Hoi aan jullie allemaal,
ik wil graag mijn verhaal vertellen en het graag van mij afschrijven. Ik herken zo veel punten uit de verhalen uit dit forum dat ik ergens blij ben dat ik niet alleen met deze gedachten zit.
Ik zit op dit moment vast in mijn hoofd en ik pieker continue. Ben ook angstig en ik voel boosheid en weerstand om er nog iets aan te veranderen.
Als kind ben ik gepest en ik heb mij ergens in mijzelf gekeerd. Ik heb weinig eigenwaarde en liefde voor mezelf vanaf die tijd.
Ik ben lang somber en alleen geweest. Ik denk achteraf dat ik al depressief was, ik heb geen hulp gezocht omdat werken wel ging. Omdat ik zo bang was voor afkeuring heeft het mij veel moeite gekost dingen te gaan doen om onder de mensen te komen, buiten werk. Pas op mijn 28e, ik woonde toen al 5 jaar op mijzelf heb ik de knop omgezet, omdat ik niet verder zo kon leven. Ik ben gaan sporten, wat ik moeilijk vond omdat ik mager was. Hierdoor ben ik opgebloeid en ik kreeg een vriendin. Helaas overleed zij binnen twee jaar aan kanker. Mijn vader overleed kort daarop. Daarna heb ik nog een relatie gehad van 5 jaar. Die ging uit en ik kwam erachter dat ik van haar een soa heb gekregen. Dat maakte dat mijn zelfvertrouwen een deuk opliep en ik mij niet meer kwetsbaar durfde te maken. Ik heb mij toen gestort op werken aan mijn appartement en muziek maken en alle dingen die ik al deed. Dat ging een tijd goed, hoewel ik moeilijk alleen met mijzelf kon zijn soms. Een paar jaar geleden moest ik stoppen met muziek maken omdat ik tinitus (fluittonen) in mijn gehoor kreeg en ik ook overgevoelig werd voor geluid. Mijn gehoor werd slechter door mogelijk erfelijke aandoening. Mijn moeder overleed in dezelfde periode en ik kwam overspannen thuis te zitten. Na die periode heb ik wel weer dingen opgepakt, maar ik had vaak een leeg gevoel over de toekomst als ik alleen was. 
Vorig jaar kreeg ik kort een lichamelijke flirt met een vrouwelijke collega, waar ik aanvankelijk blij mee was. Ik verloor mezelf er echter in omdat ik verliefd werd en er teveel van verwachtte. Ik stelde mij afhankelijk op en het raakte iets bij mij waardoor oude dingen weer terug kwamen. In het voorjaar ben ik een huis gaan kopen, terwijl ik niet goed wist wat ik wilde. Ik kreeg last van angsten en ik voelde mij eenzaam. Binnen een half jaar ook weer terugverhuisd naar mijn oude plek omdat ik mij zo slecht voelde. In die periode heb ik hulp gezocht bij de GGZ. Ik heb ook een zm poging gedaan uit radeloosheid. Ik kon niet meer voor mezelf zorgen en ik had nergens meer plezier aan. Intussen was de Corona periode ook begonnen en naar mijn werk gaan of mijn hobby’s beoefenen ging ook niet. Om iets te veranderen ben ik weer verhuisd.
Nu ik ben terug verhuisd naar een ander appartement op dezelfde plek waar opnieuw een hoop aan gedaan moet worden (ik had mijn oude appartement helemaal verbouwd) ben ik vastgelopen. Alles wat er de afgelopen 1,5 jaar is gebeurd hebben mij gesloopt. Ik heb geen moed meer om dingen te doen ik ben angstig geworden. Mijn vrienden hebben mij geholpen, maar die durf ik niet te vertellen dat ik mij nog steeds zo slecht voel. Ze geven advies en raad, maar alles komt binnen alsof ik niks meer kan horen. Ik denk eraan om er mee te stoppen. Ik pieker over alles wat ik verloren ben. Ik heb medicijnen om het malen in mijn hoofd wat te dempen. Ik ben erg negatief over mezelf en ik denk dat ik in een depressie zit. Eigenlijk denk ik dat die nooit weg is geweest, maar dat ik mijn gevoel heb weggedrukt. Ik weet niet wie ik ben of wat ik nog wil. Ik probeer steeds uit te leggen waarom ik zo stilval, maar ik weet niet wat mij nu nog kan helpen. Ik ben een paar dagen geleden bij de crisis dienst terecht gekomen. Ik kan moeilijk accepteren dat ik gedaan heb wat ik heb gedaan en dat wil omdat ik zo angstig en onzeker ben. De stress heeft mij gesloopt. Aan de buitenkant zien mensen niet wat ik van binnen voel.

Welkom Esau.
Je hebt veel ellende achtereen gehad. Teveel om dat te kunnen verwerken.
Vaak weten en zien mensen uit de omgeving niet wat er speelt.
Als je het zelf niet kunt verwerken en je weet niet meer hoe zoek dan naar gerichte hulp.
Waarom zou je het sporten niet opnieuw oppakken? Het kan tenminste zorgen om stoom af te blazen.
Door zelf te gaan sporten ben ik juist wat zwaarder geworden en ben niet meer zo mager en iel als ik was.
Als het lichamelijk geen belemmering is zou ik het zeker gaan doen. Het haalt tenminste de scherpe kantjes er wat van af.

Hoi Esau,

Het kan heel goed dat de depressie nooit echt weg geweest is. Hoop dat het opluchtte je verhaal te doen en je hoeft je niet te schamen voor je zelfmoordpoging. Depressie is een nare ziekte en het overkomt je. Snap dat het lastig is erover te praten met vrienden die het zelf niet hebben meegemaakt. Hopelijk kun je hier je ei kwijt en voel je je door herkenning misschien iets minder eenzaam.
Heb je op dit moment nog hulp van een fijne psycholoog ofzo?

Overigens weinig zelfwaarde door pesten en vervolgens bang zijn voor afkeuring en mensen mijden herken ik. Dit zorgt voor constante spanning. Maar wat heb je daarnaast ontzettend veel nare dingen meegemaakt, plus de vele keren verhuizen. Dit valt stuk voor stuk onder de zware life-events, dus dan is het niet gek dat je helemaal op bent. Geef jezelf rust en tijd om alles te verwerken en weer energie op te bouwen als dat mogelijk is. Ik heb hoop dat je je dan al een stuk beter zal gaan voelen.

Hallo Esau, 
Welkom hier. 
Niet zo gek dat je al weinig zelfvertrouwen had, en dat de latere zaken dan zo hun tol eisen van je. 
Voor n heel stevige persoonlijkheid is dit alles al zwaar! 

Ik denk dat het zaak is nu om dit te overleven, er door heen te komen - en pak daarbij alle hulp die je nodig hebt, schroom niet. 
Schaam je maar niet, je mag angstig en onzeker zijn en het allemaal niet meer weten. 
Op dit moment is het niet anders, - maar dat wil echt  niet zeggen dat het zo blíjft! 
Geef het de tijd die nodig is. 

Hier zijn veel mensen die ooit of ook en soms nog, in het zelfde schuitje als jij hebben gezeten.
Je kan ons gebruiken voor moed, steun  informatie of advies. Schrijf maar met ons mee! 

Heel veel liefs,
Mabel