Jij ook veel sterkte met de therapie vandaag, Liz! 
Hier wordt het bankhangen maar dan in de buitenversie. Lekker zonnevitamientjes binnenkrijgen... Om dan het weekend zien door te komen...

Hoi Skanul om te slapen gebruik ik Mirtazapine, daar slaap ik vrij goed op. Het is eigenlijk een antidepressivum maar het helpt om te slapen en is niet verslavend.

Jij ook veel sterkte met de therapie vandaag, Liz! 
Hier wordt het bankhangen maar dan in de buitenversie. Lekker zonnevitamientjes binnenkrijgen... Om dan het weekend zien door te komen...

Hoi Skanul om te slapen gebruik ik Mirtazapine, daar slaap ik vrij goed op. Het is eigenlijk een antidepressivum maar het helpt om te slapen en is niet verslavend.

Hoi Bert en Skanul,

Sorry Bert, maar ... Niet verslavend.... Als ik kijk op https://www.mijnmedicijn.nl/depressie-an...tazapine/3
dan is daar nog wel wat over te zeggen. Het is in ieder geval niet voor iedereen makkelijk om het af te bouwen en er dan af te komen.
Maar neemt niet weg dat niet slapen ook een erg groot probleem kan vormen en je dus wel iets moet gaan proberen.

Een  vriend van mij gebruikt er alcohol voor....

Jij ook veel sterkte met de therapie vandaag, Liz! 
Hier wordt het bankhangen maar dan in de buitenversie. Lekker zonnevitamientjes binnenkrijgen... Om dan het weekend zien door te komen...

Hoi Skanul om te slapen gebruik ik Mirtazapine, daar slaap ik vrij goed op. Het is eigenlijk een antidepressivum maar het helpt om te slapen en is niet verslavend.

Hoi Bert en Skanul,

Sorry Bert, maar ... Niet verslavend.... Als ik kijk op https://www.mijnmedicijn.nl/depressie-an...tazapine/3
dan is daar nog wel wat over te zeggen. Het is in ieder geval niet voor iedereen makkelijk om het af te bouwen en er dan af te komen.
Maar neemt niet weg dat niet slapen ook een erg groot probleem kan vormen en je dus wel iets moet gaan proberen.

Een  vriend van mij gebruikt er alcohol voor....

Hallo Liz. Inderdaad, ik heb de site bezocht, daar is meer over te zeggen. Misschien heb ik gewoon mazzel dat ik weinig last van bijverschijnselen heb.
Hoe gaat het nu met je?

Bert
Hallo Liz. Inderdaad, ik heb de site bezocht, daar is meer over te zeggen. Misschien heb ik gewoon mazzel dat ik weinig last van bijverschijnselen heb.
Hoe gaat het nu met je?

Hi Bert,

het lijkt wel een beetje te gaan op het moment. Ik ben rustiger aan het worden en accepteer meer dat niks meer gaat zoals ik had gewild in mijn leven. Ik heb het gevoel dat ik daardoor weer iets van vorm kan aanbrengen in mijn leven. (Komt misschien ook omdat ik nu bij mijn ouders woon en misschien de mogelijkheid krijg iets voor mijzelf te huren. Dit is echter een studio op 1 hoog boven een garage, wel eigen voordeur en klein tuintje voor. Mogelijk een plekje om te oefenen om alleen te wonen. Heb ik mijn hele leven nog nooit gedaan dus ik vind het ook moeilijk)

Misschien ook dat de rTMS toch helpt, al  gaat het minder hard dan ik hoopte. Ik heb vooralsnog geen spijt dat ik het nog een week probeer.
Woensdag moet ik naar de arbo arts. Ik hoop dat de beste man een beetje meedenkt in plaats van de druk opvoert. Werken is toch wel het laatste wat ik nu moet doen vind ik. Maar dat zien zij altijd anders.

Hoe gaat het met jou Bert?
Hoe ziet jou leven eruit? Je bent blij me de nieuwe medicatie begrijp ik? Hoeveel hebben die opgelost?
Waar zit je in het proces naar herstel? Werk je, heb je therapie?

Veel vragen.... voel je vrij natuurlijk ;-)

Bert
Hallo Liz. Inderdaad, ik heb de site bezocht, daar is meer over te zeggen. Misschien heb ik gewoon mazzel dat ik weinig last van bijverschijnselen heb.
Hoe gaat het nu met je?

Hi Bert,

het lijkt wel een beetje te gaan op het moment. Ik ben rustiger aan het worden en accepteer meer dat niks meer gaat zoals ik had gewild in mijn leven. Ik heb het gevoel dat ik daardoor weer iets van vorm kan aanbrengen in mijn leven. (Komt misschien ook omdat ik nu bij mijn ouders woon en misschien de mogelijkheid krijg iets voor mijzelf te huren. Dit is echter een studio op 1 hoog boven een garage, wel eigen voordeur en klein tuintje voor. Mogelijk een plekje om te oefenen om alleen te wonen. Heb ik mijn hele leven nog nooit gedaan dus ik vind het ook moeilijk)

Misschien ook dat de rTMS toch helpt, al  gaat het minder hard dan ik hoopte. Ik heb vooralsnog geen spijt dat ik het nog een week probeer.
Woensdag moet ik naar de arbo arts. Ik hoop dat de beste man een beetje meedenkt in plaats van de druk opvoert. Werken is toch wel het laatste wat ik nu moet doen vind ik. Maar dat zien zij altijd anders.

Hoe gaat het met jou Bert?
Hoe ziet jou leven eruit? Je bent blij me de nieuwe medicatie begrijp ik? Hoeveel hebben die opgelost?
Waar zit je in het proces naar herstel? Werk je, heb je therapie?

Veel vragen.... voel je vrij natuurlijk ;-)

Hoi Liz.
Ik zit op dit moment een rustiger vaarwater, ben ik blij mee.
Eind vorig jaar ben ik weer begonnen met antidepressiva. Ik weet niet zeker of de medicatie heeft geholpen om uit mijn zware dip te komen, of dat ik het op eigen kracht heb gedaan. Voorlopig ga ik er niet meer mee stoppen.
Ik heb verder geen therapie om dit moment. Ik heb het gevoel dat ik aardig aan het herstellen ben. En dan niet eens op het gebied van depressies, maar meer op het gebied van (voor het eerst) leren leven. Misschien was het je niet opgevallen maar ik heb de naam van mijn onderwerp veranderd in "leren leven" i.p.v. "leren leven met" zoals het eerst heette. Leren leven past meer bij hoe ik mijn leventje probeer te leven vandaag.
Ik heb geen werk, ik werk wel als (vrijwilligerswerk) ervaringsdeskundige een aantal dagdelen per week.
Fijn dat jij je iets rustiger begint te voelen. Voor mij is een beetje innerlijke rust ook zooo belangrijk. Ben benieuwd hoe jouw bezoek aan de Arboarts gaat uitpakken. Zelfs misschien voor het eerst een eigen studio. Vind je dat niet enorm spannend?

Bert
Hoi Liz.
Ik zit op dit moment een rustiger vaarwater, ben ik blij mee.
Eind vorig jaar ben ik weer begonnen met antidepressiva. Ik weet niet zeker of de medicatie heeft geholpen om uit mijn zware dip te komen, of dat ik het op eigen kracht heb gedaan. Voorlopig ga ik er niet meer mee stoppen.
Ik heb verder geen therapie om dit moment. Ik heb het gevoel dat ik aardig aan het herstellen ben. En dan niet eens op het gebied van depressies, maar meer op het gebied van (voor het eerst) leren leven. Misschien was het je niet opgevallen maar ik heb de naam van mijn onderwerp veranderd in "leren leven" i.p.v. "leren leven met" zoals het eerst heette. Leren leven past meer bij hoe ik mijn leventje probeer te leven vandaag.
Ik heb geen werk, ik werk wel als (vrijwilligerswerk) ervaringsdeskundige een aantal dagdelen per week.
Fijn dat jij je iets rustiger begint te voelen. Voor mij is een beetje innerlijke rust ook zooo belangrijk. Ben benieuwd hoe jouw bezoek aan de Arboarts gaat uitpakken. Zelfs misschien voor het eerst een eigen studio. Vind je dat niet enorm spannend?

Hi Bert,
Ik ben helaas nog niet stabiel  ( kan ik nog niet zeggen iig) en elke stap voor mijn eigen leven vind ik op dit moment vreselijk moeilijk. Ik wil ze graag nemen, maar ik zou ze zo graag delen met mijn vriend, maar we hebben even geen contact omdat hij mijn pijn en verdriet niet meer trok. Ik krijg dus mogelijk de kans een studiootje te huren, maar denk tegelijk: ik wíl eigenlijk helemaal niet alleen ergens wonen. Ik wil met mijn vriend wonen, ik wil weer dat het zo was toen ik veilig en verliefd en gelukkig en gekoesterd in zijn armen kon liggen. Maar ik weet dus helemaal niet of die tijd ooit terug gaat komen. Ik weet helemaal niet of dat de juiste weg zal zijn. Ik weet ook dat ik het heel pittig zal vinden om in mijn eentje te wonen. Omdat ik er nu niet vanuit mijzelf vrijwillig voor kies, maar soort van gedwongen ben door de depressie om op deze wijze weer mijn leven op te bouwen. Dat geeft zoveel verwarrende en verstorende emoties. 

Het is dus heel dubbel. Als ik niet kijk naar het verleden of naar het missen van mijn vriend, maar naar vandaag en de toekomst, dan kan ik er wat van maken en nadenken over de stappen die ik kan nemen om het leuker voor mijzelf te maken. Dan gaat het allemaal behoorlijk eigenlijk. Ik heb vandaag twee fietsen gekocht, gebaseerd ook op het feit dat ik hier bij mijn ouders ben, Hier in de buurt in therapie zal zijn voorlopig, ik mogelijk op mijzelf zal wonen. Een gewone stadsfiets, en een vouwfiets. De stadsfiets is gericht op hier en nu, nodig omdat ik nu steeds met mijn moeder moet afstemmen en dat onhandig is, de vouwfiets is gericht op verschillende dromen: - weer kunnen reizen en vrienden en familie bezoeken en steden bezoeken met de trein. - mogelijk dus zelfstandig wonen en een extra fiets die wel goed op te bergen is voor vrienden die mij komen bezoeken. - mijn vriend wilde eigenlijk al heel lang zo'n fiets omdat zijn bergruimte belachelijk klein is, en dus ergens in mijn achterhoofd wil ik de fiets voor hem... De rest is allemaal smoesjes.
Maar wel besloten twee fietsen aan te schaffen dus, van het minimale beetje geld dat ik nog heb. En toch zijn het positieve stapjes en had ik de kracht te gaan kijken, te praten, te testen en het besluit te nemen ze beiden te kopen. Best goed van mijzelf en lijkt voor mij een teken van vooruitgang.

Mijn innerlijke rust is nog steeds om de haverklap verstoord, maar toch stabieler. Dat is inderdaad één van de belangrijkste dingen die er zijn Bert. Zodra ik in de middag een middag dip heb, en een beetje wegdommel ( dat heb ik bijna elke dag) schrik ik al gauw wakker en heb dan een beginnende paniekaanval en voel me zeer gejaagd. De enige manier om dat klote gevoel dan kwijt te raken is opstaan en wat gaan doen. Moe of niet, rust willen is geen optie overdag. Dat zijn momenteel mijn moeilijkste momenten. Dus ja please, stabiele rust in mijzelf zou  zo fijn zijn!
Ik gebruik dus geen AD maar zit nog aan de Lorazepam (die ik kreeg om de AD af te bouwen waar ik beroerd van geworden was) waar ik ook van baal omdat er ook niet zomaar vanaf te komen is.
Ik hoop dat als ik stabieler ben en met therapie wat verder ben gekomen, ik daar toch weer goed vanaf kom. En dat de rust in mij gaat groeien.

Fijn dat je dat vrijwilligerswerk kan doen. Was je daar tijdens je dip even mee gestopt?
Klinkt echt als iets moois en ik ga zeker kijken of ik dat ook kan gaan doen in de toekomst. Ik denk dat het erg goed bij me past.

Had je ooit ander werk? Opleiding? Wat zijn je mogelijkheden voor de toekomst? of weet je die niet?
Of vraag ik nu te veel?

Bert
Hoi Liz.
Ik zit op dit moment een rustiger vaarwater, ben ik blij mee.
Eind vorig jaar ben ik weer begonnen met antidepressiva. Ik weet niet zeker of de medicatie heeft geholpen om uit mijn zware dip te komen, of dat ik het op eigen kracht heb gedaan. Voorlopig ga ik er niet meer mee stoppen.
Ik heb verder geen therapie om dit moment. Ik heb het gevoel dat ik aardig aan het herstellen ben. En dan niet eens op het gebied van depressies, maar meer op het gebied van (voor het eerst) leren leven. Misschien was het je niet opgevallen maar ik heb de naam van mijn onderwerp veranderd in "leren leven" i.p.v. "leren leven met" zoals het eerst heette. Leren leven past meer bij hoe ik mijn leventje probeer te leven vandaag.
Ik heb geen werk, ik werk wel als (vrijwilligerswerk) ervaringsdeskundige een aantal dagdelen per week.
Fijn dat jij je iets rustiger begint te voelen. Voor mij is een beetje innerlijke rust ook zooo belangrijk. Ben benieuwd hoe jouw bezoek aan de Arboarts gaat uitpakken. Zelfs misschien voor het eerst een eigen studio. Vind je dat niet enorm spannend?

Hi Bert,
Ik ben helaas nog niet stabiel  ( kan ik nog niet zeggen iig) en elke stap voor mijn eigen leven vind ik op dit moment vreselijk moeilijk. Ik wil ze graag nemen, maar ik zou ze zo graag delen met mijn vriend, maar we hebben even geen contact omdat hij mijn pijn en verdriet niet meer trok. Ik krijg dus mogelijk de kans een studiootje te huren, maar denk tegelijk: ik wíl eigenlijk helemaal niet alleen ergens wonen. Ik wil met mijn vriend wonen, ik wil weer dat het zo was toen ik veilig en verliefd en gelukkig en gekoesterd in zijn armen kon liggen. Maar ik weet dus helemaal niet of die tijd ooit terug gaat komen. Ik weet helemaal niet of dat de juiste weg zal zijn. Ik weet ook dat ik het heel pittig zal vinden om in mijn eentje te wonen. Omdat ik er nu niet vanuit mijzelf vrijwillig voor kies, maar soort van gedwongen ben door de depressie om op deze wijze weer mijn leven op te bouwen. Dat geeft zoveel verwarrende en verstorende emoties. 

Het is dus heel dubbel. Als ik niet kijk naar het verleden of naar het missen van mijn vriend, maar naar vandaag en de toekomst, dan kan ik er wat van maken en nadenken over de stappen die ik kan nemen om het leuker voor mijzelf te maken. Dan gaat het allemaal behoorlijk eigenlijk. Ik heb vandaag twee fietsen gekocht, gebaseerd ook op het feit dat ik hier bij mijn ouders ben, Hier in de buurt in therapie zal zijn voorlopig, ik mogelijk op mijzelf zal wonen. Een gewone stadsfiets, en een vouwfiets. De stadsfiets is gericht op hier en nu, nodig omdat ik nu steeds met mijn moeder moet afstemmen en dat onhandig is, de vouwfiets is gericht op verschillende dromen: - weer kunnen reizen en vrienden en familie bezoeken en steden bezoeken met de trein. - mogelijk dus zelfstandig wonen en een extra fiets die wel goed op te bergen is voor vrienden die mij komen bezoeken. - mijn vriend wilde eigenlijk al heel lang zo'n fiets omdat zijn bergruimte belachelijk klein is, en dus ergens in mijn achterhoofd wil ik de fiets voor hem... De rest is allemaal smoesjes.
Maar wel besloten twee fietsen aan te schaffen dus, van het minimale beetje geld dat ik nog heb. En toch zijn het positieve stapjes en had ik de kracht te gaan kijken, te praten, te testen en het besluit te nemen ze beiden te kopen. Best goed van mijzelf en lijkt voor mij een teken van vooruitgang.

Mijn innerlijke rust is nog steeds om de haverklap verstoord, maar toch stabieler. Dat is inderdaad één van de belangrijkste dingen die er zijn Bert. Zodra ik in de middag een middag dip heb, en een beetje wegdommel ( dat heb ik bijna elke dag) schrik ik al gauw wakker en heb dan een beginnende paniekaanval en voel me zeer gejaagd. De enige manier om dat klote gevoel dan kwijt te raken is opstaan en wat gaan doen. Moe of niet, rust willen is geen optie overdag. Dat zijn momenteel mijn moeilijkste momenten. Dus ja please, stabiele rust in mijzelf zou  zo fijn zijn!
Ik gebruik dus geen AD maar zit nog aan de Lorazepam (die ik kreeg om de AD af te bouwen waar ik beroerd van geworden was) waar ik ook van baal omdat er ook niet zomaar vanaf te komen is.
Ik hoop dat als ik stabieler ben en met therapie wat verder ben gekomen, ik daar toch weer goed vanaf kom. En dat de rust in mij gaat groeien.

Fijn dat je dat vrijwilligerswerk kan doen. Was je daar tijdens je dip even mee gestopt?
Klinkt echt als iets moois en ik ga zeker kijken of ik dat ook kan gaan doen in de toekomst. Ik denk dat het erg goed bij me past.

Had je ooit ander werk? Opleiding? Wat zijn je mogelijkheden voor de toekomst? of weet je die niet?
Of vraag ik nu te veel?

Ja Liz ik kan mij goed voorstellen dat jouw leven vandaag verwarrende en verstorende emoties geeft. Een heel dubbel gevoel lijkt me.
Ik wens je echt toe dat jouw innerlijke rust verder gaat groeien. Zou heerlijk zijn.  Wel knap dat je toch zo zorgvuldig hebt kunnen testen en uiteindelijk kiezen. Pittige klus als je je rot voelt. 
Om antwoord te geven op jouw vragen. Tijdens die laatste sombere periode was ik niet in staat om te werken. Ik heb me daar een tijd tegen verzet maar op een gegeven moment moest ik mij gewonnen geven. Eerst nog een tijdje juist meer gewerkt, een beetje afleiding en niet thuis hoeven zijn. Maar ineens was het helemaal op, geen draadje energie meer. Het was nu de eerste keer dat ik bewust voor heb gekozen er niet meer tegen te vechten. Ik heb de teugels een eind laten vieren, maar hield toch wel een beetje mijn grenzen in de gaten. Ik wilde niet weg zakken tot het gaatje, zoals vroeger.
Ik heb mijn hele volwassen leven gewerkt. Eerst lang in de gezondheidzorg en de laatste 10 jaar als WMO taxichauffeur. Eerlijk gezegd heb ik op dit moment geen enkele behoefte om te gaan werken. Eén uitzondering, ik zou wel kiezen voor een betaalde baan als ervaringsdeskundige als dit op mijn pad komt. Het kost mij nog aardig wat energie en tijd om te "leren leven'.
Heb je binnenkort weer therapie?

---

Hallo Skanul.
Hoe gaat het nu met je? Nog steeds doodmoe en onstabiel? Of gaat het misschien iets beter?
Hoor graag van je.

Hey Bert,
Alweer een paar nachten wakker gelegen... Wel wat berusting in de situatie. Ik zie nu dat ik eerst die depressie moet zien door te komen (ik denk al niet meer dat ik ze te lijf moet gaan, eerder ondergaan) en dat ik dan pas aan mezelf kan werken. Jullie hadden dat hier al wel meermaals geschreven,  maar pas nu zie ik het in. Probleem alleen is dat ik denk dat depressie samenhangt met hoe ik in het leven sta en het dus niet mooi van elkaar kan koppelen. Bijgevolg: het blijft in mijn hoofd een grote bende, een wirwar van draadjes. Telkens ik denk er eentje te pakken te hebben, komt al de rest ook mee. En dan word ik overspoeld door alles. En dan ga ik kopje onder... Afgelopen dagen voel ik me enigszins afgestompt. Hoofd lijkt leeg, gevoel lijkt weg... Geeft wel wat rust, maar ik weet ondertussen dat het stilte voor de storm is. En een kwestie van dagen/uren voor het weer opzet... :-(

[quote pid='1148' dateline='1491080751']

Ja Liz ik kan mij goed voorstellen dat jouw leven vandaag verwarrende en verstorende emoties geeft. Een heel dubbel gevoel lijkt me.
Ik wens je echt toe dat jouw innerlijke rust verder gaat groeien. Zou heerlijk zijn.  Wel knap dat je toch zo zorgvuldig hebt kunnen testen en uiteindelijk kiezen. Pittige klus als je je rot voelt. 

Vandaag de fietsen opgehaald. Ik denk beide goede keus... voor de toekomst. De vouwfiets voelt nu als een niet los kunnen laten van mijn vriend en

Om antwoord te geven op jouw vragen. Tijdens die laatste sombere periode was ik niet in staat om te werken. Ik heb me daar een tijd tegen verzet maar op een gegeven moment moest ik mij gewonnen geven. Eerst nog een tijdje juist meer gewerkt, een beetje afleiding en niet thuis hoeven zijn. Maar ineens was het helemaal op, geen draadje energie meer. Het was nu de eerste keer dat ik bewust voor heb gekozen er niet meer tegen te vechten. Ik heb de teugels een eind laten vieren, maar hield toch wel een beetje mijn grenzen in de gaten. Ik wilde niet weg zakken tot het gaatje, zoals vroeger.
Ik heb mijn hele volwassen leven gewerkt. Eerst lang in de gezondheidzorg en de laatste 10 jaar als WMO taxichauffeur. Eerlijk gezegd heb ik op dit moment geen enkele behoefte om te gaan werken. Eén uitzondering, ik zou wel kiezen voor een betaalde baan als ervaringsdeskundige als dit op mijn pad komt.

Dat zou ik nou ook echt heel graag willen. Ik hoop voor ons beiden dat het lukt  :-)
kost mij nog aardig wat energie en tijd om te "leren leven'.
Heb je binnenkort weer therapie?

Morgen heb ik weer therapie.  Ik zie er naar uit en sta te popelen.Zat me af te vragen of ik de therapie  op de een of andere manier kan delen hier, of dat dat  zinloos is. Wat denk jij? Als ik gaandeweg leer en opschrijf wat hij me aan theorie geeft, zou iemand hier er wat aan kunnen hebben?

---

Hallo Skanul.
Hoe gaat het nu met je? Nog steeds doodmoe en onstabiel? Of gaat het misschien iets beter?
Hoor graag van je.

[/quote]

Hey Bert,
Alweer een paar nachten wakker gelegen... Wel wat berusting in de situatie. Ik zie nu dat ik eerst die depressie moet zien door te komen (ik denk al niet meer dat ik ze te lijf moet gaan, eerder ondergaan) en dat ik dan pas aan mezelf kan werken. Jullie hadden dat hier al wel meermaals geschreven,  maar pas nu zie ik het in. Bijgevolg: het blijft in mijn hoofd een grote bende, een wirwar van draadjes. Telkens ik denk er eentje te pakken te hebben, komt al de rest ook mee. En dan word ik overspoeld door alles. En dan ga ik kopje onder... Afgelopen dagen voel ik me enigszins afgestompt. Hoofd lijkt leeg, gevoel lijkt weg... Geeft wel wat rust, maar ik weet ondertussen dat het stilte voor de storm is. En een kwestie van dagen/uren voor het weer opzet... :-(

Hoi Skanul fijn wat van je te horen.
Balen dat je zo slecht slaapt. Maakt het extra moeilijk.
Probleem alleen is dat ik denk dat depressie samenhangt met hoe ik in het leven sta en het dus niet mooi van elkaar kan koppelen.
Ik heb de laatste jaren aardig wat mensen met depressieve klachten gesproken. Iedereen gaf hetzelfde aan, precies zoals je hier boven omschrijft. Dat geld voor mij ook. Somberheid is al in mijn vroege jeugd ontstaan en heeft geleid tot een behoorlijk verwrongen persoonlijkheid in mijn volwassen leven. Ik denk dat hoe ik in het leven stond de depressies heeft veroorzaakt.
Daarbij komt het heel vaak voor dat mensen met depressie ook andere psychische klachten hebben, dat geld ook voor mij. Dat maakt de situatie nog een stukje complexer. Dat overspoeld worden door alles heeft er bij mij lang toe geleid dat ik alle emotionele deurtjes potdicht hield. Ik was er bang voor. Wil je wat vertellen over wat er met je gebeurt "als het weer opzet"? Heb je al weer een gesprek met jouw therapeut gehad. Ik hoop dat hij wat hulpmiddelen voor je heeft om dat overspoeld raken wat voor te zijn. Hou je taai Skanul, hoor graag van je.

---

[quote pid='1148' dateline='1491080751']

Ja Liz ik kan mij goed voorstellen dat jouw leven vandaag verwarrende en verstorende emoties geeft. Een heel dubbel gevoel lijkt me.
Ik wens je echt toe dat jouw innerlijke rust verder gaat groeien. Zou heerlijk zijn.  Wel knap dat je toch zo zorgvuldig hebt kunnen testen en uiteindelijk kiezen. Pittige klus als je je rot voelt. 

Vandaag de fietsen opgehaald. Ik denk beide goede keus... voor de toekomst. De vouwfiets voelt nu als een niet los kunnen laten van mijn vriend en

Om antwoord te geven op jouw vragen. Tijdens die laatste sombere periode was ik niet in staat om te werken. Ik heb me daar een tijd tegen verzet maar op een gegeven moment moest ik mij gewonnen geven. Eerst nog een tijdje juist meer gewerkt, een beetje afleiding en niet thuis hoeven zijn. Maar ineens was het helemaal op, geen draadje energie meer. Het was nu de eerste keer dat ik bewust voor heb gekozen er niet meer tegen te vechten. Ik heb de teugels een eind laten vieren, maar hield toch wel een beetje mijn grenzen in de gaten. Ik wilde niet weg zakken tot het gaatje, zoals vroeger.
Ik heb mijn hele volwassen leven gewerkt. Eerst lang in de gezondheidzorg en de laatste 10 jaar als WMO taxichauffeur. Eerlijk gezegd heb ik op dit moment geen enkele behoefte om te gaan werken. Eén uitzondering, ik zou wel kiezen voor een betaalde baan als ervaringsdeskundige als dit op mijn pad komt.

Dat zou ik nou ook echt heel graag willen. Ik hoop voor ons beiden dat het lukt  :-)
kost mij nog aardig wat energie en tijd om te "leren leven'.
Heb je binnenkort weer therapie?

Morgen heb ik weer therapie.  Ik zie er naar uit en sta te popelen.Zat me af te vragen of ik de therapie  op de een of andere manier kan delen hier, of dat dat  zinloos is. Wat denk jij? Als ik gaandeweg leer en opschrijf wat hij me aan theorie geeft, zou iemand hier er wat aan kunnen hebben?

---

Hallo Skanul.
Hoe gaat het nu met je? Nog steeds doodmoe en onstabiel? Of gaat het misschien iets beter?
Hoor graag van je.

[/quote]

Hallo Liz,
Delen wat je leert en wat de therapeut vindt lijkt me bepaald niet zinloos.
We proberen elkaar een beetje te ondersteunen nietwaar?