Hoi Mabel,

Klopt, daarom wil ik zover als mogelijk ver blijven van diagnoses en stoornissen, de nadelen zijn mij te groot. Bovendien toe ik de diagnose depressie kreeg was ik eerst opgelucht.
Maar al snel kreeg ik het gevoel dat ik naar een rijtje symptomen zat de kijken waar ik in het dagelijks leven niets mee kon. Pas veel later begon ik door te krijgen waar mijn depressie voor stond en wat de onderliggende oorzaak was. Bovendien denk ik dat het risico van erfelijk bepaald, dus endogene depressie, pilletje erin verder weinig aan te doen aanwezig is.

Wel interessant de link waar ook kort de ontwikkelingsfases besproken worden in relatie tot emotionele verwaarlozing.
Mijn moeder had van artsen te horen gekregen dat zij absoluut geen kinderen meer mocht krijgen, maar daar dacht mijnheer pastoor heel anders over. 
Dus toen moeders toch zwanger werd van mij is tijdens de zwangerschap veel angst en onzekerheid en spanning ontstaan bij haar en in ons gezin. Ze heeft daar nooit over willen uitweiden, maar duidelijk is wel dat de situatie na mijn geboorte ver van ideaal was. Ik schat de kans groot dat ik daar als baby (en misschien zelfs al in de baarmoeder) een tik van heb mee gekregen. Het is meer zoiets als één + één is drie, maar echt bewijs is er natuurlijk niet.

Groet, Bert

Nee Bert, 

Geen harde bewijzen. En dan nog , het  is goed om te kunnen duiden, maar het leidt niet perse naar n beter welzijn .  

Ik persoonlijk ervaar ergens diep van binnen  wel 'een weten wat klopt ' . Buiten t verstand en woorden om.  


Groet!

Hallo Sanne,

Dank voor je reactie. Zeker nuttige informatie voor lezers die het boek en de term emotionele verwaarlozing niet kennen.
Heb jij zelf ervaring met emotionele verwaarlozing vanuit je jeugd?

Groet, Bert

---

Hoi Mabel,

Heel herkenbaar wat je schrijft, inderdaad het ontbreken van dat gevoel van eigenwaarde, geen zelfvertrouwen, ik voelde mij altijd anders dan anderen, het gevoel er niet bij te horen. Daardoor vooral ook veel stress en jezelf jaar na jaar voorbij lopen tot je uiteindelijk in dat gat dondert, een depressie.
Ook wat je schrijft over het gat wat je niet gevuld krijgt, tot zeven jaar geleden voelde dit voor mij net zo. Een zwaar rot gevoel.

Toch denk ik wel dat we er iets van kunnen leren. Bijvoorbeeld dat je er normaal gesproken vaak niets eens achter komt dat verwaarlozing een rol speelde. Ikzelf had altijd het idee dat ik een "normale jeugd heb gehad", ik wist niet beter. Het zou kunnen dat er bij een paar mensen wat lampjes gaan branden en zich er verder in gaan verdiepen door dit topic. 
Daarnaast denk ik dat sommige mensen dan het gat misschien wel gevuld krijgen met de juiste begeleiding.

Voor mij persoonlijk was het ontdekken dat mijn jeugd toch niet zo geweldig was verlopen, met de gevolgen voor mij als kind en later als volwassene, de ontdekking dat daar ook mijn depressies uit voortvloeide een enorme eye opener. Het heeft mij aangezet tot het mijzelf opnieuw te gaan uitvinden, waar ik nog steeds druk mee ben.

Groet, Bert

Hoi Bert en iedereen die dit leest, 

Late reactie van mij, maar ik ben nog maar kort actief hier. Met mijn jeugd ben ik al veel bezig geweest. Vanaf mijn 12e altijd het gevoel gehad dat er iets niet klopte bij ons thuis. Er was ogenschijnlijk niets aan de hand, maar ik voelde "een zware deken" hangen die mij verstikte. Mijn vader was somber en ook mijn moeder was niet de vrolijkste. Wat ik wist is dat er 2 kinderen overleden waren, broertje vlak na de geboorte en een zusje van 6 jaar aan kanker. Toen mijn zusje overleed was ik een half jaar. Dit heeft natuurlijk veel met mijn ouders gedaan. Ze hebben mij en mijn zus erg beschermd opgevoed. Dat hebben ze ook wel gezegd. Waren bang om ook ons te verliezen. Als ik iets wilde, dan werd dat sterk afgeraden. Ik weet nog dat ik op tafeltennis wilde of een platenspeler wou kopen. "Nee, niet doen, tafeltennis is niks voor jou en dan gaat al jouw geld op aan platen kopen". Niet denigrerend werd dat gezegd, maar puur uit bescherming. Niet goed voor de ontwikkeling van een kind natuurlijk en daar is het zaadje geplant. Veel later bleek mijn vader een oorlogstrauma te hebben overgehouden aan Nederlands-Indie (1948-1949) en bleek hij homoseksueel te zijn. Mijn ouders zijn toen, na 28 jaar huwelijk, ook gescheiden. Ik woonde toen net op mezelf op mijn 22e. Met weinig zelfvertrouwen, angsten en sociale fobieen. Alcohol was de oplossing om te overleven. Veel pogingen om daar vanaf te komen en ook veel psychotherapie gevolgd. Daarin heeft mijn vader ook toegegeven dat hij geen goede vader is geweest, hij kon het niet. Heb mijn vader heel lang ook gehaat. Hij was schuldig aan alles wat ik nu voelde en wat mij belemmerde om te leven. Mijn moeder had ik op een voetstuk gezet, die was "heilig". In therapie mijn moeder van dat voetstuk gehaald en mijn vader "omhoog" gehaald. Zo gemakkelijk als ik het nu opschrijf is het niet gegaan, maar ik ben nu wel "in balans" met mijn jeugd. Niet dat die jeugd nu ineens zo goed en geweldig was, maar ik heb mijn ouders "vergeven", zeg maar. Zij waren slachtoffer van wat hun is overkomen. Lang is het niet goed met mij gegaan. Werk kwijt geraakt, veel drinken en zelfs 7 jaar beschermd gewoont. Nu toch weer een leven opgebouwd, ik werk weer, 4 jaar alcoholvrij en al weer 17 jaar zelfstandig wonend. 
Denk dat ik nooit helemaal "genees" van die slechte start, maar zoals jij dat mooi gezegd hebt Bert........jezelf opnieuw uitvinden en daar blijf ik druk mee bezig. Dat lukt de ene keer beter dan de andere. Blijf groeien allemaal! 

Lieve groet, 

Alex

Hallo Alex,

Het is mijn ervaring dat wrok naar je ouders om wat er gebeurd is tegen je werkt. Door de oorzaak buiten jezelf te leggen en te haten kom je niet echt aan jezelf toe.
Ik verwijt mijn ouders niets, maar ik heb wel moeten leren hardop uit te spreken dat mij wel dingen zijn aangedaan in mijn jeugd. Dit om die gedachten van "ach het viel toch wel mee, wat is er nu helemaal gebeurd" uit mijn systeem te krijgen. Toen pas kon ik echt naar binnen gaan kijken naar mijn gevoelsleven.
Trouwens ook ik heb een verslavingsverleden met alcohol, ik heb die spiraal zeven jaar geleden doorbroken.  
Als ik je zo lees Alex, denk ik dat je een betere versie van jezelf geworden bent, ik voel veel respect voor wat je hebt bereikt.

Groet, Bert

Mooi allemaal, 

Bij mij is er wel degelijk sprake van wrok, zoiets kan ook zonder gehaat . Ik koester mijn wrok niet bepaald. 
Gevolgen van de oorspronkelijke  oorzaken zitten in mij ,  niet buiten mij .  
Zoals ik al schreef , het is goed om te duiden maar daar los je de schade nog niet mee op. 

Ik word -in  het hier en nu-  nog steeds geconfronteerd met  een familie die doet alsof z'n neus bloed en verzwijgt , en ook absoluut niet waardeert als  ik me erover uitspreek.   
Het geeft mij het gevoel dat ik moet meespelen aan n  poppenkast , ik kan dat niet opbrengen. 
Mij rest niets anders dan dat familiecontact  tot n minimum te beperken, zolang het nog nodig is ; dwz m'n moeder nog in leven  is.
 En dat doe ik dan ook. 
 Ik heb er last van, van  het gebeurde - en in het hier en nu. 

Die last, daar heb ik verder geen enkele winst mee te behalen , enkel last van. 
Voor mij iligt vergeven en vergeten  dan toch wat ingewikkelder. 

Desondanks hoop ik  toch  op / en werk ik toch aan minder lijden in m'n leven-  en dit doe ik  de huidige versie. 
 Mijn doel is niet een ' betere' versie te worden,  
ik beschouw mezelf niet perse in de huidige versie als  'niet toereikend genoeg' ' met schade en last. 

Ik probeer last te verminderen waar mogelijk  en draaglast te vergroten , dat die rugzak s wat lichter moge worden  ten gunste van meer levenszin en kwaliteit.  

Groet

Bedankt Bert en Mabel, 

Iedere situatie en ieder mens is weer anders. Met wrok en haat kom je niet verder. Gelukkig voel ik dat al lang niet meer. Heb het allemaal wel een plek gegeven, geloof ik...... Een slechte start ontslaat me niet van de verantwoordelijkheid om toch wat van het leven te maken. Het had ook nog wel veel slechter gekund, met fysieke mishandeling, seksueel misbruik etc.. Niet om mijn opvoeding nou te bagatelliseren, maar niet alles was slecht en mijn ouders waren in de kern goede mensen. 

Knap dat jij ook de alcohol vaarwel gezegd hebt Bert! Bedankt ook voor jouw complimenten. Al met al gaat het nog niet zo verkeerd met me, maar een mens wil altijd meer.....

Groetjes, 

Alex

Vergeven, plek geven , er  voorbij komen,   het word terloops gezegd, maar hoe zit dat ? 

Ik lees ergens : 

Vergeving is niet hetzelfde als goedkeuren, maar het erkennen en weer loslaten van het verdriet. Vergeef jezelf je verdrietige uitstraling. Vergeef je ex zijn verlating en kleinering. En als je toch bezig bent, vergeef het onvermogen van je ouders je welzijn te beschermen.

En daarvoor zit dan  erkenning , erken het . 

Mjah . Wellicht heeft er iemand meer ervaring op dit vlak dan ik. 

Groet

Hallo Mabel,

Ik heb daar ook geen passend antwoord op.
Het is moeilijk om wrok te verteren, in ieder geval is dat mijn ervaring. Naar mijn ouders voel ik geen wrok, maar ik heb dit jarenlang wel gevoeld naar mijn leidinggevende toen ik nog in de zorg werkte. In mijn geval is het langzaam wat gaan slijten, ook omdat ik haar niet meer tegen kwam. Ook het contact met mijn pa bestond alleen uit het aanvullen van zijn voorraad jenever, hij is tot het eind heel negatief in het leven blijven staan, de hele wereld was slecht. Ik stelde me daar op in en verwachtte verder ook niets meer van hem. Meestal bleef ik maar kort. 
Het losmaken van mijn wrok werd later ook makkelijker naar mate ik zelf sterker werd. Dan bedoel ik niet dat ik mij te weer kon stellen, maar doordat ik het gevoel ontwikkelde volstrekt gelijkwaardig met wie dan ook het contact aan te kunnen gaan. Ook het ontwikkelen van de eigenschap weinig of geen energie te steken in zaken die ik niet kan veranderen heeft daarbij geholpen. Maar nogmaals ik geen passend antwoord.

Overigens schrijft Lindsay Gibson in haar boek "ongezien opgegroeid" wel een heel stuk over hoe je kunt omgaan met onvolwassen ouders. Herken je daar iets in?

Hoor het graag. Groet, Bert

Herkenning Mabel..

Er word vaak gezegd dat vergeving goed zou zijn voor jezelf en dat je daarmee niet goedkeuring geeft wat er is gebeurd, 
maar voor mij zou vergeving eigenlijk betekenen dat ik weer "normaal" met de situatie/persoon zou kunnen zijn.  En dat ga ik met een reden niet doen.
Misschien als de ander ook echt ínziet wat voor impact het gebeuren heeft gehad.. misschien als de ander oprecht aandeel kan bekennen.. misschien is dat het ontbrekende puzzelstukje voor mij om te vergeven..
Maar de verwachting of hoop dat ik dat puzzelstukje ergens nog zal krijgen laat ik wel los..
Ik vind op een bepaalde manier wrok houden dan eigenlijk misschien ook wel juist goed, voor mezelf.
Wrok houden vind ik wel iets anders dan haat of wraak willen nemen,  wraak nemen zal dingen alleen nog erger maken..

Anyway.. het hele vergeving gebeuren.. knap als mensen alles kunnen vergeven hoor.. en dan helemaal fijn als het voor hen hun leven heeft verbetert/versimpeld/veranderd..
Maar ik vraag me af of er bepaalde dingen gewoon níet vergeven moeten worden,  of nou ja,  dan kunnen we gaan discussiëren of dat dan weer richting het Stockholm sydroom gaat vind ik..
En of dat dan zo goed is voor jezelf ..