Ik lees hier regelmatig over "het lief zijn voor het innerlijke kind".
Nu ken ik die uitspraak wel vanuit websites over therapie over dit onderwerp.
Maar wat moet je er mee in het dagelijks leven?
Poeh.

Ja Bert,  

Das n hele goeie ... daar zeg je me wat. 


Ik weet ook wel dat je jezelf moet kunnen troosten en kalmeren en geen  angst zou moeten ervaren, of woede, als dat niet passend is bij de situatie.
 Dat hele emotieregulatie fundament  dat  door tekort  niet is ontwikkeld. 
Geen gezond liefhebbend ik,  en je totaal geen raad weten met jezelf of " jezelf zijn " .   
Maar zie het maar eens te doen met je diepe zielepijn . 
Wat je niet hebt gekregen aan geestelijk voedsel toen  dat had gemoeten  is en blijft een akelig leeg lelijk zwart gat en dat is n pijnlijkheid die overal maar doorheen sijpelt . 

En dmv innerlijk kind oefeningen, theorie, visualisaties etc zou dat dan alsnog kunnen. Dat je je eigen ouder speelt voor je gekwetste kind. Zelfliefhebbend zijn etc , dat kind troosten.
Nou , het mij nog niet gelukt. En ik heb voorstellingsvermogen genoeg , maar ik voel het beoogde toch echt niet.  Mijn ervaring tot op heden is dat het achteraf niet  meer kan.  En dat is pijnlijk.

Het voelt als n existentiële gebrokenheid die niet te repareren is.  Wat er niet was kun je niet later er maar bij verzinnen, zeg maar. 

Ik zou me nog wel kunnen voorstellen dat die gebrokenheid , dat gat, nog ietwat gedempt kan door  verbinding met veilige, liefhebbende anderen.  Dat heb ik vroeger nog wel eens  kunnen voelen. 
En sommigen hebben die mazzel iemand te treffen die zelf stabiel is en blijft.  Of n sociale omgeving zelfs, die hen omringt . 

Maar de grootste zure ellende is nou net dat die verbinding vaak  niet gaat lukken door interne onveiligheid en niet ontwikkeld basisvertrouwen , dat gat wat in je zit , en dan blijf je daar ook van verstoken, van het enige wat nog iets aan die pijn  verlicht. 

Hechtingproblematiek, ontwikkelingstrauma, jeugdtrauma , etc   etc . Er is veel over geschreven , maar het innerlijk kind , zelfliefde gebeuren is er mijns inziens toch echt geen reparatie voor , maar men doet dat wel zo voorkomen. 
Je kan dat niet " in jezelf' fixen . 

Bert, er is overigens niets mis mee het te proberen , en als er mensen zijn die er wel baat bij hebben,  helemaal super.

Bij mij is het een kwestie van snap t prima wat bedoelt word , maar gevoelsmatig verandert er niets . 
En wollig en vaag , tja dat is het zeker ook wel.

Groet!

Och, je vroeg naar de dagelijkse praktijk, 

De vertaling van dit innerlijk kind gebeuren in het dagelijks leven zal  dan ook zijn dat je jezelf telkens liefdevol begeleid en toespreekt of zo . En tja dat doe ik ook regelmatig, (al voor al die theorieën, van jongs af aan al) 

Zoiets als zelfspraak in de zin van ; " gewoon doorlopen nu, rustig ademhalen, we zijn al bijna thuis, nog eventjes '  etc .
Veel in de we- trant . 

Je moet toch wat tenslotte. 

Groet!

Hallo Bert,

Ik haak even aan want ik had het er gisteren ook over. Voor mij werkt het wel, alleen vergeet ik het vaak weer! 
Ik heb vroeger (ik had o.a. een chronisch depressieve moeder) veel afwijzing gekend. Die boodschappen heb ik meegenomen mijn volwassen leven in en ik sprak mezelf vaak heel hard toe. Kritisch. Afwijzend. Ik reageerde alles eigenlijk af op mezelf. En dat werkt averechts.

Wat mij wel helpt (als ik eraan denk...) is juist goed voor mezelf zorgen. Wat wil IK. Wat heb IK nodig. Niet: 'o god, moet ik naar dat feestje en ben ik vast weer een buitenbeentje', maar: 'ik ga naar dat feestje en ik ben leuk, interessant, mooi, ik mag er zijn'. Voor mezelf opkomen. Dat vind ik ook echt, maar het voelen is niet vanzelfsprekend. Dat helpt.

Of iets leuks doen voor mezelf, zomaar omdat ik vind dat ik het verdien. Een ringetje kopen. Iets lekkers. Een middagje film kijken op bed, ook al heb ik nog werk liggen. Mezelf verwennen zeg maar. 

Ik vind het wel helend. Ik geef mezelf wat ik vroeger niet kreeg. 

Hopelijk heb je hier iets aan?

Liefs

---

Ja Bert,  

Das n hele goeie ... daar zeg je me wat. 


Ik weet ook wel dat je jezelf moet kunnen troosten en kalmeren en geen  angst zou moeten ervaren, of woede, als dat niet passend is bij de situatie.
 Dat hele emotieregulatie fundament  dat  door tekort  niet is ontwikkeld. 
Geen gezond liefhebbend ik,  en je totaal geen raad weten met jezelf of " jezelf zijn " .   
Maar zie het maar eens te doen met je diepe zielepijn . 
Wat je niet hebt gekregen aan geestelijk voedsel toen  dat had gemoeten  is en blijft een akelig leeg lelijk zwart gat en dat is n pijnlijkheid die overal maar doorheen sijpelt . 

En dmv innerlijk kind oefeningen, theorie, visualisaties etc zou dat dan alsnog kunnen. Dat je je eigen ouder speelt voor je gekwetste kind. Zelfliefhebbend zijn etc , dat kind troosten.
Nou , het mij nog niet gelukt. En ik heb voorstellingsvermogen genoeg , maar ik voel het beoogde toch echt niet.  Mijn ervaring tot op heden is dat het achteraf niet  meer kan.  En dat is pijnlijk.

Het voelt als n existentiële gebrokenheid die niet te repareren is.  Wat er niet was kun je niet later er maar bij verzinnen, zeg maar. 

Ik zou me nog wel kunnen voorstellen dat die gebrokenheid , dat gat, nog ietwat gedempt kan door  verbinding met veilige, liefhebbende anderen.  Dat heb ik vroeger nog wel eens  kunnen voelen. 
En sommigen hebben die mazzel iemand te treffen die zelf stabiel is en blijft.  Of n sociale omgeving zelfs, die hen omringt . 

Maar de grootste zure ellende is nou net dat die verbinding vaak  niet gaat lukken door interne onveiligheid en niet ontwikkeld basisvertrouwen , dat gat wat in je zit , en dan blijf je daar ook van verstoken, van het enige wat nog iets aan die pijn  verlicht. 

Hechtingproblematiek, ontwikkelingstrauma, jeugdtrauma , etc   etc . Er is veel over geschreven , maar het innerlijk kind , zelfliefde gebeuren is er mijns inziens toch echt geen reparatie voor , maar men doet dat wel zo voorkomen. 
Je kan dat niet " in jezelf' fixen . 

Bert, er is overigens niets mis mee het te proberen , en als er mensen zijn die er wel baat bij hebben,  helemaal super.

Bij mij is het een kwestie van snap t prima wat bedoelt word , maar gevoelsmatig verandert er niets . 
En wollig en vaag , tja dat is het zeker ook wel.

Groet!

Ik heb veel baat gehad aan een aantal boeken die dingen heel inzichtelijk maken:
'Liefdesbang' van Hannah Cuppen
'Haptonomie' van Bart Boot

Ik lees hier regelmatig over "het lief zijn voor het innerlijke kind".
Nu ken ik die uitspraak wel vanuit websites over therapie over dit onderwerp.
Maar wat moet je er mee in het dagelijks leven?
Poeh.

Goede vraag Bert, 

Vanuit therapie heb ik ook regelmatig over het "innerlijk kind" gehad. Ik snap het zelf niet zo want ik kreeg  vaak het idee dat dat innerlijk kind van mij niet zo goed bezig was volgens behandelaar/therapeut. Als ik denk aan "lief zijn voor het innerlijk kind" denk ik zelf aan m'n emoties er laten zijn als zoals ze er zijn. Maar oké, snap dat een drift of huilbui niet handig is voor omgeving. Soms ook niet voor mezelf eigenlijk. Toch zou het fijn zijn als iemand dan gewoon opmerkt van, oké dat is nu je vervelend kind- gevoel en waarom voel je je zo?
ipv meteen erop wijzen dat het anders moet.
maar heb dan zelf het gevoel dat het er niet mag zijn...  dus dat doe ik...   

ik kom er niet uit...

---

Och, je vroeg naar de dagelijkse praktijk, 

De vertaling van dit innerlijk kind gebeuren in het dagelijks leven zal  dan ook zijn dat je jezelf telkens liefdevol begeleid en toespreekt of zo . En tja dat doe ik ook regelmatig, (al voor al die theorieën, van jongs af aan al) 

Zoiets als zelfspraak in de zin van ; " gewoon doorlopen nu, rustig ademhalen, we zijn al bijna thuis, nog eventjes '  etc .
Veel in de we- trant . 

Je moet toch wat tenslotte. 

Groet!

Herkenbaar Mabel!

Dat doe ik ook heel vaak en al heel lang om mezelf door het leven proberen te loodsen. 
En dan soms is de energie op om mezelf te blijven geruststellen en dan 'val ik uit elkaar',  zo noem ik dat dan.

Wat grappig soleil, 

Ik heb hier eigenlijk nog nooit iemand over gehoord en ik spreek er zelden tot nooit over, ik weet niet eens beter . Compleet herkenbaar.  Zou iedereen dit hebben? 

Groet

Bericht Verwijdert.

Hallo Jupiter,

Ik bedoel met het innerlijke kind (althans volgens de teksten die ik lees) het jezelf vriendelijk en mild tegemoet treden. 
Minder hard en kritisch zijn naar jezelf. Misschien wel het belangrijkste goeie maatjes met jezelf worden en dat ook zo voelen.
Trouwens wist je dat clowns vaak problemen hebben met depressie?


Groet, Bert

Hallo Jupiter,

Ik bedoel met het innerlijke kind (althans volgens de teksten die ik lees) het jezelf vriendelijk en mild tegemoet treden. 
Minder hard en kritisch zijn naar jezelf. Misschien wel het belangrijkste goeie maatjes met jezelf worden en dat ook zo voelen.
Trouwens wist je dat clowns vaak problemen hebben met depressie?


Groet, Bert

Dat van die clowns, dat wist ik niet. Ik ken wel mensen die altijd de joviale grappige pief uithangen om zich beter voor te doen dat ze zich voelen.
Iedereen is kwetsbaar.
Het valt mij op dit forum op dat mensen veroordelend naar zichzelf kunnen zijn. Ik hoor daar ook bij En ik ben nieuw op dit forum en denk: potverdorie, het lijken allemaal mooie, intelligente, integere, waardevolle mensen en we zitten onszelf zo op ons kop. We moeten onszelf veel meer waarderen. Als ons dat lukt zouden we ons misschien al veel beter voelen!

Hallo Soleil,


Potverdorie, het lijken allemaal mooie, intelligente, integere, waardevolle mensen en we zitten onszelf zo op ons kop. We moeten onszelf veel meer waarderen. Als ons dat lukt zouden we ons misschien al veel beter voelen!

Ben het helemaal met je eens!
Daarnaast een laag gevoel van eigenwaarde en weinig zelfvertrouwen is vaak een kenmerk van depressie, misschien nog belangrijker een deel van de onderliggende oorzaken waardoor we depressief zijn geworden. Het is niet gemakkelijk dat tij te keren. 
Maar je hebt helemaal gelijk, we zouden ons dan veel beter voelen.

Groet, Bert