Hoi allemaal,

Ik ben Jurgen en ben 49 jaar.
Sinds 2003 heb ik mijn eerste depressie gehad waarvoor ik behandeld ben geweest… daarna volgde er meer… 2006 (burn-out en suïcidaal 1x poging), 2013, 2016.. vele behandelaars en therapieën, en medicatie gehad, maar telkens het gevoel het zit er nog.  In 2017 ben ik getrouwd met mijn vrouw. 
In 2018 kreeg ik ook het stempeltje autistisch in mijn stempel boekje. Ik vond een fijne therapeut (psycholoog) waarmee ik een klik had en mij goed kon helpen.. deze kreeg acute leukemie en stierf een paar maanden later. Durf nu eigenlijk geen therapeut meer te zoeken Na een heel traject met 3x miskraam en 1x zelfs zo dat er een eileider verwijderd moest worden volgde er hormoon therapie voor mijn vrouw en diverse tripjes naar het ziekenhuis met mijn kwakje.
Op de allerlaatste keer met hulp van extra shot hormonen lukte het. Ik ben sinds 1 december 2021 trotse vader van een tweeling (meisje en jongen). Dit was een heftige bevalling ( spoed keizersnede, ruggeprik die niet goed was geplaatst, hoop bloedverlies en mijn vrouw bijna verloren ). Toen de 2 zo’n 3,5 maand oud waren kwam de problemen bijn mijn dochter. Nierbekkenontsteking. 6 uur op de spoedeisende hulp… kreeg Antibiotica mee en werden weer naar huis gestuurd.  Maand later weer… in totaal 5 keer.. in 4 maanden tijd… na een echo en contrast vloeistof onderzoek kwam uit dat ze een ernstige waternier had ( urine stroomt terug vanuit de blaas naar de nier en zorgt voor ontstekingen).
Uit eindelijk werd ze 15 augustus jl. geopereerd. De operatie duurde 3,5 uur en ze werd een week opgenomen in het ziekenhuis. Hersteltijd 6 tot 9 maanden. In al die tijd ben ik voor mijn vrouw en kinderen geweest.. ik merk echter dat ik steeds meer gestrest ben.. mijn lontje korter, ik amper slaap, mij erg veel zorgen maak om mijn gezin en het niet lekker gaat op mijn werk. Ik ben op… maar kan en mag niet op zijn…. Want ik heb een gezin om voor te zorgen.

Welkom hier.

 Zo te lezen heb je veel veerkracht. 
 Gezien alles wat er de afgelopen tijd is gepasseerd.

Naar misschien dat het toch tijd is om ook aan jezelf te gaan denken-  voordat een depressie  je dat allemaal uit handen gaat nemen.

Misschien kan het allereerst praktisch. Wat kan de boel ontlasten?  Rust in huis brengen? 

Hoe kan je je geest wat  ontluchten? Praten, schrijven, wandelen, ontspanningsoefeningen. Schrijven .  Minder werken, zorgverlof? Wat helpt voor jou? Wat hielp eerder? Hoe  verwerk je dingen en kom je op adem? 

Vele vragen en je hoeft niet alle antwoorden te weten. Maar je kunt je niet alleen maar verantwoordelijk voelen, -  en aan  jezelf voorbijgaan. 

Sterkte!

Welkom
Zo te lezen heb je een hoop meegemaakt, niet zo gek dat je je dan helemaal op voelt.
Heel verdrietig dat de therapeut waarmee je een klik had is overleden.
Ik sluit me aan bij Mabel. Ondanks dat je een gezin hebt om voor te zorgen, ga op zoek naar een manier hoe jij "ff stoom kan afblazen". Misschien in een sport? Vrienden? De natuur in? 

Sterkte!

Hallo Jürgen, 

Welkom hier! Wat je nu doormaakt zal zwaar zijn voor iedereen, ook voor mensen die geen depressies of burn out hebben meegemaakt. In zoverre merk je nu al dat het niet de goede kan op gaat en doet er nu al wat mee door hier een bericht te plaatsen. Misschien zoek je ook al in je omgeving naar hulp?

Het is okee om hulp te vragen hé. Op je werk, van familie en vrienden misschien of een psycholoog eventueel via je huisarts laten doorverwijzen. Voor de ene werkt het ene net even beter dan voor een ander maar praten erover of het van je af schrijven lukt vaak voor iedereen. Lange wandelingen maken, muziek luisteren, even ongestoord huilen, mediteren of wat dan ook. Weet je nog wat je goed heeft geholpen in je eerdere uitvallen? 

In ieder geval is eerlijk naar jezelf zijn en je omgeving dat het niet goed gaat met jou nu de eerste stap.

Sterkte met het herstel voor je dochter!