Dag Heintje,

Ik had een persoonlijk bericht gestuurd omdat ik niet kon peilen of je alles hier op het forum wilde bespreken. Aan je reacties te zien maakt dat je niet uit dus reageer ik hier verder.
Over "tussen genders in zitten":  De vriending waar ik over sprak die van vrouw man geworden is, werd aangetrokken door het beeld om man te worden zoals zij zich van binnen voelde. Dat heb jij niet, jij vind het goed zoals het is en hoeft geen ingrepen met hormonen al kunnen die wel. Dat is dus een heel andere situatie inderdaad. 


Over de verwarring van omstanders wilde ik je nog vertellen dat die vriendin en ik al lang vrienden waren, het was een mooie vrouw en ik had stiekem een oogje op haar maar dat nooit gezegd, omdat ze nu eenmaal mijn client was in een gehandicapteninstelling. Toen ik daar niet meer werkte zijn we echte vrienden gebleven. Toen ze naar me toekwam om mij als eerste buiten de naaste familie te vertellen over haar voornemen man te worden, voelde ik mij vereerd en hebben we een heel lang gesprek bij de open haard gehad. Ik was flink in verwarring en ontdekte iets lelijks in mezelf. Maar door de vriendschap konden we daar doorheen en het open bespreken. Ik vond haar als vrouw namelijk mooi, aantrekkelijk maar soms ook wel eens nou ja een beetje zeikerig. Een detail, zoals iedereen wel een ietsje mindere kant heeft. Maar nou komt ie...als ik me voorstelde dat die zelfde mens een man zou zijn vond ik het ineens een heel erg vervelende eigenschap, bijna niet verenigbaar met vriendschap....Gek he, dat zei dus iets over mijn vooroordeel en dat was niet zo positief. We hebben dat allemaal besproken en ik heb ook verteld dat ik verliefd op haar geweest was, wat zij nooit gemerkt had.
Bij de gratie van dat we al een hechte vriendschap hadden voordien konden we samen de overstap maken. 

Maar al die voordelen heb je niet als je iemand op straat tegenkomt die onbekend is. Die wordt ook met vanalles geconfronteerd in zichzelf en zijn "naar de wereld en mensen kijken gaat onderuit. Dat kan dan agressie oproepen...onvoorspelbaarheid roept gevoel van gevaar op bij mensen. Agressie dat hoort niet natuurlijk en ik zeg en bedoel ook niet dat dit goed is maar het is wel soort van te begrijpen omdat er geen binding is daar buiten in het "wild" en mensen toch in de diepte door elkaar geschud worden als ze jou zien. Tollerantie is niet vanzelfsprekend kennelijk....Dat ik die overstap alleen kon maken onder gecontroleerde omstandigheden met mijn vriendin/vriend omdat we al vrienden waren zegt ook al hoe moeilijk dat is, terwijl ik mezelf vrij ruimdenkend vindt... 

Wat ik je ook nog wilde zeggen is dat mijn vriendin/vriend in de transitie niet veel gehad heeft aan de verplichte psychologische bijstand, maar des te meer hopuvast en steun  aan gesprekken met een gespecialiseerde Filosoof met praktijk in Amsterdam! Mocht je interesse hebben dan kan ik de naam wel opvragen voor je.


Ook vroeg ik me nog af of je contact hebt met leden van de LBGBQA gemeenschap. De congressen die ik bezocht kenmerkten zich door een heel open sfeer, heel prettig. Ook is het dan raar om er ineens tot een minderheid te behoren als hetero straight man.....heel leerzaam, maar ook heel warm accepterend, prettig. Een aanrader. Je hoeft hier niet alleen mee te zijn en blijven als je dat niet wilt.

hartegroet

Ik begrijp het, maar toch blijft het een dingetje.
Je werdt verliefd op die vriendin, ik neem aan dat je dan verliefd werd op haar als persoon, je wordt toch meestal verliefd op iemands innerlijk lijkt me? 
Dat zij nu een hij is en een man is veranderd toch niets aan hem als persoon, vanbinnen is hij nog steeds dezelfde persoon op wie jij verliefd was toen hij nog een vrouw was. 
Alleen doordat het uiterlijke plaatje is veranderd zou je denk ik niet op hem verliefd geworden zijn als je hem nu gekend zou hebben, gelijk als man. 

Ik heb in mijn leven echt geleerd dat een uiterlijk en een geslacht toch wel echt alles betekenend is in het leven. 
Ik denk dat je gelijk hebt, mensen zien in mij een persoon die niet aan de norm voldoet, die afwijkt van de regels tussen man en vrouw. 
Dat uit zich dan in verbale agressie en afwijzing naar mij toe, terwijl ik gewoon zo ben geboren en ik zoals ik je in het persoonlijke bericht stuurde ik niet aan mijn lichaam ga laten sleutelen alleen maar om ' in de smaak te vallen' voor anderen.

Zo kan ik ook wel een hele waslijst gaan opstellen met wat ik van iedereen vind, wat mooier kan en wat anders kan. 
Maar dat is niet aan mij, iedereen mag zijn wie die is en iedereen is gewoon zoals die is. 

Ik heb geen contact met lgbt personen. 
Ik had wel een vriendin die was al boven de 70 jaar oud, zag er op en top vrouw uit, totaal niet merkbaar aan haar dat ze geboren was als man.
Maar is helaas overleden. 

Ik ben een man en ik leef ook als een man, ik draag geen vrouwen kleding en ik gedraag me ook niet vrouwelijk, zoals ik je persoonlijk had verteld omarm ik desondanks wel mijn vrouwelijke kant, met mijn lange haren en ik heb ook weleens sieraden om, ik heb echt een vrouwelijke creativiteit zoals handwerken, breien, haken, kleuren, ik hou bijvoorbeeld van porseleinen poppen en ik heb echt de gevoeligheid van een vrouw.
Ik heb sinds mijn hele vroege jeugd vanaf de peuterspeelzaal tot vandaag de dag altijd heel veel vriendinnen gehad, vrouwen praten ook vaak heel openlijk over mij over hun ongesteldheid, hun vriendjes, hun echte vrouwen dingetjes.

Ik geef toe dat ik thuis in een depressieve bui vaak genoeg make up van mijn moeder of mijn oma pikte en mij stiekem op maakte, dan dacht ik: zou mijn leven beter geweest zijn als ik een volledige vrouw was? Zou ik dan niet zo gepest zijn en uitgescholden zijn? Zou ik dan wel meer geaccepteerd zijn? 

Natuurlijk denken mensen altijd gelijk over mij dat ik homoseksueel ben, dat dachten mijn buren ook toen ze mij zagen. 
Na een hele tijd hadden ze dat ook tegen mij gezegd, dat ze dat over mij dachten maar dat toen ze mij eenmaal leerden kennen erachter kwamen dat ze het toch mis hadden. 
Ik kon er gelukkig wel een beetje om lachen en wees ze er nog op aan met de vraag of ze de afgelopen jaren dat ik hier woon ooit mannen bij mij over de vloer hebben zien komen of mij met mannen hebben zien lopen buiten... 
Want feit is wel, dat ik helemaal geen mannelijke vriendschappen heb en ik helemaal geen contact met mannen heb.
 
En zo ben ik nou eenmaal, waarom zou ik mijzelf lichamelijk moeten aanpassen? Er mannelijker uit moeten zien? Voor wie? 
Ik ben hoe ik ben en ik ben mezelf, met mijn vrouwelijke hormonen erbij, dat maakt mij ik.

Ik begrijp het, maar toch blijft het een dingetje.
Je werdt verliefd op die vriendin, ik neem aan dat je dan verliefd werd op haar als persoon, je wordt toch meestal verliefd op iemands innerlijk lijkt me? 
Dat zij nu een hij is en een man is veranderd toch niets aan hem als persoon, vanbinnen is hij nog steeds dezelfde persoon op wie jij verliefd was toen hij nog een vrouw was. 
Alleen doordat het uiterlijke plaatje is veranderd zou je denk ik niet op hem verliefd geworden zijn als je hem nu gekend zou hebben, gelijk als man. 

Ik heb in mijn leven echt geleerd dat een uiterlijk en een geslacht toch wel echt alles betekenend is in het leven. 
Ik denk dat je gelijk hebt, mensen zien in mij een persoon die niet aan de norm voldoet, die afwijkt van de regels tussen man en vrouw. 
Dat uit zich dan in verbale agressie en afwijzing naar mij toe, terwijl ik gewoon zo ben geboren en ik zoals ik je in het persoonlijke bericht stuurde ik niet aan mijn lichaam ga laten sleutelen alleen maar om ' in de smaak te vallen' voor anderen.

Zo kan ik ook wel een hele waslijst gaan opstellen met wat ik van iedereen vind, wat mooier kan en wat anders kan. 
Maar dat is niet aan mij, iedereen mag zijn wie die is en iedereen is gewoon zoals die is. 

Ik heb geen contact met lgbt personen. 
Ik had wel een vriendin die was al boven de 70 jaar oud, zag er op en top vrouw uit, totaal niet merkbaar aan haar dat ze geboren was als man.
Maar is helaas overleden. 

Ik ben een man en ik leef ook als een man, ik draag geen vrouwen kleding en ik gedraag me ook niet vrouwelijk, zoals ik je persoonlijk had verteld omarm ik desondanks wel mijn vrouwelijke kant, met mijn lange haren en ik heb ook weleens sieraden om, ik heb echt een vrouwelijke creativiteit zoals handwerken, breien, haken, kleuren, ik hou bijvoorbeeld van porseleinen poppen en ik heb echt de gevoeligheid van een vrouw.
Ik heb sinds mijn hele vroege jeugd vanaf de peuterspeelzaal tot vandaag de dag altijd heel veel vriendinnen gehad, vrouwen praten ook vaak heel openlijk over mij over hun ongesteldheid, hun vriendjes, hun echte vrouwen dingetjes.

Ik geef toe dat ik thuis in een depressieve bui vaak genoeg make up van mijn moeder of mijn oma pikte en mij stiekem op maakte, dan dacht ik: zou mijn leven beter geweest zijn als ik een volledige vrouw was? Zou ik dan niet zo gepest zijn en uitgescholden zijn? Zou ik dan wel meer geaccepteerd zijn? 

Natuurlijk denken mensen altijd gelijk over mij dat ik homoseksueel ben, dat dachten mijn buren ook toen ze mij zagen. 
Na een hele tijd hadden ze dat ook tegen mij gezegd, dat ze dat over mij dachten maar dat toen ze mij eenmaal leerden kennen erachter kwamen dat ze het toch mis hadden. 
Ik kon er gelukkig wel een beetje om lachen en wees ze er nog op aan met de vraag of ze de afgelopen jaren dat ik hier woon ooit mannen bij mij over de vloer hebben zien komen of mij met mannen hebben zien lopen buiten... 
Want feit is wel, dat ik helemaal geen mannelijke vriendschappen heb en ik helemaal geen contact met mannen heb.
 
En zo ben ik nou eenmaal, waarom zou ik mijzelf lichamelijk moeten aanpassen? Er mannelijker uit moeten zien? Voor wie? 
Ik ben hoe ik ben en ik ben mezelf, met mijn vrouwelijke hormonen erbij, dat maakt mij ik.

Ja Heintje 

dat " dingetje" is dus wat me zo tegenviel van mezelf, dat ik er achter kwam dat ik kennelijk ook met twee maten meet. Naar vrouwen toe leg ik andere maatstaven aan dan naar mannen. Een aantrekkelijke vrouw mag een beetje zeuren van mij, maar een mannelijke vriend niet hoor! Dat is een rare ontdekking als je jezelf vrij open minded vindt, met allerlei slag mensen uit verschillende culturen en standen en herkomst omgaat etc. Natuurlijk gaat het om het innerlijk, helemaal mee eens, maar het uiterlijk speelt een veel en veel grotere rol dan ik me bewust was. En verliefdheid (anders dan Liefde) blijkt wel degelijk op het uiterlijk af te gaan en dingen binnenin voor lief te nemen zolang het er maar leuk uit ziet..... Dat valt me dus tegen van mezelf. Ik heb kennelijk ook de nodige vooroordelen. Daar kwam ik pas achter in confrontatie met iemand die niet in een van de bekende hokjes viel. Dat is het goede van zulke ontmoetingen, voor iedereen denk ik.

Dag Eenpersoons

dat is een heel zwaar leven dat je daar schetst. En dat op zo jonge leeftijd, dat is nogal wat. Heb je geen idee dat je hulp zou kunnen krijgen hier bij? Je zegt daar niks over, dan lijkt het me wel een heel erg eenzame strijd zo. Dat hoeft toch niet zo in je eentje? Je komt ook hier op het forum tenslotte om mensen te ontmoeten, uit te wisselen. Heb je geen vertrouwen in hulpverlening? Nare ervaringen er mee misschien? Soms is het wat winkelen voordat je iemand vind waarmee het klikt. Je huisarts is de toegang hiertoe, en als je het met de huisarts niet goed kan vinden kan je ook een andere nemen he. Je moet je wel op je gemak voelen. Ik raad je toch aan om iemand in vertrouwen te nemen zodat je ondersteuning kan ondervinden, daar heb je recht op als mens als belastingbetaler en he tzit nog in je verzekering ook. Ik begrijp heel goed dat je aangedaan bent en denkt dat niets of niemand je kan helpen, maar dat zou je eens uit moeten proberen misschien. Kijk het laatste stukje, het toepassen van veranderingen in je leven moet je inderdaad zelf doen, maar bij het eerste stuk, het in beweging komen de goede kant op die door jou gewenst wordt, daar kan je hulp bij krijgen van mensen die er eerder mee te maken hebben gehad. Dat is comfortabel. Ook zijn er allerlei groepen van mensen in jouw soort positie die je kan vinden op internet en die worden georganiseerd door verschillende organisaties waar onder de ggz, ggd, vereningingen en stichtingen. Zelfhulpgroepen en steungroepen kunnen een heel belangrijk verschil maken. er zijn er bij die niks kosten.