Hallo,


Zoals altijd wanneer ik me heel slecht voel , zorg ik ervoor dat er geen contact met familie is.  
Mijn opgroeien daar is voor mij  het begin van de ellende in mij waardoor ik amper iets van mn leven heb kunnen maken en dus kamp met vele klachten. 
Gedurende mijn leven heb ik diverse pogingen gedaan  het te sprake te brengen. Dat was, zeg maar gerust, niet gewenst.  Uiteraard lag het  aan mij en werd ik niet geloofd . 


Het 'niets aan de hand spel'  diende echter dus door te gaan, - het maakt hen niet uit of mijn gezondheid daar onder lijd, niets aan de hand immers. 

Ik kon dat niet opbrengen  en heb mn familiecontact gereduceerd tot minimaal.  Dwz geen contact met brussen . Maandelijks een -voor mij  hoogst vervelend-  bezoek aan mijn moeder, inmiddels 94 omdat ik me daar verplicht toe voel gezien haar leeftijd  en haar gemoedsrust.


Maar ik kan het echt niet meer opbrengen . 
Ze wenste dat vandaag kwam, ik moet daar dan  zitten, wat eten, over de kanari, het weer, haar klaagzang over corona , het weer en nog meer compleet niets aanhoren . Ik moet dat uren volhouden , terwijl ik langzaam stik.  Na 2 uur weggaan lukt soms wel, maar nooit zonder aangepraat schuldgevoel. 

Ik kan de grote -  moeder en dochter -  poppenkast ook niet meer opbrengen. 

Met veel moeite gister de telefoon opgenomen na haar aanhoudend gebel (wat bij mij alleen al tot stress  leid) l  Gezegd dat ik niet kwam,  de langspeelplaat ging weer van start , onderbroken en het gesprek beiendigd. 

Uiteraard heb ik dan daar ook nog een klotegevoel over. 
Ze hebben me dus wéér te pakken zal ik maar zeggen . 

Liefs, Mabel

Vervelend Mabel,

Lastige situaties zijn dit. Je zit al je hele leven in deze dynamiek met je familie. Breek daar maar eens uit hè?
Voel je alsjeblieft niet schuldig. Denk niet aan andere mensen die wel naar hun oude moeder gaan. Zij kennen jouw situatie niet.
Ik vind het juist knap dat je niet gegaan bent. Het hoeft niet ten kosten jou te gaan. Het zou mooi zijn als je nog eens tot haar door kon dringen, maar op 94-jarig leeftijd lijkt de kans van slagen niet al te groot.
Sterkte!

Gr, J@n

Bedankt voor je lieve reactie Jan. Doet me goed. 

De kans op enig gesprek is  zoals jiij zegt werkelijk nihil.  Uiteraard probeert ze me wel  op het schuldgevoel te werken.  Ze klaagt altijd voluit dat ze 'altijd ' alleen zit en dat de andere bewoners  continu aanloop hebben van  hun kinderen.  
Klopt niets van uiteraard . Mischien hebben die anderen dan hopelijk nog een fijne jeugd gehad zodat  het niet zo een opgave is om je moeder te bezoeken. 
Mijn moeder ziet er uit al een allerliefst oud vrouwtje, maar het was een verwaarlozende moeder. 

Liefs van Mabel

Goed dat je niet gegaan bent Mabel.
Heb hetzelfde met mijn ma...wat een uur naar de muur staren terwijl ze als een zombie wat rondloopt en vreemde dingen zegt.
Ga er zo weinig heen dat ik het soms compleet vergeet dat ze nog leeft.
Jammer dat je je dan zo schuldig voelt terwijl het eigenlijk andersom zou moeten zijn.
Herken je verhaal  compleet, al enorme stress als je ziet wie er belt.

Desireless

Hallo,


Zoals altijd wanneer ik me heel slecht voel , zorg ik ervoor dat er geen contact met familie is.  
Mijn opgroeien daar is voor mij  het begin van de ellende in mij waardoor ik amper iets van mn leven heb kunnen maken en dus kamp met vele klachten. 
Gedurende mijn leven heb ik diverse pogingen gedaan  het te sprake te brengen. Dat was, zeg maar gerust, niet gewenst.  Uiteraard lag het  aan mij en werd ik niet geloofd . 


Het 'niets aan de hand spel'  diende echter dus door te gaan, - het maakt hen niet uit of mijn gezondheid daar onder lijd, niets aan de hand immers. 

Ik kon dat niet opbrengen  en heb mn familiecontact gereduceerd tot minimaal.  Dwz geen contact met brussen . Maandelijks een -voor mij  hoogst vervelend-  bezoek aan mijn moeder, inmiddels 94 omdat ik me daar verplicht toe voel gezien haar leeftijd  en haar gemoedsrust.


Maar ik kan het echt niet meer opbrengen . 
Ze wenste dat vandaag kwam, ik moet daar dan  zitten, wat eten, over de kanari, het weer, haar klaagzang over corona , het weer en nog meer compleet niets aanhoren . Ik moet dat uren volhouden , terwijl ik langzaam stik.  Na 2 uur weggaan lukt soms wel, maar nooit zonder aangepraat schuldgevoel. 

Ik kan de grote -  moeder en dochter -  poppenkast ook niet meer opbrengen. 

Met veel moeite gister de telefoon opgenomen na haar aanhoudend gebel (wat bij mij alleen al tot stress  leid) l  Gezegd dat ik niet kwam,  de langspeelplaat ging weer van start , onderbroken en het gesprek beiendigd. 

Uiteraard heb ik dan daar ook nog een klotegevoel over. 
Ze hebben me dus wéér te pakken zal ik maar zeggen . 

Liefs, Mabel

Hoi Mabel , zoals je weet herken ik jouw verhaal hoor. Mijn opgroeien in mijn gezin was ook het begin van de ellende maar niet met mijn moeder maar met pa en zus. Ik heb daar ook een persoonlijkheidsstoornis aan overgehouden en niks van mijn leven kunnen maken dus heel heel erg herkenbaar. Ik begrijp dat het moeilijk is maar ik vind het juist heel erg moedig van je dat je voor jezelf hebt gekozen maar je zou er jezelf niet schuldig mogen door voelen. Maar ik heb makkelijk praten want ik ben ook zo voel me ontzettend schuldig als ik voor mezelf kies en moet dan steeds weer de stress ondergaan. Maar we proberen verder om eens voor onszelf te kiezen. Na wat ze jou allemaal hebben aangedaan is het gevolg meer dan natuurlijk. Je zou je niet schuldig mogen voelen , probeer van jezelf te houden , als jij het niet doet zal het niemand doen. Je hebt goed gehandeld en voor jezelf gekozen . Heb je ook geen contact meer met zussen en broers? Moedig van je. Ik voel me soms net een lafaard die over zich laat lopen en mezelf volledig in de steek laat dus dat is ook een rot gevoel. Ik ga aan je denken en ook proberen voor mezelf te kiezen net als jou je bent moedig veel sterkte cyranno

@@@@@@

Hoi Mabel 

ik heb ook geen contact meer met mijn moeder met de hele familie niet ik heb er vrede mee 
je bent niet de enige mijn moeder was erg dominant 
ik herken wat je schrijft 

veel liefs van J

Bedankt allen , voor alle herkenning en bemoediging!
Het is fijn om begrepen te worden.

Ook met broers en zus heb ik zo weinig mogelijk contact.  De enige fijne is overleden , de oudste is  amper aanspreekbaar  en zit voor de rest van zn leven in een beschermwoongroep na jarenlang alcholverslaafd te zijn geweest en de meest idiote taferelen te hebben uitgehaald als pyromaan.

Andere broer is n opvliegend afschuwelijk gestoord gezelschap met losse handjes ,ik denk ook zwakbegaafd,   waar mn  ouders ook  nooit adequaat op hebben gereageerd  en die het huishouden jarenlang heeft getiraniseert en mij als jongste kind jarenlang mishandelde en waar ook niemand op ingreep.  Terwijl daar toch veel oudere kinderen en ouders bij betrokken  waren. 

Mijn zus prentendeert de enige normale en geslaagde te zijn, maar ik heb wel andere herinneringen aan haar. 
Mijn vader vond kinderen ' leuk' tot ze wat ouder waren. Daarna wist ie er maar moeilijk raad mee eigenlijk en trok hij zich terug.

Zus regelt voor mn moeders verjaardag feestjes voor mn moeder waar familie van vader en moederkant worden door uitgenodigd en wij gezellige en geinterreseerde gesprekjes moeten voeren.  Dan moeten we voor een blije  familie doorgaan. ( niet dat er nog iemand intrapt na alles wat er gebeurt is daar aan wantoestanden, met politie , crisisdiensten en wat al meer  , lijkt mij) .  Voor mij de hel op aarde en ik ontrek me zoveel mogelijk er aan.. 

Die hele moeder en dochter en  familiepoppekast mag wat mij betreft rechtstreeks de vullisbak in.  
Die vrouw die geacht word mn moeder te zijn , weet amper iets van me.  (Bizar toch, ik weet ik alles over haar jeugd   zij 'niets' over de mijne.)    

Ze denkt nog steeds dat ze me kan binden met eten.  Zoals je een kind wat huilt troost met snoep. Stop er maar snoepje in dan 'krijst' het niet . Dat is de strategie . Geen opvoeding, maar voeding . De rest is er niet, behalve het praktische. 
Kijk , n hond kan je door middel van voedsel allerlei kunstjes leren , maar bij mensen ligt dat toch wel anders. 
Mijn lieve broer overleed aan een ernstige maagbloeding op zn 52 ste . Hij was ernstig obees , leed zn leven lang  aan een zware angststoornis, depresief en heeft zich letterlijk doodgevreten. Ik zie de parallel wel. Al die tijd werd hij door mn moeder geclaimd met haar overbezorgdheid waardoor ze hem haar eigen angstigheid met de paplepel ingoot, samen met het troosteten.
(Jaren daarvoor overleefde hij zn zoveelste zelfmoordpoging met drank en medicatie.  Hij  kwam er die keer beschadigd en slechter uit). 

In ieder geval , met deze achtergrond  kan ik het amper opbrengen om te komen opdraven  en het gewenste kunstje op te voeren  wat betreft dochter die gezellig een gebakje met  moeders eet. 
Een gesprek over alles wat - wel en niet-  is gebeurt is dus niet mogelijk, dat heb ik wel genoeg geprobeert.  Ze doet alsof haar neus bloed,  weet het zgnd niet meer , het is niet waar, 'ieder huisje heeft zn kruisje" etc. Of reageert gewoon op iets compleet anders. Mischien is ze eigenlijk ook niet helemaal goed snik . Maar ik kan me niet voorstellen dat dit als " moeder ' moet voelen.

Dus ik wil zoveel mogelijk uit die hele  beschadigende  poppenkast zien te blijven., en ik hoop mezelf voor zover mogelijk nog enigzinds te kunnen helen met hulp van een  therapeut. 


Ik was liever niet geboren,  en als het dan toch ' onvermijdelijk' was , in ieder geval niet door haar en in dat gezin. 
En het ergste is nog dat ik door al die shit amper het vermogen bleek te hebben een leven met fijne mensen op te bouwen, en me kon ontwikkelen naar gelang van aanleg, interesse, talenten ipv noodzaak.

Ik heb zoveel mogelijk me vanaf jonge leeftijd me op alle mogelijke manieren aan de huishouding ontrokken , en verliet de woning zsm. 
Ik heb tussen de ziekteperioden door  gestudeerd en gewerkt, veel gefeest, en mislukkende relaties begonnen  met  andere beschadigden,  tot ik echt ziek werd. En vanaf toen ging het bergafwaarts.  Zo een jeugd zit je continu op de hielen en je bent in alles doordrenkt. Ik heb veel harder moeten werken voor alles dan leeftijdgenoten uit n goed genoeg nest,  ook in financieel opzicht.

Mijn inhalige zus en haar man hebben de financiën van moeder naar zich toe getrokken . Omtrent de toekomstige nalatenschap ( zeg maar gerust  immateriële schadevergoeding  is de erfenis )  moet ik ze nog flink in de smiezen houden , ik vertrouw ze niet. Gelukkig heb ik n rechtenstudie gedaan. 
Dan zal ik nog eenmaal met die ratten moeten samenwerken en dan is het volbracht. 

Veel liefs, Mabel

Hi Mabel,

Kun je breken met je familie? Ik heb daarover op internet wat gezocht en kwam dit tegen: https://www.proud2bme.nl/Proud2Live/Afst...ierelaties

Ik pretendeer niet dat dat een oplossing voor je is, maar wil wel meedenken. Ik was zelf ook liever niet geboren. Er was bij mij geen sprake van fysiek misbruik, maar ik miste net als jij een opvoeding. Ik zeg vaak, van de opvoeding heb ik alleen de voeding gehad.

Breken met je familie is niet makkelijk, zeker niet met ouders en zeker niet als die al oud zijn. Je voelt een soort verantwoordelijkheid en dat op zich maakt je een mooi mens. Maar als het je zo belemmert en ongelukkig maakt, hoe slaat de balans dan door? Kun je de zorg voor je moeder overlaten aan je broers en zus, degenen die jou ook in de steek hebben gelaten?

Ik begrijp je woede en je pijn en zou willen dat ik een toverstafje had.

Heel veel sterkte en liefs,
Alais

Wat een verhaal Mabel. Vreselijk, wat een geschiedenis draag je met je mee. Verwacht je dat haar dood je nog iets zal doen, of denk je dat het alleen als een opluchting zal voelen?

---

Hoi Mabel 

ik heb ook geen contact meer met mijn moeder met de hele familie niet ik heb er vrede mee 
je bent niet de enige mijn moeder was erg dominant 
ik herken wat je schrijft 

veel liefs van J

Naar om te horen J. Ben je er erg onzeker en angstig door geworden?