Hallo allemaal
Ik heb een vraag : Mijn partner heeft 14 jaar in een depressie gezeten. Heftig ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Hij heeft me geprobeerd te ....... (kan het niet eens typen)  maar ik wist dat hij ziek was en dat hij er niets aan kon doen...nu 4  jaar later ben ik mezelf nog steeds kwijt, met mijn partner gaat  het goed , hij is veranderd maar dat is het probleem niet... Ik ben zo opzoek naar mijn oude ik die ik ergens in die tijd verloren ben. Ik ben niet depressief maar heb angsten ontwikkeld die nergens over gaan.. Ik sluit me af van alles en iedereen en wil het liefst lekker thuis blijven bij mijn honden.. Ja ik heb hulp gehad maar het zit te diep ... Is er ergens iemand die ook bij zijn of haar partner is gebleven en nu met zichzelf overhoop ligt?.. Depressie is een ziekte en ik neem het mijn partner niet kwalijk maar gebeurt het ooit nog eens dan vertrek ik...

Als ik het goed begrijp heb je nou een beetje hetzelfde 'probleem' als je partner toen? Wel rot om te horen dat je op die manier je eigen zo voelt iig. Maar ... als het met je partner goed gaat, hoe komt dat dan? En is er een mogelijkheid dat je hetzelfde doet als wat je partner gedaan heeft? (als ie wat gedaan heeft tenminste).

Wat voor angsten heb je dan eigenlijk? Heb er zelf geen ervaring mee dus ik kan je er helaas niet mee helpen. Me moeder heeft wel een depressie gehad en was blij dat ik wel eens mee ging een stukkie fietsen oid (al weet ik daar niks meer van eigenlijk). Kan er verder niks 'zinnigs' over zeggen. Je eigen 'ik' vinden, tja hoe doe je dat?
Heb je al eens gekeken of er een praatgroep is oid voor dit soort dingen?

En ... hoe kijkt je partner er tegenaan? Lijkt me persoonlijk vrij heftig dat als je zelf een depressie gehad heb, dat door jouw toedoen (niet lullig bedoeld) je partner daarna hetzelfde ervaart zegmaar.