Hoi allemaal,

Ik merkte dat ik het heel fijn vond om iedereens verhalen hier te lezen door de herkenning en ook door de lieve reacties. Dus ook ik heb de moed maar verzameld om ook mijn verhaal te delen.
Ik ben 28 jaar, woon samen met mijn vriend en heb sinds 1,5 jaar last van depressie. Vroeger heb ik ook (wel kortere) depressieve periodes gehad met suïcidale gedachten, maar die gedachten heb ik op dit moment niet. Destijds (1,5 jaar geleden toen het (weer) begon) heb ik het proberen te verbergen en gewoon door te gaan tot ik compleet energieloos was. Je kent het misschien wel: vrolijk blijven doen, masker opzetten, niet willen laten merken. Het moeilijkste vond ik om het aan iemand te vertellen, ik voelde me zo'n loser, en eigenlijk is dat nog steeds zo. Daarom durf ik niet zo goed te zeggen dat ik me weer voel wegzakken. Ik heb tussen april en december ondersteuning bij een psycholoog gehad, maar ik merk nu al weer dat ik terug val. Dit vind erg moeilijk toe te geven, alsof ik weer gefaald heb. 

Waar ik eigenlijk het meeste moeite mee heb is dat mensen het niet begrijpen, of niet willen begrijpen (dat denk ik dan soms). Bijvoorbeeld mijn vriend snapt niet waarom ik me zo voel en waarom ik doe zoals ik doe. Maar dat is juist het stomme, ik weet ook niet waarom ik me zo voel, ik weet alleen dát ik me zo voel. Ik weet niet of dit ook herkenbaar is voor anderen? 
Daarnaast vind ik het heel moeilijk om er over te (blijven) praten, daarom hoop ik dat dit forum me kan helpen om dat te leren. Ze zeggen namelijk altijd dat het beter is om te praten over je klachten, maar dat is echt zó moeilijk (voor mij in ieder geval). Hoe begin je daar over? Ik vind het super moeilijk deze ruimte te maken in een gesprek, om het over mezelf te hebben. Óf om wéér te moeten zeggen 'ja eigenlijk gaat het nog steeds niet zo goed'. Ik vroeg me af of iemand daar tips voor heeft? Ik ben zo iemand die het toch graag anderen naar hun zin wil houden en daardoor niet graag over problemen praat (wel van anderen maar niet van mezelf). 

Een laatste vraag aan jullie: wat doe je als mensen je niet geloven? Bijvoorbeeld mijn vriend die zegt wel eens, 'jij hebt het toch niet zo erg' of 'jij hebt dat toch niet nodig' (over bepaalde ondersteuning). Misschien bedoelt hij het positief te brengen maar het maakt mij alleen maar somberder en bevestigt mijn idee dat hij me niet begrijpt.

Oja en wat ook niet helpt is dat ik heel veel huil wanneer ik over mezelf begin. Dat maakt de drempel nog groter om er over te beginnen dat ik bang ben dat ik weer ga huilen. Misschien is dat wel iets psychologisch naar mezelf toe om het uit de weg te gaan? Heeft iemand anders hier ervaring mee, hoe zet je je daar overheen?

Alvast bedankt voor jullie luisterende oren en ik hoor het graag als iemand antwoord heeft of mee wil denken over 1 van mijn vragen.

Dank jullie wel
Claire

Hoi allemaal,

Ik merkte dat ik het heel fijn vond om iedereens verhalen hier te lezen door de herkenning en ook door de lieve reacties. Dus ook ik heb de moed maar verzameld om ook mijn verhaal te delen.
Ik ben 28 jaar, woon samen met mijn vriend en heb sinds 1,5 jaar last van depressie. Vroeger heb ik ook (wel kortere) depressieve periodes gehad met suïcidale gedachten, maar die gedachten heb ik op dit moment niet. Destijds (1,5 jaar geleden toen het (weer) begon) heb ik het proberen te verbergen en gewoon door te gaan tot ik compleet energieloos was. Je kent het misschien wel: vrolijk blijven doen, masker opzetten, niet willen laten merken. Het moeilijkste vond ik om het aan iemand te vertellen, ik voelde me zo'n loser, en eigenlijk is dat nog steeds zo. Daarom durf ik niet zo goed te zeggen dat ik me weer voel wegzakken. Ik heb tussen april en december ondersteuning bij een psycholoog gehad, maar ik merk nu al weer dat ik terug val. Dit vind erg moeilijk toe te geven, alsof ik weer gefaald heb. 

Waar ik eigenlijk het meeste moeite mee heb is dat mensen het niet begrijpen, of niet willen begrijpen (dat denk ik dan soms). Bijvoorbeeld mijn vriend snapt niet waarom ik me zo voel en waarom ik doe zoals ik doe. Maar dat is juist het stomme, ik weet ook niet waarom ik me zo voel, ik weet alleen dát ik me zo voel. Ik weet niet of dit ook herkenbaar is voor anderen? 
Daarnaast vind ik het heel moeilijk om er over te (blijven) praten, daarom hoop ik dat dit forum me kan helpen om dat te leren. Ze zeggen namelijk altijd dat het beter is om te praten over je klachten, maar dat is echt zó moeilijk (voor mij in ieder geval). Hoe begin je daar over? Ik vind het super moeilijk deze ruimte te maken in een gesprek, om het over mezelf te hebben. Óf om wéér te moeten zeggen 'ja eigenlijk gaat het nog steeds niet zo goed'. Ik vroeg me af of iemand daar tips voor heeft? Ik ben zo iemand die het toch graag anderen naar hun zin wil houden en daardoor niet graag over problemen praat (wel van anderen maar niet van mezelf). 

Een laatste vraag aan jullie: wat doe je als mensen je niet geloven? Bijvoorbeeld mijn vriend die zegt wel eens, 'jij hebt het toch niet zo erg' of 'jij hebt dat toch niet nodig' (over bepaalde ondersteuning). Misschien bedoelt hij het positief te brengen maar het maakt mij alleen maar somberder en bevestigt mijn idee dat hij me niet begrijpt.

Oja en wat ook niet helpt is dat ik heel veel huil wanneer ik over mezelf begin. Dat maakt de drempel nog groter om er over te beginnen dat ik bang ben dat ik weer ga huilen. Misschien is dat wel iets psychologisch naar mezelf toe om het uit de weg te gaan? Heeft iemand anders hier ervaring mee, hoe zet je je daar overheen?

Alvast bedankt voor jullie luisterende oren en ik hoor het graag als iemand antwoord heeft of mee wil denken over 1 van mijn vragen.

Dank jullie wel
Claire

Hoi Claire,

Ik worstel eigenlijk met hetzelfde als jij.
Moet zelf echt al lang hulp zoeken, maar ik doe het maar niet, terwijl het steeds erger wordt...
Sorry dat ik je dus geen advies kan geven, maar we kunnen er wel over praten als je wil. Dan moet je maar even een pb sturen.
Veel andere mensen hier op het forum hebben wel hulp gevonden, dus zij kunnen hun ervaringen zeker met je delen
Het is echt pijnlijk als mensen je niet geloven of maar zeggen dat je normaal moet doen.
Ik heb dit veel meegemaakt met vrienden die dichtbij me stonden, dus ik weet hoe het voelt.
Misschien is het ook niet te begrijpen door anderen, maar je moet niet vergeten dat jij echt wel weet hoe je je voelt.

Sterkte! 

X

Hoi Claire,

Welkom op dit forum. Zelf worstel ik ook al 15 maanden alweer met mijn derde depressieve episode.

Je schrijft dat het goed is om over je klachten te blijven praten, maar geldt dit wel voor iedereen? Ik denk dag je vooral moet doen wat voor jou het fijnste voelt. Uiteraard kun je er ook op dit forum over praten... gewoon anoniem met ons. 
Ik begrijp heel goed wat je zegt over het niet begrepen worden of dat je dat zo voelt. Mensen komen vaak met goedbedoelde adviezen ( amateur psychologen) . Blijkbaar moet je ‘gewoon positief’ denken en hardlopen werkt ook ( krijg ik de vraag waarom ik dat niet dagelijks doe ) . Oh ja en vooral ‘leuke dingen doen’ en misschien kun je ook was cashew noten eten (werkt ook antidepremirend). Oh ja en sla ( kwam iemand met een krop sla aanzetten). Krijg er gewoon kromme tenen van.

Zelf praat ik er over als iemand ernaar vraagt en voor de rest bij de psycholoog en soms tegen mijn vriend. Herkenbaar trouwens van het huilen. Heb ik ook veel last van.

Liefs,
Marjolein

Hoi Claire,

Ik heb geleerd dat ik mag huilen en dat dit niet zwak is (want zo dacht ik er over). Het is handig om een plek te hebben waar je je veilig voelt (bijv. thuis) waar je even al jouw emoties kunt laten gaan. Als je alle emotie opkropt, komt het er juist uit op momenten dat je het niet wilt. En als je toch een keer moet huilen tijdens een gesprek oid, is het echt niet nodig je te schamen. 

Ik vond en vind het ook vaak moeilijk uit te leggen aan anderen waar ik last van heb. Bij mij is er geen duidelijke oorzaak waarom ik mij zo voel. Heb alles prima voor elkaar, dus geen enkele reden om mij zo down en energieloos te voelen zou je zeggen. 
Het is fijn als je merkt dat anderen begrijpen hoe jij je voelt en ze je serieus nemen. Maar dat is lastig voor iemand die zelf geen depressie heeft gehad.
Het belangrijkste is dat jij jezelf serieus neemt en het gaat zien voor wat het is: een ziekte. 
Het betekent niet dat je niet genoeg je best doet, een slappeling of aansteller bent. Je hebt niet gefaald, je hebt gewoon pech. 

Ik voel zelf juist geen behoefte om het erover te hebben met anderen dan lotgenoten of de psycholoog. Als vrienden of familie ernaar vragen en ik eerlijk antwoord geef, voel ik mij inmiddels een enorme zeur en negatieveling en het lost niks op. Dus ik heb het liever over andere dingen dan mijzelf

Wat heb je trouwens van april tot september bij die psycholoog gedaan, wat heb je geleerd?

Liefs, Jorin

Hoi Claire,

Wat dapper en goed van je dat je jezelf hebt aangemeld op dit forum.
Ik snap zeker het gevoel dat andere mensen over je heen walsen. Dan is het aan jou om ervoor te zorgen, dat je ze er wel p wijst. Natuurlijk is dit moeilijk maar het is voor jezelf. De mensen om je heen hebben toch wel recht om te weten hoe jij je voelt, ongeacht wat die gevoelens ook zijn. Zo kunnen ze eventueel rekening met je houden, of je steunen en een babbeltje met je maken. 
Als jouw vriend zegt dat je iets niet nodig hebt, (en als je dat eigenlijk wel hebt) zou ik hem dat gewoon zeggen. Waarom niet? Het beste is om eerlijk te zijn. Je bent niet gek of stom, je hebt gewoon last van vervelende gevoelens en daar kun je niks aandoen en daar hoef je je niet voor te schamen.

Liefs van Shalin 

Hallo allemaal. Ik noem mij hier memaro. Ben vanaf begin december afgegleden in een behoorlijke depressie. Heb medicatie gekregen, a.d. , en oxazepam voor de heftige pieken. Ben sinds 2 weken niet meer in staat te werken. Vooral de ochtenden ervaar ik als zeer heftig en angstig. Laat in de middag gaat het iets beter. Zou heel graag met jullie ervaringen willen uitwisselen en wie weet wat tips. Vanaf half februari krijg ik psychische hulp. Vind het zo moeilijk allemaal....dankjewel voor het lezen
Liefs

Hallo allemaal. Ik noem mij hier memaro. Ben vanaf begin december afgegleden in een behoorlijke depressie. Heb medicatie gekregen, a.d. , en oxazepam voor de heftige pieken. Ben sinds 2 weken niet meer in staat te werken. Vooral de ochtenden ervaar ik als zeer heftig en angstig. Laat in de middag gaat het iets beter. Zou heel graag met jullie ervaringen willen uitwisselen en wie weet wat tips. Vanaf half februari krijg ik psychische hulp. Vind het zo moeilijk allemaal....dankjewel voor het lezen
Liefs

Hoi, 
Je kan eigenlijk beter even een eigen topic maken, want dan is het beter zichtbaar. Je hebt nu onder iemand gereageerd zeg maar
Zag ook je reactie op mijn bericht en klonk idd herkenbaar. Stuur me maar een berichtje als je met iemand wil praten!

X

Hoi Claire,

Ik heb geleerd dat ik mag huilen en dat dit niet zwak is (want zo dacht ik er over). Het is handig om een plek te hebben waar je je veilig voelt (bijv. thuis) waar je even al jouw emoties kunt laten gaan. Als je alle emotie opkropt, komt het er juist uit op momenten dat je het niet wilt. En als je toch een keer moet huilen tijdens een gesprek oid, is het echt niet nodig je te schamen. 

Ik vond en vind het ook vaak moeilijk uit te leggen aan anderen waar ik last van heb. Bij mij is er geen duidelijke oorzaak waarom ik mij zo voel. Heb alles prima voor elkaar, dus geen enkele reden om mij zo down en energieloos te voelen zou je zeggen. 
Het is fijn als je merkt dat anderen begrijpen hoe jij je voelt en ze je serieus nemen. Maar dat is lastig voor iemand die zelf geen depressie heeft gehad.
Het belangrijkste is dat jij jezelf serieus neemt en het gaat zien voor wat het is: een ziekte. 
Het betekent niet dat je niet genoeg je best doet, een slappeling of aansteller bent. Je hebt niet gefaald, je hebt gewoon pech. 

Ik voel zelf juist geen behoefte om het erover te hebben met anderen dan lotgenoten of de psycholoog. Als vrienden of familie ernaar vragen en ik eerlijk antwoord geef, voel ik mij inmiddels een enorme zeur en negatieveling en het lost niks op. Dus ik heb het liever over andere dingen dan mijzelf

Wat heb je trouwens van april tot september bij die psycholoog gedaan, wat heb je geleerd?

Liefs, Jorin

Bedankt voor al jullie reacties.


Nog als reactie op Jorin:

Het is inderdaad lastig uit te leggen, daarom is het ook fijn om wat herkenning te hebben op dit forum.

En opkroppen is inderdaad ook niet fijn. Soms kan ik het letterlijk fysiek voelen wanneer ik mijn gevoel heel erg opkrop, alsof mijn keel dicht geknepen wordt. Ik moet wel zeggen, ik heb gelukkig 1 plek waar ik me veilig genoeg voel om het te uiten, namelijk bij mijn moeder. Ik kan het haar verder niet zo goed uitleggen en ik weet dat ze er niet veel mee kan, en ik vind het ook moeilijk om zo'n last op haar te leggen, maar ik ben er wel dankbaar voor dat het bij haar kan. (En hier ook een beetje )

Over de psycholoog: ik heb vooral meegekregen dat ik meer vertrouwen in mezelf moet hebben, dat ik dat toe moet laten. Dat heeft ook te maken met communiceren met anderen. Als ik aangeef wat mijn grens is of als ik iets onprettig vind dan kunnen anderen daar rekening mee houden. Door dat niet te doen bevestig ik eigenlijk voor mezelf dat ik er niet toe doe en zullen anderen ook niet weten waar ze rekening mee kunnen houden en zo houd ik het gevoel zelf in stand. Maar ik worstel nog steeds met deze dingen. Eerlijk gezegd voelde ik me ook niet helemaal op mijn gemak bij deze psycholoog en ik denk dat, als ik weer zou gaan, ik liever een andere zoek. Maar daar zie ik ook wel tegenop.

Ten slotte, ik vermijd ook graag gesprekken over hoe het met me gaat. Gelukkig hebben de meeste mensen het graag over zichzelf dus dan vraag ik gewoon naar hen

Heb je ook therapie gehad? Wat zijn jouw ervaringen?

Zijn er misschien ook andere mensen die een fijne psycholoog hebben gehad?

Groetjes

Hoi Claire,

Fijn dat je een plek hebt waar je jouw gevoel kunt uiten.
Ik heb met meerdere psychologen en psychiaters gesprekken gehad. Ik heb nu (na circa 10 jaar) voor het eerst een psychiater waarvan ik het idee heb dat hij veel ervaring heeft, weet waar hij het over heeft, niet klakkeloos alleen de protocollen en richtlijnen volgt, doorpakt en duidelijk uitlegt waarom hij bepaalde dingen adviseert. Én hij zegt het eerlijk als hij iets niet weet of het nog onvoldoende onderzocht is.
De eerdere behandelingen hebben allemaal wel iets bijgedragen aan mijn ontwikkeling als persoon, maar die therapie heeft mij niet van mijn klachten afgeholpen. 
Voor het vergroten van mijn zelfvertrouwen heb ik zelf veel gehad aan de trainingen van Florian Hiele. Hij is geen psycholoog en dit werd niet vergoed helaas. Het is maar een paar dagen en heb er veel aan gehad. (Ik denk meer dan ik van die psychologen heb opgestoken)
Veel zit opgeslagen in je onderbewuste en daarom helpt alleen cognitieve therapie niet. Mijn huidige psychiater raadde mij daarom EMDR aan.

Bedenk van te voren goed waar je aan wilt werken en wat je van de psycholoog verwacht. En houd voor jezelf tijdens de behandelingen bij of je nog steeds de richting op gaat die je wilt en of jullie nog op schema liggen qua voortgang en aantal behandelingen.
Achteraf had ik bij sommige psychologen veel eerder moeten stoppen en verder zoeken. Maar goed, ik negeerde mijn gevoel en dacht ze zullen wel weten wat ze doen dus ik ga nog maar even door.


Groetjes