Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Omgaan met tegenslag


#1

Goede dag allemaal voor wie dit leest. 

Ik heb langdurige depressie. Al vanaf ik mij heugen kan. Ook zo fijn dat ik zeer hooggevoelig ben. En vele dingen ver in mijn jeugd me nu nog altijd bij staan als de dag van gister. Vele dingen ook met schuldgevoel. Ik was altijd al heel er aware of everything. (lol, weet ff niet hoe ik het nou in nl moet zeggen)  Praat te veel met engelse personen. 

Maar over het omgaan met tegenslagen. Dat verwacht het UWV van mijn en de reintergratie coach. En dit moet ook nog eens binnen vijftien uren. Wel gespreid over 26 weken. Maar heb dus maar 15 Uur met de coach. (Tom Cruise zijn mission imposible lijkt mij nog meer posible)
En ik vind het ook gelijk klinken als. Je bent een watje. Je kan niet tegen tegenslagen. Maar tot nu toe is mijn ervaring, ga uit van het ergste. Want het overkomt me veel te vaak. Steeds als ik week hoop hebt in iets. Komt vanzelf die kijharde klap in mijn gezicht weer terug. 
En dan moet ik dus leren omgaan met mijn tegenslagen. Alsof ik me aanstel!!!!

Is dit typisch een depressief iets?

Ervaar je tegenslagen erger?

Kan ik wel leren omgaan met tegenslagen in mijn depressie die ook echt genetisch is?

Het is gewoon ook zo moelijk als perfectionist steeds weer te falen. 
Moet wel zeggen dat het perfectionisme er echt letterlijk en figuurlijk is ingeslagen. Ik dacht altijd dat als ik op mezelf ging wonen dan zou ik wel rust vinden. Maar het zit nog altijd in me. ?

 Alvast een bijvoorbaat dank voor wie er reageert. ?

Met vriendelijke groet, BvD
Antwoord

#2

(10-08-2018, 20:32)BvD schreef: Het is gewoon ook zo moelijk als perfectionist steeds weer te falen. 
Moet wel zeggen dat het perfectionisme er echt letterlijk en figuurlijk is ingeslagen. Ik dacht altijd dat als ik op mezelf ging wonen dan zou ik wel rust vinden. Maar het zit nog altijd in me. ?
 Hoi BvD,

'Aware of everything', ja ik moest ook even denken, maar 'je bewust zijn van alles' is misschien een goede NL omschrijving?!
Dat maakt het leven er in ieder geval niet makkelijker op. De positieve kant die ik zie, is dat je veel meekrijgt. Ik zou denken dat je zintuigen te kort komt als je je van zoveel zaken bewust bent. Het leven is verre van saai op die manier.
Over de negatieve kant hebben we het de vorige keer al een beetje gehad; het veroorzaakt wel een gedachtenbrij die voor een chaos kan zorgen als je er totaal geen vat op hebt.

Het leren omgaan met tegenslagen is de titel van je bericht en nee je stelt je niet aan. Dat wordt inderdaad zo vaak en zo makkelijk gezegd, vooral door mensen die niet worden gehinderd door enige kennis van zaken. Je bent natuurlijk ook geen watje en al helemaal niet omdat je er iets aan probeert te doen. Dat is eerder sterk.

Het perfectionisme is iets waar veel depri's mee kampen en wat volgens mij ook de oorzaak van een groot deel van ons lijden is.
Bij lotgenoten die ik ken pakt het, net als bij mij, rampzalig uit. 


Als het niet perfect is dan is het ook meteen helemaal niets. 

Bij 'normale' mensen is het dan gewoon 'iets minder', maar bij ons werkt dat niet zo, helaas. Zelfs nu ik dat weet, is het soms nog heel moeilijk om me dat te realiseren en het zelf echt te geloven, alsof het zoals jij het zo mooi zegt: 'er letterlijk en figuurlijk is ingeslagen.'

Maar gedeelde smart is ... etc. We hebben gelukkig het forum om elkaar moed in te schrijven.

Zorg goed voor jezelf,
Ray
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Ray :   • BvD
Antwoord

#3

Fijn om eens een reactie te horen van een lotgenoot. I stuit gewoon op zo veel onbegrip in mijn omgeving. Ook al zit het in de familie. Het is bij hun nog altijd taboe om hierover te beginnen. Ook al is het bij ons echt genetisch. ?
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen BvD :   • Ray
Antwoord

#4

Beste BVD,

Zoals Ray ook al aangeeft in zijn reactie, jij bent zeker niet de enige die hiermee worstelt.

Toen ik nog op mezelf woonde, dat was een jaar of 7, 8 terug alweer, en ik in een slechte periode zat, raakte ik compleet overstuur van een elektra rekening die naar mijn idee niet klopte en veels te hoog was. Niet dat ik het geld niet had, kon hem desnoods drie keer betalen ofzo, maar dat maakte niet uit. Ik kon niet meer helder nadenken en heb toen dus ook de knoop door gehakt om niet meer op mezelf te wonen.
Het is maar één van de vele dingen die míj overkomen zijn, ik zal je er verder niet mee bezwaren, want na wat ik zo lees bij jou is het al lastig zat.

Ik vind dat het UWV dit echt zwaar onderschat en jou afschepen met 15 uur ook echt belachelijk. Ik neem aan dat zij op de hoogte zijn van je depressie ook of nog niet? Depressie is een ziekte. Waarom wordt de ene zieke ander behandeld dan een andere. Ik begrijp dat ze willen dat je reïntegreerd, en natuurlijk, als ik naar mezelf kijk (ik zit ook al een jaar ziek thuis) heb ik momenten dat ik niks liever zou willen, maar denken ze nu echt dat je dit voor je lol doet? Dat je je voor je lol zo voelt?

Je stelt je absoluut niet aan en een watje ben je zeker niet. Het tegenovergestelde nog eerder. Elke dag opnieuw vechten tegen jezelf is iets wat je niemand gunt en ontzettend zwaar.
Ik zou zo graag willen dat ik een oplossing voor je had, of tips en tricks die je zouden kunnen helpen, maar op dit moment ben ik zelf ook even zwaar zoekende. 
Weet in ieder geval dat je hier altijd je verhaal kan doen.

Sterkte!

Groetjes,
Sanna
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Sanna :   • BvD
Antwoord

#5
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 12-08-2018, 06:09 door BvD.)

Het uwv is nu voor mij echt het grootste probleem. Die depressie zal helaad nooit weg gaan. Maar daar kon ik nig wel mee leven. Al was ik wrl vaak zo moe dat ik echt gewoon 24 uur kon slapen. 

Het grootste probleem is mijn diploma. In mijn 2e jaar op het mbo ben ik weg weg gepest. Terwijl ik het juist heel goed kon doen op school. Behalve in stress periodes. Dan had ik letterlijk en figuurlijk een black out. Maar gemiddeld op de rapporten stond ik een 8. Ik haslha die onvoldoendes wel weer gemakkelijk op.

Maar toen ik van School gepest was moest ik van mijn ouders gaan werken. Ik heb die een laag diploma. Terwijl ik veel beter kan. Ik krijg hierdoor niet de banen die bij mij passen. Het reïntegratie bureau heeft het al over scholing. Maar hoe met €900 in de maand. 

Het UWV gaat het niet bekostigen is mij al vermeld. Terwijl ik juist met een bore out kamp (zelfde symptomen als burn out)  Dat over mijn depressie heen het voelde echt alsof je een heel groot deel van jezelf verloren was. Ik kom er al een beetje overheen. Maar vrees zo erg dat het weer gaat gebeuren. Want ik voel me niet geholpen.

Betreft terug naar min. ouders NOOIT. Dan nog liever op straat. Ik kreeg urgentie om uit huis te gaan. Mijn vader sloeg mij echt als ik onvoldoendes had. Of andere fouten maakte. En ik heb verder ook echt nienand waar ik terecht kan. Dat maakt het soms juist zo zwaar 

Hoe andere vaak ook verbaast zijn met het ongeluk in hulp of dingen die fout kunnen gaan. Het valt zelf andere op. Dus betreft dat vechten. Ik moet wel.  daar ben ik mee op gegroeid.  

 In ieder geval ben ik echt blij met de steun. Want zoals ik al eerder zei. In mijn omgeving stuit ik vooral veel tegen onbegrip op. Dus het is echt fijn om ook eens te horen dat je geen aansteller bent. Zoals vaak zo leuk gezegd word. Je bent toch gezond .Wat klaag je nou?

Dus bij deze echt bedankt  ?

ps. let let niet op de fouten. ik typte op mijn mobiel. ?
Antwoord

#6

Hoi!

Doordat ik zelf in het buitenland woon heb ik gelukkig niet te maken met het UWV op dit moment en heb ik een meewerkende huisarts die mij voorziet van ziektebriefjes voor de baas. Zo werkt het hier voor mij nu, maar ik ken het UWV zeker wel in hoe hen werken, of vooral tegenwerken.

Ook op een eerdere post had ik van je gereageerd omdat we zoveel overeenkomsten hebben, bijna eng gewoon! Nu ook weer, nu je vertelt over je scholing - ik heb ook geen hoge opleiding kunnen afmaken omdat ik van school werd weg gepest. Ik deed Havo/VWO maar ben na het 3e jaar moeten stoppen omdat het echt niet meer ging, dus heb een diploma op een veel lager niveau en geen vervolgopleiding. Ik weet dus hoe er dan naar je gekeken wordt, zeker in Nederland waar diploma's op hoge waarde worden geschat.
Ik zou proberen te focussen op het vinden van een  baan die je leuk vindt en vooral niet frustreert. Ja, dat is dan niet op jouw niveau, maar ik merk nu aan mezelf dat als ik wél op mijn niveau werk ik vaak te hard ga en mezelf voorbij loop.
Zeker nu je duidelijk met jezelf bezig bent om beter te worden is het misschien goed om even een wat 'lagere' baan te hebben. Zo zit je in ieder geval niet thuis, heb je wat structuur, en hopelijk ook wat meer centen. 

Terug naar huis gaan begrijp ik dat je dat niet wilt in jouw geval. Zou ik ook niet doen als ik in jouw schoenen stond, dus moet je kijken naar de dingen die je moet doen om dat zo te houden. Laat die omscholing voor nu even zitten zou ik zeggen, zeker als het UWV het niet bekostigt (wat een onzin trouwens dat ze daar niet aan mee betalen of iets). Ik heb wel eens gehoord (tijd terug, dus of het helemaal klopt weet ik niet) dat ze workshops geven waar je kosteloos aan mee kan doen. Misschien daar eens naar informeren? Het is maar een idee.

Blijf vooral goed naar jezelf en naar je lichaam luisteren. Gun jezelf de tijd om 'stabiel' te worden in dat opzicht, zodat je kan focussen op de toekomst.
En weet dat je hier altijd steun zal vinden!

Groetjes,
Sanna
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Sanna :   • BvD
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Omgaan met anderen, steun . Started by Mabel
12 Replies - 3,290 Views
30-07-2022, 14:15
Laatste bericht: Feline
  Moeilijk omgaan met Started by Shalin
8 Replies - 4,204 Views
27-04-2019, 11:34
Laatste bericht: Shalin
29-09-2018, 18:04
Laatste bericht: Lelietje
12-01-2018, 23:48
Laatste bericht: Fae



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)