Feline,

Dat topic zal vast van mij zijn, ik vraag me namelijk ook regelmatig af of het wel "fair" is dat ik ergens wel zou willen trouwen maar tegelijkertijd ook niet weet of ik voor leven blijf kiezen... Lekker tegenstrijdig van mezelf... 
In ieder geval probeer ik mijn gevecht wel bij mezelf te laten. Ik werd bijvoorbeeld pasgeleden behoorlijk getriggerd door iemand (een man die ik al langer ken) en heb daarop met messen lopen spelen (bij mezelf). Dat ik dat gedaan heb ga ik niet bij hem leggen, het is mijn probleem hoe ik reageer. Maar er gebeurd dus wel iets in het contact dat we hebben en ik zou het dan fijn vinden als hij ervoor openstaat om te kijken wat dat is. Als hij daar geen zin in heeft dan zal ik me wel weer ff de auto voelen die rijp is voor de sloop... Maar dat ligt dan wel weer bij mij...   

Daarom vind ik het soms te ingewikkeld.
Op tinder heb ik ook al eens gehad dat iemand gewoon zei dat 'ie geen zin had in "gedoe".  Toen dacht ik, nou succes met zoeken naar iemand zónder gedoe...  want ja, een hoop mensen hebben wel iets...   Maar ik dacht ook, nou lekker duidelijk,  dankje!  Geen weken of maandenlang gepruttel en me afvragen wat iemand er nu van vind. 

Het is daarom denk ik zoeken naar een speld in een hooiberg.  Het moet maar net een beetje passen.

Ja, het zou denk ik prettig zijn iemand tegen te komen die zich niet zo makkelijk laat beïnvloeden door de energie van de ander. Die gewoon zijn leven heeft en niet in zak en as naast je komt zitten (tenminste dat zou voor mij goed zijn). Maar wel steunt waar nodig. 

Wat vervelend dat het je zo geraakt heeft met die man. Dat is het vervelende he, er kan zoveel gevoel bij zitten en als het dan gaat rommelen dan wordt dat gevoel negatief. Ik snap je gevoel over trouwen (dat heb ik toen ook in dat topic geschreven denk ik) Maarja het gebeurt... dat mensen wel veel van hun partner houden maar dat het leven toch te zwaar is. Die mensen zijn toch een relatie aan gegaan. 

Op dit moment ben ik denk ik niet eens op zoek naar 'de ware' of wat dat ook mag zijn. Meer iemand die me helpt opkrabbelen en dat ik niet meer zo alleen hoef te zijn. 

Mijn laatste date (augustus) leek een soort afwijking te hebben. Ik weet het woord niet, beperking klinkt ook niet aardig, maar hij was echt anders dan andere mensen. Ik wist dat hij jonger was dan ik, maar hij was ook écht heel jong in zijn hele denken. Hij was gewoon anders... denkt anders, gedraagt zich anders en had ook heel kinderlijke dingetjes. Ook zijn humor. Nouja als ik daar was blijven slapen om een nachtje niet alleen te zijn zou dat gevoeld hebben alsof ik misbruik van hem gemaakt had. Hij had mijn foto's ook al laten zien aan verschillende mensen en over mij verteld. 
Maar als hij niet zo 'anders' was geweest was ik misschien wel gezwicht om even niet alleen te zijn. 

Het was echt een hele lieve vent en ik kan het niet goed omschrijven... het was geen gemiddelde man van 31 zeg maar. Zijn uiterlijk was ook 'anders' alleen dat was op de foto niet zo goed te zien geweest. 

Het voordeel van X was dat hij zo dichtbij woonde dat ik wist dat ik evt s nachts nog naar huis kon fietsen als ik niet kon slapen oid. Althans voor de avondklok uitgevonden werd. Met al dat spoken van mij s nachts was dat wel een prettig idee, dat dat kon. 

Ik vind dit zelf niet een heel gezond uitgangspunt om te daten. Maarja de hele datingmarkt is een beetje verziekt en wie weet is er iemand waar ik een beetje vrolijker van word.

Waarschijnlijk zullen er meer mensen daten om niet alleen te hoeven zijn. Ik vind het voor mezelf niet echt een goede reden om met iemand een relatie aan te gaan  en het lijkt me ook wel fijn voor de ander als die dat ergens wel te weten krijgt. 

Ik denk dat het bij mij ook wel was dat ik de ander emotioneel wat dichterbij heb laten komen, en dan ben ik kwetsbaarder en daarom kunnen dingen dan sneller oplopen.
Met vrouwen heb ik dat weer anders en heb ik daar eigenlijk nooit zoveel triggers bij. Maar bij mannen kan het wel een mijnenveld worden af en toe.

Het gaat er ook denk ik om wat je beide zou willen in het contact. Misschien ging X wat te snel voor jou door meteen over je te vertellen tegen iedereen? 
Bij mij moet het ook niet te snel allemaal want dan krijg ik het benauwd en trek ik me terug in m'n torentje. Ben ook wel vaker op date geweest en dat de ander dan meteen 3x per week wil afspreken en iedere dag berichtjes. Ja dat trek ik de eerste tijd echt niet.  Maargoed, om die reden zoek ik volgens mij weer aandacht bij iemand die dan  nóg minder "bereikbaar" is dan ikzelf  en komt er niks of blijft het te vaag..

Ik vind het ook een heel slechte reden hoor, niet alleen willen zijn. En het hoeft ook niet meteen een relatie te zijn, als je maar wat tijd samen kunt doorbrengen. 

Ja dat snap ik wel, dat het moeilijk wordt zodra je je gevoelig opstelt. Weet die persoon dat je kampt met depressies? 

Ik ben misschien niet zo duidelijk. Ik heb afgelopen augustus twee dates gehad met Kareltje (zo noem ik hem maar even). Kareltje was via Tinder en hij was degene die een beetje kinderlijk was en na de eerste date mijn foto had laten zien aan zijn familie. Kareltje was best spontaan en had al snel voorgesteld om samen naar een concert te gaan. Ik vond dat een heel leuk idee dus de kaartjes waren al besteld voor de eerste date. Ik zat in een impulsieve week op dat moment. Op de eerste date was voor mij meteen duidelijk dat een relatie er niet in zat. En ook geen 'intimiteit'. Alleen we hadden dat concert nog gepland staan en ik heb me niet heel duidelijk uitgesproken over 'de liefde'. Op de dag van het concert begreep ik dat hij mensen over mij verteld had en mijn foto had laten zien. 
De dag na de tweede date appte hij of ik er toekomst in zag en toen heb ik gezegd van niet. 

X is heel ander verhaal, die heb ik 10 maanden gedatet tot afgelopen maart. Bij hem had ik wel gevoelens maar hij heeft een heel complex karakter. Kort samengevat een heel laag zelfbeeld waarvoor hij continu bevestiging zocht. Tegelijkertijd elke keer als ik dacht dat het contact beter werd, duwde hij me weg door geen tijd te hebben, nog bezig te zijn met zijn ex, etc. Het heeft natuurlijk heel lang geduurd maar dat kwam ook door Corona, avondklok etc dat ik ook uit een soort eenzaamheid het in stand hield. Maar het zijn iig twee verschillende verhalen. 

Kareltje was totaal niet gecompliceerd, zei wat hij dacht etc. Daar voelde ik me nog een beetje schuldig over, dat ik tijdens/na de eerste date hem nog wat in de waan heb gelaten. Maar het concert kwam er nog aan en die kaartjes waren best duur. We hadden allebei eigen kaartje betaald.

Hallo, 

Als ik erg depressief ben  wil en kan  ik me totaal niet in dergelijke toestanden begeven. Dan houd t zowiezo op .   Ik wil dan enkel mensen die ik vertrouw en lang ken   om me heen , dat zijn er al niet veel ., contact met lotgenoten of hulpverleners  

Verder word ik zowiezo ook niet meer verliefd , (en al helemaal niet via een dating app)  daar was ik al niet heel bevattelijk voor , maar volgens nij heeft mn ad daar ook nog aan meegeholpen . 
En dan moet t ook nog wederzijds zijn . 

Ook heb ik niet al te pretrige relatie ervaringen, en  was het best teleurstellend  en n hoop ontregelend gedoe voor mij. 

Maar genoeg mensen die zich met enige lichtheid en gemak ( voor mij onbegrijpelijk)  op dit pad bewegen . Blijkbaar ziet de relatiemarkt er nu zo uit.


Groet.

Ik heb ook periodes gehad dat ik er echt niet aan moest denken. Heb ook nooit een relatie gehad. 

Ik zou wel blij zijn met iemand die dichtbij woont met wie ik gewoon wat tijd kan doorbrengen. Maarja de huidige markt lijkt een soort keuring te zijn en dan is het nog lastiger om eerlijk te zijn over je psychische gezondheid. 


Bij X heb ik gemerkt dat die ook aardig in de kreukels lag maar zich toch op de datingmarkt begaf en nu denk ik, het is te proberen. Hoewel ik ook wel meegemaakt heb dat iemand verder ging kijken voor iemand die wat lichter in het leven stond en wat actiever was (baan, hobby's etc)

Tijdens de eerste Corona-periode hadden mensen het massaal over huidhonger en dat ze daar zo wanhopig van werden. Alleen ik heb in het dagelijks leven ook geen lichamelijk contact. Ik denk wel dat ik me misschien beter zou voelen als dat er wel was (al is het maar een knuffel of een arm om me heen). Ik weet ook niet hoe andere mensen zonder partner dat hebben of dat ze met hun vrienden heel knuffelig zijn bijv. 

Of misschien omdat er zoveel aandacht was voor het niet-knuffelen dat mensen er meer last van kregen.

Hoi,

Ik last me zo nu en dan masseren.  Dat is wel erg prettig! Bij een leuke Chinese mevrouw in m salon, niet al te duur. 

Ook hang ik graag tegen mn ex aan ( soms) , en twee vrienden doen iets aan mijn voeten, wat doorgaat voor massage of zo. 

Groet

Hoi Mabel, wat een fijn antwoord. Ik dacht ook aan een massage. Ik heb dan in mijn hoofd dat het eigenlijk een luxe is, dat je niet 'zomaar' een massage neemt. Maar als ik er van opknap is het wel de moeite waard.

Ja herkenbaar,  ik ben ook wel eens gegaan maar dan denk ik ondertussen;  je werkt niet en niks, waarom verdien je een ontspannende massage?