Al een tijdje wat stiller geweest, maar ik moet die echt even van je af schrijven... 

Ik ben de oudste dan 4 meisjes en mijn ouders zijn nog samen. Ik kom uit een gezin waar materieel het aan niets ontbrak, maar voor emoties geen oog was en weinig liefde werd gegeven.
Mijn zussen en ik zijn daar verschillend uit gekomen, ik heb 2 zussen die heel rationeel zijn en liefst weinig met emoties te maken hebben en 1 zus die wel, het als ik, gevoelig is,  maar meer af dwingt wat ze nodig heeft van anderen en een steunende schoonfamilie en veel vrienden heeft. 

Ik ben dus ook gevoelig en heb nare jaren achter de rug, waar mijn familie ook weet van heeft. Maar ik hoor niets van hun kant. Waar wij ze nog wel eens uitnodigen of vragen om langs te komen, komt er niets van hun kant. Ik krijg geen appjes of een belletje en toen zij met kerst allemaal samen waren (wij waren en dag eerder met 1 zusje) is er bijvoorbeeld ook niet even gedacht om met ons te videobellen. 

In het verleden ben ik eigenlijk altijd degene geweest die rekening hield met de gevoelens van anderen.  Toen mijn ouders een toch naar santiago de compostela hadden afgerond,  was ik degene die een verrassingsfeest voor hun organiseerde en toen mijn zusje en half jaar ging studeren en afscheidfeestje en een zilveren ketting met een beschermheilige (want ik wist dat ze dat zou waarderen), etc.

8 jaar geleden begon ik met vruchtbaarheidsbehandelingen, omdat het ons niet lukte zwanger te raken. De eerste keer deden we het bijna alleen,  maar de keer daarop had ik voor onze families een PowerPoint gemaakt met informatie en als ze iets wilden doen,  dat ik het heel fijn zou vinden als ze simpelweg zouden vragen hoe het daarmee ging. Niets.
Toen ik een miskraam kreeg. Niets.
Toen onze laatste behandeling was geweest.  Niets.
De depressieve periode daarna? Totale stilte. 

En toen een vroegere vriend (waar ze mee samengewoond hadden) van mijn ouders overleed aan een ziekte, toen ineens moest er geld bij elkaar gelegd worden om bloement aan mijn ouders te laten bezorgen,  want ze hadden er verdriet van.  

Begrijp me niet verkeerd,  ik vind het mooi dat ze bedachten dat mijn ouders wel een bloemetje konden gebruiken, maar het stak ook dat ze dus blijkbaar niets voor ons wilden doen...

1 van mijn zussen heeft 2 kinderen,  echt leukerds en we krijgen de ene na de andere foto op de app, waar iedereen, inclusief ikzelf vaak op reageert.  
Maar toen ik gisteren er een foto op zette van buiten die ik had gemaakt en waar ik trots op was,  kwam er geen enkele reactie... helemaal niets...
Normaal niet groot, maar een beetje de druppel. 
Ik voel me zo genegeerd en in de steek gelaten door mijn familie. 
Er iets van zeggen durf ik ook niet, maar het maakt me wel heel verdrietig, boos en eenzaam. 

Het Is mentaal ook en beetje de druppel merk ik, want ik ben op. De depressie, kinderloosheid, Corona, onzekerheid over m'n relatie, weinig vrienden,  weinig om naar uit te kijken, waardeloos voelen en het gevoel hebben dat je familie je niet wil.... het is gewoon een beetje teveel allemaal...

---

Al een tijdje wat stiller geweest, maar ik moet die echt even van me af schrijven... 

Ik ben de oudste dan 4 meisjes en mijn ouders zijn nog samen. Ik kom uit een gezin waar materieel het aan niets ontbrak, maar voor emoties geen oog was en weinig liefde werd gegeven.
Mijn zussen en ik zijn daar verschillend uit gekomen, ik heb 2 zussen die heel rationeel zijn en liefst weinig met emoties te maken hebben en 1 zus die wel, het als ik, gevoelig is,  maar meer af dwingt wat ze nodig heeft van anderen en een steunende schoonfamilie en veel vrienden heeft. 

Ik ben dus ook gevoelig en heb nare jaren achter de rug, waar mijn familie ook weet van heeft. Maar ik hoor niets van hun kant. Waar wij ze nog wel eens uitnodigen of vragen om langs te komen, komt er niets van hun kant. Ik krijg geen appjes of een belletje en toen zij met kerst allemaal samen waren (wij waren en dag eerder met 1 zusje) is er bijvoorbeeld ook niet even gedacht om met ons te videobellen. 

In het verleden ben ik eigenlijk altijd degene geweest die rekening hield met de gevoelens van anderen.  Toen mijn ouders een toch naar santiago de compostela hadden afgerond,  was ik degene die een verrassingsfeest voor hun organiseerde en toen mijn zusje en half jaar ging studeren en afscheidfeestje en een zilveren ketting met een beschermheilige (want ik wist dat ze dat zou waarderen), etc.

8 jaar geleden begon ik met vruchtbaarheidsbehandelingen, omdat het ons niet lukte zwanger te raken. De eerste keer deden we het bijna alleen,  maar de keer daarop had ik voor onze families een PowerPoint gemaakt met informatie en als ze iets wilden doen,  dat ik het heel fijn zou vinden als ze simpelweg zouden vragen hoe het daarmee ging. Niets.
Toen ik een miskraam kreeg. Niets.
Toen onze laatste behandeling was geweest.  Niets.
De depressieve periode daarna? Totale stilte. 

En toen een vroegere vriend (waar ze mee samengewoond hadden) van mijn ouders overleed aan een ziekte, toen ineens moest er geld bij elkaar gelegd worden om bloement aan mijn ouders te laten bezorgen,  want ze hadden er verdriet van.  

Begrijp me niet verkeerd,  ik vind het mooi dat ze bedachten dat mijn ouders wel een bloemetje konden gebruiken, maar het stak ook dat ze dus blijkbaar niets voor ons wilden doen...

1 van mijn zussen heeft 2 kinderen,  echt leukerds en we krijgen de ene na de andere foto op de app, waar iedereen, inclusief ikzelf vaak op reageert.  
Maar toen ik gisteren er een foto op zette van buiten die ik had gemaakt en waar ik trots op was,  kwam er geen enkele reactie... helemaal niets...
Normaal niet groot, maar een beetje de druppel. 
Ik voel me zo genegeerd en in de steek gelaten door mijn familie. 
Er iets van zeggen durf ik ook niet, maar het maakt me wel heel verdrietig, boos en eenzaam. 

Het Is mentaal ook en beetje de druppel merk ik, want ik ben op. De depressie, kinderloosheid, Corona, onzekerheid over m'n relatie, weinig vrienden,  weinig om naar uit te kijken, waardeloos voelen en het gevoel hebben dat je familie je niet wil.... het is gewoon een beetje teveel allemaal...

~Luctor et emergo~

Al een tijdje wat stiller geweest, maar ik moet die echt even van je af schrijven... 

Ik ben de oudste dan 4 meisjes en mijn ouders zijn nog samen. Ik kom uit een gezin waar materieel het aan niets ontbrak, maar voor emoties geen oog was en weinig liefde werd gegeven.
Mijn zussen en ik zijn daar verschillend uit gekomen, ik heb 2 zussen die heel rationeel zijn en liefst weinig met emoties te maken hebben en 1 zus die wel, het als ik, gevoelig is,  maar meer af dwingt wat ze nodig heeft van anderen en een steunende schoonfamilie en veel vrienden heeft. 

Ik ben dus ook gevoelig en heb nare jaren achter de rug, waar mijn familie ook weet van heeft. Maar ik hoor niets van hun kant. Waar wij ze nog wel eens uitnodigen of vragen om langs te komen, komt er niets van hun kant. Ik krijg geen appjes of een belletje en toen zij met kerst allemaal samen waren (wij waren en dag eerder met 1 zusje) is er bijvoorbeeld ook niet even gedacht om met ons te videobellen. 

In het verleden ben ik eigenlijk altijd degene geweest die rekening hield met de gevoelens van anderen.  Toen mijn ouders een toch naar santiago de compostela hadden afgerond,  was ik degene die een verrassingsfeest voor hun organiseerde en toen mijn zusje en half jaar ging studeren en afscheidfeestje en een zilveren ketting met een beschermheilige (want ik wist dat ze dat zou waarderen), etc.

8 jaar geleden begon ik met vruchtbaarheidsbehandelingen, omdat het ons niet lukte zwanger te raken. De eerste keer deden we het bijna alleen,  maar de keer daarop had ik voor onze families een PowerPoint gemaakt met informatie en als ze iets wilden doen,  dat ik het heel fijn zou vinden als ze simpelweg zouden vragen hoe het daarmee ging. Niets.
Toen ik een miskraam kreeg. Niets.
Toen onze laatste behandeling was geweest.  Niets.
De depressieve periode daarna? Totale stilte. 

En toen een vroegere vriend (waar ze mee samengewoond hadden) van mijn ouders overleed aan een ziekte, toen ineens moest er geld bij elkaar gelegd worden om bloement aan mijn ouders te laten bezorgen,  want ze hadden er verdriet van.  

Begrijp me niet verkeerd,  ik vind het mooi dat ze bedachten dat mijn ouders wel een bloemetje konden gebruiken, maar het stak ook dat ze dus blijkbaar niets voor ons wilden doen...

1 van mijn zussen heeft 2 kinderen,  echt leukerds en we krijgen de ene na de andere foto op de app, waar iedereen, inclusief ikzelf vaak op reageert.  
Maar toen ik gisteren er een foto op zette van buiten die ik had gemaakt en waar ik trots op was,  kwam er geen enkele reactie... helemaal niets...
Normaal niet groot, maar een beetje de druppel. 
Ik voel me zo genegeerd en in de steek gelaten door mijn familie. 
Er iets van zeggen durf ik ook niet, maar het maakt me wel heel verdrietig, boos en eenzaam. 

Het Is mentaal ook en beetje de druppel merk ik, want ik ben op. De depressie, kinderloosheid, Corona, onzekerheid over m'n relatie, weinig vrienden,  weinig om naar uit te kijken, waardeloos voelen en het gevoel hebben dat je familie je niet wil.... het is gewoon een beetje teveel allemaal...

---

Beste Nana, ik heb jou topic gelezen en het lijkt me heel normaal dat je je verdrietig , boos en eenzaam voelt in verband met je familie. In verschillende situaties negeren ze jouw toenaderingen zoals met die foto en dat doet pijn. Met kerst en nieuw staan familie, vooral met Kerst, vaak centraal en als je dan geen goede familiebanden hebt tja dan doet dat pijn. Misschien kan je ook een beetje afstand nemen en denken ik moet niks meer verwachten van die familie dus ik neem een beetje afstand. Ik weet hoe moeilijk dat allemaal is maar voor jou zou dat toch ook een opluchting zijn. Je weet nu al hoe ze reageren en dat je er niet teveel moet van verwachten. Net die verwachtingen die niet ingelost worden doen pijn. Ik ook had mijn hele leven de hoop dat het anders zou zijn met familie maar dat is het niet. Misschien moeten we niet zo vaak van ons laten horen en misschien moet je ook niet meer reageren op de foto s die ze opsturen. Ikzelf heb ook al vaak boos en verdrietig geweest ivm familie maar daarmee schaden we vooral onszelf. Ik begrijp dat het teveel  is allemaal , alles samen maar ik wil je gewoon zeggen kies voor jezelf en probeer vooral jezelf te waarderen als zij het niet doen. Grtj cyranno

Hoi Nana ,

Inderdaad zeker teleurstellend!
Je zegt dat je het niet durft te zeggen, maar misschien durf je het ze te appen/schrijven?
Maar mischien gaat dat nu ook niet en  kun je eerst werken aan wat sterker worden, bijv. zaken in je relatie uitspreken, rouwen om kinderloosheid, omgaan met onzekerheid, en ondertussen wat afstand van je familie nemen, als het je niet goed doet, is dat nodig. Het klinkt alsof je aan hen niets hebt, dan liever ook geen last. Stop er geen energie meer in, laat ze maar.

Sterkte, Mabel

Vervelende situatie en wel herkenbaar ook. Mij zoog het echter helemaal leeg.
Voelt het aan als altijd op je tenen lopen? Altijd rekening houden met hen en jezelf wegcijferen?
Waarom durf je het niet aan te kaarten? Is het de angst om hen kwijt te raken?
Als je die vraag voor jezelf kunt beantwoorden wordt je voor jezelf veel duidelijker.
Misschien hebben ze zelf moeite om hun gevoelens te uiten?
Ik denk dat jet het alleen kan veranderen door toch een keer in het diep te gaan door er met hen over te praten.
Worstel en kom boven!

Vervelende situatie en wel herkenbaar ook. Mij zoog het echter helemaal leeg.
Voelt het aan als altijd op je tenen lopen? Altijd rekening houden met hen en jezelf wegcijferen?
Waarom durf je het niet aan te kaarten? Is het de angst om hen kwijt te raken?
Als je die vraag voor jezelf kunt beantwoorden wordt je voor jezelf veel duidelijker.
Misschien hebben ze zelf moeite om hun gevoelens te uiten?
Ik denk dat jet het alleen kan veranderen door toch een keer in het diep te gaan door er met hen over te praten.
Worstel en kom boven!

Bedankt voor de reacties!

Ja, ik heb wel het gevoel dat ik me altijd moet aanpassen en mezelf niet kan zijn. Op mijn tenen lopen is het denk ik niet helemaal, maar wel steeds jezelf in bochten wringen om maar te passen in wat er van je verwacht wordt (niet aanstellen, niet teveel emotie tonen en niet zo moeilijk doen). Het is ook wel een beetje wat mijn familie tekent hoor, je moet gewoon niet zo moeilijk doen. 
Wat het denk ik extra pijnlijk maakt, is dat we best wel veel contact hebben met mijn familie. We gaan regelmatig met z'n allen weekendjes of weekjes weg en met verjaardagen is normaal gezien iedereen wel bij elkaar. En het is ook altijd gezellig, zolang het maar niet de diepte in gaat. 

De reden dat ik het niet aan durf te kaarten.. Om te beginnen ben ik nog steeds gewoon echt bang voor mijn ouders. Het voelt ook bijna als een oerangst, in mijn lijf voelt de angst voor mijn ouders niet heel anders dan bijvoorbeeld zwemmen met haaien... Terwijl ik rationeel echt wel weet dat ik niet letterlijk dood ga als ik tegen ze in ga. 
Tegen mijn zusjes heb ik een paar keer iets gezegd, maar dat had geen gewenst effect en heeft de relatie verder verslechterd, omdat zij ook extreem conflictvermijdend zijn. Intussen zou ik dat niet kunnen, omdat ik zelf gewoon echt te wankel ben op dit moment. Op dit moment heb ik al moeite om de dag door te komen en verlang ik er vaak naar om niet te bestaan... Een afwijzing of conflict zou ik er nu echt niet bij kunnen hebben.

---

Beste Nana, ik heb jou topic gelezen en het lijkt me heel normaal dat je je verdrietig , boos en eenzaam voelt in verband met je familie. In verschillende situaties negeren ze jouw toenaderingen zoals met die foto en dat doet pijn. Met kerst en nieuw staan familie, vooral met Kerst, vaak centraal en als je dan geen goede familiebanden hebt tja dan doet dat pijn. Misschien kan je ook een beetje afstand nemen en denken ik moet niks meer verwachten van die familie dus ik neem een beetje afstand. Ik weet hoe moeilijk dat allemaal is maar voor jou zou dat toch ook een opluchting zijn. Je weet nu al hoe ze reageren en dat je er niet teveel moet van verwachten. Net die verwachtingen die niet ingelost worden doen pijn. Ik ook had mijn hele leven de hoop dat het anders zou zijn met familie maar dat is het niet. Misschien moeten we niet zo vaak van ons laten horen en misschien moet je ook niet meer reageren op de foto s die ze opsturen. Ikzelf heb ook al vaak boos en verdrietig geweest ivm familie maar daarmee schaden we vooral onszelf. Ik begrijp dat het teveel  is allemaal , alles samen maar ik wil je gewoon zeggen kies voor jezelf en probeer vooral jezelf te waarderen als zij het niet doen. Grtj cyranno

Ik denk er inderdaad wel over om meer afstand te nemen en gewoon niets te verwachten. 
Het voelt niet als een opluchting als ik geen contact meer met ze zou hebben, maar misschien zou ik er op dit moment wel wat sterker van kunnen worden. 
Ik denk ook wel dat je gelijk hebt dat ik meer moet proberen om mezelf te waarderen, maar ook dat valt me niet echt mee 

---

Hoi Nana ,

Inderdaad zeker teleurstellend!
Je zegt dat je het niet durft te zeggen, maar misschien durf je het ze te appen/schrijven?
Maar mischien gaat dat nu ook niet en  kun je eerst werken aan wat sterker worden, bijv. zaken in je relatie uitspreken, rouwen om kinderloosheid, omgaan met onzekerheid, en ondertussen wat afstand van je familie nemen, als het je niet goed doet, is dat nodig. Het klinkt alsof je aan hen niets hebt, dan liever ook geen last. Stop er geen energie meer in, laat ze maar.

Sterkte, Mabel

Ook appen of schrijven zou ik niet trekken op dit moment... 
Ik ga er in ieder geval aan werken om wat sterker te worden en wie weet durf ik over een tijdje wel iets te zeggen. 
Voor nu eerst maar mezelf wat beschermen tegen de teleurstellingen..

~Luctor et emergo~

Het klinkt voor mij toch als op de tenen moeten lopen, maar mss. ervaar je dat anders.
Conflictvermijding en angst wijzen mij hier op. Wellicht ben je bang voor ruzie met gevolgen zoals verbreken van contact.
Dit deed mij altijd tot het uiterste balanceren. Een groot verschil is dat jij blijkbaar toch een betere band hebt waar zelfs gezelligheid plaats heeft.
Ik begrijp dat je dat graag in stand wilt houden.
Bij mij thuis was het veel afstandelijker en platonisch. Bij ons kon je ook niet de diepte in gaan. Ik nam hen dat destijds wel kwalijk.Dit was ook niet met mijn zussen mogelijk.
Later begreep ik waarom. Als zij zelf met iets zaten konden ze er niet mee om gaan. Dit eindigde meestal als de bom barstte  definitief met desastreuze gevolgen. Einde verhaal dus.
Misschien kun je voor jezelf redenen achterhalen waarom je met hen niet echt de diepte in kunt.
Probeer het dan eens te accepteren als je kunt koesteren welke positieve eigenschappen en momenten jullie samen wel hebben.
Dat is dan misschien veel waardevoller dan je richten waar je bij hen niet terecht kunt...

Bedankt voor de reacties!

Ja, ik heb wel het gevoel dat ik me altijd moet aanpassen en mezelf niet kan zijn. Op mijn tenen lopen is het denk ik niet helemaal, maar wel steeds jezelf in bochten wringen om maar te passen in wat er van je verwacht wordt (niet aanstellen, niet teveel emotie tonen en niet zo moeilijk doen). Het is ook wel een beetje wat mijn familie tekent hoor, je moet gewoon niet zo moeilijk doen. 
Wat het denk ik extra pijnlijk maakt, is dat we best wel veel contact hebben met mijn familie. We gaan regelmatig met z'n allen weekendjes of weekjes weg en met verjaardagen is normaal gezien iedereen wel bij elkaar. En het is ook altijd gezellig, zolang het maar niet de diepte in gaat. 

De reden dat ik het niet aan durf te kaarten.. Om te beginnen ben ik nog steeds gewoon echt bang voor mijn ouders. Het voelt ook bijna als een oerangst, in mijn lijf voelt de angst voor mijn ouders niet heel anders dan bijvoorbeeld zwemmen met haaien... Terwijl ik rationeel echt wel weet dat ik niet letterlijk dood ga als ik tegen ze in ga. 
Tegen mijn zusjes heb ik een paar keer iets gezegd, maar dat had geen gewenst effect en heeft de relatie verder verslechterd, omdat zij ook extreem conflictvermijdend zijn. Intussen zou ik dat niet kunnen, omdat ik zelf gewoon echt te wankel ben op dit moment. Op dit moment heb ik al moeite om de dag door te komen en verlang ik er vaak naar om niet te bestaan... Een afwijzing of conflict zou ik er nu echt niet bij kunnen hebben.

---

Ik denk er inderdaad wel over om meer afstand te nemen en gewoon niets te verwachten. 
Het voelt niet als een opluchting als ik geen contact meer met ze zou hebben, maar misschien zou ik er op dit moment wel wat sterker van kunnen worden. 
Ik denk ook wel dat je gelijk hebt dat ik meer moet proberen om mezelf te waarderen, maar ook dat valt me niet echt mee 

---

Ook appen of schrijven zou ik niet trekken op dit moment... 
Ik ga er in ieder geval aan werken om wat sterker te worden en wie weet durf ik over een tijdje wel iets te zeggen. 
Voor nu eerst maar mezelf wat beschermen tegen de teleurstellingen..

Beste Nana ik heb ook het gevoel ik me steeds moet aanpassen en me in bochten wringen met die familie. Steeds is ik het die zich moet aanpassen aan hun levensstijl of hun ideeën en ik ben dat best zat. Nooit of zelden vragen ze me hoe het nu met me gaat ondanks ze weten ik al mijn hele leven worstel met persoonlijkheidsstoornis. Als er een feestdag is moet het verlopen zoals hen willen dat is mijn zus en haar zoon en schoondochter. Ook op de begrafenis van mijn ma werd ik uitgesloten in het nemen van de vele beslissingen. Ik heb dan niet geprotesteerd  maar ik krijg het er moeilijker en moeilijker mee. Nu stuur ik geen sms meer en verwacht ook niks. Maar ik krijg er dan toch één van mijn zus maar ik ga ze kortaf beantwoorden in de toekomst. Ik wil afstand nemen en sterk zijn het is niet in mijn familie ik ga respect en waardering vinden nooit er is teveel rivaliteit tussen mijn zus en mij en dat houdt zij al heel haar leven in stand ik ben het alvast moe hopelijk vind je ook de kracht om wat afstand te nemen. Grtj cyranno