Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

familie


#1

Ik heb het heel erg moeilijk met familie en alles wat ermee te maken heeft. De basis van mijn persoonlijkheidsstoornis ligt in de moeilijke jeugd ik heb gehad. Er was veel onrust en ruzie en roepen en schelden. Mijn vader dronk geregeld een glas te veel en mijn ma had een drukke zaak. Na het drinken was mijn pa verbaal agressief. De relatie met mijn vader en zus was er één van haat. Steeds roepen op elkaar en mijn oudere zus sloeg dan met alle deuren. Ze kon het gedrag van pa niet aanvaarden. Ze heeft zelf een explosief karakter. Mijn zeven jaar oudere zus was heel jaloers op mij, het zeven jaar jongere zusje. Ze negeerde me straal en verweet me dat ik het lievelingetje was van het gezin, van mijn ouders. Alles wat ik deed was niet goed in haar ogen. ze was jaloers omdat ik beter studeerde en er was steeds een heftige rivaliteit. Daarnaast was ze ook dwingend en dominant als oudste van het gezin. Ik mocht mijn emoties nooit uiten met haar in de buurt. Mijn pa stopte uiteindelijk met werken en mijn ma had een nog grotere druk op professioneel vlak. Mijn ma was de enige die me een beetje steunde maar doordat ze zo hard moest werken had ze weinig tijd uiteraard. Mijn grootmoeder woonde ook nog bij ons in wat ma haar leven wel zwaar maakte , een goed lopende zaak, een inwonende moeder en een lastige man die niks meer binnen bracht. Dikwijls was de sfeer aan tafel bijzonder gespannen, dat herinner ik me nog. Ik voelde me vaak  eenzaam en genegeerd alsof ik geen recht had op bestaan omdat ik de jongste was. Dat gevoel dat bezorgde mijn zus wel. Als adolescent werd ik ziek , depressies en zenuwen , de basis van mijn borderline. Mijn zus verkondigde overal ik een aandachtstrekker was en verwend , dat dat de reden was dat ik ziek was. Nu zijn we beiden volwassen maar ik kan het hen niet vergeven. Ik heb jaren moeten  leven met mijn ziekte heb alles verloren werk, auto, eigen huis, relaties en vrienden alles. Heb niet meer kunnen verder studeren daar was ik te ziek voor. Mijn zus heeft mijn ziekte nooit erkend. Nu zijn we jaren later ik ben nog steeds degene die geen krediet krijgt. Als ik al eens iets durf zeggen dan beoordelen mijn zus en zwager me steeds negatief. Het probleem is dat beide ouders hulpbehoevend zijn mijn moeder in woonzorgcentrum en pa met veel gezondheidsproblemen. Zo moeten mijn zus en ik nog communiceren maar ik kan e r niet meer tegen dat ze me zo negatief afschilderen. Ook neemt mijn zus veel beslissingen zonder mij te raadplegen ivm onze ouders. Zij regelt ook de financiën van mijn ouders als oudste kind. Ik heb besloten afstand te nemen als ze belt niet meer opnemen alles via sms en voicemail. Ik kan het niet meer opbrengen. De relaties die ik in mijn leven nog wil zijn de echte relaties van wederzijds respect en begrip. Zo schieten er niet veel meer over gelukkig heb ik twee goede vriendinnen. Mijn zus wil ik uit mijn leven , ze domineert me al veel te lang. Komt er een conflict dan zal ik dat moeten aanvaarden ik kan me niet meer zo laten doen. Ik weet dat ik nooit goed zal doen voor hen. Tijd voor afstand en rust. Bedankt om dit te lezen het moest er eens uit ik loop ermee. Vinden jullie dat ik moet zwijgen voor de lieve vrede en hen dulden alleen omdat het familie is of heb ik nou gelijk of niet ? Vele groetjes cyranno bedankt om mijn verhaal te mogen doen.
Antwoord

#2
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 11-08-2020, 13:05 door Alais.)

Lieve Cyranno,

Dank je voor je verhaal. Het is voor mij heel herkenbaar. Zelfde gezinssituatie al is mijn oudere zus maar een jaar ouder. Mijn vader dronk niet overmatig, maar had een oorlogstrauma waardoor hij ook veel spanning in het gezin veroorzaakte (inderdaad vooral aan tafel!). Mijn moeder was huisvrouw en kon er niet veel mee, lief maar emotioneel arm zeg ik maar. De relatie met mijn zus is altijd moeilijk geweest, heb me ook altijd de mindere gevoeld. We hebben zelfs een paar jaar geen contact gehad. Dat is door een familielid weer hersteld maar het blijft stroef.
Mijn vader is nu overleden en mijn moeder, bejaard, woont nog thuis met veel zorg elke dag, van thuishulp en van mijn zus. Mijn zus erkent ook niet dat ik depressief ben. Ik moet er nu maar eens klaar mee zijn, zoiets. Ik heb besloten met haar alleen nog te praten over de zorg voor mijn moeder en algemene dingen. De laatste keer dat ik erover sprak, werd ze boos en moest ik aanhoren wat het allemaal met haar deed, al die zorgen die ze had.
Ik realiseer me wel dat zij wellicht ook wat heeft overgehouden van de moeilijke jeugd, maar vind het jammer dat we daarover niet kunnen praten. Dat wil ze niet. Het zij zo.
Ik heb gelukkig ook een goede vriendin die met me meegaat naar moeilijke afspraken en zo.
Wat je vraag betreft: doe wat goed is voor jou. Als dat afstand nemen is, prima. Of contact beperkt houden, ook goed. Volgens mij houden wij veel te veel rekening met wat anderen van ons denken, denk je niet? Niemand willen kwetsen. Altijd maar toegeven. Misschien zelfs een schuldgevoel? Dat heb ik heel erg, terwijl ik weet dat dat helemaal niet terecht is.

Veel liefs,
Alais
Antwoord

#3

lieve Cyranno,

Wat een verhaal, het lijkt me inderdaad heel moeilijk kiezen, of je dit nog langer moet pikken, of dat het gewoon eens klaar is. IK kan je er geen advies in geven alleen heel veel sterkte mee wensen.

liefs Run
Antwoord

#4
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 11-08-2020, 14:18 door cyranno.)

(11-08-2020, 13:04)Alais schreef: Lieve Cyranno,

Dank je voor je verhaal. Het is voor mij heel herkenbaar. Zelfde gezinssituatie al is mijn oudere zus maar een jaar ouder. Mijn vader dronk niet overmatig, maar had een oorlogstrauma waardoor hij ook veel spanning in het gezin veroorzaakte (inderdaad vooral aan tafel!). Mijn moeder was huisvrouw en kon er niet veel mee, lief maar emotioneel arm zeg ik maar. De relatie met mijn zus is altijd moeilijk geweest, heb me ook altijd de mindere gevoeld. We hebben zelfs een paar jaar geen contact gehad. Dat is door een familielid weer hersteld maar het blijft stroef.
Mijn vader is nu overleden en mijn moeder, bejaard, woont nog thuis met veel zorg elke dag, van thuishulp en van mijn zus. Mijn zus erkent ook niet dat ik depressief ben. Ik moet er nu maar eens klaar mee zijn, zoiets. Ik heb besloten met haar alleen nog te praten over de zorg voor mijn moeder en algemene dingen. De laatste keer dat ik erover sprak, werd ze boos en moest ik aanhoren wat het allemaal met haar deed, al die zorgen die ze had.
Ik realiseer me wel dat zij wellicht ook wat heeft overgehouden van de moeilijke jeugd, maar vind het jammer dat we daarover niet kunnen praten. Dat wil ze niet. Het zij zo.
Ik heb gelukkig ook een goede vriendin die met me meegaat naar moeilijke afspraken en zo.
Wat je vraag betreft: doe wat goed is voor jou. Als dat afstand nemen is, prima. Of contact beperkt houden, ook goed. Volgens mij houden wij veel te veel rekening met wat anderen van ons denken, denk je niet? Niemand willen kwetsen. Altijd maar toegeven. Misschien zelfs een schuldgevoel? Dat heb ik heel erg, terwijl ik weet dat dat helemaal niet terecht is.

Veel liefs,
Alais
Dank je wel Alais jouw bericht doet me veel deugd, ik loop hier met mijn ziel onder mijn arm. Ik wou mijn verhaal effen kwijt, het doet me deugd te weten ik niet alleen ben met zulke problemen alhoewel ik het niemand toewens geeft het me steun. Mijn moeder is ook een lief karakter en paste zich altijd aan , aan mijn vader. Hoe was het voor jou de jaren dat je geen contact had met je zus? Was je niet eerder opgelucht? Ik denk dat de basis in onze kinderjaren ligt, toen het toentertijd niet ging zal het verder ook moeilijk verlopen.Ik voel me nooit op mijn gemak bij mijn zus moet me verdedigen, ben angstig en gestresseerd en nu wil ik dat het over is. Ja ik hou ook altijd teveel rekening met het feit of ik al dan niet anderen kwets maar zij mogen me wel kwetsen neen dat trek ik niet meer ja schuldgevoel dat ken ik ook. Ik ga maar eens wat harder zijn veel liefs en bedankt hoor Alais

(11-08-2020, 14:12)Run schreef: lieve Cyranno,

Wat een verhaal, het lijkt me inderdaad heel moeilijk kiezen, of je dit nog langer moet pikken, of dat het gewoon eens klaar is. IK kan je er geen advies in geven alleen heel veel sterkte mee wensen.

liefs Run

Dank je run het is gewoon eens klaar , ik ga vechten voor mezelf. Heb geleerd mezelf ook wat liever te zien dus daarom ga ik afstand nemen groetjes bedankt run
Antwoord

#5

De jaren dat ik geen contact had met mijn zus voelden niet echt als een opluchting denk ik. Wel fijn dat ik me niet zo onder druk gezet voelde, maar ook vond ik het heel naar voor mijn ouders en voelde me daar weer schuldig over natuurlijk. Voor mijn depressie maakte het eigenlijk niet uit. Die was en is er toch wel. Mag ik vragen of je momenteel onder behandeling bent? En heb je daar baat bij?

Groetjes,
Alais
Antwoord

#6
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 12-08-2020, 11:10 door cyranno.)

(11-08-2020, 15:14)Alais schreef: De jaren dat ik geen contact had met mijn zus voelden niet echt als een opluchting denk ik. Wel fijn dat ik me niet zo onder druk gezet voelde, maar ook vond ik het heel naar voor mijn ouders en voelde me daar weer schuldig over natuurlijk. Voor mijn depressie maakte het eigenlijk niet uit. Die was en is er toch wel. Mag ik vragen of je momenteel onder behandeling bent? En heb je daar baat bij?

Groetjes,
Alais

Ja Alais we voelen ons zo vaak en zo vlug schuldig ik heb dat ook. Je vraagt of ik onder behandeling ben? Wel ik heb borderline en hevige depressies en heb anderhalf jaar de dialectische gedragstherapie nl Linehan gevolgd voor enkele handvaten , ik neem ook medicijnen en heb een psychiater. Momenteel loop ik niet bij een psycholoog heb mijn therapie min of meer afgerond. Maar ik kan altijd terecht voor een gesprek. Hier in Belgie is het zo dat we niet terecht kunnen bij geestelijke gezondheidszorg , daar heb je enkel een vereenvoudigde psychotherapie. Voor alle gespecialiseerde behandelingen draai je financieel zelf op. Dus ik heb de linehan therapie zelf moeten bekostigen. Vandaar ik de psycholoog op een laag pitje zet omdat ik alles volledig zelf moet betalen nl 55 euro per gesprek en ik heb een uitkering ben afgekeurd op werk uiteraard al enkele jaren dus ik moet uitkijken. Ik denk dat de ggz zorg bij jullie meer doet dan bij ons. Ikzelf heb veel geleerd in de linehan training maar nog heb ik heftige emoties en die overspoelen me en daar moet ik dan mee leren omgaan. Depressie is een samengaande aandoening bij borderline. Dat is ook lastig dat moet ik jou niet uitleggen.

(11-08-2020, 17:00)spruitje schreef: Heel herkenbaar hoor Cyranno,
Wat je beschrijft heb ik met mijn middelste zus die 6 jaar ouder is. Het verschil is alleen dat dit gedrag bij haar op volwassen leeftijd ontstond.
Daarvoor hadden wij juist een heel goede band.
Toen dat veranderde werd ze heel dominant met haar op de tanden. Ik heb het ook heel lang geslikt om de vrede te bewaren.
Dit gedrag had ze ook bij de rest en daar liep het al sneller fout.

Op een dag was het voorbij na een telefoontje van haar. Ik werd uitgevloekt , er werd getierd en gescholden en toen kwamen er een paar eigenschappen bij haar naar boven dat voor mij voorgoed de deur dicht deed.
Ze bleek enorm jaloers en niet minder achterdochtig. Dat laatste had ik al eerder gemerkt overigens. Ik was verwend volgens haar en het lievelingetje. Als ik wat nieuws had stond ik te pronken volgens haar, vergetend dat ik altijd voor haar klaar stond.
Ze mocht altijd meerijden als we op visite gingen want ze had geen auto. Ik had haar hele huis geschilderd en behangen. Een paar kleine dingen waren nog blijven zitten wat ik zou doen als ik weer tijd had.
Toen kwam dat bewuste belletje. Omdat ik niet direct in de houding sprong en haar orders uitvoerde kreeg ik dit moois voor mijn voeten gegooid.
Dat ik misschien ook een eigen leven heb en me in die tijd drie slagen in de rondte werkte had ze niets mee te maken.
Na die woordendiarree verbrak ze de verbinding.
Sinds die tijd en dat is 25 jaar geleden is het heerlijk rustig.
Ze woont overigens op een korte afstand maar voor mij is het een vreemde. Ik besefte later dat ik me veel te lang voor iedereen had weggecijferd. En dat dwingende van haar kneep me keel steeds meer dicht. op een af andere manier zijn we gewoon te ver uit elkaar gegroeid.
Ik ben dat gescheld en gevloek al zo lang ontgroeid.

Ik kan je geen advies geven of je je relatie wil onderhouden of verbreken. Probeer voor jezelf na te gaan of het je ook lang bij de keel grijpt en er geen verbetering in de relatie kan komen door eens een serieus gesprek aan te gaan. Misschien is daar de lucht mee te klaren. Als je de pech hebt met een zus met verbaal geweld als de mijne wordt het een moeilijk verhaal.
Eventueel is er een tussenoplossing door gereserveerd te blijven en het persoonlijke achterwege te laten. Het is de vraag of je dat kan blijven opbrengen. Er een punt achter zetten is definitief . Dat is iets wat je voor jezelf goed op een rijtje moet zetten.
Ik heb het contact nooit gemist maar voor ieder kan dat anders zijn. Denk bv. ook aan een overlijden in de familie en hoe het dan moet.
Heel veel sterkte!

Dank je spruitje voor je uitgebreide antwoord op mijn verhaal. Het spijt me dat je dit ook moet meemaken. Ik denk sowieso dat zes jaar of zeven jaar verschil eigenlijk veel is tussen twee kinderen.  Het is een generatie verschil. De jaloezie is vlug gezaaid. Het is ook moeilijk voor jou dat je zus op korte afstand woont en het een vreemde is geworden voor jou.Praten met mijn  zus is moeilijk ze is zeer emotioneel en explosief en eigenlijk wil  ik haar zeker niet uitdagen ze draait mijn woorden steeds in haar voordeel. Maar het gekke is voor haar vrienden en haar zoon  is ze zeer behulpzaam en zou ze alles doen. Ze staat gekend als een vriendelijke sympathieke vrouw die altijd klaarstaat. Alleen groeit ze niet uit haar rivaliteit met mij. Ik moet nu noodgedwongen veel communiceren voor mijn bejaarde ouders die beiden hulpbehoevend zijn maar ik denk dat ik zal doen zoals je zegt gereserveerd blijven en niet persoonlijk zijn. Dat heeft de psychiater mij ook aangeraden. Het contact tot minimum herleiden. En zeker bepaalde onderwerpen niet aansnijden die gevoelig liggen. Ikzelf heb de fout dat ik het verleden maar moeilijk kan loslaten. Ik heb nog zoveel pijn wat me is aangedaan en dat bepaalt mijn gevoeligheid tegenover hen. Bedankt voor je verhaal ik heb er steun aan veel moed cyranno.
Antwoord

#7

(11-08-2020, 14:17)cyranno schreef: Dank je wel Alais jouw bericht doet me veel deugd, ik loop hier met mijn ziel onder mijn arm. Ik wou mijn verhaal effen kwijt, het doet me deugd te weten ik niet alleen ben met zulke problemen alhoewel ik het niemand toewens geeft het me steun. Mijn moeder is ook een lief karakter en paste zich altijd aan , aan mijn vader. Hoe was het voor jou de jaren dat je geen contact had met je zus? Was je niet eerder opgelucht? Ik denk dat de basis in onze kinderjaren ligt, toen het toentertijd niet ging zal het verder ook moeilijk verlopen.Ik voel me nooit op mijn gemak bij mijn zus moet me verdedigen, ben angstig en gestresseerd en nu wil ik dat het over is. Ja ik hou ook altijd teveel rekening met het feit of ik al dan niet anderen kwets maar zij mogen me wel kwetsen neen dat trek ik niet meer ja schuldgevoel dat ken ik ook. Ik ga maar eens wat harder zijn veel liefs en bedankt hoor Alais


Dank je run het is gewoon eens klaar , ik ga vechten voor mezelf. Heb geleerd mezelf ook wat liever te zien dus daarom ga ik afstand nemen groetjes bedankt run

dat doe je goed Cyranno, kies voor jezelf, het houdt een keer op.
Ik denk aan je 

liefs Run
Antwoord

#8

Tja,  herkenbare dilemma's cyranno... 
k kom ook uit zo een raar nest, al heb ik me al vroeg aan het gezin ontrokken,  ergens op terug kunnen vallen mis ik wel, maar het is onmogelijk met hen.  
Ik heb weinig contact met ze, enkel als er iets moet.  Ik denk dat er niets overblijft als mn moeder komt te overlijden. Ergens wel vreemd. 
Dat ik uit mijn jeugd iets heb opgelopen word ook niet erkend. Ik kan er maar weinig mee , met  het begrip familie. 
Ik denk dat het wel n gemis is , maar ik zie t niet meer gebeuren.
Goed dat je voor je eigen rust gaat, er zijn meer mensen op de wereld. Je kan wel wat steun gebruiken, lijkt me. 

Liefs, Mabel
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  familie Started by cyranno
2 Replies - 607 Views
25-10-2021, 18:39
Laatste bericht: Joy
  Familie Started by Nana86
6 Replies - 2,216 Views
05-01-2021, 12:38
Laatste bericht: cyranno
  Hart luchten over familie. Started by Shalin
7 Replies - 2,160 Views
16-10-2019, 19:38
Laatste bericht: Heintje1988
  Familie drama Started by Bianca
4 Replies - 2,745 Views
21-06-2019, 12:20
Laatste bericht: Shalin
  familie Started by cyranno
8 Replies - 3,708 Views
21-06-2019, 09:16
Laatste bericht: cyranno
07-02-2019, 17:38
Laatste bericht: Positiva



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)