- Wou dit graag van mij afschrijven. - 

Hoi allemaal,

Dit is een bericht over iets waar ik vaak mee zit en tegenaanloop. Het gaat over familie, en in het speciaal over mijn oma.
Mijn familie en daarmee bedoel ik iedereen in het geheel, hebben altijd moeite gehad met mijn oma. Zij is niet de standaard lieve vriendelijke rustige oma, maar zij is een vrouw met veel emotionele gebreken. Ze is er nooit voor haar familie, ze vliegt en rent voor iedereen behalve voor de familie en dat wordt haar al jaren kwalijk genomen.
Toen ik een kleuter was, speelde ik bij haar met een buurmeisje. Zij had die mensen hoog zitten omdat ze universitair opgeleid zijn (dat is een tic van haar, mensen die geleerd hebben die staan hoog op haar lijst, terwijl het geen leuke mensen waren). Het buurmeisje stond achter een gordijn en ik moest haar vinden, wat ik deed maar omdat ik ruw her gordijn wegtrok (ik wist niet dat zij erachter stond) viel ze om. Ze had niks, maar de vader van het meisje werd superkwaad op mij, helemaal buiten zichzelf. Mijn oma nam het niet voor mij op en liet het gewoon zo. Een week later, kwam ik voor het eerst alleen bij haar op bezoek, ik was nog nooit alleen gekomen en had ook een andere route genomen die ik niet kende. Omdat de buurman bij haar over de vloer was, stuurde ze mij gewoon weg. Haar eigen kleindochter die trots wou vertellen dat ik alleen kwam, werd weggestuurd. Van verbazing wist ik de weg niet meer terug, ik heb er een uur over gedaan en als er niet een aardige vrouw op mij af was gelopen om te vragen of ik de weg kwijt was, had ik wel overal kunnen zijn. Mijn ouders waren zo ontzettend kwaad op haar dat ze haar drie jaar niet gesproken hebben, en toen wou ik weer contact met haar. Maar ze heeft nooit echt tijd gehad voor de familie, altijd een ander die geleerd heeft of zo op een eerste plek. Altijd buigen voor de verkeerde mensen, het niet opnemen voor je familie maar door mensen waar zij tegenop kijkt over zich heen laten lopen. Toen ik in de puberteit zat had ze altijd vervelende opmerkingen omdat ze zelf niet goed in haar vel zat, waar ik dan weer onzeker over was. Altijd negatief, een ander is altijd beter. Twee jaar geleden was de maat echt vol, ik heb het contact verbroken. 

Nu besef ik pas wat voor een negatieve invloed zij al die jaren op mij gehad heeft. Ik kan nog steeds niet begrijpen dat iemand zo kan zijn, zo egoistisch en eigenlijk hartstikke onzeker. Zij is een type dat nooit naar zichzelf kijkt, altijd heeft een ander het gedaan. Het is een bitterzoet gevoel over dit onderwerp maar toch, als je niet voor jezelf kiest, blijf je in een kringetje rondhangen waar je echt niet blij mee zal zijn, je kunt of moet niet mensen willen veranderen want daar zijn ze zelf de baas over. Ik denk dat ze waarschijnlijk amper aan mij denkt, aangezien ze mij ook eerder negeerde. 

Sorry hoor ik wou dit even kwijt, soms heb ik er toch nog moeite mee en zo, je krijgt ook zoveel inzichten en soms schrik je daar wel eens van.

Dank. 

Hoi Shalin,

Wat een verhaal over je oma. Ik kan me voorstellen dat ze je flink gekwetst heeft in haar doen en laten. Maar ik begrijp dat het ook weer niet meevalt om helemaal geen contact met haar te hebben. Maar uiteindelijk moet je toch voor jezelf kiezen en dat heb je gedaan. Ik kan me voorstellen dat dit je flink heeft beinvloed. sterkte.

groet,
Run

- Wou dit graag van mij afschrijven. - 

Hoi allemaal,

Dit is een bericht over iets waar ik vaak mee zit en tegenaanloop. Het gaat over familie, en in het speciaal over mijn oma.
Mijn familie en daarmee bedoel ik iedereen in het geheel, hebben altijd moeite gehad met mijn oma. Zij is niet de standaard lieve vriendelijke rustige oma, maar zij is een vrouw met veel emotionele gebreken. Ze is er nooit voor haar familie, ze vliegt en rent voor iedereen behalve voor de familie en dat wordt haar al jaren kwalijk genomen.
Toen ik een kleuter was, speelde ik bij haar met een buurmeisje. Zij had die mensen hoog zitten omdat ze universitair opgeleid zijn (dat is een tic van haar, mensen die geleerd hebben die staan hoog op haar lijst, terwijl het geen leuke mensen waren). Het buurmeisje stond achter een gordijn en ik moest haar vinden, wat ik deed maar omdat ik ruw her gordijn wegtrok (ik wist niet dat zij erachter stond) viel ze om. Ze had niks, maar de vader van het meisje werd superkwaad op mij, helemaal buiten zichzelf. Mijn oma nam het niet voor mij op en liet het gewoon zo. Een week later, kwam ik voor het eerst alleen bij haar op bezoek, ik was nog nooit alleen gekomen en had ook een andere route genomen die ik niet kende. Omdat de buurman bij haar over de vloer was, stuurde ze mij gewoon weg. Haar eigen kleindochter die trots wou vertellen dat ik alleen kwam, werd weggestuurd. Van verbazing wist ik de weg niet meer terug, ik heb er een uur over gedaan en als er niet een aardige vrouw op mij af was gelopen om te vragen of ik de weg kwijt was, had ik wel overal kunnen zijn. Mijn ouders waren zo ontzettend kwaad op haar dat ze haar drie jaar niet gesproken hebben, en toen wou ik weer contact met haar. Maar ze heeft nooit echt tijd gehad voor de familie, altijd een ander die geleerd heeft of zo op een eerste plek. Altijd buigen voor de verkeerde mensen, het niet opnemen voor je familie maar door mensen waar zij tegenop kijkt over zich heen laten lopen. Toen ik in de puberteit zat had ze altijd vervelende opmerkingen omdat ze zelf niet goed in haar vel zat, waar ik dan weer onzeker over was. Altijd negatief, een ander is altijd beter. Twee jaar geleden was de maat echt vol, ik heb het contact verbroken. 

Nu besef ik pas wat voor een negatieve invloed zij al die jaren op mij gehad heeft. Ik kan nog steeds niet begrijpen dat iemand zo kan zijn, zo egoistisch en eigenlijk hartstikke onzeker. Zij is een type dat nooit naar zichzelf kijkt, altijd heeft een ander het gedaan. Het is een bitterzoet gevoel over dit onderwerp maar toch, als je niet voor jezelf kiest, blijf je in een kringetje rondhangen waar je echt niet blij mee zal zijn, je kunt of moet niet mensen willen veranderen want daar zijn ze zelf de baas over. Ik denk dat ze waarschijnlijk amper aan mij denkt, aangezien ze mij ook eerder negeerde. 

Sorry hoor ik wou dit even kwijt, soms heb ik er toch nog moeite mee en zo, je krijgt ook zoveel inzichten en soms schrik je daar wel eens van.

Dank. 

Lieve Shalin wat herkenbaar allemaal het is goed dat je zo tot inzichten komt en het is nog beter dat je de moed hebt gehad om het contact te verbreken. Ze zet mensen die geleerd hebben op de eerste plaats, net alsof veel mensen anderen die een fikse carrière hebben ook op de eerste plaats zetten. Hier in mijn omgeving hetzelfde , mensen die gestudeerd hebben, een fikse diploma en vooral inkomen worden als succesvol aanzien. Een glansrijke carrière bepaalt volgens mij niet wie je bent. Ik ben opgevoed met mensen uit de zelfstandige sector en die kijken ook neer op mensen die minder kunnen werken. Ik noem dat eigenlijk een vorm van hoogmoed. Ik ken ook veel van die mensen uit mijn familie waar anderen het steeds hebben gedaan, en die nooit naar zichzelf kijken nl. Mijn zus en haar schoondochter . Jouw oma heeft een negatieve invloed op je gehad al die jaren en volgens mij is het de beste beslissing op voor jezelf te kiezen. Zulke mensen hebben niks bij te brengen aan ons leven en we moeten ze vermijden, beter ons omringen met positieve mensen echt knap van je dat je haar hebt opzij laten staan. Egoïsme en neerbuigendheid hebben we echt niet nodig en hoeven we niet te pikken goed van je! Groetjes cyranno

Ik herken heel veel van mijn ex-man in jouw verhaal Shalin. En dat was een rasechte narcist. Nou wil ik niet iedereen zomaar dat stempel geven, maar je kunt er eens op googelen, om te zien of je dingen herkent.

Hoi Positiva,

Ja dat heeft ook wel eens door mijn hoofd gespookt. Ik snap persoonlijk niet dat mensen zo kunnen zijn, maar goed.. iedereen is anders he.

Hoe ging jij hier mee om als ik vragen mag? Ging je ertegen in of liet je het? 

Liefs van Shalin

Ik ben helaas 30 jaar bij hem gebleven. De dag dat ik weg ging was bijna de gelukkigste uit mijn leven. De eerste jaren ging het nog behoorlijk goed. Alhoewel hij me toen al los aan het weken was van mijn vrienden en familie. Maar daar kwam ik eigenlijk pas veel later achter. Door de manier waarop hij te werk ging, was hij voor buitenstaanders een geweldige man. Op zondag (onze enige vrije dag destijds) werd zijn familie en vrienden uitgenodigd en kookte hij voor iedereen bijvoorbeeld. Maar zij wisten niet dat hij doordeweeks niets deed. Ook niet toen we 4 kinderen hadden.. Als ik achteraf terug kijk, heb ik het in eerste instantie laten gebeuren. Ik zag het gewoon niet. Later ben ik wel in opstand gekomen, maar dat heeft totaal geen zin. Ik won het nooit. Een narcist heeft altijd gelijk en is altijd het middelpunt.  Dus dat maakte mij alleen maar bozer en verdrietiger. Ik voelde me heel alleen toen. Hij ging wel eens een weekend weg om te klussen in het buitenland en toen ik merkte dat er dan een last van mijn schouders viel, ben ik over een scheiding na gaan denken. Uiteindelijk was het ook wel zover dat hij me filmde, geluidsopnames maakte, me kleineerde en liet volgen. Erg extreem. Toen ik gezegd heb dat ik wilde scheiden, wilde hij naar relatietherapie. Maar dat heb ik niet laten gebeuren. En heb ik doorgezet. Ook heeft hij me nog tegen proberen te houden door te vertellen dat hij kanker had. Controles oid zijn er echter niet geweest. Vervolgens heeft hij tegen iedereen gezegd dat ik een ander had. Uiteindelijk bleek hij zelf al een tijd vreemd te gaan, binnen een maand zat er een andere vrouw bij hem.Maar door die leugen ben ik bijna iedereen kwijt geraakt, op één vriendin na.

Jeetje Positiva wat een verhaal!

Dit doet mij eigenlijk ook een beetje aan de situatie uit mijn eigen jeugd denken, want ik ben ook opgegroeid met ouders die een moeizame relatie hadden, ook met depressie en narcistisch gedrag. Ze werden depri van elkaar, en daar werd ik dan weer depri van. Omdat mijn zus nogal veel jaren scheelt met mij, groeide ik alleen op tussen dit depri gedoe. Omdat ze het beide niet aankonden vertelden ze mij alles over elkaar en ik was een soort van bemiddelaar, al op een hele jonge leeftijd. Dit heeft mij altijd een soort van verantwoordelijk gemaakt voor hun dingen, ik moest het oplossen van mezelf maar dat kon ik natuurlijk niet. Het leek wel alsof we mijn zijn drie getrouwd waren en niet hen, hierdoor heb ik veel moeite om verhoudingen te hebben, ik snap het vaak gewoon niet. Ik ben daar pas een paar jaar geleden mee bezig gaan zijn en dat heeft een hoop inzichten gegeven. En zoals je uit dit verhaal hoort, heeft mijn oma er ook niet echt aan meegeholpen. En de andere familie overigens ook niet, hoor. Ik herken het dat je steeds meer van je familie verwijderd was, dat waren hen namelijk ook. Echt heel herkenbaar. Bedankt voor je verhaal!

 Ik wil wel even zeggen dat ik je een fijn persoon vind, heel oprecht kom je over. 

Dank!

Beste Shalin, 

Ergens vind ik het wel herkenbaar. 
Mijn oma van moederskant is een super lieve vrouw en ik ben altijd gek op haar geweest maar ook zij hecht veel waarde aan mensen die hoogopgeleid zijn en aan hogere maatschappelijke klasse.
Het niet uitmakend of ze vanbinnen ook wel goede mensen zijn of niet. 
Zelf behoor ik tot de lagere middenklasse, ik heb een oom die is advocaat en en zijn vrouw werkt als burgermeester en staan dus hoger dan ik op de ladder.
Hun kinderen, oftewel mijn nichtjes konden nooit wat slecht doen bij mijn oma. 
Als kleine meisjes liepen ze weleens met hun schoenen kruipend over het leren bankstel waardoor de leer begon af te bladeren. 
Kreeg ik de schuld van. 
Mijn nichtje zat een keer uit verveling het vitrage gordijn kapot te scheuren, kreeg ik de schuld van, dat zij dat deed was ondenkbaar. 
Ik had een hele grote bak met prachtig playmobil bij m'n oma staan, waar ik veel mee speelde en heel zuinig op was, daarom stond het ook bij haar en niet thuis.
Op een dag was het weg, natuurlijk meegenomen door mijn nichtjes, maar waag het er niet om het er over te hebben want hun doen zoiets niet, het zijn model mensen. 
Altijd maar zoveel meer waarde hechten aan een ander die het beter in het leven heeft qua financiën, dat herken ik uit jouw verhaal ook. 
Ik heb nog wel contact met haar, ik heb er mee moeten leren leven dat anderen nou eenmaal op eerste plaats komen voor mij. 

Wat mijn andere oma betreft, die van vaderskant daar had ik al sinds mijn 8e geen contact meer mee doordat mijn ouders ruzie met haar kregen. 
Ik herinner me haar dat ze wel lief voor me was en ik kwam graag bij haar thuis. 
Maar in werkelijkheid was ze helemaal niet zo goed. 
Ze probeerde mij weleens expres ziek te maken in de koude winters van vroeger. 
Dan werd ik in de tuin gezet met de deur van de keuken op slot. 
Het doel daarvan was zodat mijn ouders niet op vakantie konden gaan en thuis moesten blijven voor mij. 
Ook dwong ze mij weleens een groen drankje op te drinken waar ik doodziek van werd. 
De huisarts kwam dan aan huis en begreep er niks van, ook niet dat mijn urine en ontlasting zo groen waren. 
Op een avond bij haar thuis dwong ze mij mijn broek uit te doen en moest ik slapen op de bank en deed ze haar jas over mij heen. 
Toen ik wakker werd zag ik een heel eng poppetje voor m'n neus die zij in haar handen hield, ik schrok en vroeg oma wat is dat? Waarop zij het snel verstopte. 
Een paar dagen later ontdekte mijn moeder datzelfde enge poppetje vast genaaid aan de binnenkant van mijn broek tijdens de was ophangen. 
Dat was voor haar de druppel en ik herinner me de ruzie nog goed tussen mijn ouders. 
Mijn vader was kwaad op zijn moeder en verbrak het contact met haar. 
Ik herinner me dat ze boos aan de deur kwam, dat ze stond aan te bellen en dat mijn moeder het gordijn voor haar gezicht dicht deed en tegen d'r riep dat ze niet meer welkom was. 
Ik keek vanuit mijn slaapkamer raam, ik was een jaar of 7/8 en voelde me verdrietig en eenzaam. 
Ik zag haar weg lopen ik staarde haar na, het was in de zomer, in die avonden dat het nog lang licht blijft. 
Ik staards haar vanuit mijn slaapkamer raam net zo lang na totdat ze een heel klein poppetje in de verte was en verdween. 
Ik weet nog dat ik dacht : nu zal ik je nooit meer zien en zal ik je nooit meer spreken. 
Het was natuurlijk heel slecht wat ze bij mij gedaan had, maar ik had ook leuke herinneringen aan haar en in die herinneringen was ze wel lief voor me geweest. 
In ieder geval was het contact vanaf toen voorgoed over. 
Die dag staat in m'n geheugen gegrift, het waren één van de verdrietigste en eenzaamste dagen uit mijn jeugd.