Ik heb het gehad , ben zo triest, ik doe zo mijn best en in mijn omgeving wordt dat niet ervaren als genoeg. In mijn omgeving wil iedereen maar dat ik gewoon normaal doe, incluis mijn vriend, die het echt niet snapt dat ik borderline heb en dan met diverse thema s zit en niet altijd even stabiel reageer. Daarnet nog een grote discussie , ik heb het gehad , ik wil mezelf zijn met alle beperkingen die mijn ziekte ( mag ik wel zo noemen) dan wel inhoudt. Dat ik niet altijd reageer zoals anderen wensen ja dan is dat maar zo. Ik heb hard moeten knokken om enigszins mijn leven op de rails te krijgen want ik zit met zoveel boosheid in me ( verleden) dat ik soms van daaruit reageer en dan meestal heftig maar ipv dat mijn vriend dan enigszins inbindt dan wil hij kost wat kost de bovenhand hebben en kost wat kost gelijk krijgen. Ik weet dat ik niet altijd correct reageer , ik weet dat ik niet perfect ben maar ik heb de indruk dat mijn vriend en mijn omgeving me wil kneden tot ze iemand hebben die zij graag hebben maar dat dat ten koste van mezelf is. Ik vind het heel moeilijk mijn relatie te combineren met mijn ziekte. Heel erg ontgoocheld dat dit niet wordt geaccepteerd.  ik ben enkel geaccepteerd als ik maar normaal doe , ik ondervind dat echt wel in mijn onmiddellijke omgeving. Ik heb het gehad met mensen rondom mij ik heb het gehad met mijn relatie ook er is geen ruimte om ziek te zijn alleen als ik functioneer dan word ik aanvaard maar als dat niet lukt verguisd. Ik trek nu eenmaal de verkeerde mensen aan , mensen die niet bij me passen . Vele depressieve groeten van Cyranno

Heel lastig als mensen jou ziekte niet willen accepteren. Mensen willen anderen nou eenmaal graag kneden en denken dat de wereld maakbaar is. Blijf doen waar jij je goed bij voelt.

Heel lastig als mensen jou ziekte niet willen accepteren. Mensen willen anderen nou eenmaal graag kneden en denken dat de wereld maakbaar is. Blijf doen waar jij je goed bij voelt.

Dank je Keepvogel voor jouw reactie , ja de ziekte nooit geaccepteerd door mijn familie omdat het allemaal heel heftig was . Mensen die het meeste van me moesten houden hebben me het meeste gekwetst waardoor het vertrouwen in mensen is afgenomen. Ik heb eigenlijk nooit ziek mogen zijn waardoor ik altijd maar voort deed tot ik er letterlijk bij viel. Ja ik heb vaak het gevoel ik mezelf niet kan zijn en ook niet durf te zijn. Ik wil ook altijd pleasen aan anderen maar dat is ten koste van mezelf. Ik ga het indachtig zijn en je zin doe waar je je goed bij voelt is eigenlijk heel treffend en passend bij mijn situatie . Ik ga het proberen om meer naar mezelf te luisteren alvast bedankt hou je ook goed. Cyranno

Ach lieve Cyranno ,

hier ook hetzelfde, in grote lijnen, je moet maar dit en dat , zus en zo zijn en voelen . Ja uh , en als dat nou allemaal niet zo is en werkt , dan ben je een lastig geval of zo en voldoe je niet. 
 
Het is alleen heel moeilijk als je zo word benaderd, dan kom je telkens in n conflict van binnen terecht , want je wil je toch ook oke voelen in relatie tot de ander , maar niet te koste van jezelf.  

Het zou toch mooi zijn als we allemaal geaccepteerd werden, goed zoals we zijn , met alle kanten. En dat ook zo konden voelen .

Maar het blijft schuren en wringen he, 
Eerst maar zorgen dat we het dan tenminste  met onszelf kunnen vinden dan maar. 

Liefs

Dank jou Mabel , het blijft lastig me altijd normaal moeten te gedragen , eigenlijk mezelf sterk aanpassend aan de ander om maar enigszins met de stroom mee te vloeien. Maar inderdaad soms heb ik conflict in mezelf , ik wil gewoon mezelf zijn en me ook zo gedragen. De vraag waarom ik zoveel moeite heb om mezelf maar te zijn en het ook moeilijk durf te zijn stelt zich vaak? Misschien door vroegere dominantie? Zeker een punt waar ik nog vaak aan moet werken en misschien ben ik ooit eens gewoon mezelf groetjes Cyranno

Hallo Cyranno,

Hoe zou dit er dan uit zien, jezelf zijn en je ook zo gedragen?

Groet, Bert

Bert, dat is n goeie vraag aan Cyranno. 

Maar wel een heel lastige! 

Zelf zou ik t ook niet weten eigenlijk. Ik probeer dat uit te vinden , hoe dat zelf eigenlijk in elkaar steekt. 
Dat is een behoorlijke blinde vlek. 

Veel gedrag van binnen en naar buiten is onstaan in reactie op anderen.  Dat bepaald nogal n zelf .  Maar ben je dan jezelf? 

 Maar ik zit inmiddrls 10 jaar in zelfisolatie , dat maakt dat de noodzaak ertoe er niet is voor gedrag , maar de innerlijke harmonie lijkt t  dat ook niet perse te bevorderen en al is t mogelijk langzaamaan toch helpend om een duidelijker zelf te ontdekken  , er ontbreekt ook n spiegel. Blinde vlekken dus. 

Heb jij dat duidelijk Bert?  

Groetjes

Mabel heeft het zo mooi verwoord en in mijn situatie denk ik dat het ook is omdat ik de belangrijke beslissingen in mijn leven moest nemen vanuit mijn instabiliteit. Ik was zeer instabiel en destructief en toch moest ik belangrijke beslissingen nemen . Ik kon te weinig diep aanvoelen en luisteren naar mijn ziel en dan nam ik beslissingen waardoor ik  nu de gevolgen van draag. Ik heb ook enorm veel verloren in de jaren die ik ziek was , zonder er echte hulp was en dus was het hier en daar rondslaan en proberen overeind te blijven. Nu zit ik opgescheept met beslissingen van vroeger , die ik nu ik stabieler ben nooit meer zou nemen. Ik pas me ook veel te veel aan aan mensen om hen gelukkig te maken maar dat is ten koste van mezelf uiteraard. Wat die beslissingen betreft ivm woonst relatie en meerdere zou ik nu nooit meer nemen. Ik kom nu eindelijk een beetje aan mezelf toe en word precies wakker na een lange diepe slaap en verwardheid en kan nu jammer genoeg het roer niet meer omgooien... Misschien kan ik dat wel maar mijn omgeving zou me voor gek verklaren en de verandering zeker niet toejuichen aangezien ze denken ik nu mijn leven een beetje op rij heb. Maar soms ben ik heel depressief , wat heeft het leven eigenlijk voor zin? Ik probeer er iets van te maken vrijwilligerswerk en mijn relatie tevreden te houden en mijn huis op orde maar volledig mezelf ben ik niet . Ik hoop ik het zo een beetje heb kunnen verwoorden ...

hoi cyranno 

gewoon een knuffel en tot snel op de chat 

veel liefs J

Lieve Cyranno, 

Het roer omgooien is iets wat mischien zo langzaam mogelijk moet gaan dat je in eerste instantie de koersaanpassing amper ziet, maar pas na jaren bij terugkijken wel.  Omdat het anders niet gaat. 

Roer rigoreus omgooien brengt enorm veel stress met zich mee, als er geen stabiliteit is gaat alles verschuiven , dan is er niet de veerkracht om de stress te dragen , en kun je kopje onder gaan. 

Althans zo een vermoeden heb ik , jij mischien ook ? 

Niet omkijken in wrok en zaken betreuren  is al een opgave, verdragen en toch ook vriendelijk nieuwsgierig  in het nu mezelf tegemoet treden,  is ook iets om te leren.  
Naar de  toekomst kijken, liever niet , 1 dag tegelijk, 
kan al zwaar zijn of wat net te behappen is .  

En dan ook maar de mooie dingen proberen te blijven zien, al is t klein. 

En als je heel somber bent is dat echt wel genoeg en ook niet altijd haalbaar.  Het is zoals het is. 

Steeds vaker denk ik dat een leven te kort is om echt goed te kunnen helen.  

Tja ,  en dan is flink zuchten en doorademen om dat onder ogen te zien , en  dan met wat nog haalbaar is , t n beetje fijn zien te krijgen.  In eerste instantie met jezelf. 
Minder geploeter om het beter , anders te krijgen , en meer ontspanning.  
We zijn ook goed zoals we nu al zijn en hoeven niet aan n norm te voldoen die ons word voorgehouden.  

Zoiets. 

Liefs