Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Even voorstellen


#1

Hallo allemaal,

Ben vandaag op dit forum terechtgekomen omdat ik toch wel de behoefte heb aan contact met mensen die mij echt begrijpen.

Mijn naam is Anne en ik ben 20 jaar. Ik heb al vijf jaar last van depressies en een sociale angststoornis. Het is nog steeds niet duidelijk waar dit vandaan komt. Ik heb ook een behandeling gekregen bij het GGZ, maar heb het idee dat ze niet meer wisten welke behandeling nog bij mij zou kunnen werken. Ik krijg nu al een tijd begeleiding van mijn begeleidster die regelmatig bij mij thuis op bezoek komt. Dit is wel fijn om even mijn hart te luchten en advies te krijgen.

In november heb ik een eetstoornis ontwikkelt, ben van klein beetje overgewicht naar ondergewicht gegaan. Nu probeer ik weer aan te komen naar een minimaal gezond gewicht maar dit vind ik nog erg moeilijk. Ik sta altijd stil bij wat ik eet, ben enorm angstig om aan te komen en het verpest gewoon het plezier van eten. Daarnaast heb ik erg last van mijn sociale angst en faalangst, bij mijn werk is dit ook erg lastig. Ik voel me soms enorm angstig en dat vergt enorm energie om mijzelf hier doorheen te slepen. Zeker nu ik medicatie slik is de angst wat heviger geworden. Vandaag ook thuisgekomen met een enorme huilbui en dan denk ik echt bij mijzelf houdt dit ooit op.

Mijn vriendinnen ontloop ik de laatste tijd alleen maar, ik ben de laatste tijd zo ontzettend moe dat ik geen zin heb om gezellig te doen. Ik ben wel open tegen ze geweest over mijn depressie maar hierdoor vind ik het juist nog moeilijker om hen te zien. Ik weet gewoon niet hoe ik me moet gedragen en schaam me ook al weet ik dat het helemaal nergens voor nodig is. Verstandelijk weet ik alles zo goed maar mijn gevoel werkt gewoon niet mee! Ook maak ik me altijd zoveel zorgen dat ik nooit een relatie zal krijgen omdat ik gewoon niet met een leuke jongen/man durf af te spreken. Ik ben dan ontzettend onzeker en weet niet waar ik over kan praten. Dit moest ik allemaal even kwijt.

Fijne avond allemaal!

Groetjes,
Anne
Antwoord

#2

(20-08-2018, 20:40)Prachtig schreef: Hallo allemaal,

Ben vandaag op dit forum terechtgekomen omdat ik toch wel de behoefte heb aan contact met mensen die mij echt begrijpen.
Hallo Anne,

Goed dat je de stap hebt gezet om dit forum te bezoeken en dapper dat je je verhaal hebt gedeeld. Welkom!

Hoewel we enorm van elkaar verschillen (ik ben een man van 58) hebben we één ding gemeen. Toen ik zo oud was als jij leed ik ook aan sociale angsten (meer precies: ik had een bloosfobie) en vertoonde ik hetzelfde gedrag als jij. Ik ontliep ook alles en iedereen, ging van lieverlee ook niet meer naar verjaardagen van vrienden en als ik ergens naartoe ging (moest) dan zorgde ik altijd dat ik dicht bij de uitgang zat, zodat ik kon vluchten indien de angst te groot werd. Op mijn werk altijd alert op mogelijke angst-situaties, in feite gewone menselijke contacten, die bij mij meestal tot paniek leidden. Net als jij werd ik er doodmoe van en da's ook niet zo gek als je bijna altijd gespannen bent. Bij mij uitte zich dat verder in gigantische hoofdpijn ieder weekend.


Behandelingen hielpen niet omdat ik veel te eigenwijs was en me niet liet overtuigen, door de in mijn ogen dwaze adviezen. Toen mijn angsten erger werden en ik eerst geen winkel meer in durfde en later ook niet meer op straat, ben ik naar de huisarts gegaan voor pillen. Toen was ik 42. Intussen was ik er bij een psycholoog achter gekomen dat ik ook depressief was. Dat verklaarde een hoop, want zo klote voelde ik me mijn hele leven al.

Van de huisarts kreeg ik Xanax en dat hielp een half jaar goed en toen ik weer erger werd kreeg ik er Seroxat bij en dat hielp en helpt me nog altijd, al heb ik nu Mirtazapine i.p.v. Xanax). Ik voelde me herboren.

Nu wil ik niet zeggen dat je dus maar die medicijnen moet gaan slikken, want niet iedereen reageert hetzelfde op medicatie. Maar er is dus wel hoop op een beter en veel leuker leven. Als ik nu mensen vertel over mijn verleden, geloven ze me niet. Ik sta vooraan en ik doe met alles mee. 

Ik weet niet welke medicatie jij hebt en dan nog kan ik daar weinig over zeggen, maar sommige pillen werken zo, dat de klachten eerst toenemen voordat ze gaan werken.

Ik hoop dat je uit mijn verhaal hoop kan putten en dat je snel baat hebt bij de medicatie.

sterkte,
Ray
Antwoord

#3

Hallo!

Heel erg bedankt voor de reactie, dat geeft me toch wel veel hoop.

Zelf zit ik al een tijdje aan de citalopram, was begonnen met 4 weken 10 mg, toen 2 maanden 20 mg en nu gebruik ik 3 weken 30 mg.

De bijwerkingen worden gelukkig wat minder, wel ben ik soms nog heel erg vermoeid ondanks ik gewoon prima slaap. Ook bij kleine tegenslagen kan mijn stemming extreem omslaan. Gister had ik bijvoorbeeld een "wat betere dag". En nu voel ik me weer heel erg moe en somber en leeg.

Ik weet dat ik pas heb opgehoogd en merk ook dat het zeker wat met me doet, ik had al lang geen betere dagen meer en nu wel, ik moet denk alleen nog geduld hebben tot het gewenste effect is bereikt.

Groetjes,
Anne
Antwoord

#4
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 22-08-2018, 14:31 door Kaji. Edit Reason: Aanvulling )

(20-08-2018, 20:40)Prachtig schreef: Mijn vriendinnen ontloop ik de laatste tijd alleen maar, ik ben de laatste tijd zo ontzettend moe dat ik geen zin heb om gezellig te doen. Ik ben wel open tegen ze geweest over mijn depressie maar hierdoor vind ik het juist nog moeilijker om hen te zien. Ik weet gewoon niet hoe ik me moet gedragen en schaam me ook al weet ik dat het helemaal nergens voor nodig is. Verstandelijk weet ik alles zo goed maar mijn gevoel werkt gewoon niet mee! Ook maak ik me altijd zoveel zorgen dat ik nooit een relatie zal krijgen omdat ik gewoon niet met een leuke jongen/man durf af te spreken. Ik ben dan ontzettend onzeker en weet niet waar ik over kan praten. Dit moest ik allemaal even kwijt.

Hallo Anne,

Je klinkt net zoals ik. Toen ik eenmaal door had dat ik depressief was begon ik daar ook wat meer over te praten. Ik was altijd van mening dat hetgeen dat je niet uitte er ook niet was. Voorheen was ik dus altijd degene die met een vrolijk gezicht rondliep. Toen ik mensen vertelde hoe ik me voelde schrokken ze daarvan. Ze waren allemaal erg meelevend en wilden mij steunen, alleen voor mijn gevoel werd het daardoor alleen maar erger. Soms kon ik al angstig en geïrriteerd raken als iemand mij alleen vroeg "Hoe gaat het?". Ik dacht dan dat ze weer een diep gesprek wilden voeren waar ik eigenlijk geen behoefte aan had. Ik wist gewoon niet hoe ik er mee om moest gaan, en dat vind ik nog steeds ontzettend moeilijk. Ik wil niet de zielige jongen zijn, en dat maakt al snel dat ik weer doe alsof alles prima is. Maar ik kan eigenlijk niet ontkennen dat ik me soms wel die zielige jongen voel, en dat ik daar niet voor weg kan lopen. 
Ik probeer er wel altijd van weg te lopen. Ik heb altijd in mijn achterhoofd het idee van zeg maar wat je wil, ik weet wel hoe ik ermee om moet gaan. Toch is dat niet helemaal waar, want anders was ik niet op een punt gekomen waar ik om de hulp van anderen ging vragen. Het is alleen zo moeilijk om je ook over te geven aan die hulp. Om je kwetsbaar op te stellen. Het heeft bij mij heel lang geduurd tot ik mij overgaf aan de therapie. Misschien is het mijn opleiding psychologie, maar ik dacht altijd dat ik beter wist wat er aan de hand was en hoe de behandeling moest lopen. Tot ik op een gegeven moment mijn handen er vanaf trok en zij "oké, gaan jullie je gang maar". Het heeft geresulteerd in paniekaanvallen en lusteloosheid. Ik moet mijn gevoel voelen zeggen ze me dan. Eigenlijk weet ik dat ze gelijk hebben, maar ik weet ook dat ik me, zo goed en kwaad als het gaat, van dat gevoel af kan sluiten.. Dat laatste is zoveel makkelijker.

Wat betref een relatie, daar zou ik niet te veel over nadenken, het maakt dingen heel veel moeilijker. Wat ik heb gemerkt is dat ik mij sinds zo'n 2 jaar ontzettend eenzaam voel en me ook druk ben gaan maken of ik ooit wel een relatie zou gaan vinden. Voor die tijd was het geen probleem om een leuk contact op te bouwen, maar sinds ik me er zo druk om maak merk ik dat het ook gewoon niet gaat. Eigenlijk forceer ik mezelf gewoon. Ik denk er nu gewoon niet over na, en dat werkt een stuk beter!
Het is moeilijk om te geloven dat iemand van jou kan houden wanneer jij zoveel moeite hebt met het houden van jezelf. Toch zul je vanzelf iemand tegen gaan komen die wel jou leuke kanten kan zien en die graag met jou een praatje wil maken. Gewoon een gesprek dat vanzelf loopt, waar je helemaal niet bij nadenkt dat je misschien iets stoms gaat zeggen of waarbij je helemaal niet het idee hebt dat iemand bij je weg wil lopen. Je bent nog jong, je gaat zo iemand zeker weten tegenkomen. Geef het de tijd en probeer in die tussentijd van jezelf te gaan houden, dan komt het sowieso wel goed! 

(20-08-2018, 20:40)Prachtig schreef: In november heb ik een eetstoornis ontwikkelt, ben van klein beetje overgewicht naar ondergewicht gegaan. Nu probeer ik weer aan te komen naar een minimaal gezond gewicht maar dit vind ik nog erg moeilijk. Ik sta altijd stil bij wat ik eet, ben enorm angstig om aan te komen en het verpest gewoon het plezier van eten. 

Mijn nicht heeft last gehad van een eetstoornis i.c.m. veel te veel sporten. Ze is hierdoor uiteindelijk in kritieke toestand in het ziekenhuis beland. Toch is ze daarna langzaamaan weer hersteld, met de nadruk op langzaam. Wanneer je te veel let op je eten dan is dat een dagtaak, je bent er de hele dag mee bezig. Elke maaltijd, bij alles wat je doet. Een gedachte dat zo overwegend aanwezig is in je leven zal niet van de ene op de andere dag weg gaan. Het heeft tijd nodig. Het belangrijkste is dat je het zelf ook ziet als iets wat je niet wil. Dat helpt je een begin te maken om weer gezond te gaan eten. Wees niet te streng voor jezelf wanneer je weer de gedachte hebt dat je de calorie-inname wil beperken. Zolang je doel is om het te verhogen zal je dat ook gaan lukken. In rustige stapjes. Daarnaast merk ik hier ook uit op dat je een ijzeren discipline moet hebben om het dieet dat je volgde vast te houden. Dat is een sterke eigenschap die je later zeker goed van pas zal komen.

Geef het tijd, je merkt al wel dat ik dat veel zeg. Het is iets dat ik mezelf ook vaak toezeg. Nu niet verdrinken in je verdriet maar gewoon doorgaan, want er komt een moment dat je je wel weer goed gaat voelen en je wel weer in jezelf kunt vertrouwen. Het werkt voor mij vaak wel goed in de uitzichtloze momenten omdat ik dan niet hoef te denken aan wat er op dat moment gebeurd. Mijn gedachten zijn dan bij betere tijden die nog gaan komen.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Kaji :   • Ray
Antwoord

#5

Wijze woorden, Kaji.
Dank!

groet,
Ray
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Ray :   • Kaji
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Even voorstellen... Started by Tinneke
3 Replies - 116 Views
05-12-2024, 20:02
Laatste bericht: lichtinhetduister
  Even voorstellen Started by Mario64
2 Replies - 105 Views
17-11-2024, 18:39
Laatste bericht: Mario64
30-10-2024, 11:21
Laatste bericht: Marnix
14-10-2024, 20:53
Laatste bericht: don't know
  Voorstellen Started by dizzy37
3 Replies - 163 Views
06-10-2024, 14:43
Laatste bericht: don't know
  Voorstellen Started by MarcSmit
5 Replies - 441 Views
05-10-2024, 22:17
Laatste bericht: Sander45
05-10-2024, 19:46
Laatste bericht: Sander45
  Voorstellen Started by Valdemar
2 Replies - 118 Views
02-10-2024, 08:38
Laatste bericht: Joy
  Voorstellen Started by Hinata
1 Replies - 69 Views
26-09-2024, 15:58
Laatste bericht: cyranno
  Voorstellen Started by Suri
1 Replies - 164 Views
26-08-2024, 20:27
Laatste bericht: don't know



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)