Ik weet het niet meer. Ik voel me zo verloren. Ik heb 7 jaar een mooie relatie gehad, maar die is nu kapot. Het gaat niet meer door mijn toedoen. Ik ben bekend met depressie, angsten en paniek. Maar nu mijn relatie over is, voel ik me zo klote. Wat normaal is natuurlijk maar ik dacht echt dat dit voor het leven was. Ik heb naast haar ook geen sociaal netwerk dus dat maakt het nog zwaarder en afhankelijker.  

Mijn vrouw kreeg veel zelfvertrouwen en nieuwe vrienden op haar werk, wat juist mooi is. Maar op dat moment gingen wij onze eigen richting. Zij werd sociaal en ging vaker weg met vrienden en ik was thuis alleen in angst, geen ballen hebben om voor mezelf te gaan leven. Ik weet niet waar ik moet beginnen, alles kost energie en vanuit angst en vermijding blijf ik in me comfort zone. Aan het begin had ik het niet zo door dat mijn vrouw veranderde maar op een gegeven moment dacht ik wat is hier gebeurd? Toen begon ze ook knuffels te geven aan mannelijke collega's te geven en ik wist niet hoe ik ermee moest omgaan, terwijl het niks voorstelde. Ook afspreken 1 op 1, soms was ze 3 x per week weg, terwijl we de eerste 3 jaar alles samen deden, ook niet zo gezond. Maar de onzekerheid van mij werd toxic en ik begon rode vlaggen te vertonen, aantrekken en wegduwen.  Elke keer als zij op stap ging, zei ik veel plezier en het is goed dat je weggaat.  Toen kwam bij mij de paniek en kwam ze thuis en begon ik haar geestelijk weg te duwen. En door deze situatie begon ze mij niet meer te vertrouwen en ging ze niet alles meer vertellen waar bij mij dus ook geen vertrouwen meer was. Door verschillende situaties is het nu klaar, ik voel me zo kut. Ik weet dat het mijn schuld is, dat ik niet goed ben, dat ik klote gedrag vertoon maar het voelde alsof mijn gevoel het overnam van mijn "gezonde" gedachtengang. 

Nu gaan we uitelkaar en ben ik kapot. Ik kan niet meer geestelijk en fysiek. Ggz heeft een wachttijd van 6 maanden en daarvoor ben ik al 2 x afgewezen voor therapie.

Ik weet het gewoon niet meer, ze verdiend iemand beter dan ik. Maar het doet gewoon zoveel pijn dat ik niks meer kan bieden. Dat ik niet een "normaal" persoon kan zijn in deze samenleving zonder psychische problemen.

Hallo Tim, 

Wat verdrietig dat je relatie niet meer werkt.
Ik kan me voorstellen dat je je daar erg kl*te onder kan voelen, helemaal als je zelf geen sociaal netwerk hebt of je niet begrepen zou voelen in je gevoel erover.

Wachttijden bij GGZ kunnen idd heel lang zijn. Vooral als je de tijd moeilijk overbruggen vind. 
Is er mischien een "inloop" bij jou in de buurt? Laagdrempelig wat mensen ontmoeten met ook psychische kwetsbaarheid, zoals dat ook wel genoemd word. Misschien kun je daar eens proberen.
Hier zou je ook een dagboek kunnen bijhouden als van je af schrijven oplucht. Of online zijn er meerdere mogelijkheden voor wat afleiding/ contact, ook met mensen die er psychisch niet zo lekker bijzitten.

Heel veel sterkte!