Lieve Cyranno, 

Het roer omgooien is iets wat mischien zo langzaam mogelijk moet gaan dat je in eerste instantie de koersaanpassing amper ziet, maar pas na jaren bij terugkijken wel.  Omdat het anders niet gaat. 

Roer rigoreus omgooien brengt enorm veel stress met zich mee, als er geen stabiliteit is gaat alles verschuiven , dan is er niet de veerkracht om de stress te dragen , en kun je kopje onder gaan. 

Althans zo een vermoeden heb ik , jij mischien ook ? 

Niet omkijken in wrok en zaken betreuren  is al een opgave, verdragen en toch ook vriendelijk nieuwsgierig  in het nu mezelf tegemoet treden,  is ook iets om te leren.  
Naar de  toekomst kijken, liever niet , 1 dag tegelijk, 
kan al zwaar zijn of wat net te behappen is .  

En dan ook maar de mooie dingen proberen te blijven zien, al is t klein. 

En als je heel somber bent is dat echt wel genoeg en ook niet altijd haalbaar.  Het is zoals het is. 

Steeds vaker denk ik dat een leven te kort is om echt goed te kunnen helen.  

Tja ,  en dan is flink zuchten en doorademen om dat onder ogen te zien , en  dan met wat nog haalbaar is , t n beetje fijn zien te krijgen.  In eerste instantie met jezelf. 
Minder geploeter om het beter , anders te krijgen , en meer ontspanning.  
We zijn ook goed zoals we nu al zijn en hoeven niet aan n norm te voldoen die ons word voorgehouden.  

Zoiets. 

Liefs

mooi verwoord Mabel 

een knuffel

Lieve Cyranno, 

Mabel heeft ook al een fijn stuk voor je geschreven vind ik. 
Ik wil me er een beetje bij aansluiten en ook zeggen dat het niet rigoreus zou hoeven, ieder stapje wat je maakt is is toch al iets?

Hoi allemaal , ik heb het berichtje van Mabel goed gelezen en dat is waar rigoureus het roer omgooien heeft veel te veel stress. Dus bedacht ik iets kleins om toe te voegen aan mijn leven , in mijn fantasie heb ik een rijk sociaal leven en wil ik nieuwe mensen leren kennen en dan zet ik stappen en dan moet ik terug achteruit klauteren want ik kan het niet aan.
Eigenlijk kan ik best weinig aan enkel het kleine kringetje van mensen die ik nu heb rondom mij dat is alles. Maar vaak als ik me wat beter voel ja dan ben ik euforisch en zou ik allerlei dingen gaan veranderen maar in principe kan ik dat niet aan en moet ik weer terug trekken bah misschien heeft het alles met aanvaarden te maken gewoon aanvaarden dat ik beperkt ben in alles. Ik heb twee goede vriendinnen maar die wonen best ver , ik heb hier op het forum ook veel steun , en ik heb mijn vrijwilligerswerk waar ik onder de mensen ben. Meer zal ik niet aankunnen dus berusten maar dat een boeiend leven ver van mijn bed is... Ik zweef steeds tussen euforie en wanhoop en sommige dagen ben ik gewoon stabiel gelukkig. Maar kijken naar de kleine dingen zal nog het beste zijn zoals Mabel al vermeldde ... kerstgroeten van cyranno

Lieve Cyranno, ik wil graag iets schrijven maar het lukt nu ff niet..

In ieder geval kerstgroetjes vanuit hier

Even terug komen op vorige reactie.

Hoe zou dit er dan uit zien, jezelf zijn en je ook zo gedragen?

Zelf zou ik t ook niet weten eigenlijk. Ik probeer dat uit te vinden , hoe dat zelf eigenlijk in elkaar steekt. 

Dat is een behoorlijke blinde vlek. 



Veel gedrag van binnen en naar buiten is onstaan in reactie op anderen.  Dat bepaald nogal n zelf .  Maar ben je dan jezelf? 



 Maar ik zit inmiddrls 10 jaar in zelfisolatie , dat maakt dat de noodzaak ertoe er niet is voor gedrag , maar de innerlijke harmonie lijkt t  dat ook niet perse te bevorderen en al is t mogelijk langzaamaan toch helpend om een duidelijker zelf te ontdekken  , er ontbreekt ook n spiegel. Blinde vlekken dus. 


Heb jij dat duidelijk Bert?  

--------------------------------

Het laatste half jaar ben ik mijzelf ook meer gaan isoleren en ontmoet ik amper nog mensen, ja dan weer wel de dame bij de kassa van de supermarkt.
Ik had geen draad energie, kon me nergens toe zetten, zelfverzorging op een zeer laag pitje. Sinds een paar dagen gaat het beter, geen idee waardoor.
Ik sta weer in de ochtend op en dus niet meer pas tegen de avond. Er ligt nog behoorlijk wat achterstallig onderhoud, maar heel langzaam begin ik kleine klusjes op te pakken.
Mijn innerlijke harmonie was ver te zoeken maar begint weer wat te groeien.

Of ik de laatste 8 jaar mijzelf was, geen idee!!!! Er zijn wel zaken veranderd na een crisis. Ik ben minder angstig, veel assertiever en heb duidelijk meer innerlijke rust. 
Ik heb die combinatie van een duidelijke mening vormen en deze ook uiten in allerlei situaties en daarbij innerlijk rustig blijven intensief getraind bij mijzelf.
Mijn gedrag is duidelijk wel veranderd wat ook anderen zijn gaan opmerken. Als ik het nodig vind confronteer ik ook mensen, vreemd genoeg krijg ik terug dat dit juist gewaardeerd wordt. Ik heb in mijn leventje zolang op mijn tenen gelopen, vond het altijd erg belangrijk wat anderen van mij vonden. Ik heb daardoor zo'n hekel aan mijzelf of mijn gedrag gekregen dat ik uiteindelijk ergens door heen gebroken ben. Geen idee of ik nu mijzelf ben, maar het voelt wel een stuk beter. 
Verder denkt ik dat ik wel een spiegel heb ontwikkeld, die wordt bepaald door de mate van innerlijk balans die ik soms voel, ik zit nog steeds af en toe in mijn stoel te voelen hoe het voelt daar van binnen.
Ik weet ook niet of je innerlijk harmonie kunt afdwingen of trainen, tot 8 jaar geleden lukte me dit in elk geval niet. Na die crisis ontstond bij mij de ruimte en de energie, een vorm van ontspanning om met mijzelf aan de slag te gaan. Het voelde daarna als absoluut noodzakelijk om op een andere manier in het leven te gaan staan. 
Dit is zoals het bij mij is gegaan. 

Groet, Bert 

Even terug komen op vorige reactie.

Hoe zou dit er dan uit zien, jezelf zijn en je ook zo gedragen?

Zelf zou ik t ook niet weten eigenlijk. Ik probeer dat uit te vinden , hoe dat zelf eigenlijk in elkaar steekt. 

Dat is een behoorlijke blinde vlek. 



Veel gedrag van binnen en naar buiten is onstaan in reactie op anderen.  Dat bepaald nogal n zelf .  Maar ben je dan jezelf? 



 Maar ik zit inmiddrls 10 jaar in zelfisolatie , dat maakt dat de noodzaak ertoe er niet is voor gedrag , maar de innerlijke harmonie lijkt t  dat ook niet perse te bevorderen en al is t mogelijk langzaamaan toch helpend om een duidelijker zelf te ontdekken  , er ontbreekt ook n spiegel. Blinde vlekken dus. 


Heb jij dat duidelijk Bert?  

--------------------------------

Het laatste half jaar ben ik mijzelf ook meer gaan isoleren en ontmoet ik amper nog mensen, ja dan weer wel de dame bij de kassa van de supermarkt.
Ik had geen draad energie, kon me nergens toe zetten, zelfverzorging op een zeer laag pitje. Sinds een paar dagen gaat het beter, geen idee waardoor.
Ik sta weer in de ochtend op en dus niet meer pas tegen de avond. Er ligt nog behoorlijk wat achterstallig onderhoud, maar heel langzaam begin ik kleine klusjes op te pakken.
Mijn innerlijke harmonie was ver te zoeken maar begint weer wat te groeien.

Of ik de laatste 8 jaar mijzelf was, geen idee!!!! Er zijn wel zaken veranderd na een crisis. Ik ben minder angstig, veel assertiever en heb duidelijk meer innerlijke rust. 
Ik heb die combinatie van een duidelijke mening vormen en deze ook uiten in allerlei situaties en daarbij innerlijk rustig blijven intensief getraind bij mijzelf.
Mijn gedrag is duidelijk wel veranderd wat ook anderen zijn gaan opmerken. Als ik het nodig vind confronteer ik ook mensen, vreemd genoeg krijg ik terug dat dit juist gewaardeerd wordt. Ik heb in mijn leventje zolang op mijn tenen gelopen, vond het altijd erg belangrijk wat anderen van mij vonden. Ik heb daardoor zo'n hekel aan mijzelf of mijn gedrag gekregen dat ik uiteindelijk ergens door heen gebroken ben. Geen idee of ik nu mijzelf ben, maar het voelt wel een stuk beter. 
Verder denkt ik dat ik wel een spiegel heb ontwikkeld, die wordt bepaald door de mate van innerlijk balans die ik soms voel, ik zit nog steeds af en toe in mijn stoel te voelen hoe het voelt daar van binnen.
Ik weet ook niet of je innerlijk harmonie kunt afdwingen of trainen, tot 8 jaar geleden lukte me dit in elk geval niet. Na die crisis ontstond bij mij de ruimte en de energie, een vorm van ontspanning om met mijzelf aan de slag te gaan. Het voelde daarna als absoluut noodzakelijk om op een andere manier in het leven te gaan staan. 
Dit is zoals het bij mij is gegaan. 

Groet, Bert 

Bedankt Bert voor je verhaal hier , ja dat isoleren ken ik , ik probeer ook om zo veel mogelijk mezelf af te schermen, mede omdat mensen de situatie niet goed begrijpen, geen werk , geen autorijden, maar ook de financiële situatie is erg moeilijk . Er is zoveel onbegrip omtrent psychologische beperkingen toch in onze streek, dat ik de moed niet meer heb om me overal te gaan verantwoorden waarom ik niet werk en waarom dit waarom dat... Wat goed van jou dat je weer in de ochtend de moed hebt gevonden om op te staan en je kleine klusjes weer wat kan aanpakken. Ikzelf probeer mijn structuur te houden , opstaan , opruimen , schoonmaken was en plas en dan mijn vrijwilligerswerk op donderdag namiddag. Dat lukt me de ene keer beter dan de andere. Maar ik weet dat ik zonder mijn medicatie dit allemaal niet zou kunnen volhouden , dus slik ik trouw mijn twee antidepressiva en een antipsychotica ...
Wat goed dat je ook veranderd bent in gedrag nl assertiever zijn en anderen confronteren als het nodig is. IK zou dat ook willen kunnen maar ik cijfer mezelf vaak weg en heb moeite met assertiviteit , helemaal uitkomen voor wie ik ben en wat ik ben durf ik al helemaal niet want sommige ideeën zijn wat minder conservatief. Ik durf gewoon mezelf niet te zijn , daar ik vroeger wat dominantie heb meegemaakt. Ik wil ook altijd een plezier doen aan anderen ook al is het ten koste van mezelf. Daar heb ik ook zo een hekel aan gekregen , aan dat gedrag maar ja ik durf niet... Ik ben heel blij voor jou dat je een vorm van anders in het leven staan hebt kunnen ontwikkelen heel knap ,  ik wou dat ik ook zo ver kon komen om meer voor mezelf op te komen of minder schaamte te hebben over mijn roekeloos verleden en gewoon schaamte hebben over mijn ziekte. Ik voel me ook zo schuldig over t verleden dat ik denk nu moet ik het goed maken en me op de achtergrond houden en dat doe ik dan ook gelukkig zijn dat kan ik niet bereiken; zo voel ik me nu toch neit... Vele groetjes van cyranno

hoi lieve cyranno

ik herken veel in je verhaal maar dat wist je al 

wat ik nog wil zeggen ik vind het fijn om te chatten met jou je bent mij waardevol geworden 

tot op de chat veel liefs en knuffel J