Hoi Erik,

Hoe was het afgelopen week gegaan met de intake? Ik hoop dat je al goed nieuws hebt gekregen.

Groetjes,
Marjolein

Dinsdag had ik mijn intake en ik ga de behandeling krijgen. In eerste instantie was er direct plaats maar daar moesten ze later op terug komen. Als het goed is hoor ik volgende week wanneer ik aan de beurt ben. Komende maandag heb ik alvast pre operatief spreekuur. Dan wordt er gecheckt of ik de behandeling lichamelijk ook aankan. Het wachten valt me zwaar, ik hoop dat ik snel aan de beurt ben. Sinds afgelopen donderdag heb ik me helaas ook ziek gemeld van mijn werk. 

Het gaat al gauw om minimaal 8 behandelingen, 2 per week. Ze raden wel aan om in het begin voor opname te kiezen. Even zien hoe het loopt.

Eerder zei ik ook iets over EMDR. Deze behandeling heb ik ook gehad. Wat ze daar doen is concrete angsten of gedachtes van hun lading te ontdoen. Dat is wel een aparte ervaring. Het heeft me ook in bepaald opzicht wel geholpen. Alleen kon ik voor 1 angstige gedachte die weg ging wel weer 10 nieuwe bedenken. ECT zie ik meer als een totale reset.

Wauw Erik, wat een goed nieuws dat je kan starten! Hopelijk ga je er baat bij hebben.
Wel vervelend voor je dat je je ziek hebt moet melden. Ik zal voor je duimen dat de behandeling meevalt en je er ecgt iets aan gaat hebben, voor dat je het weet kun je dan weer werken en verder met je leven.

Groetjes,
Marjolein

Bedankt Marjolein. Ziek melden voelt een beetje als een nederlaag. Vooral ook omdat ik zo hard heb moeten vechten om die baan te krijgen na een slechte periode. Ik heb me vanuit de bijstand, schuldsanering en voedselbank omgeschoold. Dit is helaas de tweede keer al dat ik me vanwege mijn depressie moet ziekmelden. Maar ik werk ik de gehandicaptenzorg en daar kan ik het niet hebben om er met mijn hoofd niet bij te zijn. Dan doe ik de mensen tekort, onder andere omdat ik nu een veel korter lontje heb dan normaal. Zodra ik weet wanneer ik ECT krijg ga ik met mijn leidinggevende een plan maken.

Groeten,

Erik

Hoi Erik,


Welkom.

Goed dat je hier bent en je verhaal deelt.
Ik ben 46 en (ook) chronisch depressief/dysthyme.
Van alles gedaan en geprobeerd, beetje zelfde ervaring als jij.

Meer, vanaf 2008 tot nu, kun je lezen op mijn blogs http://spellfinder.blogspot.com/2008/ en https://spelvinder.wordpress.com/.

Als ik het nu schuin teruglees klinkt het oneerlijk opgewekt en aanpakkerig, getver. Klink ik nog steeds zo? Pfff hope not. Ik mis hoe rot ik me vaak voelde... then again, dat is letterlijk niet om over naar huis te schrijven. Ik schreef juist vaak wat me hoop gaf en wat ik wenste dat werkte. En soms werkte dat ook. Even.

Tot vorig jaar januari.

Wat ik toen deed, helemaal niks extreems zoals ayahuasca bv., maar eigenlijk saai: elke dag naar de sportschool.
Nou ja, elke schooldag.
Nou ja, als ik mijn sportspullen niet "vergeten" was.
Als ik dan thuis mezelf los kon peuteren van Netflix.

Met frisse tegenzin lukte het me dan toch zo'n 3 a 4 keer per week naar een groepsles te gaan.
Alleen lessen die ik leuk vond; yoga, pilates, Body Balance (ook zoiets).
En soms lekker in de sauna daarna.

En ik las een boek, R. Doty "into the magic shop" (elders in dit forum of mijn blog schrijf ik er meer over; gebruik de zoekfunctie if interested).

Of het het boek was, of de stofjes die mijn lijf ging aanmaken: het licht ging aan.

Waar ik tot dat moment, begin 2018, toch het gevoel had dat ik altijd onder de nullijn liep te golven, en dat de "goede" fases me heeeeeeel veel kracht en energie kostten, wat me de (soms super diepe) dalen bezorgde, voelde ik me nu "los": boven de nullijn, echt erboven, en vooral: ontspannen. Het kostte me geen moeite. Het voelde niet (zoals eerder) als doen alsof, als roofbouw, als iets waar later een rekening voor zou komen.

Nou haha terugval in Maart dus "over"? Nope.

Maar: 23 augustus 2018 - ik had weer van alles opgestart en aangezwengeld, had weer andere pillen in huis, rTMS intake gepland - kreeg ik een - 1 - sessie IEMT.

Dat is een evolutie van EMDR.

(demo filmpje kleine 7' hier: https://youtu.be/VQswNiwN7K0, heldere omschrijving hier: https://opeigenvleugelsverder.wordpress....-ogenblik/. Zoek hier op dit forum met meer ervaringen van mij ermee. Ik heb inmiddels ook de opleiding gedaan.)

En ja: weer ineens "het licht aan". En nu weer "echt", los, boven de nullijn. Eindelijk léven! Wat heerlijk.

Ook nu weer: terugval eind november. Dit keer snap ik het wel, waarom; met al die energie iets teveel hooi op mijn vork genomen.

Nog eens IEMTen werkte nu niet. Ook dat kan ik nu wel plaatsen - toen niet. Toen was ik vooral gefrustreerd en teleurgesteld. En weer Netflixen... gelukkig heeft The Vampire Diaries heeeel veeel seizoenen.

Wel werkten de pillen die ik al in huis had, maar niet aan begonnen, toen ik me er eindelijk toe had gezet ze te nemen. Eerlijk is eerlijk, onder flinke druk van mijn man. Begin februari begonnen. Pas. Zou ik nu bij een volgende terugval ook niet zo lang meer mee wachten pfff. 23 februari weer: licht aan.

Medio maart second opinion: diagnose Bipolair II. Stoppen met de pillen (want ik was weer aan het doorslaan, slapeloze nachten e.d. te veel energie). Rustiger worden. Saliethee een kopje 's avonds helpt om door te slapen en ook overdag balans te houden.

Nu anderhalve maand genieten van mijn eigen interne zonnetje. Voelt alsof het nooit meer weg zal gaan. Is mogelijk/waarschijnlijk niet waar... maar.

Alles wat ik geleerd heb ik bij al die therapieen etc. etc die ik heb geprobeerd in al die jaren, valt op zijn plek; nu, als het beter gaat. Nu "snap" ik het, kan ik het toepassen; helpt het me, beschermt het me.

Dus: wat je ook doet, shocktherapie of nog iets heel anders (op mijn lijstje voor de volgende terugval staat bv. TRE): geloof in je eigen genezend vermogen, sta je zelf minimaal toe daar nieuwsgierig naar te zijn. Te twijfelen aan de zwarte gedachten. En doe iets. Probeer iets.

Daarbij: je hoeft NIET het braafste jongetje van de klas te zijn. Of uberhaupt braaf. Waarom zou je geen rebelse, boze, verontwaardigd mens (patient, client) mogen zijn? Hmm dat vind ik interessant (omdat ik het herken).

Mijn depressies zie ik als een soort syntax error in mijn hoofd, lijf, leden. Allerlei input komt binnen, vaak conflicterende opdrachten, en als ik te braaf doe/wil zijn, wat ik wil, want ik wil dat iedereen gelukkig is en zijn of haar zin krijgt... dan draai ik mezelf helemaal vast. En geef mezelf daar nog de schuld van ook. Well: no more. Doei. Het gebeurt, het is onhandig, het is balen, it sucks big time, maar het is NIET mijn schuld. Ik hoef niet harder te werken, braver te zijn, aardiger, milieubewuster, whatevs. We proberen het op te lossen, de buizen te ontstoppen, de kortsluiting te lokaliseren... en door.

Inmiddels heb ik ook door, dat juist een grote innerlijke kracht, intelligentie en sensitiviteit - emotionele spanningen bij anderen aanvoelen en deels ook kunnen oplossen, absorberen, als een soort spons - niet handig maar in het verleden aangeleerd om bla bla doet er niet toe - juist die kwaliteiten, daar te veel op leunen, dat heeft me in de zwarte gaten doen zuigen. Of misschien zou je in termen van nu zeggen: "een disharmonisch profiel". Wel heel slim en sensitief, maar sociaal niet altijd even handig.

Ik ben ook stiekem vaak heel kwaad geweest om hoe blind, dom of onhandig mensen, processen, organisaties zijn. Stiekem, dat mocht dus niet, omdat ik dan de gevestigde orde in twijfel ging trekken, de juf kritiseren, machtstrijd in de klas benoemen (basisschool) met een gedicht... en dat de juf dan niet geloofde dat ik (9? 10? weet niet meer) het zelf had geschreven. Ook omdat ze niet geloofde wat er gebeurde als ze even weg was, en hoe de kinderen over haar dachten. Paste niet bij haar (leuke juffen-) zelfbeeld.

En dat stiekeme, dat vreet dus energie. Dat het niet mag. En maar onderdrukken. Ja, zo kun je jezelf flink uitputten.

In mijn ogen zijn mensen met een depressie in feite "metertjes" die rood uitslaan, over bepaalde situaties en processen in onze wereld die niet werken. Niet iedereen wil - de meesten willen dat niet - waarnemen. Daarom begint het bij onszelf. Onderzoek je metertje. Waarom gaat die op rood (of zwart)? Vriendelijke nieuwsgierigheid, zeker ook naar mezelf, naar binnen, helpt mij, keer op keer.

En nu dan bipolair II... tja. Ik accepteer het, ik neem het als een nieuw puzzelstukje. Ik gebruik het om mensen kort te vertellen wat er met me is, waarom ik zo van dag en nacht kan verschillen qua energie en stemming. Handig. Intussen zie ik het zelf niet als een stuk van mijn identiteit, maar meer als een "weerbericht," misschien een seizoensmeting... een pendel in de goede richting, naar een gezonde en gelukkige balans, waar ik WEL mijn potentieel - voor zingeving, een bijdrage in de maatschappij, en ECHT gelukkig zijn en genieten - kan realiseren.

Enniewee blablabla, houd moed, vertrouw op je eigen gefluisterde intuitie, en kies voor behandelingen - en behandelaars! - die "goed voelen," bij je passen. Soms lijkt het in de GGZ niet zo, door de manier waarop alles is geregeld, wachtlijsten, silovorming qua kennis... maar er kan vaak meer dan veel mensen (inc de professionals, want overbelast) denken / weten.

Blijf dingen proberen. Houd vol!

Sterkte, hartelijke groet,

Vera

Wat een geweldige bijdrage Vera.
Dank je wel.

Bert

Dankjewel Vera voor je woorden. Ik ga er nu niet inhoudelijk op reageren maar herken wel veel uit je verhaal.

Groeten, Erik