hoi Bert,

Wat goed wat van je te horen en fijn te horen dat je zo verstandig bezig bent. Hopelijk wordt de mentale vermoeidheid minder, is ook niet niks stoppen met medicatie. Ik vind dat je het goed doet.

groet,
Run

Dank jullie wel voor de reacties. kan wel een steuntje in de rug gebruiken.

Als ik DSM-5 mag geloven maak ik vandaag een "milde" depressie door, of het zijn de verschijnselen van een brein in herstel.
Ik heb last van zo'n vijf van de negen symptomen die depressie kenmerken.
Hoe halen ze het in hun hoofd om het MILD te noemen. Ik zou zeggen ga er maar een een jaartje mee leven, dan piep je wel anders.
Mild klinkt me dan net even teveel als "het valt wel mee". Tis maar een woord, een term maar toch.
Wat men zich vaak te weinig realiseert is dat je met een "milde" depressie er vaak nog wel voor zorgt dat je alle ballen omhoog houd, op alle levensgebieden. Zoals bij. werk, gezin met kinderen, de financiën, het regelen van van alles en ga zo maar door. Dat maakt het dan soms loodzwaar.
Nu heb ik nog de mazzel dat ik met pensioen ben, geen kinderen meer thuis heb, dus ook minder te regelen heb. Ik heb mijn vrijwilligerswerk, maar dat zou ik tijdelijk kunnen stop zetten. Ik hoef alleen voor mijzelf te zorgen en dat is momenteel meer dan genoeg.
Vreemd woord dat "mild" vinden jullie niet?

Dank jullie wel voor de reacties. kan wel een steuntje in de rug gebruiken.

Als ik DSM-5 mag geloven maak ik vandaag een "milde" depressie door, of het zijn de verschijnselen van een brein in herstel.
Ik heb last van zo'n vijf van de negen symptomen die depressie kenmerken.
Hoe halen ze het in hun hoofd om het MILD te noemen. Ik zou zeggen ga er maar een een jaartje mee leven, dan piep je wel anders.
Mild klinkt me dan net even teveel als "het valt wel mee". Tis maar een woord, een term maar toch.
Wat men zich vaak te weinig realiseert is dat je met een "milde" depressie er vaak nog wel voor zorgt dat je alle ballen omhoog houd, op alle levensgebieden. Zoals bij. werk, gezin met kinderen, de financiën, het regelen van van alles en ga zo maar door. Dat maakt het dan soms loodzwaar.
Nu heb ik nog de mazzel dat ik met pensioen ben, geen kinderen meer thuis heb, dus ook minder te regelen heb. Ik heb mijn vrijwilligerswerk, maar dat zou ik tijdelijk kunnen stop zetten. Ik hoef alleen voor mijzelf te zorgen en dat is momenteel meer dan genoeg.
Vreemd woord dat "mild" vinden jullie niet?

Dank jullie wel voor de reacties. kan wel een steuntje in de rug gebruiken.

Als ik DSM-5 mag geloven maak ik vandaag een "milde" depressie door, of het zijn de verschijnselen van een brein in herstel.
Ik heb last van zo'n vijf van de negen symptomen die depressie kenmerken.
Hoe halen ze het in hun hoofd om het MILD te noemen. Ik zou zeggen ga er maar een een jaartje mee leven, dan piep je wel anders.
Mild klinkt me dan net even teveel als "het valt wel mee". Tis maar een woord, een term maar toch.
Wat men zich vaak te weinig realiseert is dat je met een "milde" depressie er vaak nog wel voor zorgt dat je alle ballen omhoog houd, op alle levensgebieden. Zoals bij. werk, gezin met kinderen, de financiën, het regelen van van alles en ga zo maar door. Dat maakt het dan soms loodzwaar.
Nu heb ik nog de mazzel dat ik met pensioen ben, geen kinderen meer thuis heb, dus ook minder te regelen heb. Ik heb mijn vrijwilligerswerk, maar dat zou ik tijdelijk kunnen stop zetten. Ik hoef alleen voor mijzelf te zorgen en dat is momenteel meer dan genoeg.
Vreemd woord dat "mild" vinden jullie niet?

Natuurlijk is het zeer beangstigend om terug te glibberen naar “mild” vanaf “boven Jan” dat kennen de meesten hier maar al te goed.....Anderzijds kennen we ook allemaal hoe diep het diepste van de put is op haar laagste punt zonder ladder. Dat is toch andere koek.
Ondanks dat het heel erg schrikken is van positief naar mild is het denk ik ook wel zo dat een milde versie wel merkbaar reageert op bijsturen, ander gedrag, etc etc. Dat relatieve verschil kan je nu uitbuiten denk ik. Goed dat je je slaap veilig gesteld hebt want uitputting is de moeder van depressie he. Je bent een verstandig man Bert, linksom of rechtsom maak je er het best mogelijke van schat ik

Natuurlijk is dat zo ik ken die diepe put ook.
Maar de diagnose depressie met zijn 9 symptomen zegt mij niet meer zoveel. Het is een technische opsomming.
Dan zijn er ook nog veel soorten depressies, wel of niet i.c.m. met andere psychische problematiek, van mild tot zwaar. Het lijkt wel of er evenveel soorten depressies zijn als mensen die er problemen mee hebben.
Ik ben die informatieavond dan ook begonnen met de zin: in mijn ogen bestaat dé depressie niet".
Voor een ieder is die depressie weer anders. 
Daarna heb ik in het kort mijn levensverhaal geschetst wat heeft geleid tot die depressies. In het gesprek er na bleek al snel dat ook voor anderen gebeurtenissen in hun leven hebben geleid tot depressies. Eén jonge vrouw had een lood zware depressie gekregen na de bevalling.
Je levensverhaal, je persoonlijkheid, de gezinssituatie, hoe je in het leven stond (staat) en het gedrag dat je hierdoor laat zien, de gedachten waar je in gelooft, zijn mijns inziens vaak de reden waardoor je depressies ontwikkeld. Dat geldt natuurlijk niet voor iedereen, maar wel voor een zeer grote groep.
Dit alles houdt me bezig omdat ik veel na denk over herstel, mijn herstel maar ook dat van anderen. Het was voor mij belangrijk te onderzoeken waardoor die depressies zijn ontstaan en vooral waarom ze terug kwamen. Ik denk dat vandaag te weten. Vandaag steek ik nog steeds veel energie in het onderhouden van mijn eigenwaarde, het bewust ander gedrag laten zien, kiezen voor kleine nieuwe uitdagingen. Balans vinden in het hanteren van stress, enzovoorts. Het blijft een zoektocht.

Hoi Bert, 

Ja dat is een interessant gegeven wat je daar aansijdt, De deskundigen zijn het er nog niet erg over eens wat de oorzaak is van depressie he. Als het alleen je houding zou zijn dan ligt de zelfkastijding ook op de loer he. Het idee dat je er zelf uit kan klimmen als je maar hard genoeg werkt, als je maar wilt. Voor sommigen is dat waar, als de depressie middelzwaar is en je nog nooit naar binnen gekeken hebt en dat ook niet wilt omdat je te veel werkt of drinkt of verslaafd bent, dan is dat misschien waar. Maar dat geldt allemaal niet voor mij.

Er is ook veel te doen over dat het hebben van een depressie deels gewoon meegekregen kan zijn bij je geboorte, in je dna. Of, als een soort tussenweg, door je voorbeelden waar je mee opgroeit, sociale overerving dus. Of door gebeurtenissen in je jeugd of leven. Natuurlijk als je als kind sexueel misbruikt werd, of in oorlog opgroeide of combinaties van rampen meemaakte, dan kan je makkelijker depri worden. Alleen....niet iedereen met zo een verleden wordt depri, hoe kan dat dan weer? Ik heb met opgewekte mensen gesproken die opgroeiden in een jappenkamp, of stervende waren (veel) of iedere morgen dode mensen langs de weg zagen liggen, hoe kan dat dan? Er is overduidelijk ook een karakter factor in het spel. Belangrijk is in elk geval het verschil tussen schuld en verantwoordelijkheid te kennen, dat leerde ik. Schuldgevoel helpt geen snars. Het is een excuus om maar niets te doen ids mijn ervaring. Zelfkastijding is dat. Verantwoordelijk zijn (ben ik bepaald niet in alle gevallen goed in) betekent, ik moet er iets aan doen, ook al is het wel of niet mijn schuld.
 
Het zal vast wel een combi van dingen zijn, die oorzaak van depressie. Juist omdat ik een sterkt aanhanger was van de maakbaarheid van den mensch, heeft het heel langgeduurd voordat ik overwoog om medicatie te gebruiken, en nog steeds is dat een gevecht met mezelf. Anderzijds heb ik ongeveer vanaf mijn 22e of zelfs al eerder geleifhebberd in psychologie (1 jaar WO) , allerlei therapiegroepen, groeigroepen etc etc. Je kan het zo gek niet bedenken of ik heb er wel een groepje in gedaan,of een maandenlange cursus, van Tai Chi tot het Ei van Assagiolli tot Primal Screem, REAL therapie, Gestalt 2 jaar etc etc etc. Gedragstherapie,  Psychiater en sinds 15 jaar psychofarmaca af en aan. Dat is nu 44 jaar aan de gang. Ik mag wel stellen dat ik iets aan zelfonderzoek gedaan heb. Toch lukt het niet om mijn depressie er zonder, of zelfs met medicatie, geheel onder te houden. Voor mij is dat een aanwijzing dat er ook wel iets in de genen zit, waardoor ik me iets minder schuldig, gemakzuchtig en lui hoef te voelen. En O ja ik ben al 43 jaar samen met waarvan 24 getrouwd met een psychotherapeute. Ik kan je zeggen dat helpt ook al niet hoor..... 
Wel heb ik onlangs mezelf eens flink laten testen op eigen verzoek bij een testpsycholoog. Dat gaf best wel inzicht in flinke blinde vlekken.....Ik ben coach van beroep, begeleidde anderen tot voor kort. ik vond mezelf vrij invoelend voor een man dan, redelijk empatisch. Daar bleek niet veel reden voor. Toch weet ik dat ik met name complexe mensen best zeer geholpen heb. Ik bleek in die testen toch redelijk te scoren op trekken van Narcisme.....en van mezelf denk ik dat er een dynamiek van Bipolair type 2 onder rommelt. Ook heb ik geen arts nodig om me te vertellen dat ik harstikke ADHD of ADD ben.
Die Narcistische trekken had ik niet in mezelf gezocht, echt een blinde vlek.....verklaarde wel de regelmatige conflicten die ik heb met werkgevers etc. Dat is een niet bewuste frustrerende factor die wel tot frustratie en depressie moet leiden. En de bipolaire dynamiek, de afwisseling hypomaan (iets teveel geld uitgeven, niet realistisch, tomeloos creatief, ver voor de troepen uit lopen) leidden natuurlijk ook tot frustratie en telkens terugkerende depressie.
Dit inzicht heeft me zeer geholpen om een wat minder grote mond op te zetten, nu, nu ik depri ben. Ik hoop dat ik dit mee kan nemen naar de fase als de depressie met of zonder pillen weer de kop ingedrukt is. Want die twee dingen, narcisme en bipolair, zijn beiden nogal hardnekkig om niet te zeggen redelijk therapie resistent. Ik hoop op een soort ei van columbus evenwicht omdat ik me nu wel heel erg in de nesten gewerkt heb en zie hoeveel schade ik aangericht heb bij mijn vrouw, kind en relaties om me heen. Dat moet beter kunnen. Niet dat ik de enige schuldige ben in dit geheel, er zijn er 2 nodig om de tango te dansen, maar ik moet me wel serieus inspannen om het beter te doen. Goed voornemen voor komend jaar alvast. 
Nou dit allemaal naar aanleiding van wat jij schreef Bert. Of jij er iets aan hebt dat weet ik niet, maar ik kreeg even het idee dat je je zelf erg hard valt, vandaar mijn beschouwing hier over het verschil tussen schuld en verantwoordelijkheid. Mij helpt dat inzicht in elk geval dus ik wilde je die mogelijkheid eens voor leggen. Het goede gewenst

Boeiende bijdrage Dipjes,

Ben wel benieuwd of je in de eerste alinea een poging doet om mijn situatie te beschrijven. 

Wat de tweede alinea betreft schreef ik eerder:
Je levensverhaal, je persoonlijkheid, de gezinssituatie, hoe je in het leven stond (staat) en het gedrag dat je hierdoor laat zien, de gedachten waar je in gelooft, zijn mijns inziens vaak de reden waardoor je depressies ontwikkeld. Dat geldt natuurlijk niet voor iedereen, maar wel voor een zeer grote groep. Of er daarnaast iets in je dna vast ligt is onduidelijk. Als ik voor mijzelf spreek ben ik er wel in zekere mate gevoelig voor denk ik zo. Misschien een verhoogde behoefte aan warmte en geborgenheid die in ons gezin niet geboden werd. 
Je schrijft verder:
Schuldgevoel helpt geen snars. Het is een excuus om maar niets te doen ids mijn ervaring. Zelfkastijding is dat. Verantwoordelijk zijn (ben ik bepaald niet in alle gevallen goed in) betekent, ik moet er iets aan doen, ook al is het wel of niet mijn schuld.
In mijn geval zie ik schuldgevoel niet als een excuus om niets te doen. Ik voelde me lange tijd erg onzeker en mijn zelfbeeld zat diep in de kelder. Ik zie mijn schuldgevoel uit die tijd eerder als het gevolg van mijn onvermogen om met mijn gevoelsleven om te gaan en het gedrag dat er uit voort vloeide. Mijn lage zelfbeeld deed de rest en vulde in dat ik er schuld aan had. Het was inderdaad een vorm van niet gekozen zelfkastijding die mij in het eeuwig durende cirkeltje hield. Die spiraal heb ik nu al weer ruim vier jaar geleden doorbroken.
Ik heb er toen voor gekozen mijn leven geheel anders te gaan leven. Ik ben achter het stuur gaan zitten en een nieuw pad ingeslagen.
Vanaf dat moment heb ik ook de volle verantwoordelijkheid genomen voor mijn handelen en ben er nieuw gedrag voor in de plaats gaan zetten. Mijn schuldgevoel is min of meer vervangen door jammer dat het zo gegaan is, maar vanaf vandaag ga ik het anders aanpakken.
Het doel om een betere versie van mijzelf te worden. 

Wat de derde alinea betreft:
De manier waarop je aan je onderliggende problemen werkt is erg persoonlijk. Voor jou was het helpend om veel therapievormen te onderzoeken en zelfonderzoek te doen. Ik heb wel een paar therapieën gevolgd in dagbehandeling, het hielp me wel iets maar dat was vooral het vergaren van kennis over die onderwerpen in relatie met mijzelf. De rationele Bert sloeg die informatie op, maar op emotioneel gebied raakte het mij niet. Dus heb ik voor een andere aanpak gekozen en ben ik met mijzelf aan de slag gegaan door voorzichtig bij mijzelf naar binnen te gaan gluren. 
Jij was tot voor kort coach, ook ik heb 38 jaar in de gezondheidszorg gewerkt met ruime ervaring in de psychiatrie. Zelf terug kijkend op die periode moet ik constateren dat ik er weinig van gebakken heb. Ik heb de laatste 4 jaar meer (over mijzelf) geleerd dan in mijn hele leven er voor. Net als jij probeer ik het vandaag dus anders aan te pakken. Ik probeer op mijn manier mijn bescheiden steentje bij te dragen.
Adviseren doe ik nog maar zelden, wel geef ik in gesprekken aan hoe ik het zelf ervaren heb en dan alleen als ik de indruk heb dat de andere er iets aan heeft.

Zo dat was weer een heel verhaal.

Boeiende bijdrage Dipjes,

Ben wel benieuwd of je in de eerste alinea een poging doet om mijn situatie te beschrijven. 

Wat de tweede alinea betreft schreef ik eerder:
Je levensverhaal, je persoonlijkheid, de gezinssituatie, hoe je in het leven stond (staat) en het gedrag dat je hierdoor laat zien, de gedachten waar je in gelooft, zijn mijns inziens vaak de reden waardoor je depressies ontwikkeld. Dat geldt natuurlijk niet voor iedereen, maar wel voor een zeer grote groep. Of er daarnaast iets in je dna vast ligt is onduidelijk. Als ik voor mijzelf spreek ben ik er wel in zekere mate gevoelig voor denk ik zo. Misschien een verhoogde behoefte aan warmte en geborgenheid die in ons gezin niet geboden werd. 
Je schrijft verder:
Schuldgevoel helpt geen snars. Het is een excuus om maar niets te doen ids mijn ervaring. Zelfkastijding is dat. Verantwoordelijk zijn (ben ik bepaald niet in alle gevallen goed in) betekent, ik moet er iets aan doen, ook al is het wel of niet mijn schuld.
In mijn geval zie ik schuldgevoel niet als een excuus om niets te doen. Ik voelde me lange tijd erg onzeker en mijn zelfbeeld zat diep in de kelder. Ik zie mijn schuldgevoel uit die tijd eerder als het gevolg van mijn onvermogen om met mijn gevoelsleven om te gaan en het gedrag dat er uit voort vloeide. Mijn lage zelfbeeld deed de rest en vulde in dat ik er schuld aan had. Het was inderdaad een vorm van niet gekozen zelfkastijding die mij in het eeuwig durende cirkeltje hield. Die spiraal heb ik nu al weer ruim vier jaar geleden doorbroken.
Ik heb er toen voor gekozen mijn leven geheel anders te gaan leven. Ik ben achter het stuur gaan zitten en een nieuw pad ingeslagen.
Vanaf dat moment heb ik ook de volle verantwoordelijkheid genomen voor mijn handelen en ben er nieuw gedrag voor in de plaats gaan zetten. Mijn schuldgevoel is min of meer vervangen door jammer dat het zo gegaan is, maar vanaf vandaag ga ik het anders aanpakken.
Het doel om een betere versie van mijzelf te worden. 

Wat de derde alinea betreft:
De manier waarop je aan je onderliggende problemen werkt is erg persoonlijk. Voor jou was het helpend om veel therapievormen te onderzoeken en zelfonderzoek te doen. Ik heb wel een paar therapieën gevolgd in dagbehandeling, het hielp me wel iets maar dat was vooral het vergaren van kennis over die onderwerpen in relatie met mijzelf. De rationele Bert sloeg die informatie op, maar op emotioneel gebied raakte het mij niet. Dus heb ik voor een andere aanpak gekozen en ben ik met mijzelf aan de slag gegaan door voorzichtig bij mijzelf naar binnen te gaan gluren. 
Jij was tot voor kort coach, ook ik heb 38 jaar in de gezondheidszorg gewerkt met ruime ervaring in de psychiatrie. Zelf terug kijkend op die periode moet ik constateren dat ik er weinig van gebakken heb. Ik heb de laatste 4 jaar meer (over mijzelf) geleerd dan in mijn hele leven er voor. Net als jij probeer ik het vandaag dus anders aan te pakken. Ik probeer op mijn manier mijn bescheiden steentje bij te dragen.
Adviseren doe ik nog maar zelden, wel geef ik in gesprekken aan hoe ik het zelf ervaren heb en dan alleen als ik de indruk heb dat de andere er iets aan heeft.

Zo dat was weer een heel verhaal.

---

Bert dank voor je uitgebreide antwoord. Het was niet precies een poging om jouw situatie te beschrijven. Meer een visie waar ik houvast aan heb en mogelijk anderen ook. Schuldgevoel plaagt mij trouwens ook dus probeer ik het te gebruiken als brandstof om me beter te gedragen nu en straks

Het was niet precies een poging om jouw situatie te beschrijven. Meer een visie waar ik houvast aan heb en mogelijk anderen ook. 
Dus eigenlijk beschreef je toch een beetje mijn situatie, als midden-zware depressie, als visie en houvast ook voor anderen. Mag hoor!
Mijn visie is een andere.
Ook schrijf je:
Voor sommigen is dat waar, als de depressie middelzwaar is en je nog nooit naar binnen gekeken hebt en dat ook niet wilt omdat je te veel werkt of drinkt of verslaafd bent, dan is dat misschien waar. Maar dat geldt allemaal niet voor mij.
Het citaat:je nog nooit naar binnen gekeken hebt en dat ook niet wilt 
Misschien heb je het niet door, maar die uitspraak houdt een oordeel in zich. Ten slotte zeg je maar dit geldt allemaal niet voor mij!!
Wat wil je dan zeggen? Ik heb het veel zwaarder? Of ik heb het door al die therapieën beter of grondiger aangepakt.
Dat zou ik wel herkennen bij mijzelf. Ik moet nog altijd oppassen voor de gedachte dat ik mijzelf beter voel dan de ander, of dat ik het verstandiger aanpak dan die ander. Voor mij is dit nog steeds een valkuil al wordt die steeds kleiner. Bij mij kwam (komt) dit voort uit mijn eigen lage eigenwaarde, die behoefte om me beter te voelen dan die ander.
Herkenbaar Dipjes?

Dan schrijf je:
Schuldgevoel plaagt mij trouwens ook dus probeer ik het te gebruiken als brandstof om me beter te gedragen nu en straks.
Bij mij werkte dit averechts. Toen ik nog volop dronk maakte ik mij op basis van schuldgevoel keuzes om het vanaf nu absoluut anders te gaan doen. Dat ging dan een paar dagen goed maar nooit lang. Dan kreeg ik weer even de gedachte van "zak ook allemaal in de stront" en ging de ene na de andere fles naar binnen. Ik heb geleerd dat schuldgevoel nooit een basis is om je leven anders aan te pakken.

Hallo mensen,

Ik heb woensdag besloten, na 3 maanden zonder, weer te starten met Sertraline in overleg met mijn huisarts.
Naast de mentale moeheid, namen de laatste maand angst en paniek klachten toe. Ik begon mijzelf meer terug te trekken in mijn huis en mijn vrijwilligers werk moest ik op een laag pitje zetten. De neiging om mijzelf te isoleren herken ik als een riskant patroon wat ik eerder heb mee gemaakt. Tijd dus om in te grijpen. Zeker met de winter voor de deur.