Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Alleen op de wereld.


#1
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 06-09-2018, 02:33 door Indigo. Edit Reason: heb geprobeerd die stomme tags weg te halen )

Hallo allemaal,


Ik ben een 22 jarige man uit rotjeknor en nieuw hier. Maar eigenlijk met een oud probleem. Wat dat probleem is? Nou  dat snap ik zelf ook niet perfect.

Angst, eenzaamheid en depressie. Je zou het niet verwachten die vrolijke jongen, die mensen zien. 

Maar al sinds mijn jeugd eigenlijk heb ik veel traumatische dingen meegemaakt. Mijn ouders bleven voor ze uit elkaar gingen altijd ruzie maken vechten tot eentje bloedend werd afgevoerd met de ambulance, 

Ik zelf was altijd bezig met overleven en ondersteunen van mijn moeder, werd zelf mishandeld soms en heb eigenlijk nooit tijd gehad om zelf kind te wezen of om vriendjes te maken en mocht zelfs  nooit doen wat ik wou. Het werd altijd zwaar kritisch bekeken door familie en ze hadden hoge verwachtingen. 

Daarnaast heb ik verder ook nooit het gevoel gehad dat ik ergens bijhoorde ik was door de wijsheid en nare ervaringen toch altijd al anders en apart dus werd hier en daar gepest, niemand die het wat kon schelen als er iets met me was of die kon realiseren hoe het was om mij te zijn. 

Toen later bleek dat ik op mannen viel werd ik nog meer afgestoten. Niet alleen door familie maar ook het handje mensen op school waarvan ik dacht dat het vrienden waren. Die mensen die aardig tegen je doen maar het eigenlijk niet menen. Die mensen die je na school niet echt spreekt of hoort. Die mensen die je zelfs gaan pesten nadat je ze iets persoonlijks had toevertrouwd. Als een baksteen, laten ze je vallen. 

Uit wanhoop vluchtte ik naar foute sites voor info en misschien iemand die ne snapte en ben ik op 15 jarige leeftijd slachtoffer geworden van verkrachting. Uit schaamte durfde ik niet naar de politie. Ik voelde me vies, waardeloos, zwak en vooral heel dom en naïef. 

Ik was daarna altijd alleen, bang om alleen te zijn, en alleen omdat ik bang was contact te zoeken en teleur te worden gesteld. Ik werd depressiever. De wereld werd kleurlozer, mijn school ging eronder lijden, ik zakte af. Men vond mij ook nog eens niet slim genoeg of het zou mij niet genoeg kunnen schelen volgens hun ondanks dat een familielid ook nog eens aan kanker doodging en helaas de enige waar ik het mee kon vinden.

Op dat moment voelde ik niets meer. Ik was gewoon verdooft. Zo ongelukkig dat ik maar gewoon accepteerde dat alles in mijn leven fout afliep. Alsof ik besta om pijn te voelen. 

Mijn middelbare schooltijd verliep voor de rest als een soort waas voor mijn ogen, mbo onderwijs was ondanks dat het redelijk is gewoonweg te makkelijk. Ik ben lange tijd ook niet geweest omdat ik geen zin had. Het laatste jaar ben ik maar eventjes gegaan om een diploma te behalen met het gemak dat je eigenlijk niet echt van een prestatie kan spreken. Ik verveelde mij zo enorm op school dat ik niet eens in de boeken kon vluchten voor mijn eigen ellende. 

Ook het vinden van mijn weg op het mbo is tot op hedendag niet echt gelukt. Ik heb twee opleidingen versleten, natuurlijk geen vrienden gemaakt en heb er niks nieuws mogen leren. Ik durf niet eens een baan te zoeken omdat ik mezelf niet goed genoeg vind, en geen uitkering omdat ik dat niet verdien of waard ben. Ik ben zeer kritisch tegenover mezelf. 

Ik voel me zo super eenzaam dat ik mij goed kan begrijpen waarom oude mensen soms zeggen het hoeft niet meer voor mij.  Eenzaamheid is afschuwelijk. 

In een grote stad als Rotterdam zie ik als ik het erop waag en naar buiten ga zoveel gezichten. Zoveel mensen, stelletjes, vrienden, groepjes en dan ik. Ik ben alleen. Vaak lijkt het of ik ook de enige ben die zo eenzaam is en dat iedereen druk is met iets of iemand. Ik ben eigenlijk ook al zo lang alleen dat ik niet eens meer weet of ik vrienden zou willen maar ergens verlang ik er erg naar. Ik fantaseer vaak over hoe het dan zou zijn.

Ik zou ook wel deel willen zijn van dat groepje dat lachend en laveloos door de stad heen zwalkt op een zaternacht. Ik vraag me af wat er zou gebeuren en ja hoe fijn het zou zijn een keer normaal te leven. Ik zou ook wel eens in de zon willen zitten in de zomer en lekker roddelen over jongens ofzo. Maarja wie wil er nou met mij optrekken?

Ik ben niet lelijk en ik stink niet ofzo maar heb nou niet echt super interessante hobbies, ik ben wel creatief maar dat maakt me alleen nog raarder voor mensen. Ik kan overal over praten maar heb geen verstand van lol maken. En ja een man die over kleren of knappe mannen praat is natuurlijk op zichzelf al gewoon vreemd voor mensen natuurlijk. Ik ben geen echte man, geen vrouw, en zou in sommige landen zelfs gestenigd worden, ookal klinkt dat niet eens slecht meer. Ik voel me een soort aliën. 

Ik heb het gevoel dat ik zonder doel op aarde rondloop, ik voel me niet verbonden met de wereld ookal maak ik er deel van uit. En ja toch hoop ik dat ik ooit uit deze put mag kruipen. Dat er mensen in mijn leven komen en dat ik misschien zelfs vrienden mag hebben en een beetje van het leven mag genieten nog voor het over is.

Ben ik nou dan echt de enige die zich zo eenzaam en opgesloten voelt of?.. ik hoop dat iemand dit leest en denkt verrekt ik ben niet de enige. Dat iemand zich misch een beetje beter voelt door mijn verhaal.

Zo niet in ieder geval bedankt voor het lezen. Het is wel een flinke lap tekst ook. 
Antwoord

#2

Welkom op het forum Indigo,

Erg herkenbaar hoor wat je schrijft. geloof me, heel veel mensen lopen momenteel met dezelfde vragen en onzekerheden rond in onze 'perfecte wereld.' Althans, de wereld die perfect lijkt onder meer door wat ons via de media wordt voorgeschoteld. Op TV zijn de meesten knap, slank en gelukkig en als ze dat laatste niet zijn, dan duurt 'genezing' nooit lang.

Zelf doen de meesten er even hard aan mee door op Facebook hun best gelukte foto's te plaatsen. Een 'ochtendkop' zie je zelden, niet waar? En jij doet het in feit ook, net als ik vroeger , door een vrolijke buitenkant te laten zien. Misschien dat er mensen in jouw omgeving zich aan jou spiegelen en denken 'ik wou dat ik zo gelukkig was als Indigo.'

Zo spelen we allemaal in mindere of meerdere mate met de werkelijkheid en hebben het vaak niet eens door wat we aanrichten. Ik ben een 58-jarige man. Ik woon samen met mijn vriend, maar in mijn eenzame jaren woonde ik alleen in Den Haag, dus vergelijkbaar met jouw situatie nu, al was het toen op een andere manier moeilijk: o.a. geen internet en nog meer discriminatie.

Wat ik geleerd heb is dat je het beste niet op zoek kunt gaan, maar dat je wel open moet staan voor andere mensen, Verder is relativeren een sterk wapen gebleken. Neem jezelf niet te serieus, probeer eens wat zelfspot. Anderen hebben vaak moeite met dingen waarvan ze vermoeden dat jij het ook moeilijk hebt. Condoleances overbrengen is zo'n item waar iedereen onzeker van wordt en dat geldt ook voor het tegemoet treden van LHTB-mensen.

Mijn vriend en ik wonen nu in een kerkdorp en ik had nooit kunnen bevroeden dat ik dat ooit nog zou meemaken. Maar we draaien hier mee als openlijk homo's en we worden gewoon gerespecteerd. En achter onze ruggen zal er best eens gelachen worden om dat stel nichten uit Den Haag, maar so what? Ik lach ook wel eens om die 'domme boeren.'

Met betrekking tot je geestelijke situatie: ik had fobische angsten en depressies, nu alleen nog af en toe last van de laatste. Mijn angsten zijn uiteindelijk bestreden met pillen die ik mijn hele leven blijf slikken. Voor een ander kan therapie helpen, voor mij toevallig niet. Wat voor jou helpt? Geen idee, dat moeten jij en je arts uitzoeken. Als je dat nog niet gedaan hebt, ga naar je huisarts en praat erover. Soms schrijft die man zelf wat voor, hij kan je ook verwijzen naar een specialist (psycholoog of zo).

Het is mij gelukt om er bijna helemaal bovenop te komen en in ieder geval de angsten kwijt te zijn. Vandaag is jouw begin van een veel leuker leven. Ga ervan genieten, er staat je zoveel moois te wachten.

groet,
Ray
Antwoord

#3

(02-09-2018, 10:59)Ray schreef: Welkom op het forum Indigo,

Erg herkenbaar hoor wat je schrijft. geloof me, heel veel mensen lopen momenteel met dezelfde vragen en onzekerheden rond in onze 'perfecte wereld.' Althans, de wereld die perfect lijkt onder meer door wat ons via de media wordt voorgeschoteld. Op TV zijn de meesten knap, slank en gelukkig en als ze dat laatste niet zijn, dan duurt 'genezing' nooit lang.

Zelf doen de meesten er even hard aan mee door op Facebook hun best gelukte foto's te plaatsen. Een 'ochtendkop' zie je zelden, niet waar? En jij doet het in feit ook, net als ik vroeger , door een vrolijke buitenkant te laten zien. Misschien dat er mensen in jouw omgeving zich aan jou spiegelen en denken 'ik wou dat ik zo gelukkig was als Indigo.'

Zo spelen we allemaal in mindere of meerdere mate met de werkelijkheid en hebben het vaak niet eens door wat we aanrichten. Ik ben een 58-jarige man. Ik woon samen met mijn vriend, maar in mijn eenzame jaren woonde ik alleen in Den Haag, dus vergelijkbaar met jouw situatie nu, al was het toen op een andere manier moeilijk: o.a. geen internet en nog meer discriminatie.

Wat ik geleerd heb is dat je het beste niet op zoek kunt gaan, maar dat je wel open moet staan voor andere mensen, Verder is relativeren een sterk wapen gebleken. Neem jezelf niet te serieus, probeer eens wat zelfspot. Anderen hebben vaak moeite met dingen waarvan ze vermoeden dat jij het ook moeilijk hebt. Condoleances overbrengen is zo'n item waar iedereen onzeker van wordt en dat geldt ook voor het tegemoet treden van LHTB-mensen.

Mijn vriend en ik wonen nu in een kerkdorp en ik had nooit kunnen bevroeden dat ik dat ooit nog zou meemaken. Maar we draaien hier mee als openlijk homo's en we worden gewoon gerespecteerd. En achter onze ruggen zal er best eens gelachen worden om dat stel nichten uit Den Haag, maar so what? Ik lach ook wel eens om die 'domme boeren.'

Met betrekking tot je geestelijke situatie: ik had fobische angsten en depressies, nu alleen nog af en toe last van de laatste. Mijn angsten zijn uiteindelijk bestreden met pillen die ik mijn hele leven blijf slikken. Voor een ander kan therapie helpen, voor mij toevallig niet. Wat voor jou helpt? Geen idee, dat moeten jij en je arts uitzoeken. Als je dat nog niet gedaan hebt, ga naar je huisarts en praat erover. Soms schrijft die man zelf wat voor, hij kan je ook verwijzen naar een specialist (psycholoog of zo).

Het is mij gelukt om er bijna helemaal bovenop te komen en in ieder geval de angsten kwijt te zijn. Vandaag is jouw begin van een veel leuker leven. Ga ervan genieten, er staat je zoveel moois te wachten.

groet,
Ray

Hi Ray,

Bedankt voor je reactie.

Ik snap je punt. Maar ik denk ook wel dat Niemand zit te wachten op de werkelijkheid die je beschreef. Dat ik toevallig knap en slank ben daar heb ik ook niks aan maar het is logisch dat ik er ook goed uit wil zien op foto’s net als iedereen. Je “ochtendkop” is iets persoonlijks en ik snap dat je dat niet wilt showen. 

Dus ik geloof niet dat mensen bewust perfect willen lijken, maar als je iets in het openbaar doet dan zet je natuurlijk je beste been voor en ja ook ik doe dat niet om mensen voor de gek te houden, de enigste die ik en iedereen voor de gek houden is jezelf natuurlijk want mensen weten zelf ook wel dat ze zichzelf een beetje optutten maarja dat moet kunnen en begrijp ik.

Het belangrijke vind ik ook niet het plaatje, maar het praatje. Kijk, Vrolijk en positief zijn word natuurlijk enorm bevorderd door iedereen en niet alleen omdat het gewoon fijner is voor mensen inclusief jij zelf soms om gewoon lekker over koetjes te praten. 

 maar ook omdat het een beetje als formaliteit word gezien om altijd maar te zeggen dat het goed gaat. Iedereen wil blij zijn je wilt niemand opzadelen met jouw ellende en ja ik snap dat praten over depressie en problemen  gewoon zwaar en niet leuk is. 

Ik verwacht daarom ook zeker niet dat iedereen altijd zit te wachten op mijn ellende dat is mijn pakje aan. En snap de kant van de ander goed want ik heb die behoeftes ook. 

Maar het eenzaam zijn is veel erger. Het niet kunnen luchten van je hart en als een soort eenzame kluizenaar leven is gewoon niet fijn.  Mijn geaardheid heeft het alleen lastiger gemaakt voor me om contact te hebben omdat mensen je niet snel nemen zoals je bent maar wil ook niet als homo gezien worden of doen alsof dat een groot probleem is ik ben ook gewoon net als elk ander mens voor onbekenden, dus dat is geen punt verder. Maar als je echt contact met iemand wilt zou het fijn zijn als ik niet hoef te doen alsof ik hetero ben tot ze je accepteren want ja.. dat is gewoon niet fijn. Maarja het eenzame is dus meer wat me dwars zit en de angsten. Depressie kom ik misschien nog uit als dingen beter gaan.

En Ik zelf geloof niet in pillen die op je gemoedstoestand werken. Of praten, iemand betalen voor een praatje.. Het is ook namelijk niet goed om altijd maar blij of verdooft te zijn door medicatie. Ik geloof dat ik geluk in mezelf moet vinden en hoe ik dat doe hangt wel grof samen met wat ik doe in mijn leven natuurlijk.

Daarvoor denk ik dat het sociaal aspect wel een rol speelt want ja ik heb ook gewoon sociaal contact nodig met mensen die ik met een gerust hart vrienden kan noemen en alles mee kan delen maar die groeien niet aan een boom..

Ik vind het verder fijn dat alles goed is gekomen voor jou, en dat jij het toch maar mooi voor elkaar hebt gekregen. Heel goed van je hoor! Ik hoop dat ik ook ooit nog zover mag komen.
Antwoord

#4

Hoi Indigo,

Ik heb je reactie nu een paar keer gelezen, omdat ik niet goed weet wat je precies bedoelt. Heb ik een verkeerde snaar geraakt heb met mijn antwoord?
Misschien heb je het gelezen als een oordeel over jou? Zo was het niet bedoeld, ik wilde een algemeen beeld overbrengen, begrip tonen en hoop geven.
Ik wilde je door mijn verhaal laten zien dat die hoop niet ijdel hoeft te zijn.

Als ik een verkeerde indruk heb achtergelaten, dan spijt me dat.

groet,
Ray
Antwoord

#5

(03-09-2018, 12:15)Ray schreef: Hoi Indigo,

Ik heb je reactie nu een paar keer gelezen, omdat ik niet goed weet wat je precies bedoelt. Heb ik een verkeerde snaar geraakt heb met mijn antwoord?
Misschien heb je het gelezen als een oordeel over jou? Zo was het niet bedoeld, ik wilde een algemeen beeld overbrengen, begrip tonen en hoop geven.
Ik wilde je door mijn verhaal laten zien dat die hoop niet ijdel hoeft te zijn.

Als ik een verkeerde indruk heb achtergelaten, dan spijt me dat.

groet,
Ray

hey, ray

ik heb geen idee waar je het over hebt.. ik heb naar mijn mening gewoon een snelle reactie gegeven en ja heb wel het idee gehad dat je misschien een verkeerd beeld van me hebt geschetst in je hoofd en misschien de focus op verkeerde dingen legt, maar mijn reactie was gewoon een bedankje hoor, niets meer of minder. geen idee waar je uit haalt dat je een verkeerde snaar hebt geraakt.. ik waardeer sowieso de moeite die je genomen hebt om mij een hart onder de riem te steken zelfs al is het misschien niet toepasbaar op mij situatie. dat wou ik vooral naar voren laten komen,  het is het idee wat telt he? ;p
Antwoord

#6
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 06-09-2018, 11:54 door Ray.)

Hoi Indigo,

Dan heb ik het dus verkeerd geïnterpreteerd. Intonatie ingevuld, die anders was.
Geen probleem. Dank voor je reactie.

Maar hoe ga je nu verder? Wat ga je doen om van je problemen af te komen? Je pareert in je reactie mijn tips en dat is natuurlijk geen probleem, maar wat dan? Je eerste bericht raakte me, omdat ik in een vergelijkbare situatie ben geweest. In mijn geval heb ik 20 jaar vergooid met niets doen. Ik hoop toch dat jij het anders gaat aanpakken.

'Zekerheid is de grootste vijand van verandering' dat zei Esther Perel afgelopen zondag in Zomergasten en ik dacht aan mezelf toen ik net zo oud was als jij nu. Ik wist het allemaal zo zeker. Jammer, denk ik achteraf.


groet,
Ray
Antwoord

#7

Hoi Indigo, 

Wat een verhaal, op sommige punten zoals eenzaamheid en problemen met geaardheid zeker herkenbaar. Ik schaamde me er lange tijd voor dat ik gay ben, en nu nog heb ik het gevoel iets te moeten compenseren. Wat dat iets is, geen flauw idee overigens. Geen idee wat ' mannelijkheid' precies is overigens. Inmiddels heb ik een leuke relatie, woon samen en gaat dat allemaal prima maar toch zal ik nooit tegen iedereen eerlijk zijn over mjjn geaardheid. Ook op het gebied van eenzaamheid; heel graag vrienden willen maken maar niet weten hoe of met wie en al helemaal niet begrijpen waarom mensen je niet accepteren. 

Ik begrijp ook je standpunt over medicatie en praten met een psycholoog wel en het is zeker niet goed om altijd maar heel blij te zijn (volgens mij gaat er dan ook iets niet helemaal lekker) maar het kan zeker helpen om, zoals je zelf zegt, je hart te luchten bij iemand die je op een constructieve manier kan ondersteunen. 

Mocht je evengoed behoefte hebben een keer je hart te luchten dan stuur je maar een berichtje. Een luisterend oor helpt altijdSmile
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  een betere wereld Started by cyranno
8 Replies - 995 Views
17-05-2023, 11:38
Laatste bericht: cyranno
  Weer alleen Started by SteveTodd
8 Replies - 1,108 Views
04-04-2023, 14:05
Laatste bericht: Joy
27-02-2022, 17:10
Laatste bericht: Jupiter
  Alleen.. Started by Joy
24 Replies - 5,459 Views
08-10-2021, 16:48
Laatste bericht: EindJ
  alleen zijn Started by cyranno
11 Replies - 4,262 Views
26-04-2021, 12:48
Laatste bericht: cyranno
  alleen en eenzaam Started by xxx
8 Replies - 4,408 Views
22-10-2018, 14:30
Laatste bericht: amber18
  Eenzaamheid, altijd alleen Started by Trust !
6 Replies - 4,388 Views
19-09-2018, 20:07
Laatste bericht: Zip



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)