Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Depressie en burnout in 1 gezin


#1

Hallo lotgenoten,
Mijn situatie: sinds feb in een burnout (door mijn overdreven perfectionisme), kom daar stap voor stap uit, door therapie, coaching en heel veel naar mezelf en mijn lichaam te luisteren.
Mijn man is al zo'n 8 jaar aan het tobben met werk, wordt steeds na een half tot 2 jaar ontslagen en dat doet hem geen goed natuurlijk. Ik merkte dat er steeds meer onder ging lijden. Toen ik thuis kwam te zitten merkte ik hoe apatisch hij eigenlijk was, hoe weinig hij deed en hoe negatief hij was. Iedereen kreeg overal de schuld van. Ik googlede op depressie en ja hoor... 100%. Aan hem voorgehouden en hij brak... erkende het (halleluja!) en binnen een week zaten we - allebei in tranen - bij de huisarts. Doorverwijzing naar psycholoog gekregen, intake gesprek gehad en toen begon het wachten op een plekje, weken, maanden... In de tussentijd krabbelde ik uit mijn burnout, maar kon er vrijwel niet met hem over praten. Hij sloot zich volledig af voor de gevoelens van anderen, zelfs van die van mij. Toch af en toe dingen gedeeld, leerzame inzichten, mooie lessen, etc. Na een paar maanden voelde hij zich al wat beter, hij gaf toe dat dat ook kwam doordat ik me beter, relaxter, rustiger was gaan voelen en je trekt toch aan elkaar op/spiegelt elkaar. In die tijd belde de psychologengroep hoe het ging. Ja wel redelijk dus. Geen therapie meer nodig? Nee denk het niet... BAMM dat was voor mij een teleurstelling want ik zag in alles dat hij absoluut nog wel therapie nodig had! Hij vond van niet... Even was er nog de hoop op gesprekken met de praktijk begeleider via de huisartsenpost, maar dat gaat ie toch ook niet doen.

Ik heb hem meerdere keren aangegeven dat dit niet werkbaar, niet leefbaar is. Voor hem niet, voor mij niet én voor de kinderen niet (6 en 8). Die krijgen zoooveeel mee en snappen er vaak niets van. Ik praat er inhoudelijk niet met hen over, geef ze zoveel mogelijk liefde en vertel ze dat je altijd een keuze hebt in hoe je reageert (boos of vanuit liefde) en dat iedereen wel eens chagrijnig of verdrietig of wat ook is.
Hij probeert met 'gezellig' doen (spelen lijkt het meer) punten te scoren en lijkt gewoon niet te beseffen wat er aan de hand is. Als ik m voorhoud: hoe gaat het over een jaar, over 5 jaar, over 10 jaar als dit zo blijft... hoe voel je je dan... hoe ziet je leven er dan uit...? Het wordt niet minder als je er niets aan doet. Dat weet ie niet, zover kan ik toch niet vooruit kijken...
Hij wil eerst een baan... Ohja, dat last natuurlijk alles op denk ik dan. En wanneer komt ie baan? Werk toch eerst aan jezelf, dan komt die baan vanzelf wel. Maar hij ziet dat niet. Maar onderneemt dus ook niets. Solliciteren doet hij zelden en als hij vandaag iets leuks ziet is het morgen toch niets voor hem.

Therapie heeft voor mij zoooo goed geholpen, ik gun het hem zo enorm om aan zichzelf te werken en er beter uit te komen! Maar hij ziet het niet, wil het niet... ik weet het niet...

Ik kan me voorstellen dat het spannend is, eng misschien wel, zeker voor hem als enorme binnenvetter en koppig persoontje. Daarom is mijn volgende stap dat ik ga voorstellen om in relatietherapie te gaan. Het gaat gewoon niet langer...
Als hij dat ook niet wil dan geeft dat toch aan dat hij niet wil vechten voor zichzelf, zijn relatie en zijn gezin!? Of zie ik dat verkeerd??
Ik besef dat ik niet de makkelijkste ben (geweest) en dat mijn perfectionisme ook absoluut invloed op hem heeft gehad de afgelopen jaren. Maar daar werk ik aan en dat heeft invloed op alles in mijn leven. Alleen hij blijft achter. En dat gun ik hem niet. Ik zou zo graag weer een gelukkig en liefdevol leventje leiden.... 

Herkennen jullie dit? Hoe pakken jullie dat aan? Hebben jullie tips? Do's en don'ts?
Ik word inmiddels wat wanhopig van de situatie... :-(
Antwoord

#2

Register or login to view the content
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • MissB
Antwoord

#3

Dank je wel. Ja dat gebruik ik ook inderdaad, dat de kinderen er ook last van gebben. Met voorbeelden.
Hij ziet het niet echt en ziet vooralsnog geen noodzaak on te veranderen /eraan te werken...
Aanbieden om in relatietherapie te gaan is mijn volgende stap... die gaat niet lang meer duren...

Heeft iemand nog een (gouden) tip, adviezen of andere aanpak?
Antwoord

#4
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 17-09-2017, 23:37 door Roy.)

Hi MissB,

Ik denk dat er voor dit soort situaties geen gouden tip bestaat helaas.

Het belangrijkste is dat je partner zelf inziet dat hij zichzelf niet meer is, zolang hij dit niet inziet zal hij ook het nut niet ervan inzien om hulp aan te nemen.

Uit eigen ervaring weet ik dat je echt een depressie in kunt lopen zonder dat je hetzelf in de gaten hebt.



Of relatietherapie  jullie kan helpen weet ik niet, misschien bestaat er een kans dat er bij hem een lampje gaat branden dat het zo echt niet meer verder kan. 

Voordat je echter drastische keuzes gaat maken wil ik je nog meegeven dat iemand tijdens een depressie echt heel anders kan zijn en anders kan reageren dan hoe hij daadwerkelijk is. Maar belangrijk is ook dat je weet dat dit weer kan overgaan, hij zal er alleen zelf ook aan moeten werken!
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
31-10-2022, 22:16
Laatste bericht: Vide
08-08-2022, 20:40
Laatste bericht: J@n
19-06-2022, 23:47
Laatste bericht: Pico
09-11-2021, 19:06
Laatste bericht: Mabel
28-07-2021, 12:15
Laatste bericht: MaryO
  Date heeft depressie Started by Mel80
4 Replies - 1,196 Views
21-07-2021, 14:44
Laatste bericht: Positiva
  Na de depressie...tips? Started by Saray
2 Replies - 916 Views
20-06-2021, 00:00
Laatste bericht: YoungR
07-11-2020, 18:37
Laatste bericht: Lise88
09-09-2020, 22:16
Laatste bericht: desireless
  Depressie en vriendenkring Started by Pjotr
8 Replies - 2,387 Views
06-03-2020, 11:51
Laatste bericht: Run



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)