Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Leren leven



Dat snap ik ja, dat dat moeilijk te bepalen is. Het kip of ei verhaal.. Ik kan in ieder je in ieder geval wel geruststellen: ook als je niet depressief bent, kun je in paniek raken als je denkt aan een scheiding. Ik was 30 jaar samen met mijn ex-man, en al een een jaar of 10 ongelukkig in de relatie. Maar inderdaad, wát dan?? Wordt het er dan wel beter op? Dat is sowieso moeilijk. Uiteindelijk heb ik naar mijn hart en niet naar mijn verstand geluisterd, en er een streep onder gezet. Achteraf de juiste stap, maar dat weet je niet van tevoren. 
Ik kan je niet helpen helaas. Maar de stap die je hebt gezet om eerst voor jezelf te zorgen en daarna eventueel nog voor je relatie, lijkt me wel de juiste. Luister naar je hart, want dat klopt..
Antwoord


Hoi Skanul,

Ik vermoed tot dat de kip het ei al in je jeugd gelegd heeft.
Ook omdat je hier meld dat jij je partner hebt gekozen in een erg donkere periode.
Misschien net als ik een volwassen leven lang slecht voor mijzelf gezorgd. Weet het ook niet hoor.
Voor mij gold in elk geval een volwassen leven lang mijzelf forceren tot mijn depressie alles stil heeft gezet.
Weinig eigenwaarde, zelftrouwen. Altijd wat angstig en weinig assertief.
Komt dat jou bekend voor?
Misschien zijn jouw twijfels over je relatie wel een teken van persoonlijke groei niet waar.
Zou dat kunnen?
Antwoord


(22-04-2017, 19:39)Bert schreef: Hoi Skanul,

Ik vermoed tot dat de kip het ei al in je jeugd gelegd heeft.
Ook omdat je hier meld dat jij je partner hebt gekozen in een erg donkere periode.
Misschien net als ik een volwassen leven lang slecht voor mijzelf gezorgd. Weet het ook niet hoor.
Voor mij gold in elk geval een volwassen leven lang mijzelf forceren tot mijn depressie alles stil heeft gezet.
Weinig eigenwaarde, zelftrouwen. Altijd wat angstig en weinig assertief.
Komt dat jou bekend voor?
Misschien zijn jouw twijfels over je relatie wel een teken van persoonlijke groei niet waar.
Zou dat kunnen?
Inderdaad Bert, ik herken wat je schrijft. Enige eigenwaarde en zelfvertrouwen heb ik niet. En de laatste tijd merk ik dat ik inderdaad vind dat mijn partner niet 'volwassen' in het leven staat. Hij heeft altijd aangenomen dat ik alles draag en oplos. Ik heb dat ook altijd gedaan, alles alleen gedragen en nog meer en nog meer en nog... Steeds weer opnieuw. Tot het elastiekje is geknapt.
 
Bij mijn zoon is enkele maanden geleden autisme en hoogbegaafdheid vastgesteld. Uit de gesprekken met de kinderpsycholoog herken ik veel van mijn man hierin. Ik denk dat hij daardoor ook een aantal levensdingen niet aankan, niet begrijpt en niet kan plaatsen. Hij volgt volledig mijn 'curve'. Kan ik de kinderen niet aan omdat ik geen fut meer hrb, dan volgt hij dat en is,dat bij hem ook het geval. Zie ik het allemaal niet meer zitten, dan hij ook niet.... Terwijl ik het nu net nodig heb dat hij overneemt en er staat, nu ik helemaal in duigen lig. Hij neemt niet over, hij laat opnieuw alles door mij dragen. Er zijn in het verleden nog momenten geweest dat hij er niet was voor mij. Op dat moment ben ik geknakt en dat is tot op heden niet hersteld. Ik kan zien dat dat misschien bij hem ook een deel ASS is, en dat hij niet anders kan, maar de pijn is zeer groot. Ik heb iemand nodig die er is voor mij, waar ik nu kan op steunen. En zo iemand heb ik niet. Totaal niet. Dat doet verdomd veel pijn. Ook het besef dat ik dit misschien nooit van hem zal krijgen doet pijn en maakt het uitzichtloos. 

Enerzijds wil ik voor mezelf kiezen en mijn hart hierin volgen. Anderzijds raak ik in paniek als ik denk aan mijn kinderen en wat ik hen ga aandoen als ik voor mezelf kies...
Antwoord


(22-04-2017, 20:10)Skanul schreef: Inderdaad Bert, ik herken wat je schrijft. Enige eigenwaarde en zelfvertrouwen heb ik niet. En de laatste tijd merk ik dat ik inderdaad vind dat mijn partner niet 'volwassen' in het leven staat. Hij heeft altijd aangenomen dat ik alles draag en oplos. Ik heb dat ook altijd gedaan, alles alleen gedragen en nog meer en nog meer en nog... Steeds weer opnieuw. Tot het elastiekje is geknapt.
 
Bij mijn zoon is enkele maanden geleden autisme en hoogbegaafdheid vastgesteld. Uit de gesprekken met de kinderpsycholoog herken ik veel van mijn man hierin. Ik denk dat hij daardoor ook een aantal levensdingen niet aankan, niet begrijpt en niet kan plaatsen. Hij volgt volledig mijn 'curve'. Kan ik de kinderen niet aan omdat ik geen fut meer hrb, dan volgt hij dat en is,dat bij hem ook het geval. Zie ik het allemaal niet meer zitten, dan hij ook niet.... Terwijl ik het nu net nodig heb dat hij overneemt en er staat, nu ik helemaal in duigen lig. Hij neemt niet over, hij laat opnieuw alles door mij dragen. Er zijn in het verleden nog momenten geweest dat hij er niet was voor mij. Op dat moment ben ik geknakt en dat is tot op heden niet hersteld. Ik kan zien dat dat misschien bij hem ook een deel ASS is, en dat hij niet anders kan, maar de pijn is zeer groot. Ik heb iemand nodig die er is voor mij, waar ik nu kan op steunen. En zo iemand heb ik niet. Totaal niet. Dat doet verdomd veel pijn. Ook het besef dat ik dit misschien nooit van hem zal krijgen doet pijn en maakt het uitzichtloos. 

Enerzijds wil ik voor mezelf kiezen en mijn hart hierin volgen. Anderzijds raak ik in paniek als ik denk aan mijn kinderen en wat ik hen ga aandoen als ik voor mezelf kies...

Hallo Skanul,

Dat is nogal wat autisme en hoogbegaafdheid. Ondervindt hij er zelf veel hinder van?
Trouwens misschien wel een breekijzer om jouw partner te vertellen zich te laten testen op ASS, in het belang van jullie zoon?
Misschien levert het hem nieuwe inzichten op.

Misschien voel je ook wel schuldgevoel omdat je vind dat je hopeloos tekort schiet? Voor mij was dat in ieder geval zo.
Als iets je eigenwaarde ondermijnt is het wel schuldgevoel.

Ik weet niet of nu uit elkaar gaan zo verstandig is, gezien je gemoedstoestand.
Het betekent namelijk ook dat je er echt helemaal alleen voor staat met jouw kinderen.
Waarschijnlijk ook nog eens met een half inkomen.
Misschien toch eerst zelf wat sterker worden mentaal?
Antwoord


Bert,  
Mijn man voorstellen om zich op ass te laten testen durf ik niet. Ik denk dat hij dat van zichzelf niet kan zien. 
Wat mijn zoon betreft: hij heeft er in die mate last van dat hij de wereld niet begrijpt en de wereld hem niet begrijpt. Ik steek veel (bijna al) mijn energie in om alles te 'vertalen' naar hem toe. Dat op zich sloopt mij soms. 
Wat mijn man betreft, moet ik ook alle gedrag van de kinderen vertalen voor hem, en omgekeerd. Ik ben ook vaak zijn gedrag aan het vergoelijken naar de kinderen. Vermoeiend!

Ik weet dat ik nu geen beslissingen kan nemen, ik doe dat ook niet. In mijn hoofd wel, dat is ook een reden waarom er een grote afstand is tussen ons. Ik kan het niet meer opbrengen om gewoon partners te zijn. Het kost mij teveel energie en die heb ik niet. Ik wacht tot ik uit die depressie ben vooraleer ik weet wat ik moet doen. Maar hoe langer die afstand er is, hoe moeilijker het wordt...
Antwoord


Skanul,

En jij voelt weinig eigenwaarde?!!!!! Mijn hemel je bent meer dan een topvrouw dat je dit allemaal (kon) kan aansturen.
We zouden je als vrouw van het jaar 2017 moeten kiezen. Serieus!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • Skanul
Antwoord


Hi Skan! Met alles wat je de afgelopen dagen vertelde is het zo logisch dat je op klappen staat. In jou situatie zou je al je hulp troepen om je heen moeten hebben. In plaats daarvan sta je er alleen voor. Wat Bert zegt is waar. Je bent een sterke vrouw. 
Ik wil je zoveel zeggen maar dat gaat nog niet met mijn hoofd.... Ik hoop snel weer. Hou vol en geef jezelf de kans om op te ruimen. En schop die therapeut voor zijn ..... 

Liefs, Liz


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Liz is fighting :   • Skanul
Antwoord


Liz, wat je zei over mijn therapeut onder zijn...te schoppen: denk je dat hij te weinig doet voor mij? Ik weet dat ik daar altijd zo sterk mogelijk probeer te zitten, en dus geef ik meestal niet aan dat het niet zo goed gaat... Nadien zit ik dan erg in de put omdat ik het weer niet heb kunnen zeggen. Het lijkt alsof ik uit twee personen besta: eentje die de mouwen opstroopt en gewoon doorgaat en eentje die gewoon eens wil kunnen zitten huilen en zeggen dat ze het niet meer trekt... Weet niet wat hij met die laatste moet aanvangen dus wordt het meestal het eerste. Die gesprekken zijn goed, maar ik blijf er dan eenmaal terug thuis verder mee worstelen. Hij leest ook niet tussen de regels door, en ik geef het niet aan...
Antwoord


Hallo Skanul,

Het lijkt wel of het bij de psycholoog bij jou zwart of wit is. Enerzijds de sterke vrouw, aan de totaal andere kant overrompeld worden door huilbuien. De insteek voor jou zou kunnen zijn in gesprekken een grijs gebied te ontwikkelen.
Als je schrijft op dit forum kan je dat heel goed.
Ik vermoed dat de therapeut ook de sterke vrouw ziet die af en toe overrompeld wordt door emoties. Dat zou ook de lage frequentie van jullie gesprekken kunnen verklaren. Hij laat de tijd zijn werk doen en wacht rustig af wat je wilt bespreken.
Je zou hem bijvoorbeeld een eenvoudige zin kunnen voorleggen. Zoiets als "Ik wil dat je me leert praten over mijn gevoelsleven".
Of is dat te simpel gesteld? Ik hoor het graag.
Antwoord


Ik denk dat het inderdaad zoeken is naar evenwicht tussen die twee uitersten. En inderdaad is het zo dat die twee weken er niet voor niets zullen zijn. Alleen heb ik het gevoel compleet aan mijn lot overgelaten te worden tijdens die twee weken. Tegen dt ik op gesprek kom, heb ik mezelf weer in zoverre bij elkaar geraapt dat ik er kan zitten in mijn sterke-ik positie. En vermeld ik het ook niet meer, omdat ik vooruit wil. 
Alleen... Die tussenperiode is zoooooo zwaar, het valt soms bijna niet meer te dragen. Ik voel het nu ook alweer enkele dagen: de wanhoop en radeloosheid, en het willen opgeven is zeer sterk aanwezig en haalt mij weer compleet onderuit... :-(
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Leven zonder medicatie Started by Bert
202 Replies - 48,451 Views
10-12-2021, 11:11
Laatste bericht: Nick



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)