Wat is het toch heftig, ik ben lamgeslagen en tranen blijven komen op dagen als deze.

Dinsdag was ze alweer een nacht naar de acute. Mijn ex belde, die had de afdeling gesproken. En ik merk aan mezelf dat zelfs dat soort telefoontjes helaas gewenning worden. Oh , had ze weer plannen, ja vervelend, dus ze is nu op de acute? Ok, nou dan hoor ik morgenochtend wel hoe de nacht is gegaan. En ik zap weer verder, geen haar op mn hoofd nog die daarvan onder de indruk is.

Vandaag hadden we een intake voor de nieuwe opname. Zegt die vrouw, het verbaasd mij enigzins dat deze aanmelding is gedaan. We hebben geen crisis faciliteiten, dus met het huidige beeld is een plaatsing lastig. Dan breekt mijn klomp, hoe kan de doorverwijzer (de kliniek waar ze nu zit), die vraag gemist hebben bij de aanmelding?? De eerste vraag van mijn dochter was, ok, maae hoe gaat het dan met crisis, want jullie kunnen me dan niet halen (is 2 uur rijden). Mijn dochter is zo fragiel, heeft nul hoop, laat zich meeslepen door ons, omdat wij zeggen dat dit haar wel kan helpen en dan krijgt ze wéér een deur op haar neus, die niet had gehoeven!! Er is zoveel fout gegaan op de afdeling waar ze nu zit, haar vertrouwen was al nihil, maar die hebben hun echt kapot gemaakt.

Uiteraard werden we vanavond weer gebeld, ze had zichzelf met iets hards in haar gezicht geslagen en is dik en blauw. Ze had ook weer concrete plannen, dus naar de acute.

Ik kan dit niet meer, mijn meisje zo zien lijden. Het doet zoveel pijn.

Hoi,

---

Wat 

Ik kan dit niet meer, mijn meisje zo zien lijden. Het doet zoveel pijn.

Hallo Mijntje,

Aan de ene moment zie ik dat je een overlevingsmeganisme hebt ontwikkeld door de situatie en dan weer totale ontreddering. Ik kan me alleen maar vaag voorstellen hoe dat moet zijn; je wordt constant op het verkeerde been gezet. De fragiliteit van je dochter en de instabiliteit die dat meebrengt heb je een beetje leren handelen, maar als de hulpverlening je in steek laat, wat dan?

Hoe krijg je adequate zorg? Het enige dat ik kan bedenken is dat je publiciteit zoekt, maar of dat realistisch is? Ik weet het echt niet. Ik denk wel dat je een goed verhaal hebt voor een landelijke krant of één van de talkshows. Bijkomend voordeel is dat je niet alleen jezelf helpt, maar aandacht vraagt voor een hele groep mensen die nu tussen wal en schip vallen.

ik wens je veel sterkte toe.

groet,
Ray

Hoi Mijntje,

Ik schrik hier toch wel van...soms sta je met stomheid geslagen van de hulpverlening. En wat is hun reactie dan op de jouwe? Heb je hun verteld wat je hier verteld? Dit begrijp ik echt niet.

Wat ik wel herken is het jezelf slaan met een voorwerp. Maar op die herkenning zit jij nu niet te wachten. 
 
My o my...heel veel kracht toegewenst voor jullie en je meisje! 

Liefs Zip

Hoi hoi,

Ja de hulpverlening is karig helaas. Ik heb een gesprek met de manager zorg aangevraagd om dit allemaal te bespreken. Vanuit de behandelaren zelf komt er weinig. 

Ze willen het bij de andere opname toch gaan proberen. De oude opname vangt dan het crisis stuk op, mocht ze naar een acute moeten, dan mag ze dus daarheen ipv naar een vreemde plek. Het enige is dat ze nu 200km verder weg komt te zitten... gevraagd of ik dan heen en weer moet in crisis, maar daar schijnt de psycholance voor te bestaan.

Dochter is afgelopen 3 wkn niet in crisis geweest, ze doet zelf enorm hard haar best om toch naar de andere opname te kunnen. Ze is wel gestopt met eten sinds vorige week... nou ja gestopt, ze wilt niet meer eten, maar kan het niet laten. Moppie haha. Ze is lekker in gevecht iig.

Ze heeft wel haar diagnose gehad, een ernstige persoonlijkheidsstoornis, de vermijdelijke met borderline. Ze schijnt regelmatig de realiteit volledig kwijt te zijn. Gelukkig komt ze nu op een plek terecht waar ze expert zijn op persoonlijkheidsproblematiek. Ik hoop op een verbetering. 

Ik zelf ga gewoon maar door, ik merk dat ik veel in bed lig wanneer het kan. Maar meet meer aan mijn gedachtes. Zodra ik gedachtes krijg als ik kan niet meer, ik wil niet meer, het moet stoppen, dan gaan de alarmbellen af. Voor nu heeft mijn kop het nog op orde denk ik. Maar het voelt wel als een woeste zee, vechtend om mn kop boven water te houden, die regelmatig wordt overspoeld door een golf

Hoi Mijntje,

Fijn te lezen dat het beter gaat ! En mooi dat ze ergens anders heen gaat waar ze verder geholpen wordt. Jammer dat ze zo ver van je vandaan is dan, dat wel.
Ze slaat er zich dapper doorheen lees ik en jij ook! 
Ik hoop dat het zo een beetje voor je is vol te houden.

Veel sterkte en kracht toegewenst

Liefs Zip

Hoi Mijntje,

Ik kan mij jouw schuldgevoel heel goed voorstellen. Zelf heb ik ook een dochter en het is ook mijn grootste angst dat zij op een dag dezelfde klachten als mij zal krijgen. Ze heeft immers mijn genen en mijn depressies zullen haar vast ook geen goed doen. Maar weet je... heb jij dit expres gedaan? Kun je er wat aan doen dat je gevoelig bent voor psychische klachten? Ik denk dat het antwoord daarop nee is. En een hele belangrijke vraag; helpt het je om jeZelf schuldig te vioelen? 

Die vraag over de telefoon? Wat een moeilijke situatie. Je wilt klaar voor haar staan. Wat is op de afdeling mogelijk? En kun je ook bepaalde afspraken met haar maken over haar pogingen om gevaarlijke spullen te verzamelen? Of bijvoorbeeld appen op vaste tijdstippen? Bijvoorbeeld 3x per dag en anders bij nood het via de afdeling laten doen. Of het verdelen met je ex-man? 
Is het ook mogelijk om je eigen ervaringsdeskundigheid in te zetten om haar te laten inzien dat dit ook weer overgaat? 

Hopelijk kun je er iets mee

Liefs,
Marjolein