Ik heb vandaag gehuild, overigens ben ik daar nog steeds mee bezig. Lang is het me niet meer gelukt, maar het komt er uit. 

Laatste dagen, laatste weken, eigenlijk sinds school begon zijn erg zwaar. 
Toetsweek is bijna. De afgelopen dagen ben ik vrij geweest, heb me ziek gemeld zaterdag voor werk en ben morgen ook vrij. Dagen van acht uur achter elkaar leren, onthouden lukt niet. Ik weet dat een menselijk brein pauze nodig heeft, maar dat verdien ik niet. Ik ken de stof niet goed genoeg en vroeger had ik dat ook niet nodig. Echter is dit probleem al langer bezig. Muziekstukken leren ging erg makkelijk, maar al deze noten maken geen sense meer. Het lukt niet meer.

Ik zit er weer doorheen. Vrijdag had ik voor de derde keer een paniek aanval gehad, maar deze keer was het heel erg. Het voelde alsof ik in een K-hole belande. Ik kon bijna niets meer bewegen, mijn mond dicht houden lukte niet meer, ik zat als een zombie vooruit te staren, alles trilde intens als een soort pijn en af en toe kwam ik eruit kon me weer bewegen, maar kwam er harder weer in terug. Gevoel in mijn handen was ver te zoeken, maar ik had toch een hele intense pijn gevoel. Ik had aan een begeleider(ster) op school gevraagd of ik mocht blijven ipv naar de les te gaan. Hij/zij zei dat het goed was als de docent het goed vond, ik vroeg: "Vind jij het goed?" "Als de docent het goed vindt, vind ik het goed" zei hij. Waarna ik wegliep en er enorme woede kwam en sloeg met de deur. Hij/zij wist niet wat er aan de hand was. Vervolgens kwam ik 20 minuten te laat in de les. Mijn docent stopte het filmpje die hij op het bord liet zien en vroeg aan mij waar ik was. Ik zei dat het niet uitmaakte. Ik deed mijn koptelefoon weer op. Hij zei dat ik mijn koptelefoon af moest doen. Ik deed hem dan ook af. Daarna zei hij: "Moet ik je even met rust laten?" Waarna hij me met rust liet en ik mijn koptelefoon weer op deed. Ik was niet op deze wereld. Het leek alsof ik een bad trip had, maar ik was nuchter. Letterlijk nuchter, want ik had al drie dagen niets gegeten. Ik ben dik, er moeten kilo's af. Ook al weet ik dat ik dat niet ben, toch zie ik mijzelf en walg. Na de les liep ik naar bus. Er waren twee kinderen aan het kloten. De een gooide briefjes in mijn gezicht, de ander lachte. Ik kreeg zo'n woede. Ik dacht dat ik hem op zijn bek ging slaan, maar ik hield het bij wat scheldwoorden. Daarna was ik naar een vriendin gegaan. Ik appte haar of het goed was als ik wat eerder kwam (er was een feest bij haar die avond) om hout te hakken. Het was goed. Ik belde aan en haar vader deed open. Haar zus zei lacherig "Haha, je zei dat je wat eerder zou komen maar je bent vier uur te vroeg." Ze keek blijkbaar niet goed genoeg naar mijn gezicht. Ik zei maar, ja en liep door. In de keuken stond haar moeder. "Je komt hout hakken? Wil je erover praten?" Ik zei lacherig nee, waar is de bijl? Ik probeerde mijn gevoel te maskeren. Daarna ben ik naar buiten gegaan en heb 1,5 uur hout staan hakken in het bos. Heb een boomstronk gepakt van meer dan 30 cm dik en ben gaan hakken. Ben er helemaal doorheen gekomen, maar heb wel een bijl stuk geslagen. Ik moet zeggen het luchtte op. 

Ik had die vrijdag ook een afspraak bij de decaan. Ik vind het eng om weg te gaan. Ik weet niet waar ik terecht kom en heb geen zin om alles opnieuw op te bouwen. Ik weet niet wat ik wil gaan doen, ik weet het wel, maar ik kan het toch niet, maar ik weet het toch ook weer niet. Ik weet gewoon niet hoe ik een studie moet gaan uitkiezen die bepaald wat ik volgend jaar ga doen als ik elke avond hoop dat ik niet meer wakker wordt. 

Zojuist heb ik weer een paniek aanval. De druk van op mijzelf wonen, examenjaar vwo en mijn geestelijke gesteldheid worden mij te veel. Ik heb er met mijn huisgenoot over gehad. Het lucht op maar ook weer niet. Ik voel de stress al weer opkomen. Ik moet studeren, studeren en studeren. Ik mag niet falen, want als ik faal, ja ik weet het niet. Mijn faalangst neemt snel de overhand. Het was vroeger zo erg dat ik niet meer naar buiten durfde. Deze paniek aanvallen heb ik volgens mij al langer. Ik heb overdag met veel stress gewoon zomaar een black-out. Ik weet niets meer, soms zelfs mijn eigen naam niet meer. 

Al vanaf de basisschool ben ik depressief, onderhand al tien jaar, ik ben nu achttien. Op mijn zestiende ben ik weggaan "vermist", daarna heb ik bij mijn beste vriendin gewoond om vervolgens naar een pleeggezin te gaan. Het eerste gezin moest me niet. En het tweede ook niet. In het tweede gezin heeft mijn pleegmoeder gezegd: "We zagen dat je je tas had gepakt en hoopte dat je niet meer terug zou komen." Ik ben geen eens zo'n probleemkind. Ik hou gewoon mijn gevoel erg voor mij. Dat zorgt dat er een moment komt waarbij ik niet meer bereikbaar ben en niet aanspreekbaar. Ik sla niemand, ik maak niets kapot, ik zit gewoon boven met mijn koptelefoon op zodat ik niemand stoor. Verder ga ik niet in gesprek "Anoniem neemt niet deel in het gezin." Ja wat denk je. Ik zat in een pleeggezin waarvan de pleegouders meer dan 70 pleegkinderen heeft gehad. Van een echte band kan je dus niet spreken. Ik voelde me ook door ongewild. Daarom ging ik op mijn zeventiende op mijzelf wonen. Aan het begin ging het prima, adrenaline waarschijnlijk. Je wilt bewijzen dat je het kan. Zo snel al op mijzelf wonen heeft een grotere mentale impact op mij, groter dan ik had verwacht. Ik ben/moet veel verder zijn dan mijn leeftijdsgenoten. Terwijl ik alleen kind wil zijn. Nu gaat mijn psychiater weg, bezuinigd. Alles wat ik opbouw wordt gesloopt. Waarom zou ik nog wat opbouwen?

Mijn psychiater en huisgenoot zeiden dat ik "blij" moest zijn dat ik nu al zo ver ben. Ik ben nu al dingen aan het verwerken van geweld, depressie, ja concludeer de rest zelf maar. Iedereen krijgt zo'n punt in hun leven en ik moet "blij" zijn dat ik het al zo vroeg heb. Want des te sneller je het verwerkt, des te sneller je er profijt van hebt. Maar zo voelt het niet. Ik zit in een shit hole en het enige wat ik wil is eruit. Eruit en lucht krijgen. Ik wil ook gewoon kind willen zijn en  op het niveau zijn van mijn leeftijdsgenoten. De zelfde verantwoordelijkheden en de tamelijke onbezorgdheid. 

Ik kan niet zo langer door gaan. Ik twijfel of ik dit jaar misschien in twee jaar moet gaan doen, wat mij is aangeboden. Maar ik wil het ook niet, dan zit ik zolang op de middelbare school. Het voelt alsof ik faal. Ik voel me ellendig en wil dit niet meer. De enige optie die ik nog zie, ja dat weten jullie al. Ik wil daarom eigenlijk afscheid van jullie nemen, maar het lukt me niet. Ik denk aan wat ik iedereen aan zou doen, ik faal dan alleen nog maar mee. Ik zie mensen gelukkig zijn en vraag me elke keer af hoe. 

Ik heb een jongen leren kennen. Hij is echt een schat, echt een knuffelbeer. Het is een vriend van mijn beste vriendin en haar vriend. Ze zei tegen mij dat hij echt een hele lieve vriendin verdiende. Waaruit ik uit concludeerde dat ik dat niet ben. En hé gelijk hoor, ik heb zoveel shit en wil hem daarmee niet belasten. Hij is vrolijk en ik niet, en wil dat niet voor hem verpesten. Moet ik doorgaan of moet ik stoppen?

Ik heb vandaag gehuild, overigens ben ik daar nog steeds mee bezig. Lang is het me niet meer gelukt, maar het komt er uit. 

Laatste dagen, laatste weken, eigenlijk sinds school begon zijn erg zwaar. 
Toetsweek is bijna. De afgelopen dagen ben ik vrij geweest, heb me ziek gemeld zaterdag voor werk en ben morgen ook vrij. Dagen van acht uur achter elkaar leren, onthouden lukt niet. Ik weet dat een menselijk brein pauze nodig heeft, maar dat verdien ik niet. Ik ken de stof niet goed genoeg en vroeger had ik dat ook niet nodig. Echter is dit probleem al langer bezig. Muziekstukken leren ging erg makkelijk, maar al deze noten maken geen sense meer. Het lukt niet meer.

Ik zit er weer doorheen. Vrijdag had ik voor de derde keer een paniek aanval gehad, maar deze keer was het heel erg. Het voelde alsof ik in een K-hole belande. Ik kon bijna niets meer bewegen, mijn mond dicht houden lukte niet meer, ik zat als een zombie vooruit te staren, alles trilde intens als een soort pijn en af en toe kwam ik eruit kon me weer bewegen, maar kwam er harder weer in terug. Gevoel in mijn handen was ver te zoeken, maar ik had toch een hele intense pijn gevoel. Ik had aan een begeleider(ster) op school gevraagd of ik mocht blijven ipv naar de les te gaan. Hij/zij zei dat het goed was als de docent het goed vond, ik vroeg: "Vind jij het goed?" "Als de docent het goed vindt, vind ik het goed" zei hij. Waarna ik wegliep en er enorme woede kwam en sloeg met de deur. Hij/zij wist niet wat er aan de hand was. Vervolgens kwam ik 20 minuten te laat in de les. Mijn docent stopte het filmpje die hij op het bord liet zien en vroeg aan mij waar ik was. Ik zei dat het niet uitmaakte. Ik deed mijn koptelefoon weer op. Hij zei dat ik mijn koptelefoon af moest doen. Ik deed hem dan ook af. Daarna zei hij: "Moet ik je even met rust laten?" Waarna hij me met rust liet en ik mijn koptelefoon weer op deed. Ik was niet op deze wereld. Het leek alsof ik een bad trip had, maar ik was nuchter. Letterlijk nuchter, want ik had al drie dagen niets gegeten. Ik ben dik, er moeten kilo's af. Ook al weet ik dat ik dat niet ben, toch zie ik mijzelf en walg. Na de les liep ik naar bus. Er waren twee kinderen aan het kloten. De een gooide briefjes in mijn gezicht, de ander lachte. Ik kreeg zo'n woede. Ik dacht dat ik hem op zijn bek ging slaan, maar ik hield het bij wat scheldwoorden. Daarna was ik naar een vriendin gegaan. Ik appte haar of het goed was als ik wat eerder kwam (er was een feest bij haar die avond) om hout te hakken. Het was goed. Ik belde aan en haar vader deed open. Haar zus zei lacherig "Haha, je zei dat je wat eerder zou komen maar je bent vier uur te vroeg." Ze keek blijkbaar niet goed genoeg naar mijn gezicht. Ik zei maar, ja en liep door. In de keuken stond haar moeder. "Je komt hout hakken? Wil je erover praten?" Ik zei lacherig nee, waar is de bijl? Ik probeerde mijn gevoel te maskeren. Daarna ben ik naar buiten gegaan en heb 1,5 uur hout staan hakken in het bos. Heb een boomstronk gepakt van meer dan 30 cm dik en ben gaan hakken. Ben er helemaal doorheen gekomen, maar heb wel een bijl stuk geslagen. Ik moet zeggen het luchtte op. 

Ik had die vrijdag ook een afspraak bij de decaan. Ik vind het eng om weg te gaan. Ik weet niet waar ik terecht kom en heb geen zin om alles opnieuw op te bouwen. Ik weet niet wat ik wil gaan doen, ik weet het wel, maar ik kan het toch niet, maar ik weet het toch ook weer niet. Ik weet gewoon niet hoe ik een studie moet gaan uitkiezen die bepaald wat ik volgend jaar ga doen als ik elke avond hoop dat ik niet meer wakker wordt. 

Zojuist heb ik weer een paniek aanval. De druk van op mijzelf wonen, examenjaar vwo en mijn geestelijke gesteldheid worden mij te veel. Ik heb er met mijn huisgenoot over gehad. Het lucht op maar ook weer niet. Ik voel de stress al weer opkomen. Ik moet studeren, studeren en studeren. Ik mag niet falen, want als ik faal, ja ik weet het niet. Mijn faalangst neemt snel de overhand. Het was vroeger zo erg dat ik niet meer naar buiten durfde. Deze paniek aanvallen heb ik volgens mij al langer. Ik heb overdag met veel stress gewoon zomaar een black-out. Ik weet niets meer, soms zelfs mijn eigen naam niet meer. 

Al vanaf de basisschool ben ik depressief, onderhand al tien jaar, ik ben nu achttien. Op mijn zestiende ben ik weggaan "vermist", daarna heb ik bij mijn beste vriendin gewoond om vervolgens naar een pleeggezin te gaan. Het eerste gezin moest me niet. En het tweede ook niet. In het tweede gezin heeft mijn pleegmoeder gezegd: "We zagen dat je je tas had gepakt en hoopte dat je niet meer terug zou komen." Ik ben geen eens zo'n probleemkind. Ik hou gewoon mijn gevoel erg voor mij. Dat zorgt dat er een moment komt waarbij ik niet meer bereikbaar ben en niet aanspreekbaar. Ik sla niemand, ik maak niets kapot, ik zit gewoon boven met mijn koptelefoon op zodat ik niemand stoor. Verder ga ik niet in gesprek "Anoniem neemt niet deel in het gezin." Ja wat denk je. Ik zat in een pleeggezin waarvan de pleegouders meer dan 70 pleegkinderen heeft gehad. Van een echte band kan je dus niet spreken. Ik voelde me ook door ongewild. Daarom ging ik op mijn zeventiende op mijzelf wonen. Aan het begin ging het prima, adrenaline waarschijnlijk. Je wilt bewijzen dat je het kan. Zo snel al op mijzelf wonen heeft een grotere mentale impact op mij, groter dan ik had verwacht. Ik ben/moet veel verder zijn dan mijn leeftijdsgenoten. Terwijl ik alleen kind wil zijn. Nu gaat mijn psychiater weg, bezuinigd. Alles wat ik opbouw wordt gesloopt. Waarom zou ik nog wat opbouwen?

Mijn psychiater en huisgenoot zeiden dat ik "blij" moest zijn dat ik nu al zo ver ben. Ik ben nu al dingen aan het verwerken van geweld, depressie, ja concludeer de rest zelf maar. Iedereen krijgt zo'n punt in hun leven en ik moet "blij" zijn dat ik het al zo vroeg heb. Want des te sneller je het verwerkt, des te sneller je er profijt van hebt. Maar zo voelt het niet. Ik zit in een shit hole en het enige wat ik wil is eruit. Eruit en lucht krijgen. Ik wil ook gewoon kind willen zijn en  op het niveau zijn van mijn leeftijdsgenoten. De zelfde verantwoordelijkheden en de tamelijke onbezorgdheid. 

Ik kan niet zo langer door gaan. Ik twijfel of ik dit jaar misschien in twee jaar moet gaan doen, wat mij is aangeboden. Maar ik wil het ook niet, dan zit ik zolang op de middelbare school. Het voelt alsof ik faal. Ik voel me ellendig en wil dit niet meer. De enige optie die ik nog zie, ja dat weten jullie al. Ik wil daarom eigenlijk afscheid van jullie nemen, maar het lukt me niet. Ik denk aan wat ik iedereen aan zou doen, ik faal dan alleen nog maar mee. Ik zie mensen gelukkig zijn en vraag me elke keer af hoe. 

Ik heb een jongen leren kennen. Hij is echt een schat, echt een knuffelbeer. Het is een vriend van mijn beste vriendin en haar vriend. Ze zei tegen mij dat hij echt een hele lieve vriendin verdiende. Waaruit ik uit concludeerde dat ik dat niet ben. En hé gelijk hoor, ik heb zoveel shit en wil hem daarmee niet belasten. Hij is vrolijk en ik niet, en wil dat niet voor hem verpesten. Moet ik doorgaan of moet ik stoppen?

Dag Anoniem

Dit is heel veel tegelijk en de druk is hoog. 
Je vertelt niet aan mensen hoe het met je is begrijp ik. Kan je met je psychiater overweg? Is die niet de aangewezen persoon nu de druk zo hoog is? 
Je bent ten einde raad he dus dan lijkt het een goed idee iemand anders erbij te betrekken toch...sommige dingen zijn te groot voor een enkel mens, dat geldt voor iedereen

---

Ik heb vandaag gehuild, overigens ben ik daar nog steeds mee bezig. Lang is het me niet meer gelukt, maar het komt er uit. 

Laatste dagen, laatste weken, eigenlijk sinds school begon zijn erg zwaar. 
Toetsweek is bijna. De afgelopen dagen ben ik vrij geweest, heb me ziek gemeld zaterdag voor werk en ben morgen ook vrij. Dagen van acht uur achter elkaar leren, onthouden lukt niet. Ik weet dat een menselijk brein pauze nodig heeft, maar dat verdien ik niet. Ik ken de stof niet goed genoeg en vroeger had ik dat ook niet nodig. Echter is dit probleem al langer bezig. Muziekstukken leren ging erg makkelijk, maar al deze noten maken geen sense meer. Het lukt niet meer.

Ik zit er weer doorheen. Vrijdag had ik voor de derde keer een paniek aanval gehad, maar deze keer was het heel erg. Het voelde alsof ik in een K-hole belande. Ik kon bijna niets meer bewegen, mijn mond dicht houden lukte niet meer, ik zat als een zombie vooruit te staren, alles trilde intens als een soort pijn en af en toe kwam ik eruit kon me weer bewegen, maar kwam er harder weer in terug. Gevoel in mijn handen was ver te zoeken, maar ik had toch een hele intense pijn gevoel. Ik had aan een begeleider(ster) op school gevraagd of ik mocht blijven ipv naar de les te gaan. Hij/zij zei dat het goed was als de docent het goed vond, ik vroeg: "Vind jij het goed?" "Als de docent het goed vindt, vind ik het goed" zei hij. Waarna ik wegliep en er enorme woede kwam en sloeg met de deur. Hij/zij wist niet wat er aan de hand was. Vervolgens kwam ik 20 minuten te laat in de les. Mijn docent stopte het filmpje die hij op het bord liet zien en vroeg aan mij waar ik was. Ik zei dat het niet uitmaakte. Ik deed mijn koptelefoon weer op. Hij zei dat ik mijn koptelefoon af moest doen. Ik deed hem dan ook af. Daarna zei hij: "Moet ik je even met rust laten?" Waarna hij me met rust liet en ik mijn koptelefoon weer op deed. Ik was niet op deze wereld. Het leek alsof ik een bad trip had, maar ik was nuchter. Letterlijk nuchter, want ik had al drie dagen niets gegeten. Ik ben dik, er moeten kilo's af. Ook al weet ik dat ik dat niet ben, toch zie ik mijzelf en walg. Na de les liep ik naar bus. Er waren twee kinderen aan het kloten. De een gooide briefjes in mijn gezicht, de ander lachte. Ik kreeg zo'n woede. Ik dacht dat ik hem op zijn bek ging slaan, maar ik hield het bij wat scheldwoorden. Daarna was ik naar een vriendin gegaan. Ik appte haar of het goed was als ik wat eerder kwam (er was een feest bij haar die avond) om hout te hakken. Het was goed. Ik belde aan en haar vader deed open. Haar zus zei lacherig "Haha, je zei dat je wat eerder zou komen maar je bent vier uur te vroeg." Ze keek blijkbaar niet goed genoeg naar mijn gezicht. Ik zei maar, ja en liep door. In de keuken stond haar moeder. "Je komt hout hakken? Wil je erover praten?" Ik zei lacherig nee, waar is de bijl? Ik probeerde mijn gevoel te maskeren. Daarna ben ik naar buiten gegaan en heb 1,5 uur hout staan hakken in het bos. Heb een boomstronk gepakt van meer dan 30 cm dik en ben gaan hakken. Ben er helemaal doorheen gekomen, maar heb wel een bijl stuk geslagen. Ik moet zeggen het luchtte op. 

Ik had die vrijdag ook een afspraak bij de decaan. Ik vind het eng om weg te gaan. Ik weet niet waar ik terecht kom en heb geen zin om alles opnieuw op te bouwen. Ik weet niet wat ik wil gaan doen, ik weet het wel, maar ik kan het toch niet, maar ik weet het toch ook weer niet. Ik weet gewoon niet hoe ik een studie moet gaan uitkiezen die bepaald wat ik volgend jaar ga doen als ik elke avond hoop dat ik niet meer wakker wordt. 

Zojuist heb ik weer een paniek aanval. De druk van op mijzelf wonen, examenjaar vwo en mijn geestelijke gesteldheid worden mij te veel. Ik heb er met mijn huisgenoot over gehad. Het lucht op maar ook weer niet. Ik voel de stress al weer opkomen. Ik moet studeren, studeren en studeren. Ik mag niet falen, want als ik faal, ja ik weet het niet. Mijn faalangst neemt snel de overhand. Het was vroeger zo erg dat ik niet meer naar buiten durfde. Deze paniek aanvallen heb ik volgens mij al langer. Ik heb overdag met veel stress gewoon zomaar een black-out. Ik weet niets meer, soms zelfs mijn eigen naam niet meer. 

Al vanaf de basisschool ben ik depressief, onderhand al tien jaar, ik ben nu achttien. Op mijn zestiende ben ik weggaan "vermist", daarna heb ik bij mijn beste vriendin gewoond om vervolgens naar een pleeggezin te gaan. Het eerste gezin moest me niet. En het tweede ook niet. In het tweede gezin heeft mijn pleegmoeder gezegd: "We zagen dat je je tas had gepakt en hoopte dat je niet meer terug zou komen." Ik ben geen eens zo'n probleemkind. Ik hou gewoon mijn gevoel erg voor mij. Dat zorgt dat er een moment komt waarbij ik niet meer bereikbaar ben en niet aanspreekbaar. Ik sla niemand, ik maak niets kapot, ik zit gewoon boven met mijn koptelefoon op zodat ik niemand stoor. Verder ga ik niet in gesprek "Anoniem neemt niet deel in het gezin." Ja wat denk je. Ik zat in een pleeggezin waarvan de pleegouders meer dan 70 pleegkinderen heeft gehad. Van een echte band kan je dus niet spreken. Ik voelde me ook door ongewild. Daarom ging ik op mijn zeventiende op mijzelf wonen. Aan het begin ging het prima, adrenaline waarschijnlijk. Je wilt bewijzen dat je het kan. Zo snel al op mijzelf wonen heeft een grotere mentale impact op mij, groter dan ik had verwacht. Ik ben/moet veel verder zijn dan mijn leeftijdsgenoten. Terwijl ik alleen kind wil zijn. Nu gaat mijn psychiater weg, bezuinigd. Alles wat ik opbouw wordt gesloopt. Waarom zou ik nog wat opbouwen?

Mijn psychiater en huisgenoot zeiden dat ik "blij" moest zijn dat ik nu al zo ver ben. Ik ben nu al dingen aan het verwerken van geweld, depressie, ja concludeer de rest zelf maar. Iedereen krijgt zo'n punt in hun leven en ik moet "blij" zijn dat ik het al zo vroeg heb. Want des te sneller je het verwerkt, des te sneller je er profijt van hebt. Maar zo voelt het niet. Ik zit in een shit hole en het enige wat ik wil is eruit. Eruit en lucht krijgen. Ik wil ook gewoon kind willen zijn en  op het niveau zijn van mijn leeftijdsgenoten. De zelfde verantwoordelijkheden en de tamelijke onbezorgdheid. 

Ik kan niet zo langer door gaan. Ik twijfel of ik dit jaar misschien in twee jaar moet gaan doen, wat mij is aangeboden. Maar ik wil het ook niet, dan zit ik zolang op de middelbare school. Het voelt alsof ik faal. Ik voel me ellendig en wil dit niet meer. De enige optie die ik nog zie, ja dat weten jullie al. Ik wil daarom eigenlijk afscheid van jullie nemen, maar het lukt me niet. Ik denk aan wat ik iedereen aan zou doen, ik faal dan alleen nog maar mee. Ik zie mensen gelukkig zijn en vraag me elke keer af hoe. 

Ik heb een jongen leren kennen. Hij is echt een schat, echt een knuffelbeer. Het is een vriend van mijn beste vriendin en haar vriend. Ze zei tegen mij dat hij echt een hele lieve vriendin verdiende. Waaruit ik uit concludeerde dat ik dat niet ben. En hé gelijk hoor, ik heb zoveel shit en wil hem daarmee niet belasten. Hij is vrolijk en ik niet, en wil dat niet voor hem verpesten. Moet ik doorgaan of moet ik stoppen?

Anoniem

Daarnet kon ik niet rustig typen, dus ga ik nu verder. Wat je beschrijft is zo veel fronten tegelijk waarover je niet tevreden bent, het anders wil. Dat allemaal tegelijk veranderen lijkt mij voor ieder mens te veel. Een voor een de dingen doen is mogelijk als je jezelf wat zachter behandelt.
Niemand kan dit allemaal tegelijk aan. 
Falen doet iedereen in zijn/haar leven. Dat zijn momenten waar je van leert. Leren is niet mogelijk zonder falen want dan zou je altijd alleen maar doen wat je al beheerst.

Belangrijk lijkt me dat de grote druk die je lijkt te ervaren minder wordt. Daar zijn verschillende middelen voor die je allemaal kan gebruiken. Geen van die middellen lostalles op maar ze kunnen wel de druk
Verlagen. Daarna kan je zelf mogelijk weer wat meer grip krijgen op je handelen.
Je merkt zelf dat het even oplucht als je met iemand erover praat. Dat is moeilijk voor je maar als je het doet voelt t even beter. Dat is de moeite waard. Je kan ook met meerdere mensen een tijdje praten
Huisgenoot, decaan, psychiater leraar etc.
Dan krijgen mensen de kans en een idee hoe ze je kunnen bijstaan en jij zit er niet alleen mee.
Medicatie kan helpen, als ondersteuning om erover te kunnen praten en aan te kunnen werken.
Er zijn mensen van jouw leeftijd in soortgelijke situaties. Er zijn ook ouderen die uit zo een situatie gekomen zijn.
Er zijn vast wel steuntroepen onder leiding van ervaringsdeskundigen en/of hulpverleners die in jouw buurt samenkomen. Via huisarts of psychiater kan je daar achter komen.
Hier op het forum vind je wel steun en tips. Vaak van wat oudere mensen die voorbij de fase zijn waar jij nu in bent. Dat kan een voordeel zijn. Van onbegeleide groepjes jongere lotgenoten op internet is wel bekend dat door het ontbreken van kennis en ervaring het effect niet positief is.zoek dus naar begeleide groepen als je dat wil. 
De druk verlagen kan ook door je doelen realistischer te stellen en het jezelf comfortabeler maken. Je geestgesteldheid eist nu zo veel energie dat je er niks naast kan hebben eigenlijk. Dat toch allemaal tegelijk doen kan niet lukken.
Het zou dan logisch zijn om inderdaad de druk te verlagen door bijvoorbeeld het laatste jaar over te doen. Dat geeft je meer tijd, meer slagingskans, meer rust, minder stress. Dat is goed zelfmanagement, geen falen. Vergelijk je niet met anderen die een makkelijke jeugd hadden. Jij hebt een prestatie geleverd door al heel vroeg op kamers te gaan en niet te ontsporen.
Daar hoef je niet blij mee te zijn maar het is wel een prestatie. Velen lukt dat helemaal niet en dat weet jij denk ik ook wel. 
Als de druk wat minder is kan je de dingen meer een voor een Beetpakken en krijg je wat meer grip. Of je iets begint met die lieve knuffelbeer is lastig te beoordelen. Kijk als je denkt dat je vriendin jou wel of niet bedoelde dan kan je dat gewoon aan haar vragen toch? Dat is helemaal niet gek.
Nu zit je te peinzen of je vriendin je lief genoeg vindt voor die jongen. Vraag het dan als dat belangrijk is zou ik zeggen. Of overleg met die jongen dat je hem aardig vindt maar te veel problemen hebt om meer dan kennis of vrienden te zijn. Wie weet heb je iets aan zijn reactie en raak je ook weer wat pieker en keuzestress kwijt
Kortom er zitten ook veel uitgangen aan je vraagstukken he. Gewoon een beetje uitproberen. Je kan altijd weer bijstellen als het niet bevalt, niks staat gebeiteld in steen. Het leven is pas achteraf logisch. Keuzes kunnen lopende veranderd worden 
In Nederkand moet je vroeg je vervolgopleiding kiezen
Het is dan ookzo dat 50% ergens anders brood mee verdient dan waarvoor gestudeerd is. Ok dat is heel gewoon dus.
Je kan altijd veranderen en je verliest geen tijd maar gebruikt hem om jouw weg te vinden!