Hoi allemaal, ik zal m’n voorstel rondje kort en bondig proberen te houden ?
Ik ben al 29 jaar samen met mijn man. Hij heeft een ernstig bedrijfsongeval gehad 9 jaar geleden. Hij is afgekeurd en heeft elke dag veel pijn waar hij oxy voor slikt. Hij is inmiddels al weer 8 jaar depressief en suïcidaal.
Ik merk dat ik het steeds minder kan verdragen en heb nu zelf het gevoel dat ik kopje onder ga. Mijn man wil geen behandeling meer, daar is hij 2 jaar geleden mee gestopt.
Op 1 april begint het camping seizoen weer en mijn man heeft 2 dagen geleden gezegd dat als hij een weekje naar huis ( voor zijn bejaarde moeder) dat hij dan een keer niet terug komt.
De camping is voor mij ( NAH) een plekje waar ik mij fijn en rustig voel… nu is het gedaan met dat gevoel en kijk ik er zelfs niet meer naar uit om te gaan.
Eigenlijk ben ik boos en verdrietig maar voel me dan daar weer rot over…?

So far een korte introductie.

Welkom op het forum Tazz 

Hoe bedoel je dat met dat camping gedoe? Gaan julllie dan een weekje (of langer ) naar een camping of ... Hebben jullie er een huisje / caravan oid?
Kan me wel begrijpen dat je boos en verdrietig van de situatie word. Vooral ook als je al zo lang met iemand samenwoont. Maar om je daar rot over te voelen ... Snap wel dat je je dan rot voel, waarschijnlijk omdat je niet weet wat je wil / wat je met de situatie aan moet? Lijkt me inderdaad niet gemakkelijk.

? Dat camping gedoe is als in “we vertrekken dan voor 6 maanden naar de camping. We hebben een stacaravan midden in de bossen”

Gezellig, dit soort bedreigingen. ik ken het wel , dit soort gedoe . Daar zit je echt om verlegen.

 En is het nu de bedoeling dat jij er bovenop blijft zitten om dit te voorkomen? 

Ik denk dat je zelf met een hulpverlener moet gaan praten in hoeverre dit nog  leefbaar is voor jou. Je bent geen psychiatrisch persoonlijk begeleider tenslotte.



Misschien kan hij  beter sowieso maar thuis blijven dan, of bij beschermd wonen gaan wonen. 

Hoe dan ook veel sterkte en schrijf gerust verder hier.

Groet!

Haha ja dat ben ik wel geworden geloof ik… een begeleider want een gelijkwaardige relatie is niet meer mogelijk als depressie en suiciadaliteit zo de overhand nemen.

Die dreigingen komen en gaan en hoewel dat erg zwaar is kan ik daar nog een soort van mee omgaan.
Het heeft me wel enorm geraakt dat hij nu ook mijn kleine geluksgevoel om dalijk weer naar de camping te gaan om zeep heeft geholpen. 

Ik weet door therapie dat ik niet degene ben die verantwoordelijk is als hij uiteindelijk toch uit het leven stapt en dat ik het ook niet kan voorkomen, maarja de druk zit er dan toch weer om ook mee terug naar huis te gaan als hij gaat.

Dan ga naar die camping . En  blijf daar . Je  bent geen oppas tenslotte. Zo hoef  je ook niet te leven. 

Sterkte

Register or login to view the content

Hoi Tazz,

Ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat?

Groet, Bert