Ook herkenbaar hoor Alex. 


Anderen kunnen dat helemaal niet geven. Misschien een stukje. 
Wat tussen ouder en kind had moeten gebeuren aanhechting dat hoort ook niet daar.
Dat kan echter wel raken in die pijn van het gebrek. 
Zoiets kan de omgang met anderen wel bemoeilijken. Bij mij wel. 

Liefs, Mabel

Dag Mabel, 

Nee, dat weet ik maar al te goed, dat anderen dat niet kunnen geven. Dat mag ik ook niet verwachten van een ander. Weet ook niet zeker of ik dat doe, maar deze week voelde ik dat heel duidelijk en vrees ik dat er wel een kern van waarheid in zit. 
Iets in mij is nog steeds op zoek naar die "ouderliefde", die onvoorwaardelijke liefde. Ik geloof dat dit voor het grootste deel onbewust gebeurd. Vind het wel logisch ergens, maar ook wel tragisch. Keer op keer is daar ook weer het besef dat ik het niet krijg van die ander en dat kan ook niet. Soms inderdaad een stukje. 
Het bemoeilijkt de omgang met anderen, vooral met mensen die hun "innerlijke kind", voor mijn gevoel, niet laten meedoen. Bij één vriendin heb ik dat ook en twijfel ik vaak over onze vriendschap. Het voelt alsof ze me, met opzet, vaak negeert. Ze heeft ook regelmatig kritiek op me en vind me enigszins een "betweter". Ik kan er moeilijk de vinger opleggen, maar het maakt me onzeker en onrustig. Ik heb niet heel veel vriendinnen (vrienden heb ik niet meer), maar bij mijn andere vriendinnen heb ik dat niet of nauwelijks. Ik wil van dat nare gevoel af en dan denk ik: "Beëindig die vriendschap dan!" Dat wil of durf ik niet. 
Soms denk ik dat ik beter af zou zijn, zonder vriendschappen. Zonder al dat gedoe, maar dat lijkt me ook niet gezond. Ik ben wel blij dat ik dit hier van me af kan schrijven, want dit durf ik verder nergens te bespreken. Schaam me er ook wel voor. 

Groeten, Alex

Hoi Alex,

Ik herken veel in wat je schrijft.

Zelf heb ik het mijn hele volwassen erg belangrijk gevonden wat anderen van mij vonden (rare zin). Het maakte me erg onzeker als anderen kritiek op mij hadden of als ik dit vermoedde. ik trok me dit altijd heel persoonlijk aan. Dus niet dat men kritiek had op mijn gedrag maar dat men mij als mens persoonlijk aanvielen. Dit had natuurlijk alles te maken met het feit dat ik erg gespannen onzeker en snel vol stress in het leven stond. Ik had het nodig dat iedereen mij aardig zou vinden.

Verder hebben we natuurlijk warmte en aandacht gemist tijdens onze jeugd. Ik las toevallig vanmorgen iemand op een andere forum, zij vertelde over haar cursus om ervaringsdeskundige te worden. Daar werd het begrip "levende rouw" uitgelegd. Het is natuurlijk heel normaal dat je geraakt wordt door de wetenschap dat je veel hebt moeten ontberen in je jeugd. Voor mij is dit een wat weemoedig gevoel en af en toe voelt het als een beetje als zelfmedelijden. Maar daar is natuurlijk helemaal niets mis mee.

Groet, Bert

Hoi Alex,

Ik herken veel in wat je schrijft.

Zelf heb ik het mijn hele volwassen erg belangrijk gevonden wat anderen van mij vonden (rare zin). Het maakte me erg onzeker als anderen kritiek op mij hadden of als ik dit vermoedde. ik trok me dit altijd heel persoonlijk aan. Dus niet dat men kritiek had op mijn gedrag maar dat men mij als mens persoonlijk aanvielen. Dit had natuurlijk alles te maken met het feit dat ik erg gespannen onzeker en snel vol stress in het leven stond. Ik had het nodig dat iedereen mij aardig zou vinden.

Verder hebben we natuurlijk warmte en aandacht gemist tijdens onze jeugd. Ik las toevallig vanmorgen iemand op een andere forum, zij vertelde over haar cursus om ervaringsdeskundige te worden. Daar werd het begrip "levende rouw" uitgelegd. Het is natuurlijk heel normaal dat je geraakt wordt door de wetenschap dat je veel hebt moeten ontberen in je jeugd. Voor mij is dit een wat weemoedig gevoel en af en toe voelt het als een beetje als zelfmedelijden. Maar daar is natuurlijk helemaal niets mis mee.

Groet, Bert

Dag Bert, 

Ik heb daar ook heel veel tijd in gestoken, in psychotherapie in de jaren 90 werd ik een "pleaser" genoemd. Iedereen moest me aardig vinden en daar ging veel energie en tijd in zitten. Inmiddels kan ik wel zeggen dat ik dat niet meer zo belangrijk vind. Hoe zit dat nu met jou Bert, want je schrijft dit in de verleden tijd? Ben jij ook niet meer zo'n "pleaser"? Ik sta nu zelfs eerder bekend als iemand met een kort lontje. Ben nogal direct, maar meestal wel respectvol. Bevalt iets me niet, dan zeg ik er vaak wel wat van. Dit is soms nog wel wennen, want die "pleaser" zit er ook nog wel. Ik denk dat iedereen dat wel in zich heeft. Het wordt een probleem als je alles in het werkt stelt om iedereen tevreden te houden. Daar word je namelijk doodongelukkig van. Op mijn werk heb ik sinds enkele maanden een coach, omdat ik een collega een schop en een klap had gegeven. Da's natuurlijk niet de bedoeling. Ik moet leren om mijn emoties en agressie te beteugelen. Het is niet zo dat ik de hele dag in "vuur en vlam" sta, gelukkig niet. Op bepaalde momenten moet ik tot 10 tellen en mezelf beheersen. Iets meer loslaten ook.
Alles is beter dan altijd maar "pleasen".

Warmte en aandacht heb ik zeker gemist. We waren wel gewenst, maar vader en moeder waren te druk bezig met zichzelf. "Levende rouw" wordt dat dus ook wel genoemd, nooit van gehoord Bert.
Dat weemoedige gevoel herken ik wel en "zelfmedelijden" vind ik een rotwoord, maar soms voelt dat wel zo. Soms en een beetje zelfmedelijden mag van mij, ha, ha.... Is inderdaad niks mis mee.

Groeten, 

Alex

Hallo Alex,

Ik schreef dit inderdaad in de verleden tijd.
Zeven jaar geleden ben ik na mijn omslagpunt intensief met mijzelf aan de slag gegaan. Ik zat de eerste maanden meerdere keren per dag in mijn luie stoel te voelen hoe het daar aanvoelde van binnen. Het eerste jaar heb ik veel mindfulness oefeningen gedaan. Ik concentreerde mij vooral op het ontwikkelen van innerlijke rust en het bereiken van een zeker gevoel van balans, dat lukte mij langzaam maar zeker steeds beter. In die tijd was ik ook dagelijks met mijzelf in gesprek en was ik bezig met het onderzoeken van mijn overtuigingen, maar nu kwam daar ook bij hoe dit aanvoelde. Op een gegeven moment ben ik op die gevoelsbasis mijzelf piepkleine doelen gaan stellen om ook mijn gedrag in het dagelijks leven te gaan beïnvloeden. De meeste kleine doelen waren gericht op assertiever worden. Standpunt innemen met respect voor de ander. Bloedspannend soms, alsof je als een puber voor het eerst nieuw gedrag gaat uitproberen. En steeds zat ik daarna weer in mijn stoel te voelen hoe dat nieuwe aanvoelde van binnen.
Op een gegeven moment begon ik op te merken dat mijn uitstraling begon te veranderen, zelfbewuster komt denk ik het meest in de buurt. Het werd vaker vanzelfsprekend dat er in contact met anderen wederzijds respect ontstond. Ik had die luie stoel wat minder nodig en kon tijdens een situatie even kort naar binnen gaan om mijzelf even te voelen om vervolgens weer verder te gaan met bijvoorbeeld een gesprek. Natuurlijk heb ik nog steeds in zekere mate een allergie voor mensen die bepaald gedrag vertonen, zoals we dit allemaal kennen. Maar meestal hoef ik daar niets mee te doen van mijzelf. Voordeel is natuurlijk dat ik met pensioen ben, ik moét niet meer met mensen samenwerken, wel doe ik nog boeiend vrijwilligerswerk maar daar kies ik zelf de voor mij boeiende krenten uit de pap.

Hoe kijk jij terug op die aanvaring met je collega Alex?

Groet, Bert

Hallo Alex,

Ik schreef dit inderdaad in de verleden tijd.
Zeven jaar geleden ben ik na mijn omslagpunt intensief met mijzelf aan de slag gegaan. Ik zat de eerste maanden meerdere keren per dag in mijn luie stoel te voelen hoe het daar aanvoelde van binnen. Het eerste jaar heb ik veel mindfulness oefeningen gedaan. Ik concentreerde mij vooral op het ontwikkelen van innerlijke rust en het bereiken van een zeker gevoel van balans, dat lukte mij langzaam maar zeker steeds beter. In die tijd was ik ook dagelijks met mijzelf in gesprek en was ik bezig met het onderzoeken van mijn overtuigingen, maar nu kwam daar ook bij hoe dit aanvoelde. Op een gegeven moment ben ik op die gevoelsbasis mijzelf piepkleine doelen gaan stellen om ook mijn gedrag in het dagelijks leven te gaan beïnvloeden. De meeste kleine doelen waren gericht op assertiever worden. Standpunt innemen met respect voor de ander. Bloedspannend soms, alsof je als een puber voor het eerst nieuw gedrag gaat uitproberen. En steeds zat ik daarna weer in mijn stoel te voelen hoe dat nieuwe aanvoelde van binnen.
Op een gegeven moment begon ik op te merken dat mijn uitstraling begon te veranderen, zelfbewuster komt denk ik het meest in de buurt. Het werd vaker vanzelfsprekend dat er in contact met anderen wederzijds respect ontstond. Ik had die luie stoel wat minder nodig en kon tijdens een situatie even kort naar binnen gaan om mijzelf even te voelen om vervolgens weer verder te gaan met bijvoorbeeld een gesprek. Natuurlijk heb ik nog steeds in zekere mate een allergie voor mensen die bepaald gedrag vertonen, zoals we dit allemaal kennen. Maar meestal hoef ik daar niets mee te doen van mijzelf. Voordeel is natuurlijk dat ik met pensioen ben, ik moét niet meer met mensen samenwerken, wel doe ik nog boeiend vrijwilligerswerk maar daar kies ik zelf de voor mij boeiende krenten uit de pap.

Hoe kijk jij terug op die aanvaring met je collega Alex?

Groet, Bert

Hallo Bert, 

Mooi en goed dat je die ontwikkeling hebt doorgemaakt en nog steeds doormaakt, want we zijn natuurlijk nooit uitgeleerd..... Wel grappig dat je steeds weer in die "luie stoel" terecht kwam. Dat herken ik ook zo, dat je je soms een puber voelde/voelt. Ik zeg ook wel eens dat ik weer of eindelijk in mijn pubertijd zit. Ik word steeds meer die persoon die ik eigenlijk altijd al was. Met alcohol erbij zou dat nooit gelukt zijn Bert! Ik ben ook zo blij en trots dat ik daar zo'n 4 jaar geleden mee gestopt ben. Jij 7 jaar geleden, toch?
Dan pas kun je echt groeien!

Dat is een goede vraag Bert, maar ook een lastige. Hoe kijk ik terug op die aanvaring met mijn collega? Laat ik voorop stellen dat het altijd fout is, als je lichamelijk geweld gebruikt. Ik zat dus fout!
Toch is het gecompliceerder dan dat. Ik begrijp wel dat ik het gedaan heb. Die collega probeerde me, uit de "grap", pootje te lichten. Met veel moeite kon ik blijven staan, anders was ik op de betonnen vloer geklapt. Daarna gaat het zo snel, je denkt ook niet echt na. Heb hem een schop verkocht, verbaal uitgekaffert en toen, met de vlakke hand, een klap in zijn gezicht gegeven.
De dag daarna een gesprek met leidinggevenden en ons tweeën. Excuses aangeboden, zijn excuses kwamen er met veel moeite.... Ik heb toen gevraagd of er een mogelijkheid was om mijn agressie beter te reguleren. Zo ben ik, binnen ons bedrijf, bij een coach terecht gekomen. Het klikt en zo kan ik weer aan mezelf werken Bert. Heb wel gezegd dat ik niet "getemd" wil worden richting een "mak schaap", ha, ha..... Met die collega ging het daarna best wel weer goed. Op een gegeven moment ook wel om gelachen. Nu is hij langdurig ziek, maar heeft niets te maken met de schop en de klap.
Samenwerken met collega's is meestal fijn, maar geeft ook (regelmatig) ergernis en soms een aanvaring. Ik weet van mezelf ook, dat ik me meer en sneller irriteer aan mensen/gedrag dan gemiddeld. Of ik uit het meer, dat kan ook nog.
Jij bent wat dat betreft VRIJ, Bert! Wat voor vrijwilligerswerk doe je? Vast iets in de zorg.....
Heb ik in het verleden ook wel gedaan. Mooi werk, maar misschien doe je wel iets heel anders. Ik hoor het graag! 

Groet, 

Alex

Ik werk op vrijwillige basis als ervaringsdeskundige bij MEE Alex.

Groet, Bert

Ik werk op vrijwillige basis als ervaringsdeskundige bij MEE Alex.

Groet, Bert

Register or login to view the content

Hallo Alex,

Ik vind het een duidelijk antwoord Alex.
We zitten natuurlijk allemaal anders in elkaar en reageren ook anders op situaties.
Ik vind het wel mooi om te lezen dat je zo actief blijft, zowel wat betreft je gevoelsleven als je gedrag naar anderen.
Verder kost het nu eenmaal veel tijd ( althans dat is mijn eigen ervaring) om jezelf goed te leren kennen en zaken in het dagelijks leven net even anders
aan te gaan pakken. Ook ik leer nog dagelijks bij en er komen steeds weer nieuwe ervaringen op mijn pad.

Groet, Bert