Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Moederdag


#11

Wat een verdrietig verhaal Mabel.

Heb je ergens nog een soort moeder figuur gehad of stond je er helemaal alleen voor.

Dikke knuffel voor jou.
Antwoord

#12

Hallo lieve allen ,

Alais;
 mijn moeder zit met zorg in een aanleunwoning , mn zus heeft in de bejaardenzorg gewerkt en regelt t contact daar. Ze belt me enkel om me ergens voor in te zetten en dat houd ik dan af. Ik ben niet afroep beschikbaar . Verder heb ik de indruk dat ze zich ook van mn moeder terugtrekt omdat ze inmiddels oma is, haar man en zoon ziek etc , het eigen gezinsleven.  Mn ma klaagt om het klagen maar komt niets te kort.

Mn broer is onlangs weer geflipt en gaat dan bij zn moeder verhaal halen en zit er elke dag volgens mij , waar hij dankbaar gebruikt van maakt . Hij zou er het liefst zo weer bij intrekken. Zij zal geen nee zeggen.

Over mn overleden broer verteld ze telkens de zelfde verhalen, hij zou dagelijks langskomen en alles voor haar doen.  Heb haar wel eens gezegd  dat ik kinderen geen bezit zijn die je als personeel kan gebruiken. 

Jan: 
Ik denk dat haar dood mischien wel eens opluchting zou  kunnen zijn, na afhandeling van erfkwesties ,  hoef ik met de rest ook niets meer , er is al jarenlang amper n connectie.  

Madelief:
Nee nooit een moederfiguur gehad. 
Zat wel van kinds af aan bij de buurmeisjes waar ik tenminste veilig wad en nog iets kon leren qua normaal gedrag.  Ik was namenlijk ws  onaangepast , asociaal en grensoverschrijdend onbeschoft. 
Ook nog jarenlang gepest dankzij het niet geleerd hebben van normaal gedrag.  Het verschil tussrn gezin en buitenwereld was flink.
Antwoord

#13

(10-05-2021, 17:36)Mabel schreef: Bedankt allen , voor alle herkenning en bemoediging!
Het is fijn om begrepen te worden.

Ook met broers en zus heb ik zo weinig mogelijk contact.  De enige fijne is overleden , de oudste is  amper aanspreekbaar  en zit voor de rest van zn leven in een beschermwoongroep na jarenlang alcholverslaafd te zijn geweest en de meest idiote taferelen te hebben uitgehaald als pyromaan.

Andere broer is n opvliegend afschuwelijk gestoord gezelschap met losse handjes ,ik denk ook zwakbegaafd,   waar mn  ouders ook  nooit adequaat op hebben gereageerd  en die het huishouden jarenlang heeft getiraniseert en mij als jongste kind jarenlang mishandelde en waar ook niemand op ingreep.  Terwijl daar toch veel oudere kinderen en ouders bij betrokken  waren. 

Mijn zus prentendeert de enige normale en geslaagde te zijn, maar ik heb wel andere herinneringen aan haar. 
Mijn vader vond kinderen ' leuk' tot ze wat ouder waren. Daarna wist ie er maar moeilijk raad mee eigenlijk en trok hij zich terug.

Zus regelt voor mn moeders verjaardag feestjes voor mn moeder waar familie van vader en moederkant worden door uitgenodigd en wij gezellige en geinterreseerde gesprekjes moeten voeren.  Dan moeten we voor een blije  familie doorgaan. ( niet dat er nog iemand intrapt na alles wat er gebeurt is daar aan wantoestanden, met politie , crisisdiensten en wat al meer  , lijkt mij) .  Voor mij de hel op aarde en ik ontrek me zoveel mogelijk er aan.. 

Die hele moeder en dochter en  familiepoppekast mag wat mij betreft rechtstreeks de vullisbak in.  
Die vrouw die geacht word mn moeder te zijn , weet amper iets van me.  (Bizar toch, ik weet ik alles over haar jeugd   zij 'niets' over de mijne.)    

Ze denkt nog steeds dat ze me kan binden met eten.  Zoals je een kind wat huilt troost met snoep. Stop er maar snoepje in dan 'krijst' het niet . Dat is de strategie . Geen opvoeding, maar voeding . De rest is er niet, behalve het praktische. 
Kijk , n hond kan je door middel van voedsel allerlei kunstjes leren , maar bij mensen ligt dat toch wel anders. 
Mijn lieve broer overleed aan een ernstige maagbloeding op zn 52 ste . Hij was ernstig obees , leed zn leven lang  aan een zware angststoornis, depresief en heeft zich letterlijk doodgevreten. Ik zie de parallel wel. Al die tijd werd hij door mn moeder geclaimd met haar overbezorgdheid waardoor ze hem haar eigen angstigheid met de paplepel ingoot, samen met het troosteten.
(Jaren daarvoor overleefde hij zn zoveelste zelfmoordpoging met drank en medicatie.  Hij  kwam er die keer beschadigd en slechter uit). 

In ieder geval , met deze achtergrond  kan ik het amper opbrengen om te komen opdraven  en het gewenste kunstje op te voeren  wat betreft dochter die gezellig een gebakje met  moeders eet. 
Een gesprek over alles wat - wel en niet-  is gebeurt is dus niet mogelijk, dat heb ik wel genoeg geprobeert.  Ze doet alsof haar neus bloed,  weet het zgnd niet meer , het is niet waar, 'ieder huisje heeft zn kruisje" etc. Of reageert gewoon op iets compleet anders. Mischien is ze eigenlijk ook niet helemaal goed snik . Maar ik kan me niet voorstellen dat dit als " moeder ' moet voelen.

Dus ik wil zoveel mogelijk uit die hele  beschadigende  poppenkast zien te blijven., en ik hoop mezelf voor zover mogelijk nog enigzinds te kunnen helen met hulp van een  therapeut. 


Ik was liever niet geboren,  en als het dan toch ' onvermijdelijk' was , in ieder geval niet door haar en in dat gezin. 
En het ergste is nog dat ik door al die shit amper het vermogen bleek te hebben een leven met fijne mensen op te bouwen, en me kon ontwikkelen naar gelang van aanleg, interesse, talenten ipv noodzaak.

Ik heb zoveel mogelijk me vanaf jonge leeftijd me op alle mogelijke manieren aan de huishouding ontrokken , en verliet de woning zsm. 
Ik heb tussen de ziekteperioden door  gestudeerd en gewerkt, veel gefeest, en mislukkende relaties begonnen  met  andere beschadigden,  tot ik echt ziek werd. En vanaf toen ging het bergafwaarts.  Zo een jeugd zit je continu op de hielen en je bent in alles doordrenkt. Ik heb veel harder moeten werken voor alles dan leeftijdgenoten uit n goed genoeg nest,  ook in financieel opzicht.

Mijn inhalige zus en haar man hebben de financiën van moeder naar zich toe getrokken . Omtrent de toekomstige nalatenschap ( zeg maar gerust  immateriële schadevergoeding  is de erfenis )  moet ik ze nog flink in de smiezen houden , ik vertrouw ze niet. Gelukkig heb ik n rechtenstudie gedaan. 
Dan zal ik nog eenmaal met die ratten moeten samenwerken en dan is het volbracht. 

Veel liefs, Mabel
Ho Mabel je hebt echt veel meegemaakt , bedankt voor het delen met ons, ik heb er veel aan daar ik ook enorm worstel met familie onderwerp. Ook de zin ik was in dat gezin liever niet geboren , dat heb ik duizenden keren ook herhaald in mezelf. Het spijt me dat je enige lieve broer is overleden en dat je t moeilijk hebt met de anderen. Hij was nog jong. Je broer die ouder is , heeft je heel slecht behandeld en er is niet tussen gekomen, ook dat is toch ongelofelijk moeilijk. Heel herkenbaar , ik ben ook de jongste . Mijn zus behandelde me ook slecht, negeerde me alsof ik totaal niet bestond en was heel jaloers. Ik heb het er nog steeds moeilijk mee en het is waar, zo een jeugd zit je continu op de hielen. Ik had ook onaangepast gedrag door alles wat ik heb meegemaakt. In jouw geval een moeilijke relatie met je moeder en bij  mij mijn pa. Ook trekt mijn zus het laken naar zich toe in alles omtrent financiën en verzorging pa . Hij woont nog in zijn huis met aangepaste hulp. Mijn mening wordt niet gevraagd alleen word ik erbij betrokken als ik iets praktisch moet doen ,maar het verschil met jou is dat ik het dan braaf doe , uit schuldgevoel . Ik vind mezelf heel stom daarmee maar ik ben heel erg geplaagd door schuldgevoelens. Mijn ma was mijn steunpilaar maar is nu gestorven , ook in  de begrafenis heb ik weinig te brokken gehad , dit alles maakt me boos en ontgoocheld . Maar als ik afstand neem dan heb ik schuldgevoelens. Ik had me veel meer moeten verdedigen en nu zou ik veel meer afstand moeten inbouwen. Maar ze belt me en ik knik. Het is een gevecht maar ik blijf het proberen. Ik hoop dat je je ook wat beter in je vel zult voelen met de tijd en in het reine kunt komen met wat is gebeurd bedankt om erover te schrijven is een hele steun voor me. Groetjes cyranno
Antwoord

#14

Lieve Cyranno, 

Via dat schuldgevoel hebben ze je in de tang , dat probeerden ze met mij ook altijd. Mijn moeder doet dat nog steeds graag,  zoals je gelezen hebt.

Bijv. Als klein kind heb ik moeten aanschouwen hoe mn oudste broer na het stoppen van zn opleiding door onze  vader werd stukgemaakt omdat hij mislukt zou zijn, met de kansen die hij kreeg ( en die hun dan weer nooit hadden gehad , wo-2, Indië etc)  - 
Gevolg:  ik besloot ze niets verplicht te willen zijn en wilde niets van ze, want het was me duidelijk waar dat toe zou leiden. 
Om die reden heb ik vanaf jonge leeftijd ook geen cent meer van ze aangenomen en ging ik in een kraakpand wonen.  
En me aan ze ontrokken .  
(Natuurlijk bleven ze me wel  bewerken  , door hun " " lijden'  aan mij te tonen wat ik hen aandeed  door mijn keuze,  wakkerden ze mn schuldgevoel aan , en  ze wachten rustig  af tot ik met hangende pootjes terug zou komen...  al was t de laatste plek ter wereld.... nooit  ) . 

En dit alles deden ze niet doelbewust , dat was hun idee van goed ouder zijn vrees ik . Ze waren / zijn zich amper bewust van hun gedrag en houding en gevolgen  . En dat zullen ze nooit worden. 

Dat alles is mischien knap gedaan van mij of zo ... maar desondanks ben ik toch net zo goed erg  beschadigd geraakt.  Het verleden zit ook mij net zo goed  op mn hielen. 
Een dergelijke gezinssituatie ontvlucht niemand zonder kleerscheuren. Ik niet, jij niet, velen op dit forum niet. 

Maar het begint allemaal met doorkrijgen hoe het werkt.  Dat gaat moeilijk als je emotioneel geraakt word , zoals ik nog wel eens geraakt word. 
(Ik heb er postraumatische stress aan overgehouden) 
Flink afstand houden is voor mij van levensbelang .
 
Vervolgens zoek ik nog naar een manier om de schade in me te helen. Ik heb een diep wantrouwen ontwikkeld jegens anderen  en geen  innerlijk gevoel van veiligheid. Hechtingstoornis  Kwetsbaarheid voor depressie volgt .

Mischien wil  je dit boek eens lezen Cyranno, 
je zou jezelf zo maar eens er in tegen kunnen komen , en de zaken kunnen zo maar in een ander licht komen te  staan: 

https://www.boompsychologie.nl/product/1...fYQAvD_BwE

Ik voel me ook gesterkt door jouw reactie Cyranno!
Bedankt!

Liefs van Mabel
Antwoord

#15

verwijderd
Antwoord

#16
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 16-05-2021, 10:28 door Mabel.)

Hallo allen , 

Dit topic heeft nog n vervolg.

Nadat mn moeder vandaag weer belde - om mij te bewegen langs te komen omdat ze ' altijd'  alleen zit etc etc ..

Heb ik nogmaals geprobeert onomwonden te zeggen hoe ik t beleeft heb en uitgelegd  dat ik niet bij de familie/ haar in de buurt kan komen als ik me slecht voel.  Dat er een verband is dat cptss heet.

Dat we nergens over kunnen praten,  behalve de kanari, het weer en coronaklaagzang , en ik dat niet meer kan opbrengen. 
 Dit leidde tot vooral de armoede en geweldsverhalen uit haar jeugd . 
Ik heb n om de haverklap moeten aangeven dat niet om haar jeugd ging,  maar over mijn jeugd . 
Dat ik inmiddels alles over haar jeugd weet , maar zij niets over de mijne. Dat dat heel vreemd is. Aangezien zij wel bij de mijne was, en ik niet bij de hare. 
Reactie: 
Het kon nooit zo erg zijn geweest als ik het vertelde.  Ze herkende  wederom amper iets,  maar liet het deze keer wel uit haar hoofd te zeggen ' dat het niet waar'  was .   Gelukkig. 
 Ik zei nogmaals dat ik het me prima herinnerde en gaf aanwijzingen en voorbeelden.   
Nogmaals  haar herinnerd  dat ik als kind wel om hulp vroeg. . Dat ik het op mn 29 ste nogmaals heb verteld.
En nu weer. 
Dat ik graag van de gerneratieoverdraagbare shit af wil, en dat ik er niet mee WENS te leven .  
Reactie is toch wel : ik had het erger, maar ik moest er maar mee leven , ik heb blijkbaar alles verkeerd gedaan. 
Ben daar niet op ingegaan .  
Nogmaals gezegd , dat ik als ik me niet enigzinds in de buurt van goed voel , ik uit de buurt blijf, en dat het mij niet goed is gegaan en gaat. 

Erg, erg  lastig dit . Maar heb toch echt geprobeerd zonder  teveel emotie en boosheid de boodschap nogmaals  over te brengen.  

Ik voel me niet schuldig , ik ben ook niet trots er op , die onzinnige poppenkast,  dat moet gewoon stoppen , dit ten koste van mezelf in stand houden .  Ik wil er van af.  
Luister en verdiep je eens in je kind  beste moeder, en anders laat maar is mn boodschap. 

 Ze is nu al 94 . Dan kan ze het nog eens proberen. .Ik verwacht er niet veel van. Maar al te graag keert ze het bij tbv  het oude nietszeggende. Daar voelt ze zich duidelijk n stuk veiliger bij. 
Maar ik stik er in  en dat mag echt niet meer.

Liefs, Mabel
Antwoord

#17
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 16-05-2021, 12:41 door cyranno.)

(15-05-2021, 23:03)Mabel schreef: Hallo allen , 

Dit topic heeft nog n vervolg.

Nadat mn moeder vandaag weer belde - om mij te bewegen langs te komen omdat ze ' altijd'  alleen zit etc etc ..

Heb ik nogmaals geprobeert onomwonden te zeggen hoe ik t beleeft heb en uitgelegd  dat ik niet bij de familie/ haar in de buurt kan komen als ik me slecht voel.  Dat er een verband is dat cptss heet.

Dat we nergens over kunnen praten,  behalve de kanari, het weer en coronaklaagzang , en ik dat niet meer kan opbrengen. 
 Dit leidde tot vooral de armoede en geweldsverhalen uit haar jeugd . 
Ik heb n om de haverklap moeten aangeven dat niet om haar jeugd ging,  maar over mijn jeugd . 
Dat ik inmiddels alles over haar jeugd weet , maar zij niets over de mijne. Dat dat heel vreemd is. Aangezien zij wel bij de mijne was, en ik niet bij de hare. 
Reactie: 
Het kon nooit zo erg zijn geweest als ik het vertelde.  Ze herkende  wederom amper iets,  maar liet het deze keer wel uit haar hoofd te zeggen ' dat het niet waar'  was .   Gelukkig. 
 Ik zei nogmaals dat ik het me prima herinnerde en gaf aanwijzingen en voorbeelden.   
Nogmaals  haar herinnerd  dat ik als kind wel om hulp vroeg. . Dat ik het op mn 29 ste nogmaals heb verteld.
En nu weer. 
Dat ik graag van de gerneratieoverdraagbare shit af wil, en dat ik er niet mee WENS te leven .  
Reactie is toch wel : ik had het erger, maar ik moest er maar mee leven , ik heb blijkbaar alles verkeerd gedaan. 
Ben daar niet op ingegaan .  
Nogmaals gezegd , dat ik als ik me niet enigzinds in de buurt van goed voel , ik uit de buurt blijf, en dat het mij niet goed is gegaan en gaat. 

Erg, erg  lastig dit . Maar heb toch echt geprobeerd zonder  teveel emotie en boosheid de boodschap nogmaals  over te brengen.  

Ik voel me niet schuldig , ik ben ook niet trots er op , die onzinnige poppenkast,  dat moet gewoon stoppen , dit ten koste van mezelf in stand houden .  Ik wil er van af.  
Luister en verdiep je eens in je kind  beste moeder, en anders laat maar is mn boodschap. 

 Ze is nu al 94 . Dan kan ze het nog eens proberen. .Ik verwacht er niet veel van. Maar al te graag keert ze het bij tbv  het oude nietszeggende. Daar voelt ze zich duidelijk n stuk veiliger bij. 
Maar ik stik er in  en dat mag echt niet meer.

Liefs, Mabel

Sterk van jou dat je nog eens hebt uitgelegd aan jouw moeder hoe het voor jou zit , ook al begrijpt ze het niet direct het zal jou wel opluchten goed gedaan!
Antwoord

#18

Hoi Mabel 

ik heb zelf geen contact met familie ik weet hoe het voelt met je moeder ik wens je kracht toe 


liefs J
Antwoord

#19

verwijderd
Antwoord

#20

Tja, een opluchting is het eigenlijk niet.

 Ik ben er in de war van zelfs. 
Een moeder die het eigenlijk maar gewoon achterlijk vind dat je met zoiets op de proppen komt , dat je je daar maar tegen in moet zetten , want bij haar was het immers erger en zij moest het ook maar uitzoeken.   Zij  verwaarloost, ik verwaarloosd ... nou dan stonden we gelijk , zei ze.
Alsof het n strijd was . Alsog het daarom ging . 

Ook  heb ik haar nog op aangesproken  dat teksten als " je moet het zelf maar uitzoeken , later is er ook niemand die voor je zorgt " toch niet iets is wat tegen een klein kind zegt als moeder?   Uiteindelijk is het dankzij die shit ook nog op uitgedraaid ook.

Nou zo was het voor haar ook dus was het ok? 

Ik vrees dat mijn ' moeder' niet helemaal goed snik is eerlijk gezegd.  Wat is dit voor n persoon ?
( We konden toch naar school en hadden n tv. ?)
Ehh...

Dit is toch wel een andere kant van het hoogbejaarde inmmer hulpeloze  wat warrige vrouwtje wat  n warboel aan langspeelplaten uitkraamt over het  weer ,  poezen en kanariepieten  en alsmaar klaagt dat ze alleen zit. 
Ze heeft me volgens mij niet amper een vraag gesteld! 

Behalve dat ik het haar toch eens moest zeggen, ben ik gewoon geshockt eigenlijk. 
Alsof het legitiem is als n soort overdracht van het eigen leed .  Het is ziek . 

Liefs,   Mabel
Antwoord





Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)