Ja Alais het inslijpen van nieuw gedrag is een zaak van lange adem. Net schreef ik op de chat erover nav schematherapie. Wat in tientallen jaren scheefgroeide klop je niet zo maar recht. Ik vind het hoopvol dat ik daar nu tijd voor krijg. En terugval hoort er bij, bij elk leerproces. Volhouden zo leer je ook lopen of schaatsen

Hallo L&H,

Dank je, ik begrijp wat je zegt. Na 25 jaar van komende en gaande depressies en therapieën weet ik inmiddels wel hoe het werkt ;-). En ik ben echt blij voor jou dat schematherapie voor jou werkt. Wat ik me toch blijf afvragen is wat jou, of anderen, motiveert om door te zetten na elke terugval. Hoop is natuurlijk een belangrijke factor, maar is dat hetzelfde als motivatie? Ik merk bij mezelf dat ik motivatie haal (als het lukt) uit een gevoel van plicht naar derden. Maar niet uit overtuiging dat ik het voor mezelf doe. Het scheelt misschien dat ik alleen ben. Als je in een relatie zit is dat wellicht anders.

Groet,
Alais

Alais,

Ik begrijp het . De stem die zegt,  het maakt toch geen bal meer uit, en er is geen  motiverend alternatief, dus waarvoor zou je. Etc. 
Dat is ook hartstikke moeilijk! 
Als ik langer kon slapen had ik dat wellicht ook gedaan, lange dagen doen mij ook geen goed. 
Ik wil maar zeggen dat het herkenbaar is. 
Maar de hele tijd vechten is het ook niet. 
Ik geloof dat de dialectische gedragstherapie hier wel wat handleiding voor geeft. Die is trouwens voor borderline, maar breed toepasbaar. Eigenlijk gewoon een goede cursus, die ik iedereen zou kunnen aanraden.
Kwam er op neer herinner ik me  dat je die stem wel wat ruimte laat. Bijvoorbeeld, ik drink een halve fles per dag , of om de dag,  ik slaap de ochtend door, maar om 11 uur sta ik op . Bij 'helemaal niet ' ben je te streng voor jezelf, werkt ook niet.
Beetje schipperen dus , maar niet doorslaan in goed of fout.. 

Veel liefs, Mabel

Alais,

Ik begrijp het . De stem die zegt,  het maakt toch geen bal meer uit, en er is geen  motiverend alternatief, dus waarvoor zou je. Etc. 
Dat is ook hartstikke moeilijk! 
Als ik langer kon slapen had ik dat wellicht ook gedaan, lange dagen doen mij ook geen goed. 
Ik wil maar zeggen dat het herkenbaar is. 
Maar de hele tijd vechten is het ook niet. 
Ik geloof dat de dialectische gedragstherapie hier wel wat handleiding voor geeft. Die is trouwens voor borderline, maar breed toepasbaar. Eigenlijk gewoon een goede cursus, die ik iedereen zou kunnen aanraden.
Kwam er op neer herinner ik me  dat je die stem wel wat ruimte laat. Bijvoorbeeld, ik drink een halve fles per dag , of om de dag,  ik slaap de ochtend door, maar om 11 uur sta ik op . Bij 'helemaal niet ' ben je te streng voor jezelf, werkt ook niet.
Beetje schipperen dus , maar niet doorslaan in goed of fout.. 

Veel liefs, Mabel

Hoi Mabel,

Je hebt gelijk, als ik weer eens zo ver ben dat ik mezelf bij mijn kladden grijp en een nieuwe start maak a.h.w. moet alles anders en dan draaf ik helemaal door. Als dat dat geen vruchten afwerpt (en ik verwacht altijd snel resultaat) dan geef ik alles weer op. Ik heb straks een videogesprek met therapeute en zal met haar bespreken hoe ik kan voorkomen weer in die valkuil te komen. Zal haar ook vragen naar die vorm van therapie. Nu maar proberen tot enige activiteit te komen. En blijven geloven dat het weer beter wordt.

Liefs,
Alais

Lieve Mabel,

Gesprek gisteren was helaas teleurstellend. Altijd weer die kip/ei kwestie. Zodra het woord drinken ter sprake komt, haakt men af. Ga daar eerst maar eens wat aan doen. Maar waar het werkelijk om draait is depressie en zinloosheid. Drinken is daar een gevolg van als ik het helemaal niet meer zie zitten (en ik haat mezelf daarom). Het is niet de oorzaak. Ik kan het drinken prima laten, als er adequate hulp is voor waar ik echt mee worstel. Ik wacht nu weer op een afspraak met de psychiater om te bespreken hoe verder. Ik hoop dat daar iets uit komt. Pfff, je moet een hele lange adem hebben.  Hoe gaat het met jou?

Liefs
Alais

He Alais,

Dat is  een bekende ja... Ik heb me daar ook altijd behoorlijk aan geërgerd,  ik vond  het nogal simpel.  Nou ken ik wel mensen die niet persé een zuiver verslavingsprobleem hebben, en die in de verslavingszorg toch geholpen worden met therapie en dergelijke, voor hetgeen waardoor ze drinken.  
Maar wat is nou de bedoeling? Dat je  de zinloosheid en depressie maar verdraagt,  zonder drank te gebruiken ? Gewoon hups, niet meer doen of zo? Dat lijkt me  te simpel  Moet je naar de verslavingszorg of zo? Wat is het advies achter dat 'aanpakken'? 
Ik weet natuurlijk niet hoe het drinken eruit ziet, of het nare gevolgen heeft, voor je gedrag en relaties e.d. waar je je achteraf dan weer ellendig over voelt.  

Met mij gaat t weer wat minder, lege dagen in de agenda, nul contact, mezelf maar moeten activeren. Kijken naar vrijwilligerswerk  en concluderen dat niets me wat aan lijkt. Het verhuisidee wat ook weer stilvalt. De zinloosheid dus.   
Het wijkteam verwacht dit jaar mn indicatie paardrijden niet te verlengen , omdat de resultaten niet duidelijk zijn,  en de wmo dat vereist, ivm bezuinigingen.  Daar kom ik toch 2 maal per week mn huis voor uit. 
Wat ik wel prettig vind is de weeronslag, ik kruip zo weer in mn schulp , dat voelt ook veilig, geen noodzaak naar buiten te gaan ,  het geluid van de regen is  kalmerend. En ik slaap dan weer wat beter en meer. Als de dag doorkomen een opgave is, dan is dat welkom. 

Liefs, Mabel

Hallo Alais,

Jammer dat men afhaakt als het woord drinken ter sprake komt.
Ik heb zelf lange periodes gekend waarin ik heel veel dronk om die ellende allemaal niet te hoeven voelen. Ik zou er ook van gebaald hebben als zij mij op dit gebied niet serieus hadden genomen. Aan de andere kant heb ik ook wel geleerd dat je inderdaad alleen nuchter je problemen onder ogen kunt komen. Dat was bij niet eens die zware depressie maar de laag daar onder waar ik mijzelf totaal afwees, mijzelf een nietsnut voelde, mijzelf veroordeelde. Daardoor bleef ik maar in die visuele cirkel hangen. Wel dapper Alais dat je jouw alcoholgebruik toch durft aan te kaarten.

Groet, Bert

He Alais,

Dat is  een bekende ja... Ik heb me daar ook altijd behoorlijk aan geërgerd,  ik vond  het nogal simpel.  Nou ken ik wel mensen die niet persé een zuiver verslavingsprobleem hebben, en die in de verslavingszorg toch geholpen worden met therapie en dergelijke, voor hetgeen waardoor ze drinken.  
Maar wat is nou de bedoeling? Dat je  de zinloosheid en depressie maar verdraagt,  zonder drank te gebruiken ? Gewoon hups, niet meer doen of zo? Dat lijkt me  te simpel  Moet je naar de verslavingszorg of zo? Wat is het advies achter dat 'aanpakken'? 
Ik weet natuurlijk niet hoe het drinken eruit ziet, of het nare gevolgen heeft, voor je gedrag en relaties e.d. waar je je achteraf dan weer ellendig over voelt.  

Met mij gaat t weer wat minder, lege dagen in de agenda, nul contact, mezelf maar moeten activeren. Kijken naar vrijwilligerswerk  en concluderen dat niets me wat aan lijkt. Het verhuisidee wat ook weer stilvalt. De zinloosheid dus.   
Het wijkteam verwacht dit jaar mn indicatie paardrijden niet te verlengen , omdat de resultaten niet duidelijk zijn,  en de wmo dat vereist, ivm bezuinigingen.  Daar kom ik toch 2 maal per week mn huis voor uit. 
Wat ik wel prettig vind is de weeronslag, ik kruip zo weer in mn schulp , dat voelt ook veilig, geen noodzaak naar buiten te gaan ,  het geluid van de regen is  kalmerend. En ik slaap dan weer wat beter en meer. Als de dag doorkomen een opgave is, dan is dat welkom. 

Liefs, Mabel

hoi mabel,

Wat heftig dat ze je paardrijden niet verwachten te verlengen. Iets waar je je bed voor uit komt. Schandalig. En wat moet je dan weer gaan doen.

groet,
Run

He Alais,

Dat is  een bekende ja... Ik heb me daar ook altijd behoorlijk aan geërgerd,  ik vond  het nogal simpel.  Nou ken ik wel mensen die niet persé een zuiver verslavingsprobleem hebben, en die in de verslavingszorg toch geholpen worden met therapie en dergelijke, voor hetgeen waardoor ze drinken.  
Maar wat is nou de bedoeling? Dat je  de zinloosheid en depressie maar verdraagt,  zonder drank te gebruiken ? Gewoon hups, niet meer doen of zo? Dat lijkt me  te simpel  Moet je naar de verslavingszorg of zo? Wat is het advies achter dat 'aanpakken'? 
Ik weet natuurlijk niet hoe het drinken eruit ziet, of het nare gevolgen heeft, voor je gedrag en relaties e.d. waar je je achteraf dan weer ellendig over voelt.  

Met mij gaat t weer wat minder, lege dagen in de agenda, nul contact, mezelf maar moeten activeren. Kijken naar vrijwilligerswerk  en concluderen dat niets me wat aan lijkt. Het verhuisidee wat ook weer stilvalt. De zinloosheid dus.   
Het wijkteam verwacht dit jaar mn indicatie paardrijden niet te verlengen , omdat de resultaten niet duidelijk zijn,  en de wmo dat vereist, ivm bezuinigingen.  Daar kom ik toch 2 maal per week mn huis voor uit. 
Wat ik wel prettig vind is de weeronslag, ik kruip zo weer in mn schulp , dat voelt ook veilig, geen noodzaak naar buiten te gaan ,  het geluid van de regen is  kalmerend. En ik slaap dan weer wat beter en meer. Als de dag doorkomen een opgave is, dan is dat welkom. 

Liefs, Mabel

Hi Mabel,

De therapeute gaf aan dat zij niet zozeer aan therapie doet, maar aan wat ze noemt ondersteunende gesprekken. Op zich fijn, maar geen echte therapie dus. Ik heb maandag een gesprek met de psychiater die op de achtergrond meewerkt. Ik hoop dan te horen welke mogelijkheden zij kunnen bieden voor gepaste therapie. Daar ben ik dus nu eigenlijk al 2,5 jaar mee bezig. Sinds mijn oude psychiater ermee stopte en me eigenlijk gewoon aan mijn lot overliet.
Vandaag besloten het drinken te stoppen. Een beetje is bij mij niet mogelijk. Als alternatief, om rustig te worden, slik ik pammetjes. En veel water drinken.
Drinken heeft vooral voor mijzelf schadelijke gevolgen, psychisch vooral. Lichamelijk doet het me niet veel (jammer genoeg). Hoewel ik moet toegeven dat enkele mensen afstand hebben genomen. Niet omdat ik ze iets aandeed, maar omdat ze boos of teleurgesteld waren dat ik er bij en tijd en wijle op terugval. Zo iets van eigen schuld. En dat is ook zo natuurlijk.

Wat ontzettend teleurstellend dat je dagbesteding ermee stopt. Zo essentieel om je op de been te houden. Ik wist niet dat daar ook al een resultaat uit voort moest komen. Altijd weer dat geld, zo gekmakend.

Heb je deze tip van Vera gelezen (draadje bipolaire stoornis):
Een andere optie voor lotgenotencontact in de regio Amsterdam/Amstelveen is TeamED.nl. Het is heel laagdrempelig, je kan gewoon binnenlopen. Misschien ook een tip voor anderen?

Weet niet of dit jouw regio is, maar zo niet dan is er misschien iets vergelijkbaars in jouw regio? Ik heb er naar gekeken en overdenk het, maar voel nog een veel te hoge drempel. Zit ook behoorlijk in mijn schulp. Doe je nog wel emdr?

Liefs,
Alais

---

Hallo Alais,

Jammer dat men afhaakt als het woord drinken ter sprake komt.
Ik heb zelf lange periodes gekend waarin ik heel veel dronk om die ellende allemaal niet te hoeven voelen. Ik zou er ook van gebaald hebben als zij mij op dit gebied niet serieus hadden genomen. Aan de andere kant heb ik ook wel geleerd dat je inderdaad alleen nuchter je problemen onder ogen kunt komen. Dat was bij niet eens die zware depressie maar de laag daar onder waar ik mijzelf totaal afwees, mijzelf een nietsnut voelde, mijzelf veroordeelde. Daardoor bleef ik maar in die visuele cirkel hangen. Wel dapper Alais dat je jouw alcoholgebruik toch durft aan te kaarten.

Groet, Bert

Hallo Bert,

Het is mij altijd gelukt om tijdens een behandeling of therapie niet te drinken en niet eens met veel moeite. Ik zou dat weer kunnen. Het is als ik geen hulp heb of geen zicht daarop, dat ik terugval. Het ging allemaal mis toen mijn psychiater met pensioen ging eind 2017 en hij niet zorgde voor opvolging. Ook mijn huisarts ging toen met pensioen, dat waren al mijn vangnetten. En door de veranderde ziektewet kan ik niet meer terug naar een situatie waarin ik zonder einde bij iemand terecht kan als het mis gaat. Dat ging toen jaren lang goed. Als ik maar bij nood terecht kan bij iemand die bekend is met mij en mijn situatie.

Groetjes,
Alais

Alais,

Als ik het zo lees moet er een goed behandelplan komen. Met een vaste psych en een passende therapie . Daar n band mee opbouwen kost tijd maar daar zit niets anders op, je hangt nu n beetje ertussen , dr word van alles gezegd , maar wat nu?  De alcoholvlucht kan daar in meegenomen worden of uitbesteed aan verslavingszorg. In principe zou je zowel in ggz als verslavingszorg terecht kunnen.  Het overlapt elkaar nogal. Maar ook daar weer wachtlijsten.
Je kan s bij de AA kijken , die bijeenkomsten zijn in Arnhem , waar ik woon, drukbezocht. ( weet ik toevallig) Het is laagdrempelig en geen wachtlijsten.  Of je t aanspreekt weet ik niet.



Hou vol! Er is altijd meer mogelijk dan ze je aanbieden! Ga kijken, lezen en neuzen, je weet wat je zo ongeveer nodig hebt is mijn idee, nou dan weet al meer dan veel anderen.

Sterkte !

---

Bedankt iedereen voor jullie reactie op het paardrijden! 
Ik ben voornemens dat te blijven doen. Ga morgen met mn begeleider daar praten. 
Ff uitzoeken wat ze nou wensen te horen..
Ik laat t ook niet zomaar gebeuren! 
Maar in ieder geval, er komt weer s wat 'gedoe ' aan ... 

Groetjes, Mabel.

Alais,

Als ik het zo lees moet er een goed behandelplan komen. Met een vaste psych en een passende therapie . Daar n band mee opbouwen kost tijd maar daar zit niets anders op, je hangt nu n beetje ertussen , dr word van alles gezegd , maar wat nu?  De alcoholvlucht kan daar in meegenomen worden of uitbesteed aan verslavingszorg. In principe zou je zowel in ggz als verslavingszorg terecht kunnen.  Het overlapt elkaar nogal. Maar ook daar weer wachtlijsten.
Je kan s bij de AA kijken , die bijeenkomsten zijn in Arnhem , waar ik woon, drukbezocht. ( weet ik toevallig) Het is laagdrempelig en geen wachtlijsten.  Of je t aanspreekt weet ik niet.



Hou vol! Er is altijd meer mogelijk dan ze je aanbieden! Ga kijken, lezen en neuzen, je weet wat je zo ongeveer nodig hebt is mijn idee, nou dan weet al meer dan veel anderen.

Sterkte !

---

Bedankt iedereen voor jullie reactie op het paardrijden! 
Ik ben voornemens dat te blijven doen. Ga morgen met mn begeleider daar praten. 
Ff uitzoeken wat ze nou wensen te horen..
Ik laat t ook niet zomaar gebeuren! 
Maar in ieder geval, er komt weer s wat 'gedoe ' aan ... 

Groetjes, Mabel.

Hi Mabel,

Zo is het precies, een goed behandelplan is nodig. Ik begrijp zo langzamerhand wel waarom dat allemaal zo lang moet duren, maar accepteren is een ander verhaal. Ik voel me vaak van het kastje naar de muur gestuurd. Zelfs over de diagnose is niet iedereen het eens.

Ik heb al veel gelezen over therapieën (en nog) en zo'n beetje alles rondom depressie in me opgenomen, ook internationaal. Helaas zonder resultaat. Maar ik hou vol, heb geen andere keus. Al zakt de moed me soms in de schoenen. Je kent het geloof ik.

Ik ken de AA overigens. Als we dan toch alles aan het bekennen zijn, ik heb jaren geleden in een verslavingskliniek gezeten. Dat was voor wat betreft de verslaving een succes, ruim 5 jaar daarna niets gedronken. De depressies bleven echter terugkomen. Over die kliniek zou ik een boek kunnen schrijven overigens, heel bijzondere ervaring, maar je mag er niets over vertellen. Daarna regelmatig naar AA bijeenkomsten met een vriendin die ik daar leerde kennen en toevallig in de buurt woonde. Verleden tijd, want zij kon het drinken niet opgeven en is (vermoedelijk beschonken) thuis verongelukt. Toen ben ik ook niet meer gegaan, ik ging ook meer voor haar. Ik functioneer niet in groepen, dat was in die kliniek ook het probleem. Ik praat alleen als me iets gevraagd word in zulke situaties.

Hopelijk komt er iets uit je gesprek met je begeleider over dat paardrijden. Goed te zien dat er strijdlust in je zit ;-).

Lieve groet,
Alais