Hoi.. 
Jeetje wat gek dit... Ik weet niet eens of mensen dit écht zien.. of dit hele forum nog bestaat..
Daarnaast voel ik me eigenlijk een aansteller, omdat ik bang ben dat mijn verhaal in het niet valt bij ieder ander die hier zijn of haar verhaal doet...

Ik had tot een aantal jaren terug een soort van verafschuwd gevoel bij mensen die zeiden dat ze niets positiefs konden zien in het leven.. Toen ik een vriendje kreeg die misbruikt was toen die jong was en aan de antidepressiva zat, stelde ik die gedachte al ietwat bij omdat ik zag dat het zijn leven zo beïnvloedde... 

Maar zelfs toen ik midden in zijn "struggle" zat, waarin ik snachts wakker werd omdat hij lag te draaien, dat een uitje waar ik me weken op had verheugd niet door kon gaan, hij me dagen kon negeren.., begreep ik het niet! Ik was immers ook misbruikt (door mn eigen vader notabene) en had voor mijn gevoel nog veel meer moeten dragen...

Maar nu... kan ik niks meer... Ik ben mn eigen huisje kwijt, mn baan, mn beste vriendin... En voor al dat verlies heb ik naar mijn idee altijd een goeie reden gehad! Maar nu twijfel ik...

Het feit dat ik vanaf mn 15e op mezelf moest wonen en dat gewoon gerockt heb terwijl ik mn stonede broertje en dronken vader zorg gaf, met mn 37 kilo omdat ik zwaar annorexia had, en het feit dat ik constant werkte, in geem 9 jaar vakantie heb gehad, zelfs zoveel werkte dat ik als enige vrouw mocht helpen een groot  bedrijf op te zetten.. 

En ineens valt alles weg... En hoe positief ik altijd was, hoe ik overal altijd het goede in kon zien... Hoe graag ik nu weg wil zijn..

Ik wacht al 12 weken op ww-uitkering. Ik ben moe.., maar dusdanig moe dat ik de hele dag wil slapen, ik loop op mn tenen bij mn moeder thuis (een moeder die zegt dat ik dik ben geworden en een lelijke kop Heb gekregen, terwijl ik nog steeds in broekmaat 34 pas), mijn spullen staan in een garagebox en die paar outfits die ik mee heb, trek ik uit een vuilniszak...

Ik kan dit niet meer! Ik trek het niet dat ik dit punt heb bereikt.. ik trek het niet dat ouders van mn beste vriend mij hun huis aanbieden em mn eigen niet... 

ik ben hier nog voor Sjon en Dita! Sjon is een poes van nu 9, die ik vanonder een trekker heb gered toen ze een paar weken oud was en Dita is een labrador (8,5j) van een boerderij die ik vanaf een paar weken oud had.. zij zijn mijn alles! Maar de laatste tijd begin ik te denken dat ze beter af zijn zonder mij...

Ik weet het niet meer.. voel me eenzaam.... hoop met iemand te praten

Goedemorgen. Je stelt je helemaal niet aan. Voor een gesprek stuur je maar een pbtje

---

Hallo Louise,

Allereerst hartelijk welkom op dit forum.
Kijk rustig rond, reageer gerust op andere topics. Ik hoop dat je hier een beetje vind wat je zoekt.

Je hebt heel veel meegemaakt dus het is heel logisch dat je het nu niet ziet zitten.
Krijg je wat hulp in deze zware periode?
Hoor het graag.

Groet, Bert

Welkom hier!

Je stelt je zeer zeker niet aan, wie zijn wij om daar een oordeel over te trekken toch?
En zoals jij je nu voelt, begrijpen wij allemaal. Er is altijd wel iets van herkenning, en advies en tips vragen mag ook gewoon.
En een luisterend oor. Want hier wordt niet geoordeeld. 


Maar wat lastig dat je zo moe bent, en vast lijkt te zitten. 
Is er niet een instantie of persoon aan wie je wat hulp kunt vragen? 
Of krijg je al iets van hulp? Soms is het wat fijner als je het deelt, voelt het ook wat minder eenzaam! 

Toch heel knap van je dat je je verhaal hier hebt gedeeld met ons, heel sterk, en dankjewel voor het delen.

''- When life gives you lemons, you make lemonade. I have several stands around here. -''

Goedemorgen. Je stelt je helemaal niet aan. Voor een gesprek stuur je maar een pbtje

---

Hey! Dank voor je bericht!
Hoe doe ik dat?

Op me naam gaan staan geloof ik

Je kunt rechts boven bij "berichten"kiezen voor "bericht opstellen" en vervolgens kiezen voor een ontvanger.

Sorry voor weer de late response... Ik krijg namelijk geen melding bij berichten.

Wil jullie onwijs bedanken voor de steun! 

Is er niet een app-groep of chat mogelijk oid? Zou het zo fijn vinden om niet in het openbaar zulke zaken te bespreken