Ik heb net Jan Geurtz 'ontdekt'. Kende zijn naam al, maar niet wat hij deed. Vind hem wel fijn om naar te luisteren. Deze past goed in dit topic:

https://www.youtube.com/watch?v=IycOb8Tpims

Dank je voor het filmpje Soleil. Wat spreekt je er zo in aan?

Groet, Bert

Bericht verwijdert.

Dank je voor het filmpje Soleil. Wat spreekt je er zo in aan?

Groet, Bert

 
Ik luister graag naar hem, hij kijkt wat ruimer. Ik krijg er een "Zo kun je het ook bekijken"-gevoel bij.

Inderdaad soleil ,  
 een fimpje wat het allemaal wat verduidelijkt ,  en heel toegankelijk uitgelegd door n relaxt persoon ( het is niet nieuws maar mischien moeten we t toch 1000.000 keer horen)  
Ik vind het niet 'spiritueel' of zo  waar hij op hint op het eind . Er hoeft geen spiriteel label aan. 
Voor mij is het gewoon menselijk gedrag/gevoel binnen en buiten verduidelijken.  Innerlijk kind gedoe is eigenlijk zelfliefde of zelfzorg toepassen, geurts duid daarbinnen  op zelfafwijzing  die speelt, en dat is ook een verband .  

Mooi !

Inderdaad soleil ,  
 een fimpje wat het allemaal wat verduidelijkt ,  en heel toegankelijk uitgelegd door n relaxt persoon ( het is niet nieuws maar mischien moeten we t toch 1000.000 keer horen)  
Ik vind het niet 'spiritueel' of zo  waar hij op hint op het eind . Er hoeft geen spiriteel label aan. 
Voor mij is het gewoon menselijk gedrag/gevoel binnen en buiten verduidelijken.  Innerlijk kind gedoe is eigenlijk zelfliefde of zelfzorg toepassen, geurts duid daarbinnen  op zelfafwijzing  die speelt, en dat is ook een verband .  

Mooi !

ja, mooi hè. Dank je Mabel.

Ja Bert,  

Das n hele goeie ... daar zeg je me wat. 


Ik weet ook wel dat je jezelf moet kunnen troosten en kalmeren en geen  angst zou moeten ervaren, of woede, als dat niet passend is bij de situatie.
 Dat hele emotieregulatie fundament  dat  door tekort  niet is ontwikkeld. 
Geen gezond liefhebbend ik,  en je totaal geen raad weten met jezelf of " jezelf zijn " .   
Maar zie het maar eens te doen met je diepe zielepijn . 
Wat je niet hebt gekregen aan geestelijk voedsel toen  dat had gemoeten  is en blijft een akelig leeg lelijk zwart gat en dat is n pijnlijkheid die overal maar doorheen sijpelt . 

En dmv innerlijk kind oefeningen, theorie, visualisaties etc zou dat dan alsnog kunnen. Dat je je eigen ouder speelt voor je gekwetste kind. Zelfliefhebbend zijn etc , dat kind troosten.
Nou , het mij nog niet gelukt. En ik heb voorstellingsvermogen genoeg , maar ik voel het beoogde toch echt niet.  Mijn ervaring tot op heden is dat het achteraf niet  meer kan.  En dat is pijnlijk.

Het voelt als n existentiële gebrokenheid die niet te repareren is.  Wat er niet was kun je niet later er maar bij verzinnen, zeg maar. 

Ik zou me nog wel kunnen voorstellen dat die gebrokenheid , dat gat, nog ietwat gedempt kan door  verbinding met veilige, liefhebbende anderen.  Dat heb ik vroeger nog wel eens  kunnen voelen. 
En sommigen hebben die mazzel iemand te treffen die zelf stabiel is en blijft.  Of n sociale omgeving zelfs, die hen omringt . 

Maar de grootste zure ellende is nou net dat die verbinding vaak  niet gaat lukken door interne onveiligheid en niet ontwikkeld basisvertrouwen , dat gat wat in je zit , en dan blijf je daar ook van verstoken, van het enige wat nog iets aan die pijn  verlicht. 

Hechtingproblematiek, ontwikkelingstrauma, jeugdtrauma , etc   etc . Er is veel over geschreven , maar het innerlijk kind , zelfliefde gebeuren is er mijns inziens toch echt geen reparatie voor , maar men doet dat wel zo voorkomen. 
Je kan dat niet " in jezelf' fixen . 

Bert, er is overigens niets mis mee het te proberen , en als er mensen zijn die er wel baat bij hebben,  helemaal super.

Bij mij is het een kwestie van snap t prima wat bedoelt word , maar gevoelsmatig verandert er niets . 
En wollig en vaag , tja dat is het zeker ook wel.

Groet!

Wat goed geschreven Mabel en wat een herkenning. Ik vrees inderdaad dat je, dat wat je vroeger tekort gekomen bent, niet voor 100% kunt repareren. Hoewel dat waarschijnlijk per persoon zal verschillen. Ik zie bij mezelf wel verbetering in de loop der vele jaren, maar dat mag ook wel eens. Toch blijft het leven ook "pijn" doen, is het een gedoe om mezelf te zijn en verbinding voelen met anderen vind ik ook moeilijk.

Dit vind ik ook zo treffend geschreven Mabel:
Wat je niet hebt gekregen aan geestelijk voedsel toen  dat had gemoeten  is en blijft een akelig leeg lelijk zwart gat en dat is n pijnlijkheid die overal maar doorheen sijpelt . 

Ondanks de groei die ik heb doorgemaakt, moet ik zeggen dat ik bovenstaande absoluut herken. Daar word ik even verdrietig van, maar dat is niet erg. 
Reparatie is wel mogelijk, maar het blijft vaak "oplappen". De deuken en krassen blijven zichtbaar en voelbaar.

Groetjes, 

Alex

Lieve reactie Alex, 

Dank je.  Fijn als ik ook voor n ander woorden kan geven.  

Tja , oplappen , pappen en nathouden , stutten ... En mens probeert maar wat he.... Uiteraard wil ik het ook graag anders, jij ook,  iedereen die dat zo ervaart wil dat. 

Het is zuur   
Er mee  leven  betekent een continue  zeurpijn verdragen en jezelf maar zo liefdevol mogelijk ondersteunen.
(Met een hoger risico vermoeid  in te storten omdat dat nou eenmaal niet altijd vol te houden is en je hebt  al minder veerkracht en weerbaarheid  met n gebrekkig fundament.  ) 

 En verder zoveel mogelijk in je ratio leven wil je iets voor elkaar krijgen.  Dat laatste keurt overigens geen therapeut goed hoor ,  maar  bij gebrek aan alternatief zat er bij mij  toch weinig anders op . 
Op die manier kon ik in ieder geval op tijd nog het huis uit komen, studeren, werken , reizen en relaties hebben etcetera  - tot ik werkelijk  compleet instortte, daarna  was de koek hélemaal op. 
En t bleef op.  Ik herstel zeeer moeizaam . Het 'niveau' van mijn vorige leven daar kom ik niet eens bij in de buurt, 13 jaar later. 

Maar gelukkig zijn er toch ook andere ervaringen hier en daar. Ik mag hopen die toch  ook nog eens op te doen , en jou gun ik ze ook zeker! 

Liefs!

Lieve reactie Alex, 

Dank je.  Fijn als ik ook voor n ander woorden kan geven.  

Tja , oplappen , pappen en nathouden , stutten ... En mens probeert maar wat he.... Uiteraard wil ik het ook graag anders, jij ook,  iedereen die dat zo ervaart wil dat. 

Het is zuur   
Er mee  leven  betekent een continue  zeurpijn verdragen en jezelf maar zo liefdevol mogelijk ondersteunen.
(Met een hoger risico vermoeid  in te storten omdat dat nou eenmaal niet altijd vol te houden is en je hebt  al minder veerkracht en weerbaarheid  met n gebrekkig fundament.  ) 

 En verder zoveel mogelijk in je ratio leven wil je iets voor elkaar krijgen.  Dat laatste keurt overigens geen therapeut goed hoor ,  maar  bij gebrek aan alternatief zat er bij mij  toch weinig anders op . 
Op die manier kon ik in ieder geval op tijd nog het huis uit komen, studeren, werken , reizen en relaties hebben etcetera  - tot ik werkelijk  compleet instortte, daarna  was de koek hélemaal op. 
En t bleef op.  Ik herstel zeeer moeizaam . Het 'niveau' van mijn vorige leven daar kom ik niet eens bij in de buurt, 13 jaar later. 

Maar gelukkig zijn er toch ook andere ervaringen hier en daar. Ik mag hopen die toch  ook nog eens op te doen , en jou gun ik ze ook zeker! 

Liefs!

Dag Mabel en andere lotgenoten, 

Om even op de laatste zin terug te komen Mabel, mijn "niveau" is gelukkig wel aan het verbeteren. Twintig, dertig jaar geleden was ik er een stuk slechter aan toe. Nooit gedacht dat het nog zo "goed" zou worden. Eigenlijk was ik me toen dood aan het drinken. Geen werk, beschermd wonen en 30 kg zwaarder dan nu. Eigenlijk de hele dag halve liters wegdrinken samen met mijn drinkmaat, die dat uiteindelijk niet overleeft heeft. 
Het gaat dus relatief goed met me, maar er is nog altijd zielepijn. Het fundament ligt nog steeds wel wat scheef en is lang niet overal goed gemetseld. 
Dat wat ik vroeger gemist heb aan "geestelijk voedsel", zoek ik nu bij andere mensen realiseerde ik me deze week weer eens. Dat schiet eigenlijk altijd tekort en die pijn krijg ik er dan ook weer bij. Herkennen jullie dat? Ik ben een volwassen man en zal nooit meer dat krijgen waar het kind in mij naar verlangt..... Ik denk dat ik de enige ben die dat aan mijn innerlijke jongetje kan geven, hoewel dat ook nog maar de vraag is. Op het fundament wat er nu ligt kan ik tenminste een huisje bouwen en dat is al heel wat! Tevreden proberen te zijn. 
Ik blijf bouwen en metselen...... 

Veel liefs, Alex ❤️

Ook herkenbaar hoor Alex. 


Anderen kunnen dat helemaal niet geven. Misschien een stukje. 
Wat tussen ouder en kind had moeten gebeuren aanhechting dat hoort ook niet daar.
Dat kan echter wel raken in die pijn van het gebrek. 
Zoiets kan de omgang met anderen wel bemoeilijken. Bij mij wel. 

Liefs, Mabel