Heb het gevoel dat ik steeds meer elke vorm van aansluiting lijk te missen (met de samenleving etc).
Op mijn dagbesteding heb ik met erg veel mensen totaal geen klik en voel een enorme afstand met diegenen.
Vriendschappen kan ik vaak niet in stand houden (oa door oplopende irritaties, scheefgroei etc).
In de liefde voel ik mij ook erg eenzaam.
Heb al meer dan twintig jaar (ben nu 45 jaar) niets meer gehad op dit vlak en dat voelt ronduit naar.
Merk ook aan mezelf dat ik te passief ben en bijvoorbeeld niet durf te daten.
Dit uit angst voor teleurstellingen, afwijzingen etc.
Voel me vaak ook ongewenst en ik mis elke vorm van begrip.
Vind de maatschappij een enorme slangenkuil en het lijkt alsof dit alleen maar erger aan het worden is.
Er is zoveel intolerantie en onverdraagzaamheid en veel mensen leven totaal in hun eigen wereld (ook dmv tunnelvisie).
Afgezien van het feit dat ik autisme (ASS) heb, ben ik contactueel ook niet erg vaardig en kan ook erg gereserveerd en gesloten zijn.
Verder heb ik last van sociale angst en onzekerheid.
Opmerkelijk genoeg heb ik wel een leuk sociaal netwerk (familie, vrienden, kennissen etc).
Toch voel ik me wel vrij eenzaam.

Voor wie is eenzaamheid eigenlijk herkenbaar?

Ik vrees dat het voor iedereen hier herkenbaar is! 


Fijn is anders maar schrijf ik rust wat meer over hier. Groetjes

Hallo Jeroen,

Eenzaamheid ken ik wel, heel herkenbaar.
De angst voor teleurstellingen en noem maar op ken ik ook heel erg.

Bij mij is het al eens zo erg geweest dat ik veel gedachten had om er uit te stappen.

Omdat ik me zelf af vraag wat je nog in een wereld moet doen zonder vrienden, maar ook dat je nooit echt liefde hebt gekend. Terwijl je andere lekker vrolijk ziet huppelen, aan elkaar zitten, gezellig met vrienden ergens na toe en dan zit ik als een verdrietige clown op de zij lijn als je ergens bent of net aan komt.

Ze zeggen altijd dat er voor iedereen ergens wel iemand zit die het begrijpt, en met je mee leeft en voor altijd je hand vast pakt tot het eind.
Maar waar die persoon(en) te vinden zijn ik wou dat ik het je kon vertellen, als dat kon had ik je het echt vertelt.

Dus ja het is zeer herkenbaar allemaal wat je schrijft.

Goede groet, Jupiter

Hallo Jeroen,

Eenzaamheid ken ik wel, heel herkenbaar.
De angst voor teleurstellingen en noem maar op ken ik ook heel erg.

Bij mij is het al eens zo erg geweest dat ik veel gedachten had om er uit te stappen.

Omdat ik me zelf af vraag wat je nog in een wereld moet doen zonder vrienden, maar ook dat je nooit echt liefde hebt gekend. Terwijl je andere lekker vrolijk ziet huppelen, aan elkaar zitten, gezellig met vrienden ergens na toe en dan zit ik als een verdrietige clown op de zij lijn als je ergens bent of net aan komt.

Ze zeggen altijd dat er voor iedereen ergens wel iemand zit die het begrijpt, en met je mee leeft en voor altijd je hand vast pakt tot het eind.
Maar waar die persoon(en) te vinden zijn ik wou dat ik het je kon vertellen, als dat kon had ik je het echt vertelt.

Dus ja het is zeer herkenbaar allemaal wat je schrijft.

Goede groet, Jupiter

Wat enorm heftig voor je dat je veel gedachten had om er uit te willen stappen.
Daar heb ikzelf ook regelmatig last van.
Op bepaalde momenten (vooral 's ochtends als ik net wakker ben) kunnen dit soort gedachten erg bij mij naar boven komen.
Ik ervaar mijn leven en de wereld om me heen dan als zinloos en nutteloos.
Vaak voel ik mij een soort van middelpunt van negativiteit, spot etc.
Vind het ook vreselijk vaak om te moeten zien dat mensen soms hand in hand lopen met elkaar.
Niet zozeer uit afgunst.
Maar meer uit gevoel van onmacht, vooral als ik dan naar mezelf kijk hierin.

Helaas gaat het met mij momenteel niet goed.
Ik kan me niet steeds anders voor blijven doen, dan wie ik daadwerkelijk ben (vooral in het echte dagelijkse leven dan).
Heb vannacht slecht dan ook geslapen en heb veel last van zwartgallige en negatieve gedachten.
Vooral om er maar een einde aan te maken.
Voel weinig verbondenheid met de samenleving en ik ervaar de wereld/maatschappij als erg koud, afstandelijk en zakelijk.
En ik voel me ook erg kwetsbaar en machteloos.
Dit was het even voor nu.

Wat enorm heftig voor je dat je veel gedachten had om er uit te willen stappen.
Daar heb ikzelf ook regelmatig last van.
Op bepaalde momenten (vooral 's ochtends als ik net wakker ben) kunnen dit soort gedachten erg bij mij naar boven komen.
Ik ervaar mijn leven en de wereld om me heen dan als zinloos en nutteloos.
Vaak voel ik mij een soort van middelpunt van negativiteit, spot etc.
Vind het ook vreselijk vaak om te moeten zien dat mensen soms hand in hand lopen met elkaar.
Niet zozeer uit afgunst.
Maar meer uit gevoel van onmacht, vooral als ik dan naar mezelf kijk hierin.

Hoi Jeroen, 

 dat heb ik nou ook:  als ik 's ochtends wakker wordt dan zijn gedachten en angsten op zijn ergst. Helemaal opgestaan en een beetje aan de praat gaat het allemaal wel..  dat is een dag schommeling. Ik maak daarom zo  vroeg liever geen afspraken. Laat de gedachten maar voorbijgaan, neem ze niet te serieus. 

Vervelend en naar is het echt  wel hoor!
Groetjes

Pijnlijk herkenbaar.

Hoi Jeroen, 

 dat heb ik nou ook:  als ik 's ochtends wakker wordt dan zijn gedachten en angsten op zijn ergst. Helemaal opgestaan en een beetje aan de praat gaat het allemaal wel..  dat is een dag schommeling. Ik maak daarom zo  vroeg liever geen afspraken. Laat de gedachten maar voorbijgaan, neem ze niet te serieus. 

Vervelend en naar is het echt  wel hoor!
Groetjes

Het is ook wel belangrijk om geen slaaf van je gedachten te worden.
Dat heb ik aan mezelf vooral wel gemerkt de laatste tijd.
Er wordt ook niet voor niets vaak gezegd van 'je bent niet je gedachten'.

Wat enorm heftig voor je dat je veel gedachten had om er uit te willen stappen.
Daar heb ikzelf ook regelmatig last van.
Op bepaalde momenten (vooral 's ochtends als ik net wakker ben) kunnen dit soort gedachten erg bij mij naar boven komen.
Ik ervaar mijn leven en de wereld om me heen dan als zinloos en nutteloos.
Vaak voel ik mij een soort van middelpunt van negativiteit, spot etc.
Vind het ook vreselijk vaak om te moeten zien dat mensen soms hand in hand lopen met elkaar.
Niet zozeer uit afgunst.
Maar meer uit gevoel van onmacht, vooral als ik dan naar mezelf kijk hierin.

Zo ervaar ik me leven vaak ook zinloos en nutteloos.
En als je dan mensen ziet die het hebben gemaakt, dan denk ik ook wel eens moet ik nog doorgaan met me zelf?
Ik heb wel heel wat veranderingen doorgevoed met me zelf over dingen.
Maar het blijft allemaal super moeilijk, vooral als je wakker word of als ik ga slapen begint het soms al.

Je mag me altijd wat sturen als je wilt kletsen, wat er op je hart ligt en wat je kwijt wilt.

Hoop dat je het vandaag weer wat beter gaat na je laatste bericht. 
Het is allemaal niet niets, en ik ken de gevoelens die je ervaart echt. De pijn, en het verdiet en het gevoel hebben dat je nutteloos bent.

Groetjes Jupiter

Zo ervaar ik me leven vaak ook zinloos en nutteloos.
En als je dan mensen ziet die het hebben gemaakt, dan denk ik ook wel eens moet ik nog doorgaan met me zelf?
Ik heb wel heel wat veranderingen doorgevoed met me zelf over dingen.
Maar het blijft allemaal super moeilijk, vooral als je wakker word of als ik ga slapen begint het soms al.

Je mag me altijd wat sturen als je wilt kletsen, wat er op je hart ligt en wat je kwijt wilt.

Hoop dat je het vandaag weer wat beter gaat na je laatste bericht. 
Het is allemaal niet niets, en ik ken de gevoelens die je ervaart echt. De pijn, en het verdiet en het gevoel hebben dat je nutteloos bent.

Groetjes Jupiter

Heel erg bedankt voor je fijne reactie.
Heb zostraks nog een stuk gewandeld.
Heeft me wel goed gedaan.
Heb veel stress (negatieve spanningen) van me af kunnen lopen.