Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Ik wilde dit delen


#1

12/10/18

Ik werd vanochtend wakker, ik zou om half negen moeten beginnen op school. Toen de wekker ging was ik moe en meteen schoot de gedachte van zelfmoord weer door mijn hoofd. Zo ga ik tegenwoordig altijd naar bed en sta ik op. Hoe zou het zijn om een vlijmscherp mes langs je keel te halen? Zou het opluchten of zou ik er meteen spijt van hebben?

Ik heb al maanden lang het gevoel dat ik niet op mijn plek zit in dit leven. Ik woon in een dorp, in een wijk, in een huis waar ik mij niet thuis voel. Ik heb zoveel mensen om mij heen, maar ook weer niet. Ik voel me zo alleen en niet begrepen.

Mensen zeggen dat het helpt om over je gevoelens te praten, je te uiten, zodat men je kan begrijpen. Hoe kunnen mensen mij begrijpen als ik mezelf niet eens begrijp?

Ik krijg tegenwoordig vaak te horen dat ik mezelf echt goed ken, dat ik mensenkennis heb. Ik weet niet of ik hier zo blij mee ben, het maakt me bang. Soms schieten de meest vreselijke gedachten door mijn hoofd. Ik probeer die kant van mezelf te negeren, een neppe lach op te zetten, doen alsof ik gelukkig ben, normaal ben.

Ik ben niet normaal. Ik denk aan zelfmoord, al jaren lang. Ik denk aan vluchten. Ik denk aan een overdosis. Ik wantrouw iedereen, zelfs de mensen die mij het meest dierbaar zijn. Als ik bij mijn familie of vrienden ben voel ik me nog steeds alleen.

Ik wil helemaal geen zelfmoord plegen of er überhaupt aan denken, maar ik voel me al zolang zo intens ongelukkig. Vandaag heb ik nergens zin, ik lig al de hele dag in bed. Ik wil stoppen met mijn opleiding, het herinnert me alleen maar aan mijn verleden. Ik zie het verleden als een zwart gat en in de toekomst zit een sprankje hoop, maar dat sprankje vervaagd steeds meer. Het verdwijnt steeds meer de diepte in. Alles en iedereen gaat vooruit, waarom blijf ik staan?

Dit is niet wie ik werkelijk ben, dat weet ik, maar als je je zolang zo ongelukkig voelt…
Antwoord

#2

Hallo Maddy,

Welkom op het forum al is de aanleiding niet erg vrolijk. Wel goed dat je je gemeld hebt, hier kan je in ieder geval zien dat je niet de enige bent.

De eerste vraag die bij me opkomt is of je al hulp hebt gezocht? Je huisarts is een logische stap. Hij of zij kan je doorverwijzen naar een specialist op dit gebied.
Als je dat eng vindt, laat me je dan vertellen dat ik meestal een goed gevoel had iemand te spreken die wist waar ik het over had. Het troostte me.

Ondertussen kan je hier rustig verder lezen en als je je hart wilt luchten, zijn hier genoeg ogen en oren.

Sterkte,
Ray
Antwoord

#3

Hey Maddy, 

In jouw verhaal herken ik best veel, ik weet ook niet hoe ik verder moet. Ik ben ouder dan jij 50 jaar. Maar heb geen werk...ik durf niet...wel 2x per week activiteiten en 1x per week vrijwilligers werk. Allemaal s'middags. Het houdt me bezig, maar ik moet mezelf iedere keer dwingen. 

Mooi dat je je hier hebt aangemeld, welkom. Je zal veel lezen wat je toch wel herkent denk ik. 

Sterkte! 

Liefs Zip
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
28-06-2023, 00:32
Laatste bericht: Edelsteentje
  Crisis/gevoel delen. Started by Eline
48 Replies - 8,416 Views
14-07-2021, 17:14
Laatste bericht: Eline
  Verhaal delen Started by Eline
6 Replies - 1,373 Views
18-06-2021, 22:07
Laatste bericht: Eline
30-04-2018, 09:49
Laatste bericht: 10rozebloemen



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)