Hoi Bert, 

Ik denk echt niet dat het er heftiger aan toe ging . Het is ook vrij subtiel en zit ook  in alles wat er Niet gebeurde. Het is achteraf ook moeilijk te traceren omdat er vooral veel niet was. Wat mis je dan, wat scheelt er dan aan ? Iets wat er niet was. 

Net als jij werd ik ook gepest op school ,  dat zou ook  aan mij  liggen, moest ik ze maar .... Etc.  En ook ik  heb  me altijd  heel anders gevoeld. 
Het is allemaal n prima recept voor kwetsbaarheid en later isolement en eenzaamheid . 
In principe ben je dan ook aangetast in het vermogen te verbinden met n ander . 

Steunbronnen zijn belangrijk, zoals Sanne noemt , ik zat zelf  meer bij de buren dan thuis , al was het daar ook niet optimaal, in ieder geval al wat veiliger. Al was me goed duidelijk dat ik daar ook niet thuishoorde. 

En uiteraard ,zoals bij Cyranno , worden de gevolgen dan bijv onder persoonlijkheidsstoornis geschaard.  

Gelukkig word er steeds meer over bekend in GGZ   Inmiddels is mijn onofficiële diagnose cptss-  cvt  . En kijkt men eens verder dan de neus lang is. 
Mijn depressiviteit is slechts n gevolg. 

Meer info onderwerp en onderzoek :
https://jeugdtrauma-depressie.nl/reset-studies/

Hoi Mabel,

Ik ben zelf niet zo'n fan van diagnoses, ik zit meer op lijn van Jim van Os. Er zitten ook veel teveel nadelen aan vast. Heb jij het boek " We zijn  god niet" van Jim gelezen?

Ik ben begonnen aan het boek van Lindsay Gibson, ongezien opgegroeid. Eens kijken of dit wat nieuwe inzichten geeft. 

Verder heb via jouw link gelezen over het onderzoek. Ik heb mij wel eens opgegeven voor een onderzoek, maar men vond mijn problemen niet zwaar genoeg.
Ik vraag mij überhaupt af of EMDR mij had kunnen helpen. Zoals ik al schreef heb ik weinig herinneringen aan mijn jeugd en kan mij ook geen dramatische gebeurtenissen voor de geest halen. Of zou ik het allemaal verdrongen hebben vraag ik mij wel eens af?

Groet, Bert

Bert, 

Ik ben ook geen diagnose fan . Alleen hangt je behandeling er wel vanaf dus dan is het fijn dat er dan in ieder geval een diagnose wordt gesteld waarin je je problematiek herkend. 
(In de kring rond Jim van Os spreekt men van vroegkinderlijke tegenspoed geloof ik.)

Ik denk ook dat EMDR maar ten dele helpt deze achtergrond. 
Het is ook niet de PTSS zoals men die kent, ( ongeval, geweldsdelict , nare gebeurtenis) 

 CVT ,  chronische  vroegkinderlijke traumatisering, die  inprint zit als het ware in je hele DNA tot op je botten. Dat is een ander type trauma, vanwege chronisch structureel karakter. (Emotionele verwaarlozing in de  opvoedingsstijl.) 
Mensen raken -over het algemeen-  alleen getraumatiseerd als ze ergens alleen voor en in staan,  (emotionele verwaarlozing bij uitstek)

En algemene zin wordt het allemaal onder jeugdtrauma geschaard. 

Je zal niet de eerste zeggen zijn die amper herinneringen heeft. Vaak gebeurde er ook niets wat een herinnering aanmaken teweegbracht want er was immers iets niet , het was vooral veel niets op dat gebied. En van verdringen kan ook zeker sprake zijn als er geen mogelijkheidheden tot verwerking zijn, een emotioneel verwaarloosd kind krijgt geen mogelijkheden tot verwerking aangereikt, en je moet toch overleven. 

Een gebrek  is moeilijk te EMDRen, er moet namelijk niet perse iets weggehaald worden ( vaak ook wel), maar vooral  iets worden toegevoegd. Daar zijn in traumatherapieen  ook technieken voor , imaginaire rescripting (Ir) bijv. 
Nu werkt het een en ander nou nog niet bepaald goed bij mij tot op heden. 

Ik ben helaas uitgezonderd voor het reset onderzoek omdat ik al een dergelijke behandeling had: (ik wilde ook alleen de medicatie proberen) 
Men wil hiervoor zuiver mensen met depressie  waarbij de grondslag nooit is meegenomen in behandeling . 

Ik zou deelname zeker overwegen Bert.  

Groet

Mabel,

Ik moet zeggen dat ik geen behoefte voel om aan een dergelijk programma mee te werken.

Ik heb het boek " Ongezien opgegroeid" uit. Ik moet zeggen dat het eerste boek mij meer aansprak. Dat ging net wat meer over hoe jij jezelf na emotionele verwaarlozing opnieuw kunt gaan uitvinden. Daar vond ik veel herkenning terug.

Bert

Hoi Bert, 

als je er geen behoefte toe voelt dan uiteraard zeker niet doen.
Ik had het juist andersom met de boeken. Zo zie je maar weer, het is bij iedereen weer anders. 

Groet.

Hoi Bert,

Mijn klachten komen niet van emotionele verwaarlozing. Bij mij is het meer in aanleg aanwezig. Maar kan me wel voorstellen dat een groot deel van de mensen die emotioneel verwaarloost zijn met depressie te kampen krijgen. Het kan ook eigenlijk niet anders.
Ik weet niet of er iets van te leren is. De ouders die een kind emotioneel verwaarlozen zijn in de meeste gevallen zelf beschadigd. Als kind denk je dat je situatie normaal is. Het besef dat het niet normaal is komt pas veel later, als je al beschadigd bent. Je moet ook een beetje geluk hebben dat je hulpverleners het onderkennen en een geschikte therapie voorstellen.

J@n

Hallo J@n,

Dank voor je reactie.
Ik heb ook lang gedacht dat het bij mij in aanleg aanwezig was en misschien is dat ook wel zo.
Tot ik 7 jaar geleden meer ging lezen over emotionele verwaarlozing en vandaag zeker weet dat dit in mijn jeugd het geval was.
Daardoor ben ik gaan twijfelen, bestaat die genetische aanleg voor depressie wel? Er is nog nooit een gen ontdekt die deze erfelijkheid aantoont.
Is het misschien zo dat men erfelijkheid vermoedt als er geen andere oorzaak gevonden wordt? En laat het nu zo zijn dat emotionele verwaarlozing vaak niet wordt gezien. 
Je herkent het namelijk zelf vaak niet, in mijn geval is mij niets ernstigs aan gedaan, het is juist wat mijn ouders hebben nagelaten te doen. Ik heb dus als kind niet iets concreets gemist en dacht dat mijn jeugd normaal was verlopen.
Niet zelden krijgt een kind waarvan één van de ouders problemen had met depressie, zelf ook een depressie.
Is het dan erfelijk bepaald of heeft het kind met de depressieve ouder aandacht en steun gemist en is het daardoor onzeker geworden.
Weet het weet mag het zeggen.

Groet, Bert

Hallo J@n,

Dank voor je reactie.
Ik heb ook lang gedacht dat het bij mij in aanleg aanwezig was en misschien is dat ook wel zo.
Tot ik 7 jaar geleden meer ging lezen over emotionele verwaarlozing en vandaag zeker weet dat dit in mijn jeugd het geval was.
Daardoor ben ik gaan twijfelen, bestaat die genetische aanleg voor depressie wel? Er is nog nooit een gen ontdekt die deze erfelijkheid aantoont.
Is het misschien zo dat men erfelijkheid vermoedt als er geen andere oorzaak gevonden wordt? En laat het nu zo zijn dat emotionele verwaarlozing vaak niet wordt gezien. 
Je herkent het namelijk zelf vaak niet, in mijn geval is mij niets ernstigs aan gedaan, het is juist wat mijn ouders hebben nagelaten te doen. Ik heb dus als kind niet iets concreets gemist en dacht dat mijn jeugd normaal was verlopen.
Niet zelden krijgt een kind waarvan één van de ouders problemen had met depressie, zelf ook een depressie.
Is het dan erfelijk bepaald of heeft het kind met de depressieve ouder aandacht en steun gemist en is het daardoor onzeker geworden.
Weet het weet mag het zeggen.

Groet, Bert

Hoi Bert,

Een gen voor depressie is ook wel erg specifiek en ik denk inderdaad dat het zo niet werkt. Ik denk dat wat je genetisch meekrijgt aan karaktertrekken een gevoeligheid kan hebben voor het ontwikkelen van depressie. 
Je kiest automatisch de copingstrategie die het best bij je past. De een wordt rebels en gaat misschien het criminele pas op, de ander laat niks merken en kruipt helemaal in z'n schulp. Hierbij heeft de laatste misschien meer kans op het ontwikkelijken van ernstige depressie dan de eerste. 
Daarnaast zal het altijd een combinatie zijn van nature en nurture die de gevoeligheid op het ontwikkelen van depressie bepaalt. 

Denk je dat je door de emotionele verwaarlozing ook een hechtingsstoorins hebt?

J@n

Hallo J@n,

Ik geloof niet zo in begrippen als hechtingsstoornis. net zo min als dat ik depressie als een ziekte zie.
Wel vermoed ik dat ik als kind onveilig gehecht ben, in ieder geval zie ik veel symptomen terug in mijn volwassen leven.
Laag zelfbeeld, het nooit goed genoeg doen, mijn keuzes laten afhangen  van de mening van anderen, continu veel stress gevoelens en mijzelf jarenlang voorbij lopen.
Wel gewoon huisje, boompje beestje, maar ook in relaties kon ik door bovenstaande gewoon niet mijzelf zijn. Ook is mij duidelijk geworden dat ik grote moeite had mijn gevoelens en emoties te uiten, nooit geleerd in mijn jeugd in ons gezin. Dat was althans de situatie tot zo'n zeven jaar geleden.
Vandaag ben ik met pensioen en alleenstaand en ook niet op zoek. Mijn lage zelfbeeld en hoge stressniveau is grotendeels verdwenen. Ik ben assertief en niet langer huiverig voor wat anderen van mij vinden. Een zware depressie is er ook niet meer geweest. Daar ik als kind heb geleerd dat ik mijn problemen zelf moest oplossen, heb ik hier geen therapie voor gevraagd. Wel heb ik keihard gewerkt en ben ik met mijzelf aan de slag gegaan, zowel wat betreft mijn gevoelsleven maar ook met mijn gedrag in de praktijk. Ik ben een betere versie van mijzelf geworden. Dit wil natuurlijk niet zeggen dat ik dagelijks fluitend door het leven ga, er is wel een restje schade over gebleven maar daar is goed mee te leven. Wel vraagt dit alles regelmatig onderhoud, maar dat is tegenwoordig geen straf meer.
Geeft dit een beetje antwoord op jouw vraag?


Groet, Bert

Hoi , 

Mijn gedachte gang is als volgt:
Bepaalde gevoeligheden kunnen wat  ' in je zitten '  dwz combinatie van karakter , temperament ,etc  ,  en daar kunnen genen n rolletje in spelen ,   maar ik noem dat liever  aanleg ,  mogelijk in aanleg aanwezig.
Maar dat zegt nog niet zo veel ; 
Hoe zich dat ontwikkeld ,  daar komt hetgeen wat je met name de eerste jaren voorgeleefd word om de hoek  kijken. 
Dat is n imprint , een blauwdruk, hoe je word voorgeprogrammeerd .  
Dit is van toepassing op de latere effecten van  emotionele verwaarlozing. 
Niet perse wat ik genetisch zou noemen ,  eerder overdraagbaar. 

Maar als dat al generaties lang doorgaat , zou je dat als genetisch kunnen gaan interpreteren , maar dat is het volgens mij dan niet. 

Imprint etc : https://mariekevanhaarlem.com/gratis-inf...je-krijgt/

En verder: 
https://www.emotionelemishandeling.nl/em...aarlozing/

Je kunt die latere effecten ook benaderen  in denken in stoornissen, ziekte - of problematiek .  Het is uiteindelijk allemaal duiding en n poging dat ieder t over hetzelfde heeft.  
 Alleen ligt er een mogelijk  stigmatiserend effect op de loer, en gaat t voorbij aan  mensen en hun levensverhaal.  
Lastige kwestie .

En nog lastiger , als je dysfunctioneel  bent geprogrammeerd en dagelijks met de ellende ervan hebt te dealen , is het goed  om  inzicht te hebben en te kunnen duiden , maar dat verandert  t programma  nou niet perse.  


Groet