaring met mij niet geaccepteerd voelen in m'n depressie/automutilatie/geworstel met het leven/euthanasiewens die ik had en nog steeds onder omstandigheden zou willen, zou ik anderen wel die acceptatie willen bieden
Misschien dat vandaaruit dan toch ook weer nog ruimte ontstaat om nog even verder te gaan